พันธะรักกับดักมาเฟีย

เปิดเทอมวันแรกของมหาวิทยาลัยที “กรี๊ดดด! หล่อทั้งสามคนเลยแกดูสิ” “ไม่เจอสองเดือนยังหล่อไม่เปลี่ยนเลยอะแก” “ฉันรักเขาจัง จะมีวาสนาได้เป็นแฟนไหมนะ” “ไม่มีหรอกย่ะ ฉันยังไม่เคยเห็นพวกพี่เขามีแฟนเลยสักคน” เสียงกรีดร้องบวกกับเสียงชื่นชมอันแสนคลั่งไคล้ราวกับได้เจอไอดอลเกาหลีจากนักศึกษาสาวในละแวกนั้น เรียกความสนใจจากคนตัวเล็กที่กำลังนั่งจิ้มโทรศัพท์บนโต๊ะม้าหินอ่อนให้เงยขึ้นมองไปยังต้นเหตุ ด้วยระยะที่ไม่ไกลมากนักทำให้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของทั้งสามหนุ่มได้อย่างชัดเจน ทั้งที่เรียนที่นี่จนขึ้นปีสองแต่เธอกลับไม่รู้จักรุ่นพี่ในนั้นเลยสักคน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจมากพอ ใบหน้าสวยจึงก้มมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์เช่นเดิม แต่เสียงแหลมอันแสบแก้วหูของเพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ๆ กลับทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง “ยัยพริ้ง แกรู้จักพวกพี่เขาหรือเปล่า” “ไม่นะ ทำไมหรอ” “ก็พี่คนนั้นน่ะมองแกใหญ่เลยดูสิ” ดวงตากลมโตเพ่งเล็งไปยังร่างสูงหนึ่งในสามคนนั้นซึ่งเขาก็มองเธออยู่อย่างที่มะปรางว่าจริง ๆ เธอไล่สายตาสังเกตหนุ่มหล่อผู้นั้นตั้งแต่หัวจรดเท้า แม้จะเป็นการสวมชุดนักศึกษาแต่ยอมรับเลยว่าเขาทั้งดูดี สุขุมและหล่อเหลาสมกับที่สาว ๆ ต่างพากันหลงใหล พริ้ง พริ้งพราว มองตามแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปไกลจนลับสายตา ซึ่งเธอคลับคล้ายคลับคลาเหลือเกินเหมือนเคยเจอเขาที่ไหน แต่พยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านแทน “สงสัยความสวยของฉันจะไปสะดุดใจเขามั้ง คิกคิก” “จ้าแม่คนสวย” “สวยแถมโสดด้วยนะจ๊ะ วะฮ่าฮ่า อุ๊บส์ ลืมตัว” “ฮ่าฮ่าฮ่า แกก็” เสียงขำปอดโยกจากเพื่อนสนิทดังขั้นเมื่อมือบางยกขึ้นปิดปากอย่างดัดจริตเนื่องจากลืมตัวว่าที่นี่มีหนุ่ม ๆ เยอะจะมาหัวเราะอ้าปากหวอเสียบุคลิกสาวสวยประจำคณะนิเทศศาสตร์เหมือนอยู่บ้านไม่ได้ แม้ภายนอกจะดูตลกขบขัน ทว่าก้อนเนื้อในอกกลับกระตุกวูบอย่างแปลกประหลาดคล้ายกับเป็นลางสังหรณ์บอกเหตุว่าอาจจะมีเรื่องราวบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอในอีกไม่ช้า....