กลรัก|สัมพันธ์(เพื่อน)ร้าย

กาลครั้งหนึ่งมีเจ้าชายและเจ้าหญิงตัวน้อยอาศัยอยู่ด้วยกันในป่า ทั้งหมดดูแลและรักใคร่กันมาก เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเจ้าหญิงได้ตัดสินใจว่าเธอจะมอบความรักและชีวิตทั้งชีวิตให้กับเจ้าชายน้อยของเธอ " วินวินเรามาแต่งงานกันดีไหม " น้ำเสียงเล็กๆที่แฝงไปด้วยความสดใสเอ่ยปากถามเด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้า เขาก็คือ เด็กชายภาวิน ศุภโชติจรัญ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของประธานบริษัท SJ Group ตัวแทนผู้ผลิตและจัดจำหน่ายเครื่องอุปโภคบริโภคทั้งในและต่างประเทศ เด็กน้อยมีใบหน้าที่หล่อเหลามาตั้งแต่เด็กจึงไม่แปลกเลยสักนิดที่จะมีสาวน้อยเข้ามาตกหลุมรัก แต่สิ่งที่แปลกมีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นก็คือเด็กคนนี้ดันเป็นคนที่เงียบขรึมและเย็นชามาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าใครที่พยายามเข้าใกล้เขาก็จะหาทางหลีกเลี่ยงเสมอ " ไม่ ฉันไม่แต่งงานกับเธอ " เจ้าชายน้อยขมวดคิ้วยุ่ง เขาไม่ได้อยากจะเล่นกับเธอเสียหน่อยแต่ติดที่ว่าพ่อแม่ของพวกเขารู้จักกัน เมื่อมาพบปะสังสรรค์ก็มักจะกระเตงลูกน้อยทั้งสามมาพบกันด้วยเสมอ ภาวินเองจึงไม่สามารถปลีกตัวออกไปเล่นคนเดียวได้ เมื่อพูดถึงภาวินแล้วก็ต้องพูดถึงเพื่อนที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันอีกสองคน เด็กชายภูริช วรวิสุทธิ์ ลูกชายประธานบริษัทรับเหมาก่อสร้างที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย และ เด็กหญิงไวโอลิน เบลล์ วัชรากุล สาวน้อยลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ลูกสาวเจ้าของห้างและโรงแรมหรูชื่อดังในประเทศไทยอีกหลายแห่ง เธอมีแม่เป็นชาวต่างชาติและมีพ่อเป็นคนไทย จึงทำให้โครงหน้าของเธอนั้นมีกลิ่นอายของต่างชาติผสมอยู่ ผู้คนที่พบเห็นก็ต่างพูดเป็นสิ่งเดียวกันว่าเธอมีใบหน้าที่สวยงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยายเลยทีเดียว " แงงง วินแกล้ง! " เพียงแค่เด็กชายปฏิเสธเท่านั้น เด็กหญิงเพียงหนึ่งเดียวก็ร้องไห้จ้าทันที ทำเอาเด็กชายที่เป็นตัวต้นเรื่องใบหน้าถอดสี ในขณะที่เพื่อนอีกคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามาปลอบใจหญิงสาวยกใหญ่ " ถ้าวินไม่แต่งก็ไม่เป็นไร เมื่อภูโตขึ้น ภูจะแต่งงานกับไวโอลินเองนะ " " เอาสิ! " นั่นเป็นเพียงบทสนทนาเล็กๆน้อยๆที่ยังคงจำได้ระหว่างเด็กทั้งสาม กริ๊งงงงง! เสียงกริ่งหมดเวลาเรียนดังขึ้นในขณะที่อาจารย์สอนคณิตศาสตร์ยังพูดไม่ทันจบดีเลยด้วยซ้ำ อาจารย์ร่างท้วมอ้าและหุบปากอยู่หลายนาทีก่อนที่จะตัดสินใจเลิกคลาสเรียนตามเวลาที่กำหนด เพราะไม่อยากถูกร้องเรียนจากผู้ปกครอง ก็เด็กที่นี่น่ะถ้าไม่ใช่ลูกนักธุรกิจใหญ่ ก็เป็นลูกนักการเมือง หรือข้าราชการชั้นสูง ครูตัวเล็กๆแบบเธอ จะกล้าเข้าไปยุ่งด้วยได้ยังไง นิ้วมือเรียวยาวขาวผ่องค่อยๆสะกิดผู้ชายที่นอนอยู่ด้านข้างให้ตื่นขึ้นมา ภาวินนอนหลับอุตุตั้งแต่เริ่มจนจบคลาส แล้วก็เป็นแบบนี้ทุกวิชาเสียด้วย แต่ที่ยังสามารถเรียนผ่านมาได้ทุกปีก็เป็นเพราะผู้หญิงที่นั่งด้านข้างกันต่างหาก " ตื่นได้แล้ววินอาจารย์เลิกคลาสแล้ว " เมื่อเห็นอีกคนไม่ตื่นเธอก็เพิ่มแรงเขย่าขึ้น นั่นก็ได้ผลมากทีเดียว เมื่อเด็กหนุ่มอายุประมาณ 10 ปี ค่อยๆงัวเงียตื่นขึ้นมาในสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นอาจารย์อยู่ในห้องแล้วก็เริ่มบิดขี้เกียจ ในขณะที่คนด้านข้างลงมือเก็บหนังสือใส่ลงในกระเป๋า " วันนี้อาจารย์สั่งการบ้านนะ " ไวโอลินพูดเปรยๆขึ้นมา ถึงแม้จะรู้ดีว่าไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นก็ตาม " อืม " คำตอบสั้นๆทำเอาหญิงสาวขมวดคิ้วพร้อมกับถอนหายใจ " เธอไม่สนใจเลยรึไง " " ทำไมฉันต้องสนใจ " " ถ้าเธอไม่ทำส่งอีกครั้งนี้จะไม่มีสิทธิ์สอบแล้วนะ " " เรื่องของฉันเธอยุ่งอะไรด้วย " ร่างสูงดุจนักกีฬาคว้ากระเป๋าเป้ที่เบาหวิวยิ่งกว่ากระดาษขึ้นมาสะพายแล้วเดินตัวปลิวออกไปเล่นฟุตบอลกับเพื่อนโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกเลย ก็เพราะเขาเป็นเด็กเกเรแบบนี้ไงล่ะเธอถึงได้เป็นห่วง " ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าโดนไอ้วินดุมาอีกแล้วล่ะสิ " น้ำเสียงกลั้วหัวเราะดังมาแต่ไกล ในขณะที่ภาวินเรียนได้ระดับกลางแต่ภูริชกลับเรียนได้คะแนนเป็นอันดับหนึ่ง ทำให้เขาต้องเรียนแยกห้องกับเพื่อนๆ ไวโอลินก็ไม่ใช่คนหัวไม่ดีเพียงแต่ว่าเธอไม่อยากปล่อยภาวินไว้คนเดียวก็เท่านั้น " อืม ถ้าเป็นแบบนี้อีกครั้งหน้าหมดสิทธิ์สอบแน่ " " ช่างไอ้วินเถอะลิน ปล่อยมันไปบ้าง เราเห็นลินเข็ญมันมาทุกปีเลย แบบนี้เธอจะเหนื่อยเอานะ " " ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็เพื่อนกัน " ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของเด็กผู้ชายหลายคนดังขึ้นในสนาม ตามมาด้วยสายตาของเด็กผู้หญิงในหลายๆระดับชั้นที่มองพวกเขาด้วยความรู้สึกเสน่หา ภาวินในวัย 15 ปี กำลังกลายเป็นหนุ่มสุดฮอตของโรงเรียน ที่ขนาดรุ่นพี่มัธยมปลายยังตามมาจีบกันให้ควัก ด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาและรูปร่างสูงโปร่งแบบนักกีฬาประจำโรงเรียน ทำให้เขาเป็นจุดสนใจของสาวๆหลายคนได้ไม่ยาก วันนี้เป็นงานกีฬาสีประจำปี ภาวินและผองเพื่อนซึ่งเป็นนักกีฬาประจำทีมสีม่วงกำลังลงแข่งบาสกับทีมคู่อริที่ห้ำหันกันมาหลายปี ผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะเรื่อยมาจนมาถึงวันนี้ซึ่งเป็นวันตัดสิน ร่างสูงเดินขมวดคิ้วมาแต่ไกลเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนตามมาเชียร์ถึงขอบสนาม " มาทำไม " " ก็มาดูมึงแข่งบาสไงไอ้วิน " ภูริชเดินเข้ามาหาพร้อมกับยกมือขึ้นล็อกคอเพื่อนที่ชอบทำหน้าซังกะตายจนน่าหมั่นไส้ " ปล่อย! มาดูทำไมกูไม่ได้ขอ " " มึงไม่ได้ขอแต่ไวโอลินอยากมาดูมึงแข่ง " " อยากดูก็ออกไปยืนข้างสนามนู้นไม่ต้องมายืนเสนอหน้าอยู่ในสนาม " " ปากมึงนี่นะ พูดกับลินดีๆหน่อยจะตายรึยังไง " ทั้งๆที่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กแต่พอเริ่มโตขึ้นมาไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรภาวินถึงชอบตั้งแง่กับหญิงสาวอยู่เรื่อยจนภูริชสงสารและหันมาเข้าข้างไวโอลินอย่างเต็มตัว " รับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับ " กึก! เสียงฝีเท้าเบาๆเดินมาหยุดทางด้านหลังของชายหนุ่ม ภาวินผินหน้ากลับไปมองก็เห็นนักเรียนหญิงรุ่นน้องคนนึงเดินเข้ามาหา ใบหน้าของเธอช่างน่ารักคล้ายกับตุ๊กตาบาร์บี้ที่ไวโอลินชอบเล่นตอนเด็กๆเสียเหลือเกิน หญิงสาวก้มหน้างุดมองพื้นเพราะไม่กล้าสบตา แต่ในใจของเธอนั้นกลับเต้นโครมครามจนแทบหลุดออกมาเสียให้ได้ " มีอะไร " คำถามสั้นๆเล่นเอาเด็กสาวมองด้วยความกล้าๆกลัวๆ ถึงแม้ว่าพวกเธอจะรู้ตั้งแต่แรกว่าภาวินเป็นคนเย็นชาเข้าถึงยาก แต่ไม่คิดว่าเขาจะเย็นชาแบบนี้นี่ " หนูให้พี่ค่ะ " มือเล็กยื่นซองจดหมายขนาดเล็กส่งให้ด้วยความสั่นเทา " อะไร " " จดหมายรักของหนูค่ะ " " ... " แต่ภาวินก็คือภาวิน เขาไม่รับน้ำใจของใครทั้งนั้น ชายหนุ่มดึงซองจดหมายเล็กออกมาแล้วยัดใส่มือของหญิงสาวอีกคน ในขณะที่ไวโอลินทำหน้าฉงนมองจดหมายรักที่อยู่ในมืออย่างงงงวย " เอาไปทิ้งให้หน่อย ฉันไม่ว่าง " ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้จะพึ่งเคยเกิดขึ้นครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ ภาวินเป็นชายหนุ่มสุดฮอตที่ได้รับจดหมายสารภาพรักจากหญิงสาวไม่เว้นแต่ละวัน ไหนจะมีขนมขบเคี้ยวและดอกไม้ที่เต็มใต้โต๊ะไปหมดนั่นอีกล่ะ แต่น่าแปลกที่ชายหนุ่มยังไม่คบใครจริงๆจังๆเลยสักคนแถมยังชอบตีตัวออกห่างอีกด้วย ราวกับว่าเขาไม่ได้ชอบผู้หญิงอย่างนั้นแหละ เด็กสาวถึงขั้นแบะปากน้ำตาคลอเบ้าเพราะถูกชายหนุ่มทำร้ายจิตใจอย่างรุนแรง ต่อจากนี้เธอต้องถูกคนทั้งโรงเรียนหัวเราะเยาะเอาแน่ๆ การแข่งขันกีฬาเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มยกลูกบาสขึ้นเหนือศีรษะและจากนั้นค่อยๆโยนไปทางด้านหน้า เป้าหมายก็คือห่วงรูปทรงกลมที่ลอยเด่นอยู่กลางอากาศนั้น ผลัก! แต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อทีมฝั่งตรงข้ามตั้งใจวิ่งเข้ามาชนชายหนุ่มจนล้มลงกับพื้น ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกเพราะความเจ็บปวด เมื่อลองขยับข้อมือดูถึงได้พบว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติ " โอ๊ย! " " วิน! " ไวโอลินที่นั่งเชียร์อยู่ข้างสนามรีบพุ่งตัวเข้ามาพยุงร่างเพื่อนขึ้น " เจ็บตรงไหน " " มือ...ฉันเจ็บข้อมือ " " เดี๋ยวเราพาไปทำแผล " หญิงสาวพยุงร่างของเพื่อนสนิทเข้าไปในห้องพยาบาลโดยที่มีภูริชติดสอยห้อยตามมาด้วย มือเล็กๆของเธอวุ่นวายอยู่กับการหายาอะไรต่อมิอะไรมากมายไปหมด โดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าหายเจ็บตั้งนานแล้ว " ไหนดูซิ ปวดมากรึเปล่า " ใบหน้าเล็กตั้งใจก้มลงมองเพื่อหาสาเหตุของความเจ็บปวด แต่ก็ถูกน้ำเสียงกลั้นหัวเราะของชายหนุ่มสร้างความแปลกใจให้ซะก่อน " เธอหัวเราะอะไร " " ก็หัวเราะเธอไง โดนหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก " " วินแกล้งเราใช่ไหมเนี้ย! " " ก็ใครใช้ให้เธอน่าแกล้งเองล่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่าเลิกเป็นกระต่ายตื่นตูมสักที "