หวงรักเมีย(เด็ก)​VIP

เกริ่นนำ ภายในบ้าน “หลิน นี่พ่อพี่” เด็กชายเอ่ยบอก “สวัสดีค่ะคุณลุง” เด็กหญิงยกมือไหว้แบบมีมารยาทแล้วปั้นหน้ายิ้ม เธอไม่รู้ว่าตัวเธอนั้นมาทำอะไรที่นี่ในวันนี้ รู้แค่ว่าหนุ่มรุ่นพี่ขอร้องให้มาก็เลยมา “สวัสดีค่ะ ว่าแต่หนูชื่ออะไร” คนรุ่นพ่อเอ่ยถามเด็กหญิงที่ลูกชายพามา แม้เขาจะรู้ชื่อของเธอแล้วแต่ว่าอยากถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ “ชื่อหลินค่ะ” “อายุ” “สิบสามค่ะ” “…” คนถามอมยิ้มเมื่อรู้สึกว่าลูกชายตนเองนั้นตาถึงมาก เขาสัมผัสได้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ดูเป็นคนดีทั้งภายในและภายนอก หน้าตาสวยตั้งแต่เด็ก การวางตัวต่อหน้าผู้ใหญ่ค่อนข้างดี “ลุงชื่อเตย์นะ เป็นพ่อของเจ้าตุลย์” “ค่ะคุณลุง” “พ่อพูดสิ” ตุลย์ย้ำกับผู้เป็นพ่อ เขาอยากให้เข้าเรื่องเลย “ขอโทษที่ลุงต้องเสียมารยาทถามนะ ตอนนี้ที่บ้านกำลังมีปัญหาใช่มั้ย” “ค่ะ แต่ว่าเรื่องเล็กน้อยค่ะคุณลุง” “เล็กน้อยบ้าอะไร ป๊ากำลังจะขายหลินให้ซ่องไม่ใช่รึไง” ตุลย์ท้วงขึ้นหน้าตาตื่นแล้วจับแขนรุ่นน้อง “ไม่ต้องเกรงใจเลย พ่อพี่ช่วยได้นะหลิน” “หนูเกรงใจค่ะ” หลินดูเกรงอกเกรงใจ เธอไม่อาจริที่จะให้คนนอกมาช่วยได้ เนื่องจากป๊าเธอเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น และเธอก็ต้องยอมทำตามคำสั่งอย่างไม่มีข้อแม้ “ลุงยินดีช่วย อยู่ที่หนูว่าจะยอมให้ลุงช่วยรึเปล่า” “…” เด็กหญิงครุ่นคิด “เอาน่า อย่าคิดมาก” ตุลย์ยกยิ้มแล้ววางมือบนไหล่ของคนรุ่นน้อง “แต่เงินมันค่อนข้างมีจำนวนมากเลยค่ะ” “อันนั้นไม่มีปัญหา” “หนูไม่อาจรับไว้ฟรีๆ ได้หรอกค่ะคุณลุง อย่างน้อยต้องทดแทนอะไรกลับได้บ้าง หรือไม่ระหว่างนี้หนูจะหางานพาร์ทไทม์ทำเพื่อเอาเงินมาทยอยคืนคุณลุงค่ะ” “ไม่เลยลูก ไม่ต้องหาอะไรมาคืนลุงหรอก ถือซะว่าลุงตอบแทนที่หนูช่วยทำการบ้านให้เจ้าตุลย์มันแล้วกัน” “หนูเต็มใจค่ะ” “ลุงก็เต็มใจช่วยหนู” ฝ่ามือใหญ่วางทาบลงบนศีรษะเล็กแล้วลูบแผ่วเบา “พาลุงไปบ้านหนูได้มั้ย” “ได้ค่ะ แต่บ้านหนูคับแคบนะคะ” “ไม่เป็นไรลูก” “หนูต้องกราบขอบคุณมากๆ เลยค่ะ” เด็กหญิงก้มกราบเท้าคนรุ่นพ่ออย่างซาบซึ้ง เหมือนชีวิตเธอกลับมาสดใสอีกครั้งหลังจากที่หม่นหมองมาหลายวันเนื่องจากก่อนหน้ากำลังจะถูกส่งไปขายตัว “…” ตุลย์มองดูอย่างเอ็นดู “ไปกันเถอะลูก” เตย์รับไหว้แล้วเตรียมตัวจะไปบ้านของหลินเพื่อช่วยเหลือและพูดคุยกับพ่อของเธอ เวลาต่อมา ภายในบ้านหลังคับแคบ เป็นสไตล์คนจีนสภาพดูโทรมมาก เตย์นั่งลงอยู่ที่พื้นพร้อมกับตุลย์ผู้เป็นลูกชาย ส่วนหลินเดินถือน้ำมาเสิร์ฟพร้อมกับคนมากอายุหรือที่เธอเรียกว่าอาม่า “น้ำจ้ะ” อาม่ายื่นแก้วน้ำให้แขก “ขอบคุณครับ” “ขอบคุณครับอาม่า” สองคนพ่อลูกรับน้ำมาแล้วเอ่ยขอบคุณก่อนจะกระดกดื่มพอเป็นมารยาทเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจเจ้าของบ้าน “หลินเล่าให้ฉันฟังแล้วล่ะ ไอ้ฉันก็เกรงใจมากๆ เลยล่ะ อีกทั้งยังรู้สึกไม่ดีที่…” อาม่าหยุดพูดแล้วดึงตัวหลานสาวมาโอบกอด “สงสารหลานจริงๆ เชียว” “ผมยินดีครับอาม่า ไม่ต้องคิดมากนะครับ” เตย์เอื้อมไปจับมืออาม่าแล้วลูบแผ่วเบา “ตอนนี้ผมอยากเจอพ่อของหลิน เขาอยู่ที่ไหนครับ” “นู่น มันก็คงจะไปขลุกอยู่ที่บ่อนการพนันนั่นแหละ วันๆ มันทำอะไรที่ไหน ดีแต่ผลาญเงิน ล่าสุดลูกสาวคนโตมันก็หนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว” “อะไรนะครับ!” ตุลย์ถามเสียงดังอย่างลืมตัว “เหมยไปไหนครับอาม่า” “หนีไปอยู่กับแม่แล้วล่ะ” “แล้วทำไมหลินถึง…” เตย์กำลังจะถามในสิ่งที่ข้องใจแต่ก็ต้องชะงักเมื่ออาม่าดันตอบให้ก่อน “คนละแม่กันน่ะ แต่พ่อเดียวกัน แม่เหมยอยู่ต่างจังหวัด ส่วนแม่หลินเนี่ย เสียด้วยโรคมะเร็งไปหลายปีแล้วล่ะ” “…” “งั้นผมรบกวนอาม่าช่วยพาไปหาพ่อของหลินทีจะได้มั้ยครับ” “ได้สิ” “ครับ ส่วนตุลย์รอพ่อที่นี่ อยู่เป็นเพื่อนหลิน” “ครับพ่อ” และผู้ใหญ่ก็พากันออกจากบ้านไป ตุลย์นั่งอยู่กับหลิน ทั้งสองคนนั่งหันหน้าเข้าหากัน “หลิน” “ว่าไง” “เหมยไปอยู่กับแม่จริงปะ” “จริง ทำไมเหรอ” “เปล่า ก็แค่แปลกใจน่ะ” “แล้วพี่สองคนเรียนอยู่ห้องเดียวกันไม่เคยคุยกันเหรอ เจ้เหมยน่าจะลาเพื่อนๆ ไว้แล้ว” “ก็ไม่เห็นจะบอกพี่นี่นา” “เดี๋ยวก็กลับมา” “จริงอะ” สีหน้าตุลย์ดูมีความหวัง “อื้ม” หลินเองก็ลำบากใจที่จะต้องโกหกแทนผู้เป็นพี่สาว จริงๆ แล้วเหมยนั้นไม่ได้หนีไปอยู่กับแม่หรอก เธอไปอยู่กับแฟนหนุ่มต่างหาก อายุเหมยเพียงสิบแปดปีเท่านั้น ส่วนฝั่งแฟนนั้นยี่สิบปลายๆ แต่จะพูดอะไรได้ คนจะไปอะไรก็ห้ามไว้ไม่ได้ แม้กระทั้งอาม่าที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กนั้นเหมยยังไม่ฟังเลย “โอเค โล่งใจ” ตุลย์ลอบถอนหายใจโล่งอก “ทำไม พี่ชอบเจ้เหมยเหรอ?” “บ้า…” “นึกว่าชอบเจ้เหมย” “ว่าแต่เราเหอะ จะเอาไงต่อถ้าพ่อพี่ช่วยสำเร็จ” “ก็คงต้องถามอาม่าก่อน หลินยังเด็ก ไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ด้วยตัวเอง” “ไปอยู่ที่อื่น เอาอาม่าไปด้วย เดี๋ยวพี่จะบอกกับพ่อพี่ให้ พ่อพี่อะมีบัตรวีไอพี” “บัตรวีไอพีเหรอ?” “ใช่ บัตรนี้มันเหนือกว่าพวกแบล็กการ์ดอีกนะ​ คนที่มีบัตรวีไอพีอะมีไม่กี่คน และพ่อพี่คือหนึ่งในไม่กี่คนนั้น” “แล้วมันทำอะไรได้บ้าง?” “ทุกอย่าง แค่มีบัตรวีไอพีอยากทำอะไรก็ได้หมด ไปที่ไหนแค่ชูบัตรนี่มีแต่คนก้มหัวและดูแลเป็นอย่างดี” ฟังดูเหมือนเวอร์ หากแต่ว่านั่นเป็นเรื่องจริง ตุลย์เคยเห็นพ่อของตนใช้บัตรวีไอพีแล้วมีคนเข้ามาประคบประหงมดุจเราเป็นพระเจ้า “จริงเหรอ ดีจัง” “ใช่มันดี และพ่อพี่มีถึงสองใบ ใบหนึ่งอยู่กับแม่ ส่วนอีกใบอยู่กับพ่อ แต่พ่อบอกว่าถ้าพี่บรรลุนิติภาวะเมื่อไหร่พ่อจะยกของพ่อให้” “โฮ อิจฉาจัง” และเด็กทั้งสองคนก็พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผู้ใหญ่กลับมา “เก็บของซะหลิน” อาม่าบอกกับหลานสาวทันทีที่กลับมาถึง “เก็บของเหรอม่า?” หลินงง เธอมองหน้าอาม่าสลับกลับมองคุณลุงเตย์ ทำไมอยู่ๆ ถึงต้องเก็บข้าวของด้วยล่ะ “ใช่ หนูกับอาม่าจะไปอยู่ที่บ้านหลังใหม่” เตย์บอกกับเด็กหญิงแล้วสะกิดตัวลูกชายให้ช่วยกันเก็บข้าวของที่จำเป็น “คะ บ้านหลังใหม่?” หลินยังคงงุนงง ไปอยู่บ้านหลังใหม่อย่างนั้นเหรอ แล้วป๊าเธอล่ะ? “ไปๆ อย่าถามอะไรมาก มันจะเสียเวลาเสียการเสียงานคุณลุงเขานะหลิน” อาม่าบอกกับหลาน ท่านได้คุยกับเตย์เรียบร้อยแล้วว่าหลังจากนี้จะไปอยู่ในความดูแลของเขา อาม่าอยากให้หลินมีชีวิตที่ดีกว่านี้ ส่วนลูกเขยสาระเลวนั่นมันได้เงินก็ไม่สนใจอะไรแล้วล่ะ เสวยสุขอยู่กับการพนัน “ค่ะม่า” “มาเดี๋ยวพี่ช่วย” ตุลย์อาสาช่วยหลินเก็บของ ส่วนเตย์เองก็ช่วยอาม่าเก็บของเฉพาะที่จำเป็น อย่างอื่นเอาไว้ซื้อใหม่ได้ เขาได้คิดไว้ในใจแล้วว่าจะสร้างบ้านหลังใหม่ให้หลินกับอาม่า แต่อาจจะใช้เวลานานหน่อย ระหว่างนี้ก็จะให้ทั้งสองอยู่ร่วมบ้านกับครอบครัวตนไปก่อน การช่วยครั้งนี้ไม่คิดอะไรมากมาย แค่อยากช่วยคนที่อยู่ในช่วงเวลาตกต่ำเท่านั้น แม้จะรวยมาตั้งแต่เกิดเขาก็รับรู้ว่าชีวิตแบบนี้มันเฮงซวยแค่ไหน “ขอบคุณมากๆ เลยนะ อาม่าไม่รู้จะตอบแทนยังไงเลย” “ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจและยินดีมากๆ” เจ็ดปีต่อมา จากวันนั้นจวบจนวันนี้หลินอายุครบยี่สิบปีเต็มพอดิบพอดี ชีวิตเธอและอาม่าดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะได้รับการช่วยเหลือและดูแลจากผู้มีพระคุณอย่างเตย์ “หลิน” “คะม่า” “เหมยส่งอะไรมา ม่าอ่านไม่ค่อยออก อ่านออกแค่ชื่อเหมยอะไรนี่แหละ” อาม่ายื่นแผ่นกระดาษให้หลานสาว หลินรับกระดาษแผ่นนั้นมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ ‘การ์ดเชิญไปงานแต่งงาน’ พี่สาวเธอหายหน้าหายตาไปเจ็ดปี ข่าวคราวไม่เคยส่งมาบอก เบอร์โทร.ก็มีแต่ไม่คิดที่จะติดต่อ แต่ไหงวันนี้กลับส่งการ์ดงานแต่งมาได้ล่ะ “ม่าไปเอามาจากไหนคะ” “เห็นอาตุลย์บอกว่าเหมยส่งมาให้เพื่อนๆ น่ะ ยัยหลานคนนี้นี่นะ ม่าหัวโด่ทั้งคนไม่เคยเห็นหัวกันเลย ไม่คิดถึงกันบ้างรึไง” อาม่าบ่นกระปอดกระแปด “แสดงว่าอันนี้เฮียตุลย์เอามาให้เหรอคะ” เธอเรียกตุลย์จากพี่เป็นเฮีย เพราะอาม่าสั่งให้เรียกเฮีย มันดูสนิทสนมกันมากกว่าเรียกพี่ “ใช่ ตอนนี้อาตุลย์นั่งอยู่สวนหน้าบ้านน่ะ เห็นว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับหลินด้วย” “ค่ะ งั้นหลินขอตัวแป๊บนะม่า” “ไปๆ ลูก ม่าว่าจะนั่งพักแป๊บ” หลินเดินออกมานอกบ้านเพื่อหาคนที่รอเธออยู่ก่อนหน้า เมื่อเห็นเขายืนอยู่เธอก็เอ่ยเรียก​ “เฮียตุลย์…” “หลิน…” “เฮียตุลย์มี...” “แต่งงานกับเฮียมั้ย” ตุลย์โพล่งถามแล้วเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบแหวนแต่งงานออกมาโชว์ตรงหน้า “อะไรกันเฮีย คือ…” “แต่งมั้ย” “กะ…ก็ได้” หลินงงไปหมด เธอไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ก็ตอบตกลงเพราะเธอเองก็แอบชอบตุลย์มานานแล้ว นานถึงเจ็ดปี... ...ตัด... แล้วก็ขอแต่งงานแบบสับแบบใหม่มากบักตุลย์​ ยัยน้องก็แต่งไง รักเค้าาาา 1คอมเมนต์​ = 1กำลังใจ​ กดใจ,กดเข้าชั่น,กดติดตามนักเขียนด้วยน้า