ศิษย์พี่หญิงท่านอย่ารังแกข้านักเลย

บทที่ [1] บทนำเรื่อง ฉึก ! อ๊ากกก..!! กรี๊ด… ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและโหยหวนของผู้คนโดยที่มีชายหนุ่มผู้หนึ่งที่มีนามว่า หลิวหยางกำลังถือกระบี่ไล่ฟันผู้คนด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปหาหญิงสาวผู้หนึ่ง ''หลิวหยางจะ…เจ้าอย่าฆ่าข้าเลยนะ อึ้ก…'' หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นและหวาดกลัว ''…..'' ''พี่หญิงของข้า หากท่านมิรังแกข้ามิใส่ร้ายข้าตั้งแต่แรกข้าคงจะมิทำเช่นนี้หรอก'' เขามองลงไปที่นางที่กำลังดิ้นลนอย่างหวาดกลัวด้วยรอยยิ้ม ''ข้าขอโทษข้ามิได้ตั้งใจ อึ้ก... เจ้าอย่าฆ่าข้าเลยนะได้โปรด…'' ''ฉึก อ๊ะ…!!!'' แม้ว่านางจะอ้อนวอนเขาเพียงใด เขาไม่แม้แต่จะสนใจเสียงอ้อนวอนของนางเลยสักนิดก่อนที่จะจบชีวิตของนางด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น ''ในวันนั้นข้าอ้อนวอนขอร้องพวกท่านเพียงใดก็ไม่มีผู้ใดสนใจหรือฟังข้าเลยสักนิด'' ก่อนที่ชายหนุ่มจะจุดไฟแล้วเผาทำลายสำนักแห่งนี้ไม่เหลือชิ้นดี ''อื้อ'' เสียงแหบพร่าครางเบาๆ ออกมาจากลำคอสวย ''ศิษย์พี่หญิง'' . . . ''ศิษย์พี่หญิง'' ''...'' ''นี่ข้ายังมิตาย...'' จำได้ว่าข้าหลิวหยางฟันไปที่หัวของข้าหลังจากนั้นภาพก็ตัดไป... ''ศิษย์พี่หญิงท่านฟื้นแล้ว!'' ''หลิวหยางไอ้เด็กนั้นมันคุกเข่าอยู่สองชั่วยามท่ามกลางแดดที่จ้าเช่นนี้ พวกเราควรเรียกมันกลับมาดีหรือไม่ขอรับ?'' ''อะ..อะไรนะ! เจ้าว่าใครกำลังคุกเข่าอยู่นะ'' ''หลิวหยางขอรับ เราต้องเรียกมันกลับมานะขอรับ อีกไม่นานท่านอาจารย์จะกลับมาแล้วหากท่านอาจารย์ทราบเข้า ศิษย์พี่หญิงจะถูกลงโทษได้นะขอรับ...?'' หญิงสาวไม่รอให้ตงตงศิษย์ในสำนักเอ่ยจบ ก็รีบวิ่งออกไปเพื่อไปหาหลิวหยางทันที ''แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...'' ไม่นานหญิงสาวก็มาถึงก่อนที่จะได้เห็นบุรุษรูปงามที่นั่งคุกเข่าอยู่แม้ว่าใบหน้าของเขาจะซีดเพียงใดแต่ก็มิอาจลบความงดงามออกไปได้เลย ''พี่หญิงเหตุใดท่านจึงมาที่นี่หรือขอรับ...'' หลิวหยางมองขึ้นไปยังหญิงสาวด้วยใบหน้างุนงง ''หลิวหยาง เจ้ารีบลุกขึ้นเถิด'' จินเยว่เข้าไปพยุงร่างกายของเขาให้ลุกขึ้นแม้ว่าจะปฏิเสธอย่างไรเขาก็ยอมทำตามที่นางเอ่ยบอก ''แต่...ว่า'' ''ข้ามีเรื่องบางอย่างจะคุยกับเจ้าตามข้ามา'' ''ขอรับ'' ตอนนี้นางย้อนเวลามาสามปีก่อนที่เขาจะฆ่านางและทำลายสำนักแห่งนี้สินะ ถ้าหากนางรีบร้อนจนเกินเหตุ อาจจะผิดสังเกตเอาได้ค่อยๆเป็นค่อยๆไปก็แล้วกัน หลิวหยางเดินตามหญิงสาวเข้ามาภายในห้อง ''เจ้านั่งลงก่อนเถิด'' ''หลิวหยางฟังข้านะ อันที่จริงที่วันนี้ที่ข้าสั่งให้เจ้าตากแดดอยู่ข้างนอกนานนับสองชั่วยาม ข้ามิได้ตั้งใจที่จะรังแกเจ้าเลยนะแต่เป็นเพราะว่า...'' หญิงสาวเอ่ยออกมาพร้อมกับหยิบยาขึ้นมาเพื่อที่จะทาให้กับชายหนุ่ม ก่อนนางจะหยุดชะงักลงเพราะคิดคำพูดไม่ออกจริงๆ เพราะอะไรดี โอ๊ยยย...ข้าคิดไม่ออกหญิงสาวที่กำลังคิดไปเรื่อยเปื่อยเพื่อที่จะสันหาเหตุผลต่างๆนาๆแต่จู่ๆชายหนุ่มก็เอ่ยแทรกขึ้นมา ''พี่หญิงเปรียบเสมือนดั่งมารดาคงเป็นเพราะว่าข้าทำสิ่งที่ผิด พี่หญิงเลยลงโทษข้าขอรับ...'' อะไรนะนี่เจ้าเปรียบข้าเหมือนมารดาเลยงั้นหรือ! ไม่อยากจะเชื่อนางลืมคำพูดแบบนี้ของเขาไปได้อย่างไร ! ''เฮ้อ เจ้าพักผ่อนเถิด'' หัวสมองข้าจะระบม ก่อนที่จินเยว่นางจะเดินออกจากห้องไป ''ศิษย์พี่หญิงเก่งกาจยิ่งนัก เพียงไม่นานก็รักษาผิวไหม้แดดของศิษย์น้องได้ เมื่อท่านอาจารย์กลับมาก็ไม่เห็นรอยอะไรแล้วหึ!'' ตงตงศิษย์ในสำนักเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มสมน้ำหน้าไปยังหลิวหยางก่อนที่จะหันหลังเดินออกไป ''ศิษย์พี่หญิงรอข้าด้วยขอรับ!'' . . . ''ที่แท้พี่หญิงก็แค่กลัวท่านอาจารย์ตำหนิก็เท่านั้น...'' หลิวหยางมองคนที่เดินออกไปด้วยความผิดหวัง