ตอนที่ 5
2915 คำ
“ผมให้ผู้กำกับติดต่อนางเอกคนใหม่แล้ว คุณก็สบายใจได้นะไม่ต้องร่วมงานกับกองถ่ายเรื่องนี้อีก ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณแค่นี้ เชิญครับ” วโรโดมพูดแล้วก็ก้มสนใจเอกสารตรงหน้าอย่างไม่สนใจดาราสาวที่นั่งนิ่งตรงหน้าถูกเขาว่าให้ซะไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“นิดาขอตัวนะคะ”
“ครับ” เขาตอบรับเธอโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ วนิดาลุกขึ้นเดินสะบัดก้นออกไปจากห้องผู้บริหารด้วยใบหน้างอง้ำไม่มองไม่ทักทายเลขาและคนสนิทของวโรโดมเดินตรงไปที่ลิฟต์โดยไม่รอผู้จัดการส่วนตัวที่เห็นดาราสาวในความดูแลก็รีบเดินตามไปแทบไม่ทัน
“เฮ้อ คนเรานี่นะ พอไม่ดังละก็นอบน้อมถ่อมตนไหว้ตั้งแต่ยามยันผู้บริหารแต่พอมีชื่อเสียงดังเข้าหน่อยไม่เห็นหัวใครเลยแล้วจะไปรอดมั้ยเนี่ย" ยุพาพูดตามหลังดาราสาวชื่อดัง
“ก็ทำตัวเองทั้งนั้นครับ” เมธาพูดสั้นๆเพราะบางคนก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นแต่ก็มีไม่น้อยที่ดังแล้วหยิ่งต่อหน้า
กล้องอย่างหนึ่งลับหลังกล้องก็อีกอย่างหนึ่งเป็นเรื่องธรรมดาหากแยกแยะไม่เป็นก็จบและมีตัวอย่างให้เห็นเยอะแยะ
วโรโดมทำงานจนลืมเวลาพอเงยหน้าอีกทีก็เกือบหกโมงแล้วชายหนุ่มเอนตัวไปด้านหลังชูมือขึ้นบิดขี้เกียจก่อนจะเก็บงานแล้วเดินออกไปจากห้องเพราะนึกขึ้นได้ว่าบอกให้ยัยเด็กแสบรอป่านนี้หนีกลับไปแล้วมั้งชายหนุ่มก็เดินไปดูที่ห้องทำงานของป้าตีเหมือนทุกครั้งเมื่อไม่เห็นเขาก็เดินออกไปส่วนคนที่เขามองหากำลังทำธุระส่วนตัวอยู่ในห้องน้ำทำให้ผู้บริหารหนุ่มไม่เห็นและคิดว่ากันติชาหนีกลับบ้านไปก่อนอีกตามเคย
วโรโดมจึงโทรหาปองคุณแล้วชวนไปดื่มเพราะได้นัดกับพี่ตี๋เล็กไว้ปองคุณก็ตกลงทันทีทั้งสองก็นัดเจอกันที่คลับของรุ่นพี่เหมือนเดิม
กันติชาออกมาจากห้องน้ำแล้วนั่งรอวโรโดมจนเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงเธอก็ทนไม่ไหวเพราะหิวข้าวและเธอก็บอกให้พี่หวานใจกลับไปแล้วด้วยจึงเปิดประตูออกไปเพื่อจะบอกเขาว่าเธอจะกลับก่อนก็ไม่เห็นใครอยู่หน้าห้องสักคนหากเขายังทำงานอยู่พี่เมธต้องนั่งรออยู่ที่โต้ะทำงานหน้าห้องสาวน้อยจึงเดินไปดูเพื่อความแน่ใจเขาไม่อยู่จริงๆกันติชาจึงตัดสินใจว่าเธอจะค้างที่เพนท์เฮ้าส์ปกติกันติชาจะไม่พักที่นี่เพราะเธอกลัวแต่วันนี้ความโกรธมีมากกว่าทำให้เธอโทรไปบอกป้าจิตรว่าติดงานจึงจะค้างที่ทำงานเลย
“ให้ป้าไปอยู่เป็นเพื่อนมั้ยคะคุณหนู” ป้าจิตรรู้ว่าคุณหนูของเธอไม่ชอบอยู่คนเดียวจึงถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะป้าจิตร ติชาโตแล้วนะคะและที่นี่ก็ปลอดภัยติชาอยู่ได้ค่ะ” ใช่ที่นี่ปลอดภัยเพราะเธอมาค้างกับแม่บ่อยๆแต่นี่เธอค้างคนเดียว “เอาวะ ติชาแกต้องอยู่ได้สิโตแล้วนะ” แล้วกันติชาก็ขึ้นไปที่ห้องพักกว้างใหญ่ก่อนเปิดหาของกินในตู้เย็นที่แม่บ้านจะนำพวกนมหรือน้ำผลไม้และอาหารแช่แข็งมาไว้ในตู้เย็นไม่ขาด
“อืมมีนม กินอะไรดีล่ะ” ตาโตมองตามตัวหนังสือที่เขียนข้างกล่องอาหารแล้วกันติชาก็เลือกสปาเก็ตตี้ขี้เมาของยี่ห้อหนึ่งออกมานำเข้าไมโครเวฟนั่งรอสามนาทีก็เสร็จเธอก็ถือไปวางที่โต้ะอาหารหยิบขวดน้ำติดมือไปด้วยแล้วนั่งกินไปบ่นไป
“ไอ้พี่โดมบ้า ต่อไปติชาจะไม่เชื่อพี่อีกแล้ว ฮึ” กันติชาบ่นไปมือก็หมุนเส้นสปาเก็ตตี้ม้วนเข้าปากเคี้ยวกร้วบๆราวกับว่ามันเป็นวโรโดมด้วยความโมโหเมื่อกินอิ่มแล้วเธอก็ล้างเก็บทุกอย่างเข้าที่ก็หยิบนมติดมือเข้าไปฝั่งห้องของครอบครัวเพื่ออาบน้ำแล้วเข้านอน
สาวน้อยเปิดไฟสว่างทั่วทั้งห้องตรงไหนมีหลอดไฟเธอก็เปิดหมดทุกหลอดทั้งห้องนั่งเล่นห้องนอนก่อนจะไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนเล่นบนเตียงก่อนโทรไประบายกับเพื่อนรักทั้งสอง
“อะไรนะแกอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์เหรอ ให้วลีไปนอนเป็นเพื่อนมั้ยติชา” วลีเป็นห่วงเพื่อนที่ไม่ชอบอยู่คนเดียวไม่งั้น กันติชาคงจะนอนที่เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของตึกเมื่อถูกวโรโดมทิ้งหรือลืมแต่เพราะความกลัวทำให้เธอต้องกลับบ้าน
“ไม่เป็นไรหรอกวลี ติชาอยู่ได้ต้องหัดอยู่คนเดียวให้ได้หากไปเรียนต่อติชาต้องอยู่คนเดียวได้ไง” ใช่เธอ
จะต้องอยู่ให้ได้และไม่พึ่งพาใครจะหวังพึ่งวโรโดมน่ะเหรอ สู้เธอพึ่งตัวเองดีกว่า
“ก็จริง งั้นมีอะไรแกก็โทรหาวลีนะ พี่โดมนี่แย่จริงๆแกตัดอกตัดใจเถอะติชาดีกว่าแกจะมานั่งช้ำใจอย่างนี้นะ” เกวลีบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอรู้ว่ากันติชารักฝังใจกับพี่โดมคนเดียวตั้งแต่รู้ว่าเป็นคู่หมั้นของเขา
“ติชารู้จ้ะวลีต่อไปติชาจะรักตัวเองให้มากกว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเองจ้ะ ขอบใจมากนะเพื่อนรัก” กันติชาซึ้งใจเมื่อเพื่อนรักเตือนสติเธอด้วยความหวังดี
“ดีมากเพื่อนรัก งั้นแกก็นอนซะพรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”
“โอเคจ้า ฝันดีนะวลี”
“ฝันดีจ้ะติชา”
สองสาวคุยเสร็จก็วางสายติชาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าดูเฟสของเธอและตอบคอมเม้นของเพื่อนก่อนจะปิดเครื่องเพราะง่วงนอนแต่ด้วยความสว่างทั้งห้องทำให้เธอพออยู่ได้ไม่เหมือนสมัยเด็กที่เธอจะร้องหาพ่อกับแม่มานอนด้วยเป็นประจำพอเข้ามัธยมเธอก็นอนคนเดียวได้เพราะเป็นห้องของเธอที่คุ้นเคยจึงทำให้เธอไม่ค่อยไปค้างที่อื่นยกเว้นบ้านของป้าณาที่เธอจะได้สิทธ์นอนที่ห้องป้าณาเพราะท่านรู้ว่าหลานสาวกลัวจึงนอนกับท่านทุกครั้งเมื่อมาค้างที่บ้านท่านแม้ว่าเธอจะมีห้องส่วนตัวในบ้านของท่านก็ตามสาวน้อยนอนไม่หลับจึงหยิบหูฟังมาเปิดเพลงฟังและดูข่าวของดาราคนดังทั้งหลายแหล่รวมถึงพี่โดมของเธอด้วยจนหลับไปไม่รู้ตัว
ที่คลับหรู
วโรโดมมาถึงก็นั่งดื่มคุยกันกับปองคุณและพี่ตี๋เล็กกับลูกน้องของพี่ตี๋เล็กที่รู้จักกันอีกสองคนต่างก็คุยกันถึงเรื่องงานที่มีปัญหาและเขาได้จัดการให้พี่ตี๋เล็ก ส่วนดาราสาวนั้นเขาคงยังไม่ป้อนงานให้เพราะตอนนี้บริษัทลูกทั้งหลายคงได้รับข่าวกันอย่างทั่วถึงเพราะคนทั้งกองเขาไม่สามารถห้ามได้จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยใครทำอะไรไปก็รับกันไปละกัน
“ไม่สงสารเด็กเก่าแกหน่อยเหรอวะโดม โอ้ย ไอ้เพื่อนบ้าเจ็บนะโว้ย” ปองคุณเพิ่งรู้เรื่องเขาก็กระซิบแซวเพื่อนรักแต่เขากลับถูศอกแหลมของเพื่อนรักถองสีข้างสะดุ้งเจ็บเลยทีเดียว
“ฉันลืมไปแล้วด้วย จบนะเพื่อน” สองหนุ่มเข่นเขี้ยวใส่กันจนตี๋เล็กกับลูกน้องขำที่สองหนุ่มกระเซ้ากันแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เมื่อดื่มกันได้ที่แล้วก็แยกย้ายกันกลับโดยที่คืนนี้วโรโดมไม่ได้สนใจสาวสวยที่ส่งสายตามาให้อยู่บ่อยๆเขาไม่มีอารมณ์จะออกกำลังกับใครเพราะวันนี้รู้สึกผิดกับยัยเด็กแสบของเขาที่บอกว่าจะไปส่งเธอแต่เขากลับผิดนัดเอง แล้วจะทำยังไงดีล่ะจะง้อยัยเด็กแสบยังไงดี
“กลับบ้านนะครับพี่เมธ”
“ครับคุณโดม” เมธารับคำสั่งเจ้านายเขาก็เคลื่อนรถออกไปจากคลับโดยมีรถของปองคุณตามาติดๆก่อนจะแยกไปอีกทางเพราะถึงคอนโดก่อนแต่คืนนี้เขาจะกลับไปนอนบ้านแล้วจะได้ไปรับกันติชาแต่เช้าเพื่อชดใช้ความผิดเมื่อตอนเย็น
เวลา06.00น.
กันติชาตื่นขึ้นมาด้วยความเกลียดคร้านเพราะเมื่อคืนเธอนอนหลับๆตื่นๆเพราะความกลัวที่อยู่คนเดียวแต่เธอก็ผ่านมาได้มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดต้องขอบคุณวโรโดมที่ทำให้เธอโกรธเขาจนลืมกลัวจนไม่อยากเจอหน้าของวโรโดมแต่เธอต้องไปทำงานเหลืออีกแค่เดือนเดียวเธอก็จะฝึกงานเสร็จจึงนอนบิดตัวอยู่บนเตียงเพราะเข้าทำงานแปดโมงเช้าเธอยังมีเวลาเหลือเฟือไม่ต้องรีบเหมือนอยู่ที่บ้านคิดแล้วก็ดีเหมือนกันเธอจะค้างที่เพนท์เฮ้าส์จนกว่าพ่อแม่จะกลับจากไปเที่ยวก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวกินอาหารเช้าก่อนลงไปทำงาน
วโรโดมตื่นมาเขาก็อาบน้ำแต่งตัวลงมาจากชั้นบนก็เดินผ่านห้องอาหารที่คุณตาคุณยายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์และทานอาหารเช้าอยู่
“ผมไปทำงานก่อนนะครับคุณตาคุณยาย” ชายหนุ่มตะโกนเข้าไปในห้องอาหารและยกมือไหว้พวกท่านก่อนไปทำงาน
“ดูเจ้าหลานคนนี้สิ มานอนบ้านทั้งทีก็ไม่มากินข้าวกับตายายเลยนะ” คุณยายบ่นหลานชายที่มักจะนอนที่คอนโดของเขามากกว่ามานอนบ้านแต่ช่วงที่ลูกสาวของท่านไปเที่ยวหลานชายจึงมาพักบ่อยขึ้นเพราะเป็นห่วงตายายที่อยู่กับคนงานในบ้าน
“ช่างเถอะน่ายาย เจ้าโดมมันโตจนหมาเลียก้นมันมาถึงแล้วเอาไว้มีครอบครัวเมื่อไหร่หลานมันก็อยู่บ้านเองแหละ” คุณตาสิงห์บอกคู่ทุกคู่ยากที่อยู่กินกันมานานก่อนจะได้ยินเสียงรถของหลานชายขับออกไปจากบ้านหรือคฤหาสน์หลังใหญ่เพื่อไปรับกันติชา
เมื่อไปถึงชายหนุ่มก็ลงจากรถเดินเข้าบ้านก็เจอกับป้าจิตรแม่ของเพื่อนรักที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเพราะเขาเข้าออกบ้านหลังนี้เหมือนกับบ้านตัวเองพอๆกับกันติชาที่เข้าออกบ้านของเขาราวกับบ้านตัวเองและยังมีห้องส่วนตัวอีกด้วยแต่เขาไม่มี
“สวัสดีครับป้าจิตร”
“สวัสดีค่ะคุณโดม มีอะไรคะถึงมาแต่เช้า” ป้าจิตรถามหนุ่มหล่อคู่หมั้นของคุณหนูที่มาแต่เช้าหรือต้องการอะไร
“ผมมารับติชาครับ”
“อ้าว ก็เมื่อคืนคุณหนูบอกว่าติดงานก็เลยค้างที่เพนท์เฮ้าส์ค่ะ คุณโดมไม่รู้เหรอคะ” ป้าจิตรถามอย่างสงสัยก็คุณหนูบอกว่ามีงานนี่นา
“อ่อ จริงครับ ผมลืมไปงั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ สวัสดีครับ” วโรโดมรีบลาแม่เพื่อนแล้วบอกให้เมธาไปที่บริษัทเลย
“เฮ้อ ผมจะทำยังไงกับยัยเด็กแสบนี่ดีครับพี่เมธ” ชายหนุ่มถามคนสนิทเพราะตั้งแต่กันติชามาฝึกงานที่นี่เมื่อสองเดือนก่อนเขายังไม่ปวดหัวเท่าตอนนี้ที่แม่และป้าตีทิ้งให้เขาดูแลและทำความสนิทสนมกันเพราะใกล้วันแต่งงานเข้ามาเรื่อยๆแล้วแต่เขาและกันติชายังไปไม่ถึงไหนเลย
“ก็แต่งงานไงครับ” เมธาตอบแล้วยิ้มขำเมื่อเห็นหน้าของเจ้านายทางกระจกมองหลัง
“โธ่พี่เมธผมพูดจริงๆนะครับ” นี่เขาปรึกษาผิดคนหรือเปล่านี่
“คุณโดมก็อย่าไปบังคับน้องติชามากสิครับ เด็กสาววัยนี้หัวรุนแรงมีความคิดเป็นของตัวเองหากรักก็รักเลยหากเกลียดก็เกลียดแรง ให้เธอเป็นตัวของตัวเองเถอะครับ” เมธารู้ว่าเจ้านายไม่พอใจที่ถูกบังคับมากกว่าแต่ในใจลึกๆก็คงชอบกันติชาเหมือนกันเพราะเขาเห็นวโรโดมเผลอตัวมองกันติชามันเหมือนรักและห่วงใยแต่เวลาปกติชายหนุ่มก็จะแกล้งไม่สนใจ
“ลองผมปล่อยสิครับ แม่จะได้เล่นงานผมประไร ท่านยิ่งรักยิ่งห่วงของท่านอยู่ด้วย”
“งั้นคุณโดมก็ทำใจเถอะครับ” เขาก็ไม่รู้จะบอกยังไงเพระชายหนุ่มก็เป็นห่วงความรู้สึกของแม่และยัยเด็กแสบของเขา จนถึงบริษัทในเวลาเจ็ดโมงกว่านิดๆวโรโดมก็ลงจากรถเข้าลิฟต์ส่วนตัวขึ้นไปชั้นบนสุดทันทีเมื่อไปถึงเขาก็กวาดสายตาหายัยเด็กแสบแต่ไม่เห็นเขาจึงนั่งรออย่างใจเย็นจนผ่านไปสิบนาทีประตูฝั่งห้องพักของป้าตีก็เปิดออกร่างสมส่วนเดินก้มหน้าออกมาสาวน้อยจัดเข็มขัดให้มันตรงแล้วเงยหน้าขึ้น
“เฮ้ยย” เสียงหวานร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อเห็นวโรโดมนั่งไขว่ห้างหน้าบึ้งอยู่ที่โซฟารับแขกกลางห้องรับแขก
“ตกใจมากเลยเหรอที่เห็นพี่” สายตาคมดุกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าวันนี้ยัยเด็กแสบแต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อยน่ารัก เฮ้ น่ารักเหรอ เขามองกันติชาเขม็ง
“ก็ตกใจสิถามได้ ติชานึกว่าผี”
“ผีอะไรจะหล่อขนาดนี้กันติชา” วโรโดมยกมือกุมขมับดูเอาเถอะหาว่าเขาเป็นผีหากเป็นจริงจะมาหลอกยัยเด็กแสบเป็นคนแรกเลย
“เฮ้อะ คนอะไรชมตัวเองอย่างไม่อายปากเลย” ริมฝีปากจิ้มลิ้มพึมพำเบาๆแต่เขาก็หูดีได้ยิน
“หรือไม่จริงล่ะ” หนุ่มหล่อมองตามแผ่นหลังบอบบางที่เดินไปในห้องครัวก่อนจะหยิบนมออกมาเทใส่แก้วแล้วถือเดินมานั่งที่โต้อาหารก่อนจะเหลือบมองคนหล่อแล้วแบะปากอย่างหมั่นใส้ก่อนจะยกนมขึ้นดื่มต่างนิ่งเงียบเมื่อไม่มีใครพูดก่อนเสียงเคาะประตูห้องจะดังขึ้น
“ก๊อก ก๊อกๆๆ”
วโรโดมลุกไปเปิดให้เมธาหิ้วกล่องอาหารที่เขาสั่งให้ไปซื้อเข้ามาในห้องและแม่บ้านที่เดินตามเข้ามก็จัดการให้เจ้านาย
“กินแค่นมมันจะไปอิ่มอะไรกินโจ๊กนี่สิกำลังร้อนๆ” ชายหนุ่มพูดเสียงนุ่มเขายังไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อวานก่อนกินอาหารเช้ากินอิ่มแล้วค่อยขอโทษยัยเด็กแสบก็ได้
“ติชาไม่หิวค่ะ”
“ติชาต้องกินอาหารเช้ากับพี่ก่อนแล้วถึงจะไปทำงานเร็วสิเดี๋ยวจะสาย” มือหนาเลื่อนชามโจ๊กกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไปวางตรงหน้ายัยเด็กแสบบังคับให้เธอกิน
“ก็ได้ค่ะ” ใบหน้าหวานหงิกงอด้วยความไม่พอใจที่ถูกบังคับกันติชาหยิบช้อนขึ้นมานั่งกินอย่างไม่สนใจคนที่
นั่งตรงข้ามมองเธอตั้งหน้าตั้งตากินอย่างอร่อยเพราะชายหนุ่มรู้ว่ายัยเด็กแสบชอบกินโจ๊กมาตั้งแต่เด็กเขาจึงให้เมธาไปซื้อมาให้
“อร่อยมั้ยครับ”
“ก็งั้นๆค่ะ” สาวน้อยหน้าหวานตอบอย่างเสียไม่ได้เพราะเธอยังโกรธเขาอยู่จึงไม่อยากเสวนาด้วย
“ก็คงอย่างนั้นนะ” ชายหนุ่มมองชามโจ๊กที่เหลือแต่เศษข้าวติดชามแล้วทำหน้าว่าเห็นด้วยจนกันติชาหน้าแดงเรื่อเมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของเขา
“งั้นติชาไปทำงานก่อนนะคะ” สาวน้อยลุกขึ้นเพื่อจะไปทำงานเพราะไม่อยากคุยกับวโรโดม
“เดี๋ยวสิ พี่อุตส่าห์ให้พี่เมธไปซื้อโจ๊กมาให้จะขอบคุณสักคำไม่มีเลยนะ”
“อ้อ ขอโทษค่ะ ขอบคุณนะคะที่ซื้อโจ๊กมาให้” เมื่อพูดจบกันติชาก็เดินไปล้างมือก่อนจะเดินผ่านหนุ่มหล่อไปทำงาน
“อย่างเพิ่งไปพี่มีเรื่องจะคุยด้วย”
“เรื่องอะไรคะ ถ้าเป็นเรื่องไปรับไปส่งไม่เป็นไรค่ะ ติชาคิดไว้แล้วว่าจะพักที่นี่จนกว่าแม่จะกลับมา พี่โดมจะได้ไม่เสียเวลาไปรับไปส่ง เย็นนี้ลุงชัยจะเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ อ้อ ติชาจะกลับไปนอนบ้านวันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ค่ะ รับรองว่าป้าณาไม่ว่าพี่โดมค่ะ”
“งั้นพี่ก็จะมาพักที่นี่ด้วย” หนุ่มหล่อพูดเสียงดังขึ้นทำให้ยัยตัวแสบหันมามองเขาอย่างไม่พอใจยิ่งเห็นเขายักไหล่ให้อย่างกวนๆว่าเขาจะมาพักกับเธอที่นี่แน่นอน
- ผู้เขียน
