EP : 4
1703 คำ
“ปิย่าไม่ใช่แฟนแล้วก็ไม่เคยเป็น อย่าใจผิดเหมือนคนอื่นอีก ห้ามเด็ดขาดเข้าใจไหมใบบัว”
...จริงเหรอ?
ไม่จริงหรอก
แต่เขาบอกเองนะใบบัวว่าปิย่าไม่ใช่แฟน แถมคุณไทม์ยังย้ำแล้วก็สั่งด้วยว่าไม่ให้คิดแบบนั้นอีก
แต่...
แต่เขาควงกันขนาดนั้นเลยนะ
ควงเหรอ?
ก็ไม่ได้ควงนะ วันนั้นที่เห็นก็แค่เดินตามหลังคุณไทม์มาแล้วก็เดินตามหลังคุณไทม์เข้าไป
โอ๊ย~
อยากรู้แต่ไม่รู้ว่าจะถามใคร ถ้าถามพี่จี้ได้โดนด่าแน่ อยู่ ๆ ไปถามเรื่องของผู้ชายที่พี่จี้ห้ามนักห้ามหนาว่าไม่ให้ยุ่ง ถ้าถามเมื่อไหร่ใบบัวคนนี้ได้ตายหยังเขียด
แต่...ถ้าถามด้วยอาการอยากเผือกก็ไม่น่าจะเป็นอะไรรึเปล่า
“พี่จี้”
“ว่า~”
“ปิย่ากับคุณไทม์นี่เขาเป็นแฟนกันเหรอ” คิดแล้วก็ถามสิคะรออไรล่ะในเมื่อความอยากรู้มันล้นใจกับสมองขนาดนี้
ขวับ!
“มึงถามทำไมอีบัว” พี่จี้ที่ขับรถพากลับคอนโดหันขวับมามองฉันทันที นี่ไงคิดไว้แล้วว่าเจ้แกจะต้องไม่ชอบใจ
“ก็อยากรู้ เห็นคนพูดกันเยอะ วันที่ไปเรียนกับครูเมาะวันแรกบัวก็ห็นเขาไปด้วยกัน”
“อยากรู้เพราะอยากเสือกหรืออะไรมึงตอบกูมาก่อนค่ะอีบัว”
“อยากเผือกเรื่องคนดังนี่แหละพี่จี้” ฉันพยายามทำให้ตาไม่ให้น่าสงสัยที่สุด
“แน่?”
“แน่สิคะ” ฉันทำหน้าให้ดูอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านเข้าไว้ เพิ่งเรียนมาจากครูเมาะเลยงัดเอามาใช้ให้เป็นประโยชน์หน่อยถ้าเล่นละครต่อหน้าพี่จี้ได้ก็ถือว่าสอบผ่านไง
“ก็ไม่ได้เป็นแฟนหรอก”
“อ่อ” ได้ยินพี่จี้พูดแบบนี้ก็โล่งอกไปที
“แต่เป็นผัวเมีย”
“...ฮะ?”
“ปิย่าไม่ใช่แฟนแล้วก็ไม่เคยเป็น อย่าใจผิดเหมือนคนอื่นอีก ห้ามเด็ดขาดเข้าใจไหมใบบัว”
ก็ไหนบอกเองว่าปิย่าไม่ใช่แฟนแล้วก็ไม่เคยเป็นไง บอกฉันไม่ให้คิดเหมือนคนอื่น ห้ามคิดเด็ดขาดเพราะอะไร เพราะว่าไม่ใช่แฟนแต่เป็นผัวเมียอย่างที่พี่จี้เพิ่งบอกงั้นเหรอ?
“รู้แล้วก็อย่าไปแอบคิดอะไร อย่าเด็ดขาด” สายตาพี่จี้เปลี่ยนไปเหมือนแกกำลังรู้ทันแต่ฉันก็ยังพยายามปฏิเสธ
“จะคิดอะไรล่ะพี่จี้ แต่เขาก็สมกันแหละเนอะต่อไปปิย่าดังกว่านี้แน่นอน”
“ดังไม่ดังไม่รู้ รู้แค่เป็นลูกรักเจ้าของช่องแล้วอนาคตก็ไม่พ้นเป็นลูกสะใภ้หรอก”
“วาสนาดีเนอะพี่จี้” ฉันแกล้งทำเป็นพูดทั้งที่ในใจแอบรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ นิดหน่อย แต่ช่างเถอะใบบัวแบบนี้แหละดีแล้วอกหักตั้งแต่เนิ่น ๆ ไม่เจ็บดี
“เรื่องของเขา เรื่องของมึงคืออย่าไปชอบคนหล่อแค่นั้นจบ”
“แต่ในช่องคนหล่อเต็มเลยนะพี่จี้”
“คนหล่อที่ไม่ได้ชื่อไทม์ โอเคไหมอีบัว”
“ค่า~”
“เออ ถ้างั้นก็ลงค่ะ ลงไปทำงาน”
“ค่า~” กายพร้อมแต่ใจไม่พร้อมเท่าไหร่แต่ยังไงก็ต้องเต็มที่
หนึ่ง
สอง
สาม
สะบัดเรื่องผู้ชายออกไปเลยใบบัวแล้วคิดถึงหน้าตายายที่เลี้ยงวัวอยู่บ้านนอกเอาไว้
...ตายายแล้วก็พ่อแม่
“...” ฉันมีแรงใจแล้ว แค่คิดถึงคนที่เลี้ยงฉันมาอย่างดีทั้งที่บ้านเราไม่ได้ฐานะดีเหมือนคนอื่นก็แรงใจที่จะทำงาน
ไปทำงานกันใบบัว ทำให้ดีแล้ววันหนึ่งแกจะได้เป็นซุปเปอร์สตาร์~
-เวลาต่อมา-
“พี่จุ๊บเห็นพี่จี้ไหมคะ” ฉันถ่ายซีนของตัวเองเสร็จก็เดินมานั่งพักแต่พักมาสิบกว่านาทีแล้วก็ยังไม่เห็นพี่จี้เลยก็เลยถามพี่ในกอง
“อุ้ยตายพี่ลืมเลยค่ะน้องใบบัว พี่จี้ฝากบอกน้องใบบัวอยู่แต่พี่มัวทำงานเพลินขอโทษทีนะคะ”
“พี่จี้ฝากบอกอะไรเหรอคะ”
“เพื่อนพี่จี้เกิดอุบัติเหตน่ะค่ะก็เลยต้องรีบไปดูแต่เดี๋ยวพี่จี้ให้เพื่อนพี่จี้มารับหนูแทนนะคะ ถ้าหนูว่างให้หนูโทรหาพี่จี้ได้เลย”
“อ่อ ค่ะขอบคุณนะคะพี่จุ๊บ” เพื่อนเหรอ? เพื่อนหรือผัวกันแน่เถอะพี่จี้!
-เวลาต่อมา-
“พี่จี้~”
(ว่า~)
“ไหนเพื่อนพี่จี้ที่จะมารับหนู”
(มันยังไม่ถึงอีกเหรอ)
“ยังค่ะ”
(เอ้า! มันออกไปนานแล้วนะ เออ ๆ แป๊บฉันโทรถามมันก่อน)
“ค่ะ”
ติ๊ด!
ฉันวางสายด้วยความเซ็ง ถ่ายละครเสร็จรอมาชั่วโมงกว่าแล้วเพื่อนพี่จี้ก็ยังมาไม่ถึงเลย บัวเหนื่อย บัวหิว บัวง่วง~
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
...พี่จี้
ติ๊ด!
“ค่ะพี่จี้...” ฉันรับสายพี่จี้ที่โทรกลับมาแล้วก็ต้องเซ็งหนักกว่าเดิมเพราะพี่จี้ติดต่อเพื่อนไม่ได้โทรไปก็ไม่มีสัญญาณไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นอะไรมีปัญหาตรงไหนรึเปล่า
“เฮ้อ!” คงต้องรอแท็กซี่มารับสินะ
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“...คุณไทม์?” เขามาแบบนี้อีกแล้ว มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตลอดจนฉันนึกว่าเขาเป็นผี
“เห็นหน้าเครียด ๆ” คุณไทม์เดินเข้ามาหาแล้วก็ถามอีกครั้ง หล่อเนอะ อิจฉาแฟนเขาจังที่มีแฟนหล่อแล้วก็รวยขนาดนี้
“มาทำอะไรที่นี่คะ”
“มาเยี่ยมกองถ่าย”
“อ่อ ค่ะ” ละครฟอร์มยักษ์เจ้าของช่องก็ต้องมาเยี่ยมมาดูเป็นธรรมดาแหละเนอะ
“มาตั้งนานแล้วนะไม่เห็นเหรอ” เขายิ้มนิดหน่อยยิ่งทำให้มีเสน่ห์มากขึ้นแต่ฉันไม่เห็นเขาหรอกเพราะฉันหลบไปงีบรอเพื่อนพี่จี้ในห้องแต่งตัว ตอนเดินออกมาก็ไม่อยากรบกวนนักแสดงกับทีมงานที่กำลังถ่ายทำเลยอ้อมมาอีกทาง
“ไม่ค่ะ บัวถ่ายเสร็จแล้วเลยไม่ได้เข้าไปกลัวรบกวนคนอื่นน่ะค่ะ”
“อื้ม แล้วนี่ทำอะไร ไม่กลับบ้านเหรอ”
“เอ่อ...กลับค่ะ”
“แล้วรอใคร รอแฟนมารับรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ บัวกำลังรอแท็กซี่ค่ะ” ฉันพยายามไม่คิดอะไรกับเขาแล้วตอบออกไปให้เป็นรรมชาติที่สุดให้เหมือนเวลาตัวเองคุยกับคนอื่น
อย่าเกร็งนะใบบัว ทำตัวให้เป็นธรรมชาติขนาดตอนแกคุยกับพี่แท็คพระเอกของเรื่องนี้แกยังไม่เกร็งเลย คุณไทม์กับพี่แท็คก็หล่อพอ ๆ กันนั่นแหละอย่าเกร็งสิยัยใบบัว
“รอแท็กซี่? ผู้จัดการไปไหนทำไมปล่อยให้นั่งแท็กซี่กลับดึกดื่นแบบนี้” หน้าตาคุณไทม์ดูดุขึ้นมา ห่วงเหรอ? ไม่ใช่หรอกแค่ถามตามประสา ฉันว่าคำว่าตัวกินแหลกแดกเด็กในช่องแม่เป็นคำที่ใช้เรียกเขาของจริงแน่นอนและฉันก็อาจจะตกเป็นหนึ่งในเด็กที่ถูกแดกถ้าไม่รู้จักระวังตัวเอง
“พอดีเพื่อนพี่จี้เกิดอุบัติเหตต้องรีบไปดูน่ะค่ะแต่ไม่เป็นไรค่ะแท็กซี่คันนี้พี่จี้ใช้บริการประจำค่ะ”ไม่ช่หรอก เพิ่งเรียกผ่านแอพเมื่อกี้เองแต่อยากเลี่ยงไปจากคุณไทม์เลยโกหก
“ไว้ใจได้ยังไงเขาก็ไม่ใช่ญาติ เป็นผู้หญิงสวยกลับคนเดียวดึกดื่นแบบนี้ไว้ใจได้เหรอ?”
“ไว้ใจได้ค่ะ นั่นไงมาแล้วค่ะ” ฉันเห็นแท็กซี่ขับมาพอดีเลยรีบบอก ใช่แน่ ๆ ในกองถ่ายไม่มีแท็กซี่วนมาหาผู้โดยสารหรอกนอกจากเรียกมา
“บัวขอตัวก่อนนะคะคุณไทม์” ฉันตัดสินใจลาเขา ยกมือไหว้แล้วก็เดินไปหาแท็กซี่เลย โชคดีนะที่เป็นทะเบียนเดียวกันกับที่ฉันเรียกมาพอแท็กซี่จอดฉันก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งทันที
“ไป...”
กริ๊ก!
ปัง!
“...คุณไทม์”
“ออกรถเลยครับ”
“คุณ คุณไทม์ขึ้นมาทำไมคะ” ฉันงงนะเนี่ยตกใจด้วยที่อยู่ ๆ เขาก็เปิดประตูอีกฝั่งขึ้นมานั่ง ฉันมัวแต่จดจ่อมองทะเบียนรถแท็กซี่ว่าใช่คันที่ตัวเองเรียกไหมเลยไม่ได้สนใจว่าเขาจะเดินตามมารึเปล่า แค่คิดว่าถ้าไม่เล่นด้วยเขาก็คงไปหยอกไก่ที่อื่นเพราะวงการบันเทิงมีผู้หญิงสวย ๆ ให้เขากินทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังเป็นร้อย ๆ คน
“จะนั่งไปเป็นเพื่อน ไปเลยครับ”
“ครับ”
“ไม่ค่ะ พี่คะอย่าเพิ่ง... / ถ้าไม่ให้นั่งไปเป็นเพ่อนก็ลงรถทั้งคู่แล้วฉันจะไปส่งเธอเอง”
“คะ?”
“เลือก เพราะฉันไม่ยอมให้เธอกลับคนเดียวแน่” สีหน้า น้ำเสียง แววตาไม่มีตรงไหนเลยที่บอกว่าเขาพูดเล่น
“คุณไทม์คะอย่าเล่นแบบนี้ค่ะบัวจะรีบกลับ”
“ใครเล่น?” เขายกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นตอนถามเล่นเอาฉันพูดไม่ออกเลย
เขาต้องการอะไรกันเนี่ย?
“คุณไทม์บัวรีบค่ะ พี่เขาก็รีบลงเถอะค่ะเกรงใจพี่เขา”
“เกรงใจก็ให้พี่เขาขับรถไปสิจะห้ามไม่ให้เขาออกรถทำไม พี่ขับไปเลยครับ”
“ไม่ได้ค่ะ คุณไทม์ต้องลงก่อน พี่คะอย่าเพ่งนะคะขอเคลียร์ก่อนเดี๋ยวหนูจ่ายค่าเสียเวลาให้ค่ะ”ฉันบอกพี่แท็กซี่ด้วยความเกรงใจ
“ถ้างั้นก็คิดเลยครับ จนเช้าผมก็ไม่ลง”
“คุณไทม์!” ฉันไม่คิดเลยว่าตัวเองจะกล้าขึ้นเสียงใส่ลูกชายเจ้าของช่องแบบนี้ เขามองไปที่พี่แท็กซี่แล้วบอกหน้าตายเฉยส่วนพี่แท็กซี่ก็ทำอะไรไม่ถูก ฉันจะทำอะไรได้เนี่ย จ่ายค่าเสียเวลาให้พี่แท็กซี่แล้วลงไปเรียกคันใหม่เขาจะจบไหม
“อะไร? ก็บอกว่าจะนั่งไปเป็นเพื่อนไง”
“แล้วคุณจะกลับยังไงคะ ที่พักของบัวไม่ได้ใกล้นะคะ”
“ก็ไม่เป็นไรฉันเป็นผู้ชายกลับยังไงก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หรือถ้าเธอห่วง...จะให้ฉันนอนกับเธอก็ได้นะ”
- ผู้เขียน
