กราบเท้าฉันสิคะนายน้อย

บทนำ “ดารินทร์อยู่ไหน?” สุรเสียงเอ่ยถามสาวรับใช้ใบหน้าซีดเซียวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้านิ่งขรึมยังคงสงบราบเรียบ “……” ไม่ทันได้รับคำตอบ “มาถึงก็ร้องเรียกหายัยแวมไพร์เลือดสกปรกนั่นเลย คิดถึงยัยนั่นมากถึงเพียงนี้ หึ…” ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเหมือนเขาทุกระเบียบนิ้วยิ้มเยาะ จะเป็นใครไปไม่ได้หากมิใช่ ราอูล มัวล์ เอนส์เวิร์ธ น้องชายฝาแฝดที่ไม่ค่อยจะลงรอยของเขานั่นเอง “……” ฟาร์อูล พยักหน้าเชิงสั่งให้สาวรับใช้ถอยร่นออกห่างวงสนทนา “ฉันไม่ได้ถามแกฉะนั้นอย่าเสือก” ฟาร์อูลเอ่ยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ทำไมเจ้าราอูลจึงจงเกลียดจงชังดารินทร์นัก ตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเท้าเข้ามาเป็นคนของตระกูลเอนส์เวิร์ธ เจ้าน้องชายตัวดีก็คอยตั้งท่าแยกเขี้ยวขู่เข็ญสารพัด สงสารก็แต่มนุษย์สาวที่พึ่งแปรเปลี่ยนมาเป็นเผ่าพันธุ์แวมไพร์อย่างดารินทร์ นอกจากจะต้องปรับตัวให้คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมใหม่ ยังจะต้องรับมือกับเจ้าน้องชายฝาแฝดที่แสดงท่าทีปฏิปักษ์ชัดเจน “ก็ไม่ได้อยากจะเสือกแค่ขัดหูขัดตาก็เท่านั้น” ราอูลแสยะยิ้ม ใบหน้าหล่อเหลาซีดขาวราวกับกระดาษตัดกับริมฝีปากสีแดงระเรื่อทำให้ดูไม่จืดชืด ดวงตาสีนิลจ้องมองใบหน้าของพี่ชายด้วยใบหน้าเรียบนิ่งคาดเดายาก ทว่ารู้สึกเย็นยะเยือกในเวลาเดียวกัน “มึงรังแกดารินทร์อีกแล้ว?” ฟาร์อูลเลิกคิ้วสงสัยในตัวน้องชาย “ใครใช้ให้มึงรับมนุษย์สกปรกเข้าตระกูล ช่วยไม่ได้ก็กูรังเกียจพวกมนุษย์โง่เง่า” ราอูลไม่ชอบใจนักกับนิสัยเมตตาอารีย์ของพี่ชายฝาแฝด “ท่านแม่สอนมึงให้มีจิตใจคับแคบพาล เกลียดคนโน้นคนนี้ไปทั่วรึ?” “……” เขาไม่ตอบ ราอูลหยักไหล่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินผ่านไป ตระกูลแวมไพร์ เอนส์เวิร์ธ เป็นตระกูลแวมไพร์สายพันธุ์ดุร้ายที่สุดพอๆกับตระกูล เอเธอนอล เป็นเผ่าพันธุ์หนึ่งในวัฎจักรสิ่งมีชีวิตของโลกที่อยู่มาช้านาน พวกเขาไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ ไม่เปิดเผยตัวตนอาศัยซื้อเลือดจากตลาดมืดเพื่อดำรงชีวิต ปราศจากการเข่นฆ่าเผ่ามนุษย์ตามข้อตกลงของผู้นำตระกูลและรัฐบาล ผู้นำตระกูลเอนส์เวิร์ธ มาร์โคล พร้อมภรรยา มิเชล มัวล์ เอนส์เวิร์ธ เป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์สายปกครอง ผู้เป็นบิดามารดรเข้าสู่ช่วงจำศีลหลับไหลมานานกว่าสิบปีแล้ว พวกเขาทั้งสองต้องใช้เวลาจำศีลเพื่อฟื้นฟูพลังและคงสภาพร่างกายให้เยาว์วัย อีกเพียงสามเดือนจึงจะสามารถลืมตาตื่นขึ้นมา จึงมอบหมายตำแหน่งผู้นำให้แก่ลูกชายทั้งสอง ปกติเขาและราอูลไม่ค่อยลงรอยเป็นทุนเดิม หลังเหตุการณ์เมื่อสามเดือนก่อนเขาได้ช่วยเหลือสาวน้อยวัยยี่สิบปีที่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อมครอบครัว ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มน่าเอ็นดูนอนหายใจรวยริน เธอบาดเจ็บสาหัส ด้านพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตคาที่ “ฉันไม่สามารถช่วยพ่อแม่ของเธอได้แล้ว หากยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อก็ดื่มเสีย” ฟาร์อูลใช้มีดกริชกรีดข้อมือเป็นทางยาว หยาดเลือดสีเข้มหยดลงบนริมฝีปากอวบอิ่มครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งลมหายใจรวยรินกลับมาเป็นปกติ นัยตาสีน้ำตาลคาราเมลแปรสภาพกลายเป็นสีนิลเฉกเช่นชายหนุ่มผู้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ “ต่อไปนี้เธอคือคนของตระกูลเอนส์เวิร์ธโปรดจำให้ขึ้นใจไม่ใช่มนุษย์สาวอีกแล้ว”