เมียในนาม

‘แคกๆ พ่อใหญ่ ย่าฝากน้องด้วยนะลูก’ เสียงแหบระโหยโรยแรงของผู้เป็นย่าก่อนที่ท่านจะสิ้นใจ ดังเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้งหลังทนายประจำตระกูลอ่านพินัยกรรมจบ สิทธามองใบหน้าเรียวเล็กของภรรยาที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม สมใจหล่อนแล้วสินะ... เพราะแทนที่ความเป็นผัวเมียในนามระหว่างเขากับเด็กสาวจะสิ้นสุดลงหลังคุณย่าเสีย เขากลับต้องดูแลเจ้าหล่อนต่อไปตามคำสั่งเสียในพินัยกรรม ...ทรัพย์สินจะตกเป็นของนางสาวนลินอย่างสมบูรณ์ก็ต่อเมื่อนางสาวนลินมีอายุครบยี่สิบสองปีบริบูรณ์ โดยระหว่างนี้ ทรัพย์สินที่นางสาวนลินจะได้รับให้อยู่ในความดูแลของนายสิทธา เรืองวิริยะ ผู้เป็นสามีของนางสาวนลินแต่เพียงผู้เดียว... ที่คุณย่าตั้งเงื่อนไขขึ้นมาแบบนี้ทำไมเขาจะไม่รู้ เพราะท่านทราบดีมาตลอดว่าเขาต้องการที่ดินผืนงามริมแม่น้ำเจ้าพระยาไปพัฒนา แต่ท่านกลับยกให้กับเด็กสาวที่ท่านถูกชะตา แทนที่จะให้หลานในไส้อย่างเขา นั่นเป็นเพราะว่าท่านต้องการฝากให้เขาดูแลนลินต่อไปและถ้าเขาเปลี่ยนใจมารักเมียเด็กที่มีอายุห่างจากเขาถึงสิบแปดปี แน่นอนว่าที่ดินผืนดังกล่าวจะไปไหนเสีย ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิด คุณย่านั่นแหละที่รู้จักเขาดีที่สุด เพราะเขาวางแผนไว้แล้วว่าอีกวันสองวันจะให้ตัวเลือกกับนลิน ตัวเลือกแรกให้เด็กสาวกลับบ้านเกิดพร้อมกับเงินก้อนหนึ่ง สองเขาจะส่งเธอเรียนจนจบปริญญาตรี แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าหล่อนต้องย้ายออกไปอยู่หอพัก แต่เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาจะทำอะไรได้ ก็ต้องรอให้นลินมีอายุครบยี่สิบสองปีบริบูรณ์เสียก่อน แล้วค่อยเจรจาขอซื้อที่ดินผืนงามคืนมา “นั่งลงก่อน ฉันมีเรื่องที่จะตกลงกับเธอ” สิทธารอกระทั่งทนายความและพยานกลับไปถึงได้เปิดปากพูดคุยกับนลินอย่างจริงจัง ร่างแบบบางที่เพิ่งลุกขึ้นจากโซฟากลับต้องนั่งลงอีกครั้งตามความต้องการของสามีในนาม อันที่จริงเธอก็อยากจะดื้อ ทำกิริยาท่าทางไม่ต่างจากที่เขาทำ ให้เขารู้สึกเช่นเดียวกับเธอบ้าง แต่พอคิดแล้วว่าการกระทำของเธอไม่ได้มีผลต่อความรู้สึกของเขา แทนที่จะเห็นเขาน้อยใจ เสียใจ กลับกลายเป็นว่าเขาโมโหและพานโกรธเธอแทน แล้วใครล่ะที่เจ็บ ใครล่ะที่จะต้องน้อยใจ ถ้าไม่ใช่เธอ “คุณใหญ่มีเรื่องอะไรจะพูดกับน้อยเหรอคะ” “ฉันจะดูแลเธอต่อ ตามความต้องการของคุณย่า แต่ในสถานะผู้ปกครองของเธอเท่านั้น ไม่ใช่หน้าที่สามีอย่างที่คุณย่าหรือเธอต้องการ” แม้จะรู้ความจริงมาก่อนแล้วว่าคุณย่าแสงแขใช้ความเจ็บป่วยบีบบังคับให้สิทธารับเธอเป็นภรรยาคนใหม่ หลังเขาครองตัวเป็นม่ายมาหลายปี ไม่ได้เกิดจากความเต็มใจของเขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะรังเกียจเธอมากขนาดนี้ ทั้งที่เธอก็บอกไปแล้วว่ารักเขาและเต็มใจเป็นของเขา หากพอมาคิดใคร่ครวญดีๆ แล้ว เรื่องที่เขาหาว่าเธอเป็นเด็กสาวใจแตก อยากมีผัวจนตัวสั่น เป็นแค่ข้ออ้างที่จะไม่รับเธอเป็นภรรยา แต่ความจริงแล้วอรวีคือตัวจริงที่เขาอยากให้มาแทนที่ปิยะวดี ภรรยาผู้ล่วงลับของเขาต่างหาก “แต่ระหว่างที่ฉันดูแลเธอ ก็ช่วยปฏิบัติตัวให้อยู่ในกรอบ รู้ใช่ไหมว่าผู้หญิงที่มีสามีควรปฏิบัติตัวอย่างไรต่อหน้าคนอื่น ยังไงก็ช่วยรักษาหน้าฉันไว้ด้วยและอย่าให้ใครมาพูดลับหลังว่าคุณย่าเลือกคนผิด ฉันรู้ว่ามันยาก แต่ช่วยอดทนหน่อยก็แล้วกัน” คำพูดนั้นไม่ต่างจากคำดูถูก เขาคงคิดว่าที่เธอยอมเขาง่ายๆ เรียกร้องให้เขาทำรักในคืนเข้าหอ เลยเห็นว่าเธอจะง่ายกับใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ... เธอก็แค่ทำตามหัวใจที่เรียกร้อง และทำตามคำขอร้องของคุณย่าแสงแขที่อยากอุ้มเหลนก่อนตาย โดยทั้งนลินและสิทธาหารู้ไม่ว่านั่นคือแผนการหนึ่งของคนแก่ที่รู้ตัวดีว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ด้วยหวังว่าพอคนทั้งคู่มีลูกด้วยกัน ลูกก็จะร้อยรักระหว่างพ่อแม่ไว้ด้วยกันตราบนานเท่านาน ดั่งที่เรียกว่าโซ่ทองคล้องใจ แต่สิทธาที่มั่นใจมาตลอดว่าเธอเป็นเด็กสาวใจแตก เลยไม่คิดแตะต้องเธอแม้แต่ปลายก้อย! มิหนำซ้ำยังสั่งให้เธอพูดว่า ‘กำลังพยายาม’ ถ้าคุณย่าถามถึงเรื่องทายาทเรืองวิริยะ “น้อยว่าคุณใหญ่บอกตัวเองดีกว่าค่ะ อดทนให้มากพอ เดี๋ยวจะลืมตัวจับน้อยทำเมียจริงๆ เข้าสักวัน” “นลิน!” เสียงเข้มทำเอาเด็กสาวสะดุ้ง แต่ยังคงเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทาย แบบไม่มีอะไรจะเสียเพราะต่อให้ทำตัวน่ารัก เขาก็ไม่รักและตั้งท่ารังเกียจเธออยู่ดี “โกรธเพราะน้อยพูดความจริงใช่ไหมคะ” “มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นต่างหากล่ะ เพราะฉันไม่ได้รักเธอ!” อีกครั้งกับคำว่าฉันไม่ได้รักเธอ ฮึ เจ็บไหมล่ะน้อย แม้จะถามตัวเองเสียงหยัน แต่เด็กสาวก็ไม่ลืมที่จะโต้ตอบกลับไปอย่างคนเจ็บไม่พอ “คุณใหญ่ก็อย่ากลืนน้ำลายตัวเองก็แล้วกัน” “ถ้าเธอยังไม่รู้จักฉันดีพอ ก็อย่ามาอวดดีกับฉันนะนลิน!” ว่าเสียงขรึมจบ ร่างสูงใหญ่ก็ผุดลุกขึ้นแล้วเดินจากไปทันที โดยไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาของคนอวดดีที่มองตามไปอย่างเจ็บปวดทรมาน…