ล่ามรักร้าย

Intro ตึก ตึก ตึก.. เสียงรองเท้าคัชชูจากปลายเท้าแหลมของคนตัวเล็กเดินก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัย เธอรู้สึกตื่นเต้นและประหม่ากับการเริ่มต้นใหม่กับชีวิตในรั้วมหาลัยเป็นครั้งแรก ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่ 'โรส' เด็กสาวหน้าตาสะสวยราวกับหลุดออกมาจากนางเอกการ์ตูนชื่อดัง เธอมีดวงตาที่เรียวได้รูป นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เรียวจมูกโด่งรับกับริมฝีปากที่อวบอิ่ม ยามใดที่เด็กสาวหน้านิ่งเธอก็ดูสวยแบบดื้อรั้น สวยเฟียสที่เรียกได้ว่าตกผู้ชายได้เพียงแค่ชายตามอง แต่เมื่อใดที่เธอฉีกยิ้มความสวยดื้อรั้นที่มีก็แปรเปลี่ยนเป็นความน่ารักที่ใครเผลอได้รับรอยยิ้มนั้นเข้าไปเป็นต้องนวยไปตาม ๆ กัน ทุกคนมองว่าเป็นข้อดีที่โรสมีดีทุกอย่างจบในคนเดียว ทั้งสวย ทั้งรวยและมีชีวิตที่ดีแทบจะทุกอย่าง แต่สำหรับเธอมันกลายเป็นเรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและเป็นปัญหาสำหรับการใช้ชีวิตมาโดนตลอด "ดูมันสิ คงคิดว่าตัวเองสวยตาย หน้าตาไปก่อนอายุเสียอีก" "นั้นสิ เห็นหน้าซื่อ ๆ แต่ชอบแย่งแฟนคนอื่น!" "เผลอมองครั้งแรกก็ไม่ชอบล่ะ ไม่ถูกชะตา" โรสเดินผ่านคำพูดจาครหาที่แทบจะหาความจริงไม่ได้เลยนอกจากคนพวกนั้นจะคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียว โรสคร้านจะใส่ใจเธอเดินผ่านไปราวกับไม่ได้ยินทั้งที่ในอกร้อนผ่าวไปหมดแล้ว "โรส! ทางนี้" "แป๊บน่า" นีน่าโบกมือทักทายเพื่อนสาวแล้วชูไม้ชูมือขึ้นเพื่อให้โรสเห็นว่าเธอนั่งรออยู่ตรงเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะ โรสเรียนอยู่คณะศึกษาศาสตร์ สาขาการศึกษาปฐมวัย เป็นสาขาที่ใคร ๆ ก็ต่างบอกว่าเหมาะสมกับคนใจเย็นและใจดีอย่างเธอ โรสพยักหน้ารับว่าตนเห็นเพื่อนแล้วแต่ก่อนจะเดินไปหา เด็กสาวก็มิวายหยิบกระป๋องน้ำที่ตกอยู่ตรงข้างทางขึ้นมาเพื่อนำไปทิ้งในถังขยะตามภาษาเด็กที่มีน้ำใจติดตัวมาตั้งแต่เกิด "อ๊ะ!" แต่แล้วคนที่พึ่งทำความดีกลับไม่ทันระวังตัว เธอหันกลับมาโดยที่ไม่ทันระวังเลยทำให้ชนเข้ากับผู้ชายที่อยู่ในชุดช็อปสีกรมท่าอย่างเต็มแรง "ขอโทษนะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ" เด็กสาวไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองคู่กรณีด้วยซ้ำ โรสทำเพียงแค่กล่าวขอโทษซ้ำ ๆ อย่างรู้สึกผิด "อื้ม" เสียงทุ้มเรียบตอบกลับมาเพียงคำสั้น ๆ ที่บ่งบอกถึงความดุดันที่รู้สึกได้แม้ยังไม่ได้มองหน้ากันก็ตาม โรสละล่ำละลักเพราะไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อดีเพราะคุณคนนั้นก็ยังอยู่ที่เดิม ดูแล้วน่าจะเป็นรุ่นพี่เพราะดูจากรองเท้าที่ไม่ได้ถูกระเบียบเหมือนเด็กปีหนึ่งอย่างเธอ "พี่มีน! อาจารย์สุวินเรียกพบ" เสียงเรียกจากผู้หญิงคนหนึ่งทำให้โรสรู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้ชื่อมีน ตามสัญชาตญาณเมื่อได้ยินเสียงเรียกสายตาก็จะเคลื่อนออกไปมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ มันเลยทำให้เป็นจังหวะเดียวกันกับที่มีนเคลื่อนสายตาลงมามองหน้าเธอแบบพอดิบพอดี คนตรงหน้ามีดวงตาที่ดุร้าย ใบหน้าราบเรียบที่แสดงให้รู้สึกถึงความหยิ่งผยองที่น่ากลัว เขามองเธออยู่และสายตานั้นก็ดูชวนตีมากด้วย "อื้ม เดี๋ยวพี่ไป" มีนตอบน้องสาวตัวเองแต่สายตาก็ยังจดจ่ออยู่กับโรสราวกับต้องการให้เด็กสาวรู้ตัวว่ากำลังถูกเขามองอยู่ "โรส ไปได้แล้ว" นีน่าที่รู้ดีว่าโรสเป็นคนค่อนข้างกลัวคนที่มีท่าทีดุร้าย และทุกคนก็รู้ดีว่ามีนนั้นมีชื่อเสียทางการใช้กำลังค่อนข้างเยอะแม้แต่นีน่าที่เป็นเด็กปีหนึ่งยังรู้เธอจึงรีบเดินมาลากเพื่อนออกไปจากสถานการณ์น่าอึดอัดนั้น "อื้อ!" โรสรีบวิ่งไปหาเพื่อน ขนาดเดินออกมาแล้วแผ่นหลังยังเย็นวาบ มันเหมือนตอนนี้เธอยังถูกมีนจ้องมองอยู่เหมือนเดิม