เสือเกออย่าทำข้าเลอะ

จางยวี่ลี่ในชุดคลุมสีขาวค่อยๆ เปิดประตูห้องพี่หยาง แล้วโผล่หน้าเข้าไป จากนั้นส่งเสียงถามด้วยท่าทางราวกับถูกจับได้แล้วเจ้าของห้องรอให้สารภาพความผิด "เสือเกอ ท่านมีอันใดกับข้าหรือเจ้าคะ?" เสือตัวใหญ่ลายพาดกลอนสีเหลืองสลับดำ ยืนแล้วก้าวเท้าขึ้นไปบนเตียงเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ในห้อง ยวี่ลี่ก็ไม่กล้าส่งเสียงห้าม เพราะเดาจากท่าทาง น่าจะเป็นเรื่องปรกติที่มันขึ้นไปนอนบนเตียง "..." ยกหัวใหญ่โตขึ้นมาแล้วมองนางนิ่งๆ เช่นนั้น จางยวี่ลี่รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี "เสือเกอ ท่านจะนอนใช่หรือไม่ งั้นข้าออกไป.." "..ฮึ่ม" "เดี๋ยวข้าไปนอนที่ห้อง ไม่รบกวนท่านแน่ๆ" อุ้งเท้าใหญ่ตบปุกๆ ด้านข้าง "..." "ห้องของข้าก็มี เดี๋ยวพี่หยางมาจะโกรธนะเสือเกอ" แก้ตัวให้ตนเองประโยคหนึ่งแล้วเตรียมหมุนกายกลับ ตุบๆ "..ฮึ่ม" "ให้ข้านอนกับท่านหรือ?" นัยน์ตาใหญ่จับจ้องที่นาง ยวี่ลี่ถึงกับยิ้มแห้ง คาดโทษตนเองในใจ ไม่น่าสอดรู้สอดเห็นเดินเข้ามาดูเลยจริงๆ สบกับนัยน์ตาดุที่สะท้อนร่างของตนเอง จึงได้ก้าวเท้าเดินไปใกล้เตียงช้าๆ นางหย่อนร่างลงนั่งขอบเตียง แต่สายตาของสัตว์ร้ายก็ยังมองไม่ลดละ นางคิดไปเองหรือไม่.. เหตุใดรู้สึกว่าเสือตัวนี้กำลังขบขันตนเองอยู่ คงเพราะวันทั้งวันโดนพี่หยางแกล้ง จึงได้คิดไปเองกระมัง? นางที่กำลังจะหันไปพูดบางอย่าง กลับถูกอุ้งเท้าหลังผลักไหล่จนกายล้มลงไปใส่หน้าท้องนุ่มที่เต็มไปด้วยขนสีขาวผืนใหญ่ "..คือ เสือเกอ ข้าไม่ได้ตั้งใจ" "..." ยวี่ลี่เงยหน้าขึ้นก็เจอคางที่เต็มไปด้วยขน แต่ยังมีร่องรอยของเขี้ยวสองข้างอันใหญ่ ถึงนี่จะมีเพียงแสงตะเกียง แต่กลับสามารถมองเห็นทุกอย่างได้ชัดแจ้ง ท่านอนของเสือตัวใหญ่คล้ายว่าใช้แขนข้างซ้ายและขาข้างเดียวกันกักร่างของนางเอาไว้ในอ้อมกอด หานจิ่นหยางในร่างพยัคฆ์ใช้จมูกใหญ่โตวางแหมะไว้บนหัวเล็ก ดังนั้นน้ำลายของเขาบางส่วน จึงได้เลอะหน้าผากของยวี่ลี่ ร่างบางดิ้นราวกับตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรม บ่นเสียงอู้อี้ "เสือเกอ อย่าทำข้าเลอะสิ" มีเสียงคำรามในลำคอคล้ายว่าส่งเสียงหัวเราะก็ไม่ปาน จู่ๆ มือเล็กก็ลูบที่ท้องนุ่มอย่างไม่กลัวตาย ยังส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าร่างกายใหญ่โตขยับแบบอยู่ไม่สุขเท่าใดนัก สุดท้ายเพราะความซุกซนแท้ๆ บางอย่างที่หลับใหลของเจ้าเสือ พลันค่อยๆ ตื่นขึ้นมาจนแข็งเป็นลำ กว่าครึ่งถอกออกมาภายนอกจนเห็นสีแดงก่ำ เสียงทุ้มครางในลำคอ.. ..บ้าจริง เหตุใดถึงได้เป็นเช่นนี้ มองที่มือเล็กก็ยังซุกซนไม่หยุด จึงได้ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อคร่อมร่างบางเอาไว้ หานจิ่นหยางไม่เคยเกิดกำหนัดในร่างของพยัคฆ์เช่นนี้มาก่อน ทั้งสับสนทั้งต้องการ ไม่อาจห้ามความมัวเมาที่เกิดขึ้นกับร่างกายใหญ่โตนี้ได้ ทางด้านยวี่ลี่จู่ๆ ก็ปลุกความหลับใหลของสัญชาตญาณในการร่วมรักของสัตว์ กลับยังคงลูบไล้หน้าท้องนุ่มราวกับหลงใหล ดวงหน้าใหญ่โตอ้าปากแล้วยื่นลิ้นออกมา เลียเบาๆ ยังข้างแก้มลงมาหาซอกคอ ยวี่ลี่ถึงกับกายแข็งทื่อ "..นี่ เสือเกอ ท่านจะกินข้าไม่ได้นะ!"