ว่าจะร้ายแต่กลายเป็นรัก

ตอนที่ 1 รถตู้ที่ดำที่ถูกปิดมานเคลือบด้วยฟิลม์สีดำจนมองไม่เห็นว่าภายในรถคันนั้นมีใครอยู่บ้าง รถตู้ถูกจอดอยู่หน้าคฤหาสหลังใหญ่ ชายที่สูงระดับมาตรฐานก้าวลงมาจากรถด้วยสภาพที่โทรมนิดหน่อย หลังจากที่เจ้าของร่างนั้นลงมายืนที่พื้นรถตู้คันนั้นก็ขับออกไปทันที “คุณอิท!” เสียงเรียกของบอดิการ์ดที่ยืนเฝ้าประตูพูดขึ้นเมื่อเห็นนายน้อยของอยู่ที่หน้าประตู หลังจากที่หายไปเกือบสี่วันแม้พวกเขาจะพยายามตามหาแล้วแต่ก็ไม่เจอ “นี้มันเกิดอะไรขึ้นครับ....พวกเราตามหาตัวคุณตั้งหลายวันแล้วแต่ก็ไม่เจอ” บอดิ้การ์ดคนเดิมพูดอีกพร้อมเข้ามาประคองตัวของอิทเอาไว้ “เกิดเรื่องนิดหน่อยแต่ฉันได้เป็นอะไรมาก” อิทตอบไป ที่เขาเลือกที่จะไม่เล่าความจริงทั้งหมดเพราะเขาคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขานั้น มันเป็นเรื่องที่เขาสมควรโดนแล้ว “อย่างนั้นหรอครับ..ถ้างั้นผมว่าคุณขึ้นไปพักก่อนดีกว่านะครับ” เขาบอกและจัดการพยุงอิทเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันจะถึงบันไดทางขึ้นห้องของอิทเสียงของใครบ้างคนก็ดังขึ้นมาซะก่อน “นี่แกหายไปไหนมาหะ!!” เสียงพ่อของอิทตะวาดขึ้นถามเสียงดัง อิทยืนตัวตรงเหมือนคนไม่ได้เป็นอะไรและกลับหลังหันมาหาพ่อของเขา “ขอโทษด้วยครับ..” อิทพูดแค่นั้นแล้วก้มหัวลงนิดหน่อย “แกมันไม่ได้เรื่อง..มัวแต่ทำเรื่องไร้สาระอยู่ละสิ.แกรู้ไหมว่าไอ้ธันมันกลับมาแล้วที่นี้ฉันก็จะทำงานยากขึ้นแล้วแกยังจะมาทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีกงั้นหรอ!!” พ่ออิทว่าเสียงดัง อิทเองก็ไม่ได้พูดตอบอะไรไปเขาเพียงแต่ก้มหน้าฟังเงียบๆ เท่านั้น “……..” “นี้ถ้าเจ้าอาทยังอยู่..ฉันคงไม่ต้องมาพูดกับแกให้เสียเวลาหรอก” พ่ออิทพูดจบเขาก็เดินออกไป ปล่อยให้อิทยืนอยู่กับความเสียใจจากเรื่องในอดีตที่เขาไม่ได้ตั้งใจทำ “คุณอิท….” เสียงของบอดิการ์ดดังขึ้นอีกครั้งทำให้อิทรู้สึกตัว เขาบอกให้บอดิการ์ดคนนั้นไปทำงานอย่างอื่นส่วนเขาก็เดินขึ้นห้องมาเงียบๆ อิทอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาเดินมาที่เตียงแล้วล้มตัวนอนไม่นานนักเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป ........ เช้าวันต่อมา อิทลงจากห้องมาในเวลาแปดโมงเช้า เพื่อที่จะทานอาหารเช้าและไปทำงานที่บริษัท เหมือนปกติ แม้จริงๆ แล้วเขาจะอยู่ที่คอนโดของเขามากกว่าที่บ้านก็ตาม “จะไปแล้วหรอลูก..” เสียงแม่ของเขาพูดทักหลังจากที่เขากินอาหารเช้าเสร็จแล้วกำลังเดินไปที่หน้าประตูบ้านเพื่อที่จะขึ้นรถไปทำงาน “ครับ....” อิทตอบ “อิทบอกแม่ได้ไหมลูกว่าลูกหายไปไหนมาตั้งหลายวัน” แม่เขาพูดถามเพราะใบหน้าที่ดูอิดโรยแถมยังดูโทรมจนหน้าห่วง แต่เจ้าตัวไม่ยอมบอกแม้แม่ของอิทจะถามเขาหลายครั้งแล้วก็ตาม “ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ..ช่วงนี้ผมแค่นอนน้อยไปหน่อยเท่านั้นเอง “อิทตอบกลับ “ถ้าลูกยืนยันแบบนั้นแม่ก็จะเชื่อตามที่ลูกบอกจ๊ะ” แม้ใจเธอจะรู้ว่าอิทโกหกแต่เธอก็ไม่อยากคาดคั้นอะไรมากนัก “ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ..สวัสดีครับแม่” อิทยกมือไหว้แม่ของตนและก็เดินไปขึ้นรถและขับออกมายังบริษัทของเขา และวันนี้เขาเลือกที่จะขับรถมาคนเดียวไม่ได้เอาบอดิการ์ดมาด้วยเหมือนทุกครั้ง อิทใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็มาถึงบริษัทของเขา “สวัสดีคะคุณอิท..” เลขาหน้าห้องเขาพูดทักขึ้นตามปกติ อิทเพียงแต่ยิ้มบางๆ เท่านั้นแต่ไม่ได้พูดตอบอะไร เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาและก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ เพราะผลจากการที่เขาหายไปหลายวันทำให้ตอนนี้ที่โต๊ะเขามีงานวางจนท่วมโต๊ะไปหมดเรื่อยๆ ก๊อกๆ ๆ “ขอโทษคะคุณอิท....นี้จะเที่ยงแล้วไม่ทราบว่าจะรับอาหารเลยไหมคะ” เลขาหน้าห้องของอิทเคาะประตูและก้าวเขามาในห้อง “ผมขอแค่กาแฟก็พอครับ...” อิทบอกเพราะเขาอยากทำงานให้เสร็จแล้วถ้าเขาเอาเวลาไปกินข้าวเขาคงต้องทำงานเสดช้าลงแน่ๆ “ได้คะ..” เธอปิดประตูลงและเดินไปชงกาแฟมาให้อิทแล้วเธอก็ออกไปพักบ้าง เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาหกโมงเลขาของอิทเลยเคาะห้องและเข้าไปหาอิทอีกครั้ง “คุณอิทคะ..นี่หกโมงเย็นแล้วนะคะ” เธอพูดเตือนอิท อิทที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าออกจากกองเอกสารแต่หันไปมองนาฬิกาที่พนังห้องเขาก็เห็นว่าตอนนี้หกโมงเย็นแล้วจริงๆ “อ่า..จริงด้วยสิ.ผมลืมเวลาไปเลย...คุณกันยากลับเลยก็ได้ครับ..ผมว่าจะทำงานต่ออีกหน่อย” อิทบอกเพราะเขายังเหลือแฟ้มงานอีกสามสี่แฟ้มที่ยังจัดการไม่เสร็จ “คะ..ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็ปิดประตูลง อิทเลยก้มหน้าทำงานต่อจนเวลาล่วงเลยไป อิทปิดแฟ้มเล่มสุดท้ายลง เขาเอนหลังพิงไปกับพนักของเก้าอี้และหลบตาลงเพื่อพักสายตา “บ้าจริง..สามทุ่มแล้วหรอเนี้ย” อิทลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปที่นาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงพนังซึ่งตอนนี้บอกเวลา3ทุ่มกว่าแล้ว อิทลุกออกจากเก้าอี้  เขาหยิบพวกกุญแจรถและประเป๋าตังแล้วออกจากห้องทำงานมา ขาเรียวก้าวเดินมาที่รถของเขาละขับรถออกไป แม้ใจจะอยากกลับไปนอนพักที่เขาก็รู้ตัวดีว่าถึงกลับไปเขาก็นอนไม่หลับอยู่เลยคิดว่าออกไปหาอะไรดื่มแทนดีกว่าเพื่อว่าพอเมาแล้วอาจทำให้เขานอนหลับง่ายขึ้น พาร์ท อิท ผมขับรถพาตัวเองมาที่ผับแห่งนึงที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทของผมเท่าไรนัก ผมเลือกจะนั่งอยู่ที่เคาเตอร์บาร์แต่สั่งเพียงออนเดอะร็อคมาแก้วนึงเท่านั้น แต่ผมก็ยังไม่ได้ดื่มมัน ผมจ้องไปที่น้ำสีอำพันที่อยู่ตรงหน้าพลางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาหลายๆ ผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมเห็นเรื่องราวที่ผ่านมาฉายอยู่บนแก้วนั้น จุดเริ่มต้นของผมกับคุณเหนือ บอดิ์การ์ดของคุณธัน ทำไมนะทั้งๆ ที่ผมน่าจะเจอเขาก่อนแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงกลายเป็นของคุณธันนั้น ผมกับคุณเหนือเราอายุเท่ากันผมเจอเขาตอนที่ผมยังอยู่ปีสอง เขาเข้ามาช่วยผมไว้จากพวกอริต่างโรงเรียนและก็มาเจอเขาอีกทีตอนที่ผมตามพ่อไปที่บริษัทของคุณธันผมก็เจอเขาตลอดแต่ดูเมื่อเขาจะจำผมไม่ได้ ด้วยภาระหน้าที่หลายๆ อย่างทำให้ผมทำได้แค่แอบมองเขาเท่านั้น แต่พอผมมารู้ว่าว่าระหว่างคุณเหนือกับคุณธันทั้งสองคนนั้นมีความสัมพัสกันที่มากกว่าเจ้านายกับลูกน้องมันทำให้อารมณ์ผมพุ่งขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่และมันก็ทำให้ผมทำเรื่องเลวร้ายลงไปหลายครั้ง แต่ผมเองก็ได้รับผลกรรมของผม ผมเคยให้คนวางยาคุณเหนือทำให้เขาตาบอดเพื่อที่จะใช้ต่อรองกับคุณธันเพื่อให้คุณเหนือเขามาอยู่กับผมแต่แผนก็ผิดพลาดไปหลังจากเหตุการณ์นั้นผมโดนคนของบ้านคุณธันจับไปพร้อมกับผู้หญิงที่ชื่อแอน ที่เคยเป็นแฟนเก่ากับคุณธัน ผมถูกลงโทษด้วยการกลายเป็นคนตาบอดและทนอยู่ที่นั้นหลายวัน แต่ผมก็ถูกรักษาจนหายและได้กลับมาที่บ้าน สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นทำให้ผมรู้เลยว่าไม่ว่าผมจะทำยังไงผมก็ไม่มีทางแย่งคุณเหนือมาจากคุณธันได้ และคนอย่างคุณเหนือบทจะร้ายขึ้นมาก็น่ากลัวจนไม่ควรเล่นด้วย “ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” เสียงของใครบ้างคนทำให้ผมหลุดจากความคิดของตัวเอง ผมหันไปมองเจ้าของเสียงที่อยู่ทางด้านขวาของผม “คุณก็นั่งอยู่แล้วนี้ครับ” ผมพูดตอบไป ก็ในเมื่อเขานั่งอยู่แล้ว แล้วจะถามผมอีกทำไม “ฮาๆ .นั้นสินะครับ..ผม.นัน.” เขาพูดพลางเกาคอแก้เก้อ “ผมอิท..” มันคงเป็นการเสียมารยาทถ้าผมไม่บอกชื่อของตัวเอง “ว่าแต่คนน่ารักแบบคุณอิทเนี้ยทำไมถึงมาอยู่ที่นี้คนเดียวละครับ” เจอแบบนี้อีกแล้วสิ ผมไม่เข้าใจว่าผมดูน่ารักตรงไหน ผมสูงเกิน170นะ ถึงผมจะไม่ได้ล่ำเหมือนคนอื่นก็เถอะแต่ใช่ว่าผมจะไม่มีกล้ามเนื้อสักหน่อย “คุณคงเข้าใจผิดอย่างผมเนี้ยคงมองว่าน่ารักไม่ได้หรอกนะครับ..และอีกอย่างผมก็อยากจะเที่ยวคนเดียวบ้าง” “นั้นสิครับบ้างคนเราก็ต้องการทำอะไรด้วยตัวเองดูบ้าง....แต่ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องที่ไม่สบายใจอยู่นะ.อยากระบายให้ผมฟังไหม.ผมเก็บความลับเก่งนะ” เขาพูดยิ้มๆ “คุณก็ดูคนเก่งนะ..แต่ไม่เป็นไรครับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” มันคงไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องมาเล่าเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟัง “ถ้างั้น.คืนนี้ผมขออยู่เป็นเพื่อนคุณนะ” เขาเขยิบเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นและกระซิบพูดที่หูของผม ผมผละตัวออกเล็กน้อย “ไม่เป็นไรดีกว่าครับ..ผมจะกลับแล้ว” พูดจบผมก็กระดกเหล้าจนหมดแก้วแล้วลุกขึ้นแต่ว่าคุณนันก็จับแขนผมเอาไว้ซะก่อน “ถ้างั้นผมขอเลี้ยงเหล้าแก้วนี้กับคุณสักแก้วนะครับ” เขายื่นแก้วเหล้ามาให้ผม ผมลังเลนิดหน่อยแต่ก็อยากให้มันจบเร็วๆ ผมเลยคว้ามาดื่มจนหมดแก้ว แล้วก็เดินออกจากตรงนั้นมา ผมแวะมาที่ห้องน้ำก่อนกลับเพื่อจะล้างหน้าสักหน่อย แต่ความรู้สึกแปลกๆ ก็เกิดขึ้น ผมรู้ว่าผมอาจล้าแต่มันไม่ใช่อาการง่วงธรรมดาแน่ ผมขวักน้ำล้างหน้าตัวเองเพื่อให้ตื่นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยผมให้ดีขึ้นเลย  ผมผละออกจากอ่างล้างหน้าเพื่อที่จะไปที่ประตูแต่สายตาของผมก็พร่าเลื่อนจนผมเดินไปชนใครบ้างคน ถ้าเขาไม่ได้โอบผมไว้ผมว่าผมต้องลงไปนอนกลับพื้นแน่ ผมเงยหน้าเพื่อที่จะขอบคุณเขาแต่สติของผมมันก็น้อยเกินไปและในที่สุดผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย พาร์ทเจสัน สวัสดีครับทุกคน ผม เจสัน หวังว่าพอจะมีใครจำผมได้นะครับอย่างน้อยก็ในด้านดีๆ ละนะ เอาเป็นว่าคงไม่ต้องแนะนำตัวอะไรกันมาก เอาเป็นว่า ผมหล่อ รวย xxใหญ่ ก็พอ ช่วงนี้ผมว่างๆ ก็เลยมาหาเหล้ากินที่ผับแต่ก็ดันเจอกับคนๆ นึงที่ผมเคยไปขัดขว้างแผนการของเขา ผมนั่งมองเขาจากโซนVIPซึ่งคนๆ นั้นก็คือไอ้อิทธิพล ผมเห็นมันนั่งจ้องเหล้าในแก้วตั้งนานแหละแต่ไม่ยอมกินสักทีจนกระทั้งมีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาคุยกับมัน แต่เหมือนมันก็แค่คุยตามารยาท แล้วจู่ๆ มันก็ลุกขึ้นเหมือนจะกลับแต่คนที่เข้ามาหามันก็รั้งแขนมันไว้และยื่นแก้วเหล้าให้มันกิน ผมเห็นไอ้อิทมันนิ่งไปแป็ปนึงก่อนที่จะหยิบเหล้าขึ้นมาแล้วกระดกจนหมดแล้วมันก็เดินไปที่ห้องน้ำ ผมเห็นไอ้คนนั้นมันยิ้มแปลกแล้วๆ มันก็ยื่นเงินไปให้บาร์เทนเดอร์ ผมว่างานนี้ไอ้อิทมันซวยแล้วละ ผมเดินตามมันไปที่ห้องน้ำก็เห็นว่ามันล้างหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเดาว่ามันอาจจะโดนยานอนหลับก็ได้ ผมยื่นดูมันอยู่ตรงทางเข้า ก็เห็นว่ามันปิดน้ำลงและกำลังเดินมาทางผมอย่างเซๆ ทั้งๆ ที่มันก็ยังก้มหน้าอยู่และก็จนได้ ผมเห็นมันเซจนเกือบจะล้มเลยรีบเขาไปประคองมันไว้ มันขยับตัวเล็กน้อยแล้วก็หลับไป “งานเข้ากูซะงั้น..” ผมบ่นเบาๆ แล้วอุ้มมันในท่าเจ้าสาว ผมก็อดแปลกใจขึ้นมาไม่ได้ มันกับคุณเหนือก็ดูร่างกายไม่ต่างกันเลย ถ้าคบกันไปไม่รู้ใครจะกดใคร คิดแล้วก็ขำ ผิดกับผมที่ได้พ่อมาเต็มๆ เลยสูง185 ลำบากเหมือนกันนะดันเกิดมาหน้าตาดีแถมหุ่นยังสมาทอีก เฮ้อหนักใจ “ขอโทษนะครับ..ช่วยส่งเขามาให้ผมด้วย” เสียงใครก็ไม่รู้พูดกับผม ผมเลยต้องหันไปดูก็เห็นว่าคือไอ้คนที่เข้ามาทักไอ้อิทตอนแรก “ทำไมต้องส่งวะ.” ผมถามไปอย่างกวนๆ ดูสายตามันก็รู้ว่ามันคิดจะทำอะไร “เขาเป็นเพื่อนของผม..ส่งมาเดี๋ยวผมจัดการเอง” เพื่อนพ่องมึงดิ กูได้ข่าวมึงเพิ่งเจอมัน ผมคิดในใจนะ “แต่เท่าที่ผมเห็นเนี้ย...ไอ้อิทมันไม่รู้จักคุณนะ” ผมบอก “นี้คุณรู้จักคุณอิทด้วยหรอ..” มันถามแบบ แปลกใจ “ทำไมจะไม่รู้จักละ..ก็เนี้ยเมียกู..จบนะ” ผมพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาเลย จริงอยู่ที่ไอ้อิทมันไม่ได้หนักแต่ให้อุ้มนานๆ ผมก็เมื่อยนะครับ ผมไม่รู้จะพามันไปไหนก็เลยพามันมาที่คอนโดของผมก่อน หวังว่าตื่นมาคงจะไม่ด่าผมหรอกนะ