ระบบทะลุมิติเป็นมารดาเลี้ยงผู้จืดจาง

"จ้องข้าทำอันใดเจ้าคะ?" "กลัวว่าเจ้าจะหนีข้าไปอีก" "เหตุใดข้าต้องหนี" เอ่ยทั้งที่ก้าวไปข้างหน้า ชายหนุ่มกลัวว่านางจะเข้าใจตนเองผิด จึงได้เปิดปากอธิบาย "เรื่องคุณหนูหวูข้าเองก็พึ่งรู้จากน้องสาววันนี้ หงซิ่ว เจ้ารอข้าก่อนได้หรือไม่?" "ข้าต้องรอสิ่งใดเจ้าคะ ในเมื่อฮูหยินหยวนเจินได้ส่งจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ข้า ราวกับว่าตำแหน่งอนุเป็นความเมตตาของตระกูลหยางที่ข้าได้รับเกียรติมากแล้ว" "..นี่ หยวนเจินถึงกับส่งจดหมายเช่นนั้นมาให้เจ้าเลยรึ?" "ท่านโกรธดูโกรธมาก" "แน่นอนสิ นางไม่รู้ว่าข้าต้องใช้ความพยามมากแค่ไหนที่จะไม่ฉุดเมียตัวเองเข้าตรอกตอนนี้" "ฉุดไปทำอะไรเจ้าคะ?" "คิดถึง" "แล้วยังไง?" "จูบทีนึงได้มั้ย?" "ท่านมีคู่หมั้น" "ใครบอก ข้ามีเมียแล้วต่างหาก" หยางเหลียงเฟิงคว้ามือเล็กแล้วลากนางไปยังตรอกมืดที่ไม่ใช้เส้นทางในการจัดงาน ดันกายเล็กไว้กับผนังบ้านหลังหนึ่งแล้วใช้สองแขนกักนางเอาไว้ ดวงหน้าเรียวเงยมองเขาทั้งที่รับรู้เพียงลมหายใจอุ่นร้อนที่กระทบหน้าผาก ถามเขาตาใส "มืดขนาดนี้มองเห็นหรือเจ้าคะ?" "เจ้าไม่ได้กำลังประชดข้าอยู่ใช่ไหม หงซิ่ว เรื่องหมั้นข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ นะ แต่จู่ๆ จะไปป่าวประกาศว่าเป็นเรื่องที่ทำโดยพลการ ตระกูลหวูคงได้นำเรื่องนี้ไปฟ้องร้องกับฝ่าบาทเป็นแน่" "ท่านกลัวหรือเจ้าคะ?" "ตัวข้าไม่กลัว แต่อย่างไรท่านพ่อของข้าก็เป็นขุนนางในราชสำนัก จะต้องไตร่ตรองให้ดี" "แล้วท่านเล่า ความดีความชอบครั้งนี้ได้รับตำแหน่งใดเจ้าคะ?" "ตำแหน่งเดียวที่ข้ามี คือสามีของฮูหยินอี้หงซิ่ว เพียงแต่ไม่รู้ว่านางจะปลดข้าออกหรือไม่ ถึงอย่างนั้นก็ยังชิงยื่นหนังสือลาออกจากราชการไปแล้ว" "จริงหรือ?" "จริงสิ ไม่รู้ว่าภรรยาจะเห็นใจเลี้ยงดูข้าหรือไม่? ข้าเองตอนนี้เหลือแค่ตัวจริงๆ แล้ว" "ท่านพูดจริงหรือ?" "จริงสิ" "เหลวไหลจริงๆ บุรุษย่อมต้องการความก้าวหน้าไม่ใช่หรือเจ้าคะ ลาออกแล้วจะนับเป็นอะไร" "เป็นสามีเจ้า" "นี่ท่าน.." "ครั้งต่อไปข้าไม่ยอมให้ผิงกั่วกั้นเช่นนี้หรอกนะ ภรรยา ข้าไปไม่นานเจ้าก็ใจเย็นลงหน่อย หลังกลับมาแล้วข้าจะเอาตนเองเป็นสินสอดมอบให้เจ้าเป็นอย่างไร?" "ใครต้องการ แล้วไม่รอสักวันสองวันข้าจะได้พาท่านไปเขียนหนังสือหย่า" สาวเท้าเข้าใกล้ "เจ้าลองพูดอีกทีสิว่าจะหย่า"