Ang Bastos Kong Ninong (SPG)

CHAPTER 4

SAMANTHA POINT OF VIEW

Nang magising ako kinabukasan, inaasahan ko nang magiging magulo at makalat ang umaga ko—alam kong mahihirapan akong gumising, magmadali akong maligo, at kung malas ako, baka wala na akong time mag-almusal.

Pero paglabas ko ng kwarto… nagulat ako.

Sa dining table, may nakahandang almusal—fried rice, scrambled eggs, longganisa, at isang tasang mainit na kape. Hindi lang basta pagkain, pero mukhang pinag-isipan at inayos pa talaga.

Saglit akong napatigil sa pintuan ng kusina. Ano ‘to? Sinong nagluto?

Napatingin ako sa paligid, at doon ko lang napansin si Ninong Ethan, nakaupo sa isang upuan sa dining table, kalmado lang na nagkakape habang nagbabasa ng kung anong nasa phone niya. Parang ang chill niya masyado, samantalang ako gulat na gulat pa rin.

“Ano ‘to?” tanong ko agad, tinuturo ang pagkain.

Lumingon siya sa akin saglit bago bumalik sa pagbabasa sa phone niya. “Mukhang almusal.”

Napangiwi ako. “Alam ko namang almusal ‘yan, ang tanong, bakit may pagkain? Ikaw ba nagluto?”

“Obvious ba?” sagot niya na parang walang gana. “Sino pa bang ibang tao dito?”

Mas lalo akong nagulat. Nagluto siya?! Ang isang Ethan Salazar marunong magluto?

Hindi ko alam kung bakit pero parang hindi nagmi-make sense. Ang alam ko lang kasi tungkol sa kanya ay seryoso, suplado, at misteryoso siya—hindi ko naisip na may gano’n siyang talent.

“Bakit ka nag-abala?” tanong ko, hindi pa rin makapaniwala.

“Gusto mo bang kumain o magtanong?” sagot niya, nakataas ang kilay.

Napairap ako. “Fine.” Naupo na lang ako at nagsimulang kumain.

Tahimik ang buong almusal. Walang nagsasalita, at ang tanging naririnig lang ay ang tunog ng kutsara’t tinidor. Hindi ko alam kung bakit pero ang bigat ng presensya ni Ninong Ethan—kahit hindi siya nagsasalita, parang kinokontrol niya ang buong paligid.

Noong matapos akong kumain, akala ko tapos na ang lahat. Pero hindi pa pala.

Dahil nang tumayo ako para bumalik sa kwarto, bigla niyang tinuro ang isang bagay sa ibabaw ng mesa.

“Bitbitin mo ‘yan.”

Lumingon ako sa direksyon na tinuturo niya, at doon ko nakita ang isang black lunch box. May baon?!

Napangiwi ako. “Ano ‘yan?”

“Mukhang baunan.” muli niyang sagot, paulit-ulit niyang pinapahiya ang mga tanong ko.

“Alam ko namang baunan ‘yan! Ang tanong, bakit may baon ako?”

“Dahil ginawan kita,” sagot niya, parang napaka-simple lang ng lahat. “Huwag ka nang magreklamo, kunin mo na lang.”

“Pero… hindi naman ako nagbabaon, e.”

Napatigil siya sandali, saka ibinalik ang tingin sa akin na parang may kung anong gustong ipamukha. “Kaya nga mag-aaral kang magtipid. Galing sa magulang mo ang pera mo, hindi sa’yo.”

Natamaan ako do’n.

Napakunot ang noo ko, pero sa loob-loob ko, hindi ko maitanggi na may punto siya. Minsan kasi, aminado akong burara ako sa pera—kung ano-anong pagkain ang binibili ko sa labas, tapos magrereklamo kung kulang na ‘yung allowance ko.

Pero kahit may punto siya, ayoko pa ring umamin ng diretso.

“Alam ko ‘yan, duh.” Inirapan ko siya at sinadyang hindi kunin ang baunan. “Pero nakakahiya magbaon.”

Tumaas ang isa niyang kilay. “Mas nakakahiya ang umaasa sa pera ng magulang nang hindi iniisip kung paano ito gastusin ng tama.”

Napairap ako ulit. Ang hilig niyang mag-sermon!

“Ang kulit mo, ha.” Sinilip ko ang laman ng baunan at nakita kong may fried chicken, kanin, at may kasamang prutas. In fairness, mukhang masarap naman.

Pero hindi pa rin ako natuwa dahil naiinis ako sa kanya mismo. Bakit siya ang nagde-decide para sa akin?

“Kunin mo na.” Napansin kong nakatitig siya sa akin, parang hindi ako tatantanan hangga’t hindi ko tinatanggap ‘yung baon.

“Ugh. Fine.” Kinuha ko na lang din sa inis. “Pero hindi ibig sabihin nito e nagpapasalamat ako sa’yo, ha.”

“Wala akong hinihintay na ‘thank you’.” Sagot niya, sabay tayo at diretso sa lababo para maghugas ng pinagkainan.

“Hmp.” Napailing na lang ako at siniksik sa bag ang baunan. Grabe ‘tong si Ninong Ethan, parang tatay ko!

**********

Pagdating sa kotse, akala ko tahimik na lang kami habang bumibiyahe. Pero hindi.

Kahit hindi siya madaldal, naramdaman kong masyadong strict si Ninong Ethan.

“Bakit naka-skirt ka nang ganyan kaikli?” tanong niya, hindi pa man kami umaalis.

Napatingin ako sa sarili kong suot. Medyo above the knee ang palda ko, normal lang para sa isang college student.

“Bakit, bawal?” tanong ko, nakataas ang kilay. “Ganito talaga uniform namin.”

“Sabihin mo sa school niyo, sobrang ikli.”

“Oh my god, Ninong, ang OA mo!” reklamo ko, tumalikod na lang at nag-focus sa phone ko. “Ang dami ngang mas maigsi pa rito.”

“Wala akong pake sa iba. Pero ikaw, masyadong revealing ‘yan.”

Napangiwi ako. Ano bang problema niya? Bakit ang higpit niya bigla?

“Aba, ikaw ba ang tatay ko?” tanong ko, iritable na.

“Guardian mo ako. At habang nandito ako, ako ang masusunod.” Sagot niya na walang pag-aalinlangan.

Napailing ako. “Grabe. Akala ko naman easygoing ka lang. Hindi pala, eh. Mas mahigpit ka pa kay Daddy!”

Pero hindi siya natinag sa sinabi ko. Nag-start lang siya ng kotse at sinimulan na ang pagmamaneho. “Mabuti na ‘yung mahigpit.”

“Para saan?” tanong ko, nakataas ang kilay.

Lumingon siya saglit sa akin, at doon ko lang napansin na seryoso ang expression niya. “Para hindi ka mapariwara.”

“Huh?”

Pero hindi niya na ‘ko sinagot.

Napailing na lang ako, asar na asar.

Wala pa akong isang araw na kasama siya pero parang gusto ko nang tumakas!

Pagdating namin sa school, pakiramdam ko parang may waring sundalong bodyguard na naghatid sa akin. Halos walang imik si Ninong Ethan buong biyahe maliban sa pagsita ng palda ko kanina, pero alam kong nakabantay lang siya.

Nang bumaba ako ng kotse, pakiramdam ko may mga matang nakatingin sa amin—lalo na’t bihira lang naman akong hinahatid sa school gamit ang sasakyan. Usually, nagco-commute lang ako o kaya naman ay kasabay ang mga kaibigan ko.

Napatingin ako kay Ninong Ethan bago ko isara ang pinto ng kotse. “Okay na, diba? Sunduin mo na lang ako mamaya, para wala na tayong problema.”

Pero imbes na umalis na siya gaya ng inaasahan ko, pinatay niya ang makina ng kotse at bumaba rin.

Nag-panic ako bigla.

“H-Hoy! Anong ginagawa mo?!”

“Ibababa kita sa tamang gate.” Seryoso niyang sagot, sabay lakad papunta sa passenger side.

“Ano?!” Napahawak ako sa noo ko, hindi alam kung paano pipigilan ‘to. “Huwag na, kaya ko na ‘to, no!”

Pero hindi niya ako pinansin. Kalmado lang siyang naglakad, at para bang walang pake kung mapansin man siya ng mga tao sa paligid.

Ang masama pa, nakita ko na ang mga kaklase ko sa malayo—lalo na sina Cassandra at Jake, na parehong naglalakad papunta sa gate.

“Sh*t.” Napamura ako sa isip ko.

Kung may gusto akong iwasan, iyon ang mapansin nilang may kasama akong isang napaka-guwapong, seryoso, at misteryosong lalaking mas matanda sa akin.

Kasi sigurado akong wala akong ligtas sa asaran.

At tama nga ako.

Pagkarating namin sa gate, nagkatapat kami ni Cassandra. Nakita ko agad ang mabilis na pagkislap ng mata niya noong makita niya si Ninong Ethan sa tabi ko.

“Oh my god…” bulong ni Cassandra, pero alam kong narinig ‘yon ni Ninong Ethan.

Hindi ko alam kung gusto kong maglaho sa kinatatayuan ko o itapon si Cassandra sa kabilang kanto.

“Sam…” pinanlakihan niya ako ng mata. “Siya ba ‘yung—”

Bago pa siya makapagsalita nang buo, tinapakan ko ang paa niya.

“A-AY! Tangina, ang sakit!” sigaw niya, sabay talon.

Napairap ako. “Ano ka ba, tumahimik ka!” bulong ko.

Pero hindi ko na naagapan. Narinig na kami ni Jake, at sumali na rin siya sa pang-aasar.

“Ay, ay, ay. Sino ‘to?” tanong ni Jake, nag-aangat ng kilay habang nakatingin kay Ninong Ethan. “Bagong boyfriend? Grabe naman, Sam, ang hot ng taste mo.”

“Hoy! Hindi siya boyfriend!” mariin kong sagot, pero alam kong wala nang makakapigil sa kanila.

Napansin ko namang walang reaksyon si Ninong Ethan—nakahalukipkip lang siya at parang walang pake sa usapan namin.

Mas lalo akong nainis.

Kasi kung ibang lalaki ‘to, siguradong magpapaliwanag agad na hindi kami—pero si Ninong Ethan, deadma.

“Uh-huh, sure.” Naka-smirk na sabi ni Cassandra. “So sino siya, Sam? Introduce mo naman kami.”

Napatingin ako kay Ninong Ethan, nag-aalangan kung paano ko siya ipapakilala. Pero bago pa ako makapagsalita, siya na mismo ang nagpakilala sa sarili niya.

“Ethan Salazar.” malamig niyang sabi, walang emosyon sa boses niya.

Nanlaki ang mata ni Cassandra at Jake. “Wait… Salazar?”

“Oh my god, SAM. Ninong mo ‘to, diba?!” bulong ni Cassandra, pero obvious na hindi naman ito pabulong talaga.

“Hoy, huwag kayong maingay! Sinasabi ko na nga ba, hindi ko na kayo dapat kinausap!”

Halatang gustong-gusto nang humagalpak sa tawa ni Cassandra, habang si Jake naman ay nakataas pa rin ang kilay. “Parang ang bata mo pa para maging ninang…”

“Hoy, ano ka ba! Hindi ako ang Ninang, gago! Best friend ‘to ng tatay ko!”

“HUH?!” sabay na sigaw ng dalawa.

Napahawak ako sa sentido ko. “Diyos ko, sana lumindol na lang.”

Bago pa lalong lumala ang sitwasyon, tumingin ako kay Ninong Ethan, na mukhang wala talagang pake sa eksena.

“Pumunta ka na. Hindi kita isasama sa loob.” diretsong sabi niya, halatang inip na.

“Oo na!” sagot ko, inis na inis. “Umalis ka na rin!”

Pero bago siya umalis, sumulyap pa siya sa akin. “Mamaya, alas-singko. Huwag kang tatambay kung saan-saan.”

Hindi ko alam kung bakit pero parang nag-init ang mukha ko.

Dahil napaka-dominante ng boses niya—parang wala akong ibang choice kundi sumunod.

At parang hindi ko rin gusto ‘yung pakiramdam na ‘yon.

“Oo na! Alis na!” inirapan ko siya.

Walang sabi-sabi, tumalikod na lang siya at dire-diretso lang na naglakad pabalik sa sasakyan niya.

At syempre, hindi ako nakaligtas sa malagkit na tingin ng dalawang hudas na kaibigan ko.

“Sam…” tinapik ako ni Cassandra sa balikat. “Girl… ang HOT ng Ninong mo.”

Napangiwi ako. “Alam ko na ‘yan, huwag mo nang ulitin.”

“Hindi, seryoso. Hot. As in. Hindi ko ine-expect na ganyan siya.”

Sumang-ayon si Jake. “Puta, ang lakas ng aura. Parang masyadong dominant. Hindi mo ba bet, Sam?”

“Hoy! Hindi! Tigilan niyo ako!”

Pero kahit anong tanggi ko, ramdam kong hindi ito ang huling araw na pagtitripan nila ako tungkol kay Ninong Ethan.

At ang masama, kahit ako mismo… naiinis dahil hindi ko alam kung paano siya ituring.

Strict. Misteryoso. Nakakairita.

Pero kahit anong inis ko… hindi ko rin maitangging ang lakas ng presensya niya.