ว่าด้วยวิธีเอาตัวรอดของมารดาหม้ายโฉมงาม

พี่สะใภ้มาขอเงิน เหตุใดนางต้องให้

รถม้าวิ่งห่างออกจากถนนเล็กหน้าประตูบ้านสกุลเยี่ยไม่นาน หงเทาออกมาขวางทางไว้ก่อนดีดก้อนเงินให้สารถี เงาร่างสูงใหญ่เดินลงมาพลันกลืนหายไปกับเงามืดริมกำแพง สารถีได้แต่ก้มหน้าไม่มอง รีบลงแส้เคลื่อนรถม้าออกไปทันที

“คนอยู่ที่ใด”

“ผู้น้อยขังไว้ท้ายจวนรับรองขอรับ”

“ยอมพูดหรือไม่”

“ชายผู้นั้นแซ่หวง บอกว่าตนเองหมั้นหมายหญิงหม้ายแซ่กัวนานแล้ว เรื่องนี้พี่สาวเขารับรองได้”

แววตาแม่ทัพเฝิงราวกับหลุมดำไร้ก้น “ให้เวลาเจ้าก่อนตะวันตกดิน สืบเรื่องหญิงแซ่กัวบ้านสกุลเยี่ยมาให้ข้าทั้งหมด”

“ทราบแล้วขอรับ”

หงเทาเหลือบมองท้องฟ้าอีกหนึ่งชั่วยามฟ้าจะมืดแล้ว แววตาท่านแม่ทัพบ่งบอกว่าไม่พอใจ ไม่ใช่แค่ไม่พอใจแต่ไม่พอใจถึงที่สุด เท่าที่จำได้ครั้งสุดท้ายที่เห็นท่านแม่ทัพมีสีหน้าโกรธจัดเช่นนี้คือเมื่อสองปีก่อน หลู่เหลยต๋าแม่ทัพต้าเหลียวตัดคอชาวเมืองเสียบหัวไว้บนกำแพงเมือง

ทันทีที่เฝิงหลี่จวินบุกไปถึง เงาหัวหลู่เหลยต๋าหลุดร่วงในสองเค่อเท่านั้น มาวันนี้หวงฉงหม่ากล้าทำให้หลี่เฝิงจวินโกรธจัด ดูท่าคงไม่เก็บชีวิตไว้ได้แล้ว ฝีเท้าหงเทาเร่งรีบเพิ่มเป็นสามเท่าทันที

เฝิงหลี่จวินต้องการคลายทุกข์โศกให้โฉมงาม ที่สำคัญกว่านั้นเขาต้องการให้นางติดหนี้บุญคุณ แต่คนที่ต้องการทวงหนี้กัวฝูเชี่ยนไม่ได้มีแต่หลี่เฝิงจวิน สองแม่ลูกกลับมาถึงได้ไม่นานพี่สะใภ้สารเลวอย่างหวงเจียวหม่ามาเคาะประตูทวงหนี้

“วันนี้พวกเจ้าไปไหนกัน เหตุใดไม่อยู่บ้าน”

“พี่สะใภ้” กัวฝูเชี่ยนสีหน้าอิดโรย

“เป็นอะไรไป เจ้าพาลั่วเอ๋อร์ออกไปเที่ยวเล่นทั้งวันข้ามาเคาะประตูสามรอบแล้วไม่เจอ เมื่อวานพี่สามีเจ้าสร้างเรื่องอีกแล้ว เขาเมามายนอนหลับอยู่กลางลานบ้าน เช้ามาไข้ขึ้นไม่หาย ข้าห้ามแล้วแท้ๆ ว่าอย่าดื่มมากให้รักษาสุขภาพ แล้วเป็นอย่างไรต้องมารบกวนพวกเจ้าสองแม่ลูก”

“พี่สะใภ้อภัยด้วยเจ้าค่ะ วันนี้ข้าตั้งใจพาลั่วเอ๋อร์ไปรับเงินค่าขายข้าวที่บ้านสวน ไม่คิดว่าไปถึงกลางทางนางล้มป่วยข้าเลยพากลับมาก่อน พี่สะใภ้รอสักสองสามวันดีหรือไม่เจ้าคะ ลั่วเอ๋อร์ดีขึ้นแล้วข้าค่อยเอาเงินไปให้ท่าน”

“อะไรนะ! ลั่วเอ๋อร์ไม่สบายหรือ ช่างโชคร้ายจริงสกุลเยี่ยเป็นอะไรกันไปหมด”

หลุดคำวาจาไม่น่าฟังออกมาหวงซื่อรู้ตัวว่าล้ำเส้นเกินไป กัวฝูเชี่ยนจ้องหน้านางตาไม่กะพริบ ไม่ใช่ว่าสามีกัวซื่อป่วยตายเช่นกัน ความจริงแล้วเรื่องเยี่ยหูชงเมาจนล้มป่วยหวงซื่อแต่งขึ้นมาทั้งนั้น กัวฝูเชี่ยนบอกว่านางตั้งใจออกไปเอาเงิน เท่ากับว่าวันนี้หวงซื่อกลับไปมือเปล่า เสียเวลานัก!

“เอาเถอะลั่วเอ๋อร์ยังเด็กเจ็บป่วยเป็นเรื่องธรรมดา เจ้าดูแลบุตรสาวให้ดีก็แล้วกัน อีกสองสามวันข้าค่อยมาหาเจ้าใหม่”

“พี่สะใภ้เดินดีๆ”

บานประตูใหญ่หน้าบ้านสกุลเยี่ยปิดลงแล้ว กัวฝูเชี่ยนโมโหหวงซื่อจนหน้าเขียว สะใภ้ใหญ่อ้างว่าสามีล้มป่วยต้องการรีดไถเงินจากนาง กัวฝูเชี่ยนใช้อุบายเดียวกันบอกว่าลั่วเอ๋อร์ล้มป่วยบ้าง หญิงปากสุนัขกลับถางถากไปถึงเยี่ยซีผิง

“ท่านแม่ ท่านป้ามาหรือเจ้าคะ”

“ลั่วเอ๋อร์ออกมาทำไมเจ้ายังป่วยอยู่ มาเถอะมารดาพาเจ้ากลับไปนอน”

“ข้าดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”

“แต่เจ้ายังป่วยอยู่ ลั่วเอ๋อร์เด็กดีอย่าดื้อกับแม่”

เงาร่างสองแม่ลูกหลังบานประตูหายเข้าไปด้านในแล้ว หวงเจียวหม่าพ่นลมหายใจเสียงดัง เด็กบ้านั่นไม่สบายจริงเสียด้วยกัวฝูเชี่ยนไม่ได้หลอกลวงนาง หวงซื่อกระทืบเท้าสองสามทีก่อนจากไป ความคิดในหัวเดือดพล่านราวกับน้ำมันร้อน บ้านสวนที่ว่านั้นเป็นสินเดิมกัวฝูเชี่ยน นางไม่มีสิทธิ์เดินไปเอาเงินซึ่งหน้าได้ ส่วนของมีค่าในห้องเก็บของสกุลเยี่ยนางเอาออกมาให้เยี่ยหูชงถลุงในบ่อนหมดไปตั้งนานแล้ว คงต้องกลับไปแกล้งอารมณ์เสียใส่เยี่ยหูชงมากหน่อย นางจะได้รอดตัวไม่โดนสามีทุบตี

หวงซื่อเดินกลับบ้านตนเองพยายามปั้นสีหน้าให้ดูบูดบึ้งที่สุด อย่างน้อยนางทวงเงินกัวซื่อมาไม่ได้นั่นนับเป็นการเสียอารมณ์อย่างหนึ่ง พอก้าวเท้าพ้นประตูหน้าเข้ามา บานประตูทำจากไม้หนาหนักกระแทกปิดตามหลัง หวงซื่อหันขวับไปมองกลับไร้เงาผู้คนพลันขนอ่อนทั้งร่างลุกชันขึ้นมา หรือว่าวิญญาณน้องสามีไม่พอใจที่นางด่ากระทบเขา

“..อา...อาผิง ข้าไม่ได้ตั้งใจด่าเจ้านะ ข้าเป็นพี่สะใภ้เจ้า มีอะไรก็ไปหาเมียกับลูกเจ้าโน่น” หวงซื่อลูบอกตนเองป้อย “ข้าแค่ไปเอาเงินไม่ได้ทำอะไรผิด ลั่วเอ๋อร์บุตรสาวเจ้าล้มป่วย เจ้ารีบไปเยี่ยมนางสิ”

“แน่ใจว่าเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด”

น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเอ่ยคำถามออกมา หวงซื่อสะดุ้งเฮือกหันมองซ้ายขวา เบื้องหน้านางมีเงาร่างคุ้นเคยโดนมัดด้วยเชือกนอนกระจุกอยู่ ส่วนเจ้าของน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบแห้งที่ทำหวงซื่อเข้าใจผิดว่าเป็นวิญญาณนั่นอยู่ในมุมมืดอีกฝั่ง

(กดอ่านตอนต่อไปเลยจ้า)

~~~~~~~~~~~~~~~~~

หากชื่นชอบอย่าลืมกด ❤️ กดติดตามเพิ่มเข้าชั้น ✅

คอมเม้นท์ให้กำลังใจกันนะคะ