ทะลุมิติ มามีสามีใบ้

กลิ่นฉุนจมูกจากอะไรบางอย่าง มันทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย ไม่รู้ทำไมเธอต้องฝันแบบนั้นด้วย น่าแปลกใจที่มันเหมือนความจริงหมดทุกอย่าง ถึงจะมีกลิ่นบางอย่างที่พอที่จะหอมอยู่บ้าง แต่กลิ่นอับๆ พวกนี้มันทำให้เธอทนไม่ไหวจนต้องลืมตาขึ้นมา โลกแห่งความจริงมันโหดร้ายอย่างนี้เสมอ เมื่อรู้ว่าความฝันที่เธอคิดไปเอาก่อนหน้านี้ มันไม่ใช่ความฝัน แต่มันคือความทรงจำของร่างเดิมร่างนี้ ร่างนี้เป็นหญิงสาวที่อัปลักษณ์ที่สุดในหมู่บ้าน ชื่อว่าลี่ชุน เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นเด็กแฝดตัวเหม็นสองคน ที่ยื่นหน้าเข้ามาดูคนเป็นแม่อย่างอยากรู้ ถึงจะเป็นผู้หญิงที่อัปลักษณ์ แต่ร่างเดิมก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่อ้วน แน่สิมันจะอ้วนได้อย่างไร ทุกวันนี้แค่มีอาหารให้กินเข้าไป ถือว่าดีมากแค่ไหนแล้ว ส่วนมากแล้วร่างเดิมจะโง่งมเอาอาหารไปถวายให้แก่บ้านเดิมจนโง่งม เพียงเพราะว่าพ่อกับแม่ร่างเดิมพูดดีด้วย และคอยสอนให้ร่างเดิมแอบเอาอาหารที่มีในบ้านไปแสดงความกตัญญูเสมอ ร่างเดิมโง่งมไปแล้วหรืออย่างไร ไม่มีพ่อแม่ดีๆ ที่ไหนที่ทำให้ลูกเดือดร้อนอยู่แบบนั้น คอยดูเอาเถอะ ว่าต่อจากนี้บ้านเดิมจะไม่ได้อะไรจากครอบครัวเธอไปแม้แต่นิดเดียว เธอหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความโล่งกว่าก่อนหน้านี้ เห็นทีว่าเธอต้องลุกขึ้นจัดการกับความสกปรกของร่างกายนี้ สามีที่ขยันอย่างบ้าคลั่ง แม้รู้ว่าภรรยาทำแบบนั้น แต่ไม่อาจที่จะทำอะไรได้ นอกจากขยันมากขึ้น เว้นว่างจากงานในคอมมูน แล้วเขามักจะเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาอาหารเสมอ ลี่ชุนหันไปมองสามีของร่างเดิม ที่ยืนจ้องตาเธอเขม็งไม่พูดอะไรออกมาสักครึ่งคำ แต่เมื่อนึกขึ้นมาได้ ว่าสามีของร่างเดิมเป็นใบ้ ถ้าเขาพูดออกมา นั่นคงเป็นเรื่องราวที่แปลกประหลาด "แม่ แม่ตื่นแล้วไป๋หยวน" "ข้าเห็นแล้ว เจ้ารีบไปเอาน้ำมาให้แม่ดื่มเข้าสิ" ถึงหน้าตาของเด็กสองคนจะน่าเอ็นดูมากแค่ไหน แต่กลิ่นเน่าเหม็นพวกนั้น มันทำให้เธอทำใจได้ยาก ที่จะยื่นมือรับขันน้ำมาดื่ม ขันน้ำที่มีคราบดำเกาะเต็มไปหมด สุขอนามัยมันช่างติดลบเอาเสียดี "แม่ไม่หิวน้ำหรือครับ" ไป๋หยวนเอ่ยถามคนเป็นแม่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนหน้านี้แม่ของเขาเป็นคนที่กินเก่งและกินไม่เลือก แม้แต่เขากับน้องยังแทบแย่งกินอาหารที่มีแทบไม่ทัน อาหารที่เหลือบางครั้ง แม่ของเขาก็เอาไปให้บ้านเดิม ตากับยายที่ไม่เคยสนใจว่าพวกเขาจะลำบากมากขนาดไหน คิดแล้วก็คับแค้นใจ แต่ไม่อาจที่จะทำอะไรได้ อย่าลืมสิว่าพวกเขาเป็นแค่ลูก "ตัวของพวกเธอเหม็นมาก อาบน้ำกันบ้างหรือเปล่า" ไป๋หยวน หันไปมองหน้าแฝดน้องอย่างไป๋หยินอย่างไม่เข้าใจ แม่เคยสนใจความสะอาดของพวกเขาด้วยอย่างนั้นหรือ แม้แต่ตัวของแม่เอง ยังสวมใส่เสื้อผ้าที่ไม่ค่อยซักเลย ถ้าพ่อไม่คิดเอามันไปซัก แม่ของพวกเขาก็คงไม่คิดที่จะเอามันไปซักหรอกนะ "พวกเราไม่ได้อาบน้ำครับ พ่อไม่อนุญาตให้เราไปที่ลำธารกันเพียงลำพัง" มันไม่ใช่เรื่องแปลก ที่พ่อของเด็กจะห้าม ถึงเด็กสองคนนี้จะอายุเจ็ดขวบแล้ว แต่ตัวเล็กอย่างกับขาดสารอาหารมานานมากแล้ว ที่สำคัญเด็กกับแหล่งน้ำ มันไม่ใช่ของที่คู่กัน ลี่ชุนไม่รู้ว่า เธอต้องเริ่มสนทนาอย่างไรกับสามีของร่างเดิม แต่จริงสิ เขาแค่พูดไม่ได้นี่หูเขาไม่ได้หนวกไปด้วย "คุณคะ ฉันรู้สึกไม่สบาย คุณช่วยพาลูกๆ ไปอาบน้ำหน่อย" เขาเพียงพยักหน้า ก่อนที่จะหยิบขันน้ำในมือลูก มายื่นให้เธออีกครั้ง ลี่ชุนจำเป็นต้องรับมันไปดื่ม เขาเล่นจ้องเขม็งขนาดนั้น หากไม่ยินยอม เธอคงต้องทนดมกลิ่นเหม็นๆ ของเด็กตัวเหม็นทั้งสองคนนั้น ให้รู้สึกวิงเวียน แม้จะพะอืดพะอม จนแทบจะอยากอาเจียนออกมา แต่ต้องอดทนและกลั้นใจกลืนน้ำในขันลงท้องไป มันไม่มีแม้แต่รสชาติของน้ำที่ดี มีทั้งกลิ่นโคลน กลิ่นคาวๆ ของขัน มันย่ำแย่ที่สุด เท่าที่เธอเคยกินมาก่อน สามีของร่างเดิมชื่อว่าไป๋จวิ้น เป็นคนใบ้ที่ครอบครัวเสียชีวิตไปหมดแล้ว ถึงอย่างไรเขาก็มีบ้านที่ค่อนข้างแข็งแรง แม้ว่ามันจะสกปรกจนเธอจะแทบไม่อยากลืมตามมองมันเลยก็ตามที แต่สิ่งที่ทำได้คือยอมรับความจริง ว่าเธอตายจากโลกปัจจุบันเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ สิ่งที่ต้องยอมรับความจริง นั่นคือต้องรับชะตากรรมอันเลวร้าย ในยุคปฏิวัติ ทะลุมิติมาในยุคไหนไม่มา มาในยุคที่อาหารหายากยิ่งกว่าอะไร ผู้คนถึงกับต้องแทะซากไม้แห้งๆ กินกัน แต่คงไม่ได้ลำบากเหมือนบางประเทศที่เอาดินมาตากแห้งและกินกันเหมือนที่เธอนั้นเห็นในสารคดี สิ่งแรกที่ต้องทำ นั่นน่าจะเป็นการลุกขึ้นไปชำระร่างกาย แม้จะเจ็บแผลที่หน้าผากอยู่บ้างเล็กน้อย แต่มันก็ไม่ได้เจ็บไปถึงเท้านี่ ถึงจะเดินและใช้ชีวิตปกติไม่ได้ เมื่อเดินออกมานอกห้อง ถึงได้รู้ว่าความสกปรกในห้องนอน นั่นเป็นส่วนที่เล็กมากที่สุด เหมือนว่างานนี้จะเป็นงานหนักของเธอแล้ว ร่างเดิมต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ ถึงอยู่บ้านได้เน่าขนาดนี้ เสื้อผ้าเก่าๆ ที่สวมใส่แล้วบางชุด ถูกวางจนเห็ดงอกออกมา ไม่ผิดเป็นเห็ดงอกออกมาจริงๆ แต่ไม่มีใครกล้าที่จะกินเห็ดสุ่มสี่ สุ่มห้าหรอกนะ หากเป็นเห็ดที่ไม่รู้จักดี แล้วเกิดมันมีพิษขึ้นมา นั่นไม่เท่ากับว่าเอาชีวิตของตัวเองไปเยือนน้ำพุเหลืองหรือไง "สกปรกอะไรได้ขนาดนี้กัน" ไม่นานก็เห็นเด็กๆ ที่ผ่านการอาบน้ำมาอย่างสะอาดเอี่ยม แต่เสื้อผ้าพวกนั้นมันก็ยังเน่าและขาดอย่าน่าเวทนาอยู่ดี พ่อของเจ้าเด็กแฝด หลังจากอาบน้ำแล้ว ก็ดูดีไม่เบา ไม่แปลกที่ร่างเดิมยอมแต่งงานกับเขา ทั้งที่เขาเป็นแค่ผู้ชายพิการ ที่ใครๆ ต่างก็รังเกียจที่จะแต่งให้เขา ในมือของเขา เหมือนกับว่ามีบางอย่างติดมือมาด้วย ถ้ามองไม่ผิดนั่นเป็นไก่ไม่ใช่หรือ ในความทรงจำ ในบ้านแทบไม่มีใครได้แตะเนื้อกันเลย หรือถ้ามีอาหารดีๆ จริงๆ ร่างเดิมมักจะเจียดไปให้บ้านเดิมจนแทบหมด ไม่รู้ว่าร่างเดิมเป็นคนแบบไหน คิดจะเป็นคนกตัญญูแต่เลือกที่จะใช้วิธีการโง่ๆ แบบนั้นใช้ได้ทีแค่ไหนกัน คิดว่าพ่อแม่อิ่ม และลูกและสามีของตัวเองต้องอดแบบนั้นมันไม่บาปหรือยังไงกัน "นั่นไก่นี่ครับ" "ใช่ครับ ไก่นี่พวกเราจะกินกัน แม่อย่าเอาไปให้บ้ายายอีกเลยครับ แม่บาดเจ็บต้องได้รับการบำรุง" เป็นไป๋หยินแฝดน้อง ที่เอ่ยดักคอคนเป็นแม่ขึ้นมาอย่างฉลาด ถ้าเป็นร่างเดิม วันนี้อย่างไรแล้ว ทั้งครอบครัวคงไม่มีใครที่จะได้กินไก่ตัวนี้อย่างแน่นอน แต่เธอไม่ใช่ลี่ชุนคนเก่า เรื่องอะไรเธอจะเอาไปให้บ้านเดิมที่เห็นแก่ตัวพวกนั้น อาหารพวกนี้มันควรที่จะทำให้ทุกคนในครอบครัวอิ่มท้องสิ ลูกสาวแต่งงานแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกแล้ว ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องกลับไปแสดงความกตัญญูอย่างโง่งมแบบนั้นอีก "วันนี้แม่จะไม่เอาไปให้บ้านยายหรอก บอกพ่อของลูกว่าเอาไก่ไปฆ่าได้เลย เดี๋ยวแม่กลับมาจะจัดการกับมันเอง" ลี่ชุนเดินตรงไปที่บ่อน้ำข้างบ้าน น้ำในบ่อเริ่มที่จะแห้งขอดแล้ว เด็กๆ เดินไปอาบน้ำที่ลำธารท้ายหมู่บ้าน น้ำในบ่อมันทั้งขุ่นทั้งเหม็นโคลนขนาดนี้ หรือแม้แต่เธอเองก็ทนอาบน้ำที่นี่ไม่ได้เหมือนกัน คงต้องเดินไปที่ลำธารท้ายหมู่บ้าน ก่อนหน้านี้ ลี่ชุนกลับมาจากบ้านเดิม เผลอลื่นล้มหัวฟาดพื้นจนสลบไป โชคดีที่สามีมาเห็นเข้า และอุ้มลี่ชุนไปหาหมอในหมู่บ้าน เขายอมควักเงินเก็บที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยแลกกับค่ายาสมุนไพรไปหมดแล้ว ตอนแรกคิดว่าภรรยาจะไม่รอดแล้ว ชีพจรของเธอเริ่มอ่อนลง จนเขาเริ่มที่จะทำใจ และกอดลูกๆ เอาไว้ แม้ว่าการแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ มันจะด้วยความไม่ตั้งใจก็ตาม แต่เมื่ออยู่กันไปแล้ว ก็อดปฏิเสธไม่ได้ ว่าเขานั้นรักและผูกพันกับลี่ชุนมาก ลี่ชุนเจอขุมทรัพย์เข้าให้แล้ว ต้นกระเทียมที่ขึ้นอยู่ริมลำธารเต็มไปหมด บางส่วนใบก็เริ่มเหี่ยวเฉาแล้ว นั่นเป็นเรื่องที่ดี เพราะใต้ดิน มันต้องมีกระเทียมที่เป็นหัวเต็มไปหมด บางส่วนก็มีดอกของมันขึ้น แต่มีอยู่ประปรายนัก เธอรีบอาบน้ำ ก่อนจะผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และไล่เก็บดอกกระเทียมหลังจากที่ได้จนพอใจ ก็ถอนหัวกระเทียมขึ้นมาจำนวนหนึ่ง คิดว่าส่วนที่เหลือเก็บเอาไว้ค่อยมาถอนในอนาคต เมื่อเหลือสายตามองตลอดลำธารแล้ว ลี่ชุนคิดว่าชาวบ้านคงไม่กินมัน ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่ดี ใครจะไปคิดว่าผักที่มีกลิ่นฉุนขนาดนั้น เมื่อเอาไปทำอาหาร มันจะอร่อยมากจนแทบไม่คาดฝัน เมื่อกลับมาถึง สามีก็จัดการถอนขน และหั่นไก่เป็นชิ้นเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ช่างเป็นสามีที่รู้งานเอาเสียจริง เมื่อเขาเหลือบสายตาเห็นของในมือของภรรยา เขาพยายามที่ทำภาษามือ เพื่อที่จะสื่อสารกับเธอว่า ผักพวกนั้นมันกินไม่ได้ ลี่ชุนหัวเราะก่อนที่จะบอกเขาออกไป "อย่างกังวลเลยค่ะ ผักพวกนี้มันกินได้ รวมถึงหัวใต้ดินของมันด้วย เอาเป็นว่าวันนี้ฉันจะลองทำอาหารจากผักชนิดนี้ให้คุณกับลูกๆ ได้ลองชิม" เด็กๆ นั่งคอตก จากในตอนแรกที่รู้สึกดีใจ ว่าวันนี้คงได้กินเนื้อกับเขาบ้าง แต่เมื่อเห็นเจ้าผักใบฉุนในมือของท่านแม่ ตอนนี้พวกเขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง แต่เอาเถอะ ขอแค่ให้มันไม่น่ากลัวเกินไปจนกินไม่ได้ หรือขอให้มันล้างน้ำและรู้สึกอร่อยขึ้นมาบ้างก็ยังดี "เอาเถอะพี่ ถึงยังไงคิดเอาเสียว่ามันเป็นเรื่องดี ที่วันนี้อย่างน้อยเราก็ได้ลิ้มลองรสชาติเนื้อบ้าง" เสียงแฝดน้องพูดกับพี่อย่างน่าสงสาร นั่นมันยิ่งเร่งให้ลี่ชุนรีบเข้าไปในครัว เพื่อที่จะจัดการทำอาหารให้เจ้าแฝดเร็วขึ้น พวกเขาต้องตะลึงว่ารสชาติของดอกกระเทียมและหัวกระเทียมมันไม่ได้แล้วร้าย มันกลับดับรสชาติคาวได้ดีเอาเสียอีก