Twin Flam ชะตาเคียงกัน {Mpreg} [l***q+](จบเเล้ว)

"มึงเลิกทำเป็นอ่อนเเอ เเล้วก็เลิกแสร้งทำเหมือนว่าตามคนอื่นไม่ทันสักทีเหอะ กูรำคาญวะ" นี่ก็เป็นอีกครั้งที่เขารำคาญผมจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่ สายตาคู่นั้นเมื่อจ้องมองเข้าไป ใจดวงนี้มันมักจะสั่นคลอนเพื่อเป็นการตอบโต้กลับไปอยู่เสมอ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้เลยสักคราเดียว "เพราะมึงคนเดียวเลย กูโคตรเบื่อเลยวะเเม่ง เพื่อนรักก็เสียไปให้มึงเเล้ว พ่อเเม่ พี่ชาย มึงก็ได้ไปหมดเเล้ว เเล้วคนที่กูชอบมึงก็ยังจะตามมาเอาอีกเหรอ!" "องศา นายเข้าใจผิดไปกันใหญ่เเล้ว เราไม่ได้ชอบกิ่งเลยจริงๆนะ" "ทำไม...สันดานเเม่มึงมันออกใช่ปะ เเย่งของคนอื่นเขาเหมือนที่เเม่มึงทำไว้กับเเม่กูอะ" "องศา...พูดอะไรของนาย ไม่ใช่ว่าโกรธเเล้วจะพูดอะไรก็ได้นะ" ทุกรอบที่มีปากเสียงกัน ผมยอมรับเลยว่าไม่เคย...ไม่เคยเเม้เเต่คิดที่จะสวนกลับองศาเเบบนี้เลยสักรอบ เเต่คราวนี้มันไม่ใช่เเล้ว คนเรามีอารมณ์ โกรธ โมโห เศร้า ดีใจ เสียใจ ผมเข้าใจได้ เเต่จะเอาอารมณ์มาเป็นที่ตั้งเเล้วพูดพล่อยๆออกมาเพื่อทำให้อีกฝ่ายเสียใจ อันนี้ไม่เคยเเม้เเต่จะพยายามทำความเข้าใจ "รู้ไว้บ้างก็ดี เเม่กูเขาสงสารมึงเฉยๆ เเม่ก็ทิ้งพ่อก็เสือกตายกะว่าเด็กต้องไม่ผิดเเน่ๆเพราะไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร เเต่นี่เชี่ยไรวะเอาสันดานเเม่ตัวเองในทางเเย่ๆมาใช้กับกู มึงนี่มันได้เเม่มาเต็มๆเลยนะ" "เเล้วที่นายใช้อยู่นี่สันดานของใคร!" ไม่ทน ไม่ทนอีกเเล้ว พยายามกดกลั้นมันไว้ให้ได้มากที่สุดเเล้ว ไม่ใช่ว่าไม่ได้พยายาม เเต่มันเกินที่ใจจะรับไหวเเล้วจริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมายอมมาโดยตลอด ต้องการอะไรก็หามาประเคนให้ เเค่นี้มันก็มากพอเเล้วด้วยซ้ำ เเต่ถ้าจะให้มายืนฟังคนอื่นด่าเเม่ของตัวเองปาวๆจิตใต้สำนึกมันก็สั่งให้ต้องสู้อยู่ดี "ไอเหี้ยน้ำ นี่มึงย้อนกูอยู่เหรอ" อึก! เสียงเนื้อกระทบเข้ากับผนังห้องจังๆก่อนที่เสียงของความเจ็บปวดจะเล็ดลอดตามกันออกมาติดๆ อารมณ์ร้ายขององศากำลังจะทำลายล้างทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าโดยเฉพาะสีน้ำที่เป็นคนปลุกมันขึ้นมา... "อึก...องศา ป...ปล่อยเรา" น้ำเสียงกระอักกระอ่วนเพราะมือหนาของร่างใหญ่กำลังบีบเขาที่ต้นคอเล็กๆของสีน้ำ ทำให้การหายใจลำบาก มิหนำซ้ำการพูดก็ลำบากไม่ต่างกัน "ที่งี้ มาขอให้กูปล่อย ตอนพูดมึงไม่คิดอะ อยู่บ้านคนอื่นก็หัดทำตัวให้มันสมกับฐานะตัวเองหน่อย เรื่องเเค่นี้ถ้าคิดเองไม่ได้เดี๋ยวว่างๆกูช่วยสอนให้ก็ได้" น้ำใสๆที่องศาเห็นอยู่เป็นประจำกำลังจะไหลออกจากดวงตากลมวาวมาสู่ภายนอกเเล้วในอีกไม่ช้า "กลัวจัดเลยดิ เสียใจมากเลยใช่ปะ รอเหี้ยไรอยู่วะรีบหนีไปเลยดิ หนีไปสักที!" ชะตาของสีน้ำ ไม่เคยโรยด้วยกลีบกุหลาบ มีเพียงเเต่เศษก้านที่ติดหนามเท่านั้น...ที่เป็นเส้นทางของเขามาโดยตลอด