ยอดรักเจ้าสำนักคุ้มภัย

ในห้องมีแสงลอดเพียงรำไร บนพื้นที่ชื้นเย็นและสกปรก มีหญิงสาวร่างเล็กนั่งนิ่งในห้องนั้น ทั้งสองมือและสองเท้าของนางถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนอันหนักอึ้ง เนื้อตัวที่เคยขาวเนียนผุดผ่อง กลับเต็มไปด้วยคราบเลือดทั้งสดและแห้งกรังรอยแผลที่มีทั้งเก่าและใหม่ นักโทษหลินซิ่วจิ้งถูกทรมานเกินกว่าที่สตรีตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะทานทนได้ แต่นางก็ยังคงไม่ยอมจำนนในชะตา นางต้องมีชีวิตรอด เพื่อออกไปฟังความจริงจากปากของจางหย่งผิง นางไม่เชื่อว่าขุนนางตัวเล็กๆ เช่นเขา จะทำเรื่องเช่นนี้ "หลินซิ่วจิ้ง หลักฐานชี้ชัด ว่าเจ้าเป็นพันธมิตรกับศัตรู แค่ยอมรับว่า จางหย่งผิงเป็นผู้สั่งการ แม่ทัพมู่ของเรา จะช่วยเจ้าเอง" "ฮึ มู่ฉีเซียวเก่งกาจอาคมยิ่งนัก แต่กลับมีลูกไม้ตื้นเขินได้มากถึงเพียงนี้ ไม่สมกับเป็นแม่ทัพใหญ่แม้แต่น้อย แผนชั่วใส่ร้ายเช่นนี้แม้แต่เด็กแรกเกิดยังดูออก" แม้นางจะไม่สามารถใช้อาคมใดๆ ได้ในห้องนี้ แต่นางก็เอ่ยตอบกลับอย่างรู้ทัน มู่ฉีเซียว แม่ทัพที่เชี่ยวชาญทั้งศาสตร์การรบและศาสตร์มืด เมื่อได้สัมผัสถึงพลังของนางก็เกิดจิตปฏิพัทธ์ คิดอยากจะครอบครอง แต่ก็ติดที่นางมีคู่หมั้นหมายแล้ว เขาจึงคิดที่จะกำจัดเสี้ยนหนามเล็ก ๆ อย่างจางหย่งผิงให้พ้นไป "พูดมาก! ดีแค่ไหนแล้ว ที่แม่ทัพจะยอมรับนางปีศาจอย่างเจ้าเป็นฮูหยิน ไม่อยากเจ็บตัวก็จงยอมตกลงแต่โดยดี" เหล่าคนคุมระอาใจกับคนดื้อด้าน เพียงจับนางประทับลายนิ้วลงในหนังสือสมรสก็สิ้นเรื่อง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องให้ทารุณนาง ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก ด้วย ท่าทีนิ่งเรียบของซิ่วจิ้ง ทำให้คนคุมจนปัญญา ทั้งขู่เข็ญเฆี่ยนตีจนร่างกายนางสาหัส นางก็ยังมิยอมตอบตกลง แต่ด้วยคำสั่ง ก็จำต้องเค้นจนกว่าจะได้คำจำนันจาจากนาง... "ข้าไปต่อกับนางไม่ไหวจริงๆ ขอรับ นายกองหวัง" คนคุมเร่งเข้าแจ้งแก่ หวังซั่ว นายกองผู้รับผิดชอบงานนี้ ด้วยเกินกำลัง ช่วงเวลาสุนทรีแห่งการจิบชาของเขา จึงถูกทำลายลงด้วยเรื่องกวนใจจากคุกนั่น "ห้องนั้นผนึกอาคมไว้แล้ว จะเหลือก็แค่สตรีตัวเล็กๆ ธรรมดาคนหนึ่ง แค่คำพูดไม่กี่คำ เจ้ายังเค้นมาไม่ได้อย่างนั้นหรือ!" นายกองหวังหัวเสียเมื่อลูกน้องไม่ได้ดั่งใจ เห็นทีงานนี้ เขาคงต้องจัดการให้เรียบร้อยด้วยตนเอง ก่อนที่แม่ทัพใหญ่มู่ฉีเซียวจะมาถึง เซี๊ยะ! เสียงแส้แหวกอากาศกระทบเนื้อ ร่างเล็กกระตุกสั่นด้วยความเจ็บปวดทางกาย หาได้มีความหวาดกลัวในใจไม่ คำพูดไม่กี่ประโยค หากเป็นคนธรรมดา คงเอ่ยออกไปเพื่อรักษาชีวิตแล้ว แต่สำหรับนักเวทย์ วาจานั้นเปรียบดังเป็นนาย เมื่อเอ่ยออกไปก็ย่อมต้องเป็นทาสมันไปตลอด มู่ฉีเซียว จึงใช้จุดด้อยนี้มาบีบบังคับนางในทุกทาง เขาร่ายข่ายอาคม ไม่ให้นางใช้วิชาใดๆได้ ทรมานทั้งกาย ใจ ใส่ความเค้นให้นางโยนผิดสมคบคิดศัตรูให้จางหย่งผิง จะได้ฝังโทษนั้นไปกับคนตาย และเขาก็จะได้นางมาครองสมใจ... "พาจางหย่งผิงมาเจอข้าสิ แล้วข้าจะยอมพูด" ร่างเล็กแค่นเสียงหัวเราะเบาในลำคอ นางยิ้มเย้ยในความร้อนใจลนลานของพวกสุนัขรับใช้ ที่ปรารถนาให้นางซัดทอดและเปล่งวาจายินยอมเป็นฮูหยินแม่ทัพออกมา เสียงหัวเราะอันเยียบเย็น ของนางดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างเล็กกรีดยิ้มน้ำตานอง สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตแค้น ช่างเป็นรอยยิ้มที่น่าสยดสยองยิ่ง "ฮ่าๆๆ ทำไม่ได้ใช่หรือไม่" คำพูดของนางทำเอาหวังซั่วกระอักกระอ่วน ในเมื่อห้องนี้ร่ายข่ายอาคมไว้แล้ว เหตุใดนางยังใช้พลังหยั่งรู้ของนางได้อีกแล้ว หรือวิชาของนาง จะสามารถลบล้างอาคมที่แข็งแกร่งของแม่ทัพมู่ได้จริงๆ "นี่ เจ้าๆๆ ฟื้นคืนกำลังแล้วอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นก็จงรีบพูดออกมา ก่อนที่ข้าจะไร้ความอดทน" หวังซั่วเอ่ยสั่นด้วยเกรงกลัวในวิชาเวทย์ของนาง หากนางกลับมาใช้วิชาได้แล้ว คนธรรมดาอย่างเขามีหรือจะรอด เซี๊ยะ! "พูด! พูดออกมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้าสิ" ด้วยความเกรงกลัวลนลาน หวังซั่วก็เฆี่ยนฟาดนางไม่ยั้งมือ จวบจนนางไม่อาจทานทนกับความเจ็บปวดต่อไปได้ "มีเพียงจางหย่งผิง ที่ข้ายินยอมอยู่กินเป็นสามีภรรยา ข้าจะเอ่ยก็ต่อเมื่อได้เจอเขา...เท่านั้น" สตรีเลือดโทรมกายเอ่ยแผ่ว นางนั่งนิ่งดวงตาแข็งทื่อเบิกโพลง คนคุมค่อยๆ เดินเข้าไปดูนาง เขาโบกไม้โบกมือเบื้องหน้า แต่ดวงตานางก็ไม่กระพริบตอบ มือหนาจึงยื่นเข้าอังที่รูจมูก "แย่แล้วนายกองหวัง นาง นางไม่หายใจแล้วขอรับ" นายกองหวังตกใจ ทิ้งแส้ในมือลงทันที เขารีบตรงเข้ามาหานางอีกคน แล้วยื่นมือมาจับแตะ ที่ชีพจรต้นคอ ที่จริงนางเองก็ไม่ได้หยั่งรู้ดังที่เขาเข้าใจ เพียงแค่นางสังเกตุเห็นอาการร้อนรนของคนที่ต้องการมากเกินไป จึงพอจะเดาได้ว่า จางหย่งผิงคงไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว นางจึงเต็มใจที่จะตายตามคนรักไป ดีกว่าต้องทนอยู่เป็นเครื่องมือของใคร "มัวยืนบื้ออยู่ทำไมรีบไปตามหมอมาสิ ก่อนที่เจ้าและข้าจะต้องสิ้นลมตายตามนางไป เร็วเข้า!" "เอ่อ ขอรับ" เป็นเรื่องน่าขัน ที่ศิษย์เอกผู้สำเร็จวิชาดวงตาสวรรค์ของสำนักเวทย์เซิงหลิน จะต้องมาตายด้วยแส้ของคนธรรมดา ที่เป็นทหารทรราชผู้หนึ่ง ที่ทำงานพลาดด้วยความขลาดเขลาจนเสียเรื่อง แน่นอนว่าจุดจบและที่ไปของพวกเขา ย่อมเป็นไปเช่นกันกับ หลิวซิ่วจิ้ง เรื่องนี้ทำให้มู่ฉีเซียวต้องร้องกลับค่ายมาในทันที โลกของมู่ฉีเซียวพลันหยุดชะงัก ความหวังจะมีผู้ร่วมทางในเส้นทางสายอมตะพลันมืดดับ เขาทำได้เพียงสูดกลืนพลังนางที่ยังหลงเหลือเจือจางในอากาศ "ซิ่วจิ้ง ข้าจะรอวันที่เจ้ากลับมา"