ตอนที่ 6 ลงมือ
1072 คำ
โรงอาหารในมหาวิทยาลัยที
บนโต๊ะอาหารมีร่างของสองสาวกับอีกหนึ่งหนุ่มหน้าตาดีประจำคณะนิเทศศาสตร์ กำลังนั่งทานอาหารพร้อมกับเม้ามอยกันอย่างออกรส จนเหล่านักศึกษาไม่ว่าจะเป็นหนุ่มหล่อหรือสาวสวยที่เดินผ่านไปมา เป็นอันต้องเหลียวมองในความดูดีของคนทั้งสามอย่างเสียไม่ได้
“คุณพ่อฝากชวนพี่วาไปงานเลี้ยงที่สำนักข่าวในคืนนี้ด้วยนะคะ แกด้วยนะยัยปราง”
“จริงหรอครับ บอกกระชั้นชิดแบบนี้พี่จะหาชุดหล่อ ๆ ทันไหมน้า”
“นั่นสิคะ ทำไมแกไม่ชวนก่อนเริ่มงานสักชั่วโมงไปเลยล่ะยัยพริ้ง”
“หล่อ ๆ แบบพี่วาใส่ชุดไหนก็ดูดีอยู่แล้วค่ะ ส่วนแกยัยปรางถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องไปจ้า”
“สองมาตรฐาน ชิ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
มะปรางแสร้งทำเป็นงอนกับถ้อยคำหยอกล้อของเพื่อนสนิท ก่อนที่ทุกคนในวงสนทนาจะขำขันกับท่าทางน้อยอกน้อยใจแบบไม่จริงจังของมะปราง ซึ่งเธอเองก็หลุดหัวเราะไม่ต่างกัน
ทว่ารอยยิ้มและเสียงหัวเราะแห่งความสุขในครั้งนี้ หารู้ไม่ว่าอาจจะเป็นความสุขครั้งสุดของพริ้งพราวเลยก็ว่าได้…
ช่วงเย็น
หลังจากแยกกับเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัย ร่างเล็กของพริ้งในชุดนักศึกษาก็ทำหน้าที่ขับรถกลับบ้าน เพื่อกลับไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปงานเลี้ยงที่สำนักข่าวเจดีในค่ำคืนนี้
บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยเสียงเพลงสากล พร้อมกับปากบางขยับฮึมฮัมอารมณ์ดีที่ธุรกิจของตระกูลกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง
“รถติดอะไรขนาดนี้เนี่ย”
คิ้วบางขมวดมุ่นพร้อมกับดวงตากลมโตที่มองจ้องไปยังถนนเบื้องหน้า ในช่วงเย็นรถมักจะติดยาวเหยียดเช่นนี้อยู่เป็นประจำ
และไม่รู้สิ่งใดดลบันดาลใจให้เธอหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าซอยที่ค่อนข้างโล่งแน่นอนว่าเป็นเรื่องดี แต่กลับต้องแลกด้วยความเปล่าเปลี่ยวไร้ซึ่งบ้านเรือนมีเพียงต้นไม้รากหญ้าตลอดเส้นทางนี้แทน
แสงสว่างสุดท้ายของตะวันยังพอมีให้เห็นจึงทำให้บรรยากาศที่ค่อนไปทางวังเวงไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด พริ้งทำเพียงขับรถไปเรื่อย ๆ เพราะอีกไม่ถึงสิบกิโลเมตรก็จะเข้าสู่ถนนหลักแล้ว
เอี๊ยดดดดดด
“กรี๊ดดดด!”
ปึก
เสียงเหยียบเบรกกะทันหันดังกึกก้องไปทั่วบริเวณจนถนนเกิดรอยล้อเป็นทางยาว เนื่องจากมีรถคันดำปริศนาพุ่งออกมาจากข้างทางด้วยความเร็วสูง ทำให้หน้าผากมนกระแทกเข้ากับพวงมาลัยอย่างแรงจนต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บปวด
ขณะที่ยังคงมึนเบลอกับสถานการณ์ในตอนนี้ไม่หาย จู่ ๆ คนตัวเล็กก็ลอยลิ่วไปตามแรงกระชากจากฝ่ามือใหญ่ของชายฉกรรจ์
“ปล่อยนะ พวกแกเป็นใครกันห้ะ!”
“ถ้าไม่อยากตายกลางป่าก็หุบปาก”
“กรี๊ดดด! ช่วยด้วย...”
ผลั๊วะ
“โอ๊ยย!”
หมัดลุ่น ๆ ชกเข้าท้องน้อยของคนดื้อรั้นที่ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งของชายร่างสูงใหญ่ แม้จะไม่แรงมากนักแต่ด้วยเพราะเธอเป็นผู้หญิงย่อมทนต่อแรงของผู้ชายไม่ไหว จนต้องยกมือกุมหน้าท้องพร้อมกับร้องโอดครวญทั้งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด
“มึงไปจัดการรถ เดี๋ยวผู้หญิงกูจะเอาไปส่งเฮียเอง”
“ครับลูกพี่”
“ส่วนเธอมานี่!”
“จะ..เจ็บ ฮึก”
“อย่าสำออย
ชายชุดดำซึ่งเป็นหัวหน้าในภารกิจครั้งนี้หันไปสั่งงานลูกน้อง ก่อนจะทั้งลากทั้งดึงคนที่ยังเจ็บและจุกท้องน้อยไม่หายจนเธอถลามาตามแรงของชายหน้าเหี้ยม
ก่อนจะเหวี่ยงคนตัวเล็กเข้าไปในรถแบบไม่ยั้งมือ ยิ่งทำให้พริ้งจุกหนักกว่าเดิม จนน้ำตาที่คลอเบ้าในคราแรกมันไหลหลั่งลงมาเป็นสายอย่างห้ามไม่อยู่
“ฉันไปทำอะให้พวกแก”
“รอถามเฮียก็แล้วกัน”
“ปะ..ปล่อยฉันไปได้ไหม พวกแกต้องการอะไรฉันให้ได้ทั้งนั้น ฉันจะไม่แจ้งตำรวจฉันสัญญา”
“ปล่อยก็โง่ดิวะ ไอ้ใหญ่รีบออกรถก่อนจะมีใครมาเห็น”
บรื้น
ถ้อยคำอ้อนวอนทั้งน้ำตาไร้ซึ่งประโยชน์ เมื่อคนใจอำมหิตหันไปสั่งลูกน้องให้ออกรถมุ่งตรงไปยังฐานลับ ซึ่งต่อให้เป็นมืออาชีพแค่ไหนก็ไม่สามารถหาสถานที่นี้เจอนอกจากคนวงในเท่านั้น
หยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจในโชคชะตาร่วงรินไม่ขาดสาย ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อย ๆ หลับลงยอมรับในชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า
หากต้องเจ็บปวดหรือต้องสิ้นลมหายใจก็ขอน้อมรับไว้แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นพอ...
ชั้นยี่สิบห้าของโรงแรมหรูเอดีกรุ๊ป
ร่างเล็กของพริ้งในชุดนักศึกษาถูกฉุดกระชากไปตามแรงของชายหน้าโหด ดวงตากลมโตสั่นระริกมองสังเกตรอบ ๆ บริเวณ ซึ่งพบเพียงชายชุดดำนับสิบ ๆ คนยืนประจำจุดราวกับในหนังไม่มีผิด
พลันสายตาก็สะดุดเข้ากับกระบอกปืนที่เหน็บไว้ตรงเอวทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นระรัวด้วยความหวาดกลัว
ก่อนที่จะพะวักพะวนไปมากกว่านี้ชายผู้ที่ลากเธอมา กลับหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องลับห้องหนึ่ง ซึ่งแม้แต่คนภายในอย่างลูกน้องพวกนี้ยังไม่กล้าเข้า
“เฮียครับผมเอาของมาส่ง”
“เข้ามา”
“เข้าไปดิวะ”
“ไม่! ปล่อยฉันนะ”
สิ้นเสียงอนุญาตจากคนด้านในแผ่นหลังบางก็ถูกผลักจากฝ่ามือใหญ่ให้เข้าไปให้ห้องอันกว้างขวาง แต่เพราะความดื้อรั้นของคนตัวเล็กจึงพยายามต่อต้านทุกวิถีทางถึงอย่างนั้นก็ไร้ผลอีกอยู่ดี
เพราะแรงผู้หญิงตัวน้อยนิดมีหรือจะสู้แรงชายร่างใหญ่หุ่นล่ำที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดีของผู้นี้ได้
พลั่ก
“โอ๊ยย!”
“พวกมึงออกไปได้แล้ว”
“ครับเฮีย”
พริ้งมองร่างสูงแสนคุ้นตาที่ยืนหันหลังพร้อมกับเอามือไขว้ด้านหลังด้วยท่าทางอันน่าเกรงขาม ก่อนที่ลูกน้องผู้นั้นจะทำตามคำสั่งออกจากห้องทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่กับชายแปลกหน้าถึงสองคน
“คุณต้องการอะไร”
“หึ ถ้าบอกว่าชีวิตเธอจะให้ฉันได้หรือเปล่าล่ะ”
“....”
“ว่าไงล่ะพริ้งพราว”
- ผู้เขียน
