ตอนที่ ๗
ภาพบาดตา
เด็กสาวกลับเข้ามาที่คฤหาสน์อีกครั้ง กว่าจะถึงเวลางานเลี้ยงก็อีกสองชั่วโมงไม่รู้จะไปทำอะไรที่ไหน จึงให้แวนด้าขับรถตรงกลับบ้านในช่วงเย็นและต้องมาพบเจอกับความว่างเปล่าที่ไม่เคยคุ้นชินสักครั้ง
มันอ้างว้างเมื่อไม่มีบิดาและมารดาอยู่ร่วมกัน เธอเข้าใจพ่อเสมอมาว่าท่านมีเวลาให้เธอเพียงน้อยนิดเพราะเหตุผลใด ต่อให้น้อยใจและตัดพ้อกับตัวเองหลายครั้ง ถึงจะเป็นเช่นนั้นเธอก็ไม่เคยโทษใครและไม่เคยแสดงความน้อยใจออกมาคนที่เหนื่อยและน้อยใจมากกว่าเธอคงเป็นใครไม่ได้นอกจากคนเป็นพ่อ
ลิเลียนเดินทอดน่องขึ้นมาบนห้องนอน เมื่อประตูบานใหญ่เปิดออกร่างเล็กก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มเหมือนหมดเรี่ยวแรงในวันนี้ ดวงตากลมโตค่อย ๆ ขยับปิดลงช้า ๆ ก่อนเสียงลมหายใจจะดังสม่ำเสมอในเวลาต่อมา
“คุณหนูคะ ตื่นได้แล้วค่ะ” แวนด้าที่แอบสงสัยว่าเหตุใดเจ้านายสาวถึงไม่ลงมาข้างล่างสักทีจึงเดินขึ้นมาปลุก “ไม่สบายหรือเปล่าคะ
