รักนี้...ไม่อาจห้าม

ชุมชนแออัดที่อยู่หลังหมู่บ้านใหญ่ของคนรวย ความเหลื่อมล้ำทางสังคมอย่างเห็นได้ชัดในเมืองกรุง ผู้คนจำนวนมากอาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนั้น วลีสาววัย 22 ปีผิวพรรณขาวสะอาดรูปร่างเพรียวบาง ใบหน้าสวยใสมีเลือดฝาดตาสองชั้นสวยหวานขนตางอนเรียวคิ้วเรียงได้รูปจมูกโด่งรับกับริมฝีปากเป็นกระจับความสวยเปล่งประกายต่างจากพ่อแม่ เพราะเกิดมาสวยจึงเป็นที่ถูกตาต้องใจหนุ่มในชุมชนแออัดที่เธออาศัยอยู่ เต้คนขับแท็กซี่จึงออกอุบายหาทางบังคับพ่อแม่ให้พาเธอไปขัดดอกตั้งแต่ตอนอายุ 20 ปี เพราะพ่อแม่เธอค้างค่าแชร์กับดอกเบี้ยรวมแล้วหลายหมื่นเต้ส่งนักเลงมาข่มขู่ทำร้ายร่างกายพ่อแม่ และต่อรองกับพ่อแม่วลีให้พาลูกมาให้มีอะไรด้วยแล้วจะยอมยกหนี้ไม่ตามราวี วลีสงสารพ่อแม่ไม่มีเงินมาใช้หนี้เลยต้องยอมมานอนกับเต้ทั้งที่ไม่ชอบแต่ต้องฝืนใจทำ เวลาผ่านไป วลีตั้งท้องลูกของเต้ในช่วงอุ้มท้องวลีแพ้ท้องหนักมากเต้เลยมีเมียใหม่ พอคลอดลูกวลีเลี้ยงลูกเพียงลำพังจนผ่านไปเกือบหกเดือนวลีจึงออกไปทำงานเพื่อหาเงินเลี้ยงลูกช่วยค่าใช้จ่ายในบ้าน วลีมาสมัครงานร้านซักรีดของป้าอนงค์ที่อยู่ริมถนนหน้าหมู่บ้านของคนรวยที่อยู่ไม่ไกลซอยชุมชนแออัด ณ ร้านซักรีดป้าอนงค์ ลูกค้าส่วนใหญ่มาจากหมู่บ้านใหญ่ที่อยู่ล้อมรอบบริเวณนั้นเสื้อผ้าแบรนหรู ชุดขนสัตว์ที่ต้องซักล้างเป็นพิเศษ ลูกค้ามักมาใช้บริการร้านป้าอนงค์ “สวัสดีค่ะ ป้าพิม”อนงค์ต้อนรับป้าพิมลูกค้าประจำที่เป็นคนรับใช้ในหมู่บ้านใหญ่ของคนรวย “วันนี้เอาชุดราตรีคุณผู้หญิงมาซักอบฆ่าเชื้อจ้ะ”พิมส่งชุดราตรีให้อนงค์สามชุด “ได้ค่ะ สามชุด เดี๋ยวออกใบรับงานให้นะคะ”อนงค์ออกใบรับชุดทั้งสาม ระหว่างที่อนงค์กำลังเขียนใบรับ ป้าพิมก็เอ่ยถาม “เรื่องที่พี่ฝากหาพี่เลี้ยงคุณหนูพอมีบ้างไหม” “ยังเลยค่ะ มีแต่เด็กที่ไว้ใจไม่ได้ กริยาไม่เรียบร้อยเลยไม่อยากแนะนำ” อนงค์ก้มหน้าเขียนใบรับงาน สักพักหญิงสาวหน้าสวยผิวพรรณดีเดินออกมายกมือไหว้พิม เอาชุดที่ซักรีดเสร็จมาใส่ตู้กระจกด้านหลังป้าอนงค์ ป้าพิมมองหญิงสาวอย่างสนใจในกริยาท่าทางของเธอ “แล้วหนูคนนี้ล่ะ” “คนนี้เป็นเด็กดี แต่เป็นแขนขาของอนงค์เลยนะคะ”อนงค์พูดขึ้นหน้าอ้อน ๆ ไม่อยากให้เอาวลีไป “แต่ถ้าเด็กคนนี้ได้พี่ให้ค่าแนะนำห้าพันเลยนะ เด็กก็ได้เงินเดือนประมาณหนึ่งหมื่น”พิมยื่นข้อเสนอ อนงค์ได้ยินก็ตาโตอยู่ ๆ จะได้เงินมาใช้ฟรี ๆ “วลีว่าไงอยากไปลองสมัครดูไหมล่ะ” “ค่ะป้า”วลีได้ยินค่าจ้างรีบตอบตกลงอยากทำงานพี่เลี้ยงจะได้มีเงินเลี้ยงลูกและแบ่งให้พ่อแม่ใช้ได้ไม่ขัดสน ช่วงบ่ายอีกวัน ณ บ้านหลังใหญ่ภายในหมู่บ้านหรู วลีมาที่บ้านหลังใหญ่ตามที่ป้าพิมบอกไว้ หญิงสาวตื่นตาตื่นใจมองบ้านหลังใหญ่มีสวนสวยและสระว่ายน้ำอยู่ในบ้าน นี่เป็นบ้านในฝันที่เคยเห็นในละครหลังข่าวซึ่งเป็นได้แค่ความฝันเพราะแค่ดิ้นรนให้ชีวิตผ่านไปเดือน ๆ หนึ่งยังแทบไม่ไหว วลีเดินตามป้าพิมมานั่งพับเพียบรอคุณผู้หญิงสัมภาษณ์งาน เพียงไม่นานร่างสูงเพรียวระหงส์ผิวขาวออร่าผุดผ่องเดินเด่นมาแต่ไกล วลีเผลอมองคุณผู้หญิงที่สวยสง่าทั้งรูปร่างหน้าตา สวยอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต คุณผู้หญิงเดินมายืนตรงหน้าวลีกลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยแตะจมูก “ชื่ออะไร” “ชื่อวลีค่ะ”วลียังมองความสวยของคุณผู้หญิงอย่างชื่นชม “จ้องฉันทำไม เคยรู้จักฉันเหรอ” “หนูมองเพราะคุณสวยมากไม่เคยเห็นคนสวยขนาดนี้ค่ะ”วลียิ้มเอ่ยชมจากใจ คุณผู้หญิงพอใจ “ตาถึง พูดได้ดี รับเลยเอาคนนี้แหละเริ่มงานได้เมื่อไหร่ รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องมาพักอยู่ที่นี่” “ขอไปกลับได้ไหมคะ หนูมีลูกเล็กต้องกลับไปเลี้ยงลูก” “ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้อีกห้าพัน เท่านักศึกษาจบใหม่เลยนะจะเอาไม่เอา”คุณผู้หญิงยื่นข้อเสนอเพิ่ม วลีนั่งคิดคำนวนถ้าเพิ่มอีกห้าพันเอาเงินนี้ไปฝากให้แม่เลี้ยงลูกดีกว่า “เอาค่ะ หนูพร้อมเริ่มงานวันพรุ่งนี้เลยค่ะ”วลีรีบตอบรับ คุณผู้หญิงพยักหน้ายิ้มเล็กน้อยแล้วเดินหน้าเชิดออกไป ป้าพิมเขยิบมาใกล้อธิบายงานให้วลีฟัง “เธอต้องเข้ามากินอยู่ภายในบ้านหลังนี้กลับบ้านได้แค่อาทิตย์ละครึ่งวัน ช่วงเช้าและกลางคืนต้องมานอนเลี้ยงคุณหนู หน้าที่ของวลีดูแลแค่คุณหนูส่วนเรื่องอาหารต่าง ๆ จะมีแม่บ้านคนอื่นเตรียมไว้ให้” วลีฟังอย่างตั้งใจ หลังจากนั้นก็กลับบ้านฝากลูกตัวเองให้แม่ดูแล หญิงสาวเก็บข้าวของเครื่องใช้จำเป็นมาอาศัยในบ้านหลังใหญ่ในฝันในฐานะพี่เลี้ยงของคุณหนูโปรดลูกชายคนเดียวของบ้านหลังนี้ วลีเข้ามาเลี้ยงคุณหนูโปรดสามวัน เธอเป็นเหมือนแม่คนหนึ่งเพราะต้องอยู่กับคุณโปรดวัยสองขวบตลอดเวลา คุณนายแต่งตัวสวยแวะมาเล่นกับลูกวันละไม่ถึงสิบนาทีแล้วออกไปสังสรรค์กลับดึก ๆ แทบทุกวัน ส่วนคุณผู้ชายไปต่างประเทศบ่อย ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่วลียังไม่เคยเห็นคุณผู้ชาย...... ช่วงหัวค่ำ ภายในห้องนอนคุณหนูโปรด ห้องกว้างขวางตกแต่งด้วยตุ๊กตาเด็กผู้ชายและเตียงกว้างเฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างเตรียมไว้สำหรับคุณโปรดในตอนโต วลีกล่อมคุณโปรดบนเตียงจนหลับใหลมือเรียวค่อย ๆ ห่มผ้าให้อย่างทะนุถนอม ร่างบางเขยิบลงมานอนบนที่นอนปิกนิคข้างเตียงเฝ้าดูแลคุณหนูไม่ห่าง วลีกึ่งหลับกึ่งตื่นได้ยินเสียงเปิดประตูห้องแสงสว่างจากภายนอกลอดเข้ามา วลีเริ่มรู้สึกตัวได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาในห้องเท้าหนักเดินเลาะข้าง ๆ ที่นอนของเธอและหยุดลง วลีคิดว่าผีอำพยายามปรือตามอง เห็นชายร่างใหญ่นั่งบนขอบเตียงของคุณหนู เธอสะดุ้งตกใจร้องโวยวายเสียงดัง “ใครน่ะ จะทำอะไรคุณโปรด!” วลีรีบลุกขึ้นกระโดดขี่หลังแกร่งแขนเรียวรัดลำคอไว้แน่น ร่างใหญ่สะบัดไปมาเขาไม่กล้าร้องเสียงดังกลัวลูกตื่น เขาพยายามแกะแขนหญิงสาวออกแต่เธอไม่ยอมเอาแขนรัดคอเขาแน่นและเอาขาเกี่ยวเอวหนาไม่ให้หนี ชายหนุ่มไม่รู้จะทำยังไงเอื้อมมือเปิดโคมไฟหัวนอนห้องสว่างพร้อมกับน้ำเสียงหงุดหงิด “ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้!” “โกหก ฉันไม่เคยเห็นหน้าแก”แขนเรียวรัดแน่นลำคอจนเขาเกือบหายใจไม่ออก “เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศไง ลงมาคุยกันดี ๆ ซิ”เขาเสียงแข็งไม่พอใจเดินทางกลับมาเหนื่อย ๆ ต้องมาเจอกับยายบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ “ห๊ะ! คุณผู้ชายเหรอ” วลีนึกขึ้นได้อ้าปากเหวอปล่อยแขนและขาเรียวออกจากตัวของเขา เท้าบางเหยียบเท้าลงพื้น ชายหนุ่มบิดคอไปมาก่อนหันมองเคือง ๆ แต่สายตาเขาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นสาวสวยหน้าใสไร้เครื่องสำอางผมเผ้ายุ่งเหยิง “เธอเป็น..พี่เลี้ยงตาหนู?” “ใช่ค่ะ หนูขอโทษนะคะ คิดว่าเป็นคนร้าย”วลีรีบยกมือไหวหน้าเจื่อน ไม่กล้าสบตาคุณผู้ชายกลัวมีความผิด ทว่าสายตาของชายหนุ่มไม่ใช่อย่างนั้น เขากวาดมองเธอดวงหน้าสวยหวานผิวขาว รูปร่างเพรียวบางหน้าอกอวบดันเสื้อยืดขึ้นนูนเอวโค้งเว้าสะโพกผาย เรือนร่างของเธอทำเขาเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ วลีรู้สึกว่าเขามองไม่วางตา สายตาหวานเหลือบมองร่างแกร่งเคลื่อนไปถึงหน้าตาหล่อคมของคุณผู้ชายอย่างประหม่า วลีใจเต้นรัวกับความหล่อเกินห้ามใจนี่คือพระเอกในละครชัด ๆ ทั้งสองมองสบตากันนิ่งนานเหมือนตกอยู่ในภวังค์ มือหนาแตะแขนเรียวลูบไล้ผิวเนียนละเอียดแผ่วเบา เบียดกายเข้าใกล้ชิดใบหน้าคมห่างริมฝีปากเพียงปลายจมูกคั่น ลมหายใจอุ่นกระทบหน้าสวย เขาเคลื่อนเข้าใกล้ริมฝีปากบางอมชมพูเกือบแตะกัน “แง แง แง!!”คุณโปรดร้องงอแงขึ้นมาแทรก ทั้งสองสะดุ้งผละออกจากกันอัตโนมัติ วลีเลิ่กลั่กรีบไปดูแลคุณหนู ชงนมป้อนให้ คุณผู้ชายอึกอักแอบมองก้นใหญ่ของพี่เลี้ยงสายตาคมหลุกหลิก ตัดใจเดินหนีออกไปจากห้องลูกชาย วลีหันไปมองหลังแกร่ง แล้วลอบถอนหายใจยาวทำไปได้ไงเพิ่งเจอครั้งแรกจะจูบกับเขาซะแล้ว ใจง่ายเกินไปนะวลี.............