CHAPTER 5
1727 Words
SAMANTHA POINT OF VIEW
Pagdating ng hapon, inis pa rin ako.
Buong araw akong tinuya nina Cassandra at Jake tungkol kay Ninong Ethan. Tipong bawat sulyap ko sa kanila, nakangisi lang sila na parang may alam silang sekreto ko.
"Huwag niyo akong tingnan nang ganyan!" reklamo ko habang naglalakad kami palabas ng campus.
"Sam, hindi naman kami tumitingin nang masama," sagot ni Cassandra, pero halata sa boses niya na niloloko niya lang ako.
"Oo nga, tinitingnan lang namin kung bumibilis ang t***k ng puso mo kapag nandiyan na si—"
"Jake, shut up!" mabilis kong pigil, sabay hampas sa braso niya.
Sakto namang dumating ang isang pamilyar na itim na kotse sa harap ng gate. Napalunok ako nang bumukas ang bintana at lumabas ang malamig na boses ni Ninong Ethan.
"Sakay na."
Tahimik akong tumingin sa dalawang tukmol kong kaibigan na parehong may malalagkit na ngisi.
"Ayy, may sundo na si baby Sam," bulong ni Cassandra, halos lumiliyad pa sa kilig kahit wala namang dahilan.
"Ugh! Bahala na kayong dalawa!" inirapan ko sila bago sumakay sa kotse.
Pagkasara ko ng pinto, agad kong naramdaman ang bigat ng presensya ni Ninong Ethan sa loob ng sasakyan. Tahimik lang siya, pero ramdam kong may kung anong nangyayari sa utak niya.
At tama nga ako.
"Sino 'yung lalaking kausap mo kanina?" biglang tanong niya habang ino-on ang makina.
Napakunot ang noo ko. "Ha? Si Jake?"
"Jake." Paulit-ulit niyang sinabi ang pangalan na para bang tinitikman niya ito sa dila niya. "Boyfriend mo?"
Napairap ako. "Hindi, ano ka ba. Kaibigan ko 'yon!"
"Hmm." Hindi ko alam kung na-convince ko siya, pero tumango siya nang bahagya bago nagmaneho palayo sa campus.
Akala ko tapos na ang usapan, pero nagulat ako nang bigla siyang lumingon sa akin saglit—may bahagyang ngiti sa labi niya.
"Mukhang madaldal 'yung Jake na 'yon. Masarap ba siyang kausap?"
"Ha?" Natawa ako sa tanong niya. "Bakit mo tinatanong 'yan? Oo naman. Masaya siyang kasama."
"Masaya, huh?" Para bang may kung anong tono sa boses niya na hindi ko maintindihan.
Pagkatapos no'n, bigla siyang yumuko nang bahagya at inilapit ang mukha sa akin.
Napaatras ako sa upuan. "Hoy, anong ginagawa mo?"
Pero hindi siya umurong. Lalo pang lumalim ang ngiti niya.
"Nag-iisip lang ako kung paano mo nagagawang makipag-usap sa ibang lalaking mas bata sa akin," bulong niya. "Pero sa akin, lagi kang iritable."
"Ano?!" Napasinghap ako, pero hindi ko alam kung dahil sa gulat o sa sobrang lapit na ng mukha niya sa akin.
"Aba, parang nagseselos?" biro ko, pero bigla akong napahinto.
Kasi imbes na tumanggi siya… ngumisi siya.
"Tingin mo?" sagot niya pabulong, sabay diretsong tingin sa mga mata ko.
Putek.
Bakit parang… hindi siya nagbibiro?
"Ewan ko sa'yo, Ninong! Ang bastos mo!" mabilis kong inirapan siya, pero narinig ko lang ang mahina niyang tawa habang bumalik sa pagmamaneho.
Pagdating sa Bahay
Pagkarating namin sa bahay, pakiramdam ko parang hindi pa rin ako makahinga nang maayos. Parang nakuryente ako sa ginawa ni Ninong Ethan.
Dati naman akong sanay sa mga lalaking nagpi-flirt—pero ibang klase ang presensya niya. Hindi lang niya ako tinutukso, parang nilalaro rin niya ang utak ko.
At hindi ko gusto 'yon.
Pero hindi rin ako makatanggi.
"Hoy, Sam." Tawag niya mula sa kusina. "Halika rito."
Pumunta ako sa dining area at nakita kong nakasandal siya sa counter, may hawak na bote ng tubig habang naka-cross arms.
Tumaas ang kilay ko. "Ano na naman?"
Ngumiti siya nang bahagya. "Ano'ng gusto mong kainin?"
Nagulat ako.
Hindi dahil tinatanong niya ako kung anong gusto kong kainin—kundi dahil… ibang klase ang tingin niya sa akin.
May something sa paraan ng pagtitig niya na hindi ko maipaliwanag.
Parang… pinagmamasdan niya ako hindi bilang isang bata o inaalagaang pamangkin, kundi…
Bilang babae.
"Hoy." Kinalabit ko ang sarili kong ulo. Ano na namang iniisip mo, Sam?!
"Ano?" tanong niya, napansin siguro ang pangingiti ko sa sarili.
"W-Wala! Wala!" mabilis kong sagot, tumalikod ako para magbukas ng ref. "Magluluto na lang ako ng sarili kong pagkain!"
Pero bago pa ako makakuha ng kahit ano, biglang may dumaan sa likod ko—sobrang lapit niya, hanggang sa maramdaman ko ang mainit niyang hininga malapit sa tenga ko.
"Wala ka nang kailangang lutuin," bulong niya. "Ako na ang bahala sa'yo."
SH*T.
Bigla akong napatigil.
Kasi nararamdaman ko ang katawan niyang sobrang lapit sa akin.
Parang nakuryente ako sa init ng katawan niya na dumampi sa balat ko.
At ang masama pa… hindi ko alam kung bakit pero hindi ako umatras.
"Bastos ka talaga, Ninong." Mahina kong sabi, pilit na pinapakalma ang sarili ko.
Tumawa siya—hindi malakas, pero sapat para maramdaman ko ang panginginig ng dibdib niya sa likuran ko.
"At ikaw, gusto mo akong pinagbibintangan."
Bago pa ako makapag-react, lumayo na siya, parang wala lang nangyari.
Ako lang itong nanginginig pa rin sa kinatatayuan ko.
Dahan-dahan akong lumingon sa kanya. Nakasandal lang siya sa counter, nakangiti.
Parang wala lang.
Parang hindi niya alam kung paano niya ako ginugulo.
At ‘yon ang kinaiinisan ko.
Kasi sa simula pa lang, alam kong siya ang unang nahulog.
Pero ngayon, hindi ko na sigurado kung sino sa aming dalawa ang nalilito na.
************
Pagkatapos ng hapunan, sinubukan kong umiwas kay Ninong Ethan. Alam kong masyado akong nagugulo tuwing nasa paligid siya, at hindi ko gusto ‘yung pakiramdam na parang pinaglalaruan niya lang ako.
Pagkatapos kong maghugas ng pinggan, agad akong tumakbo paakyat ng kwarto ko. Sinigurado kong nakapinid nang maayos ang pinto para kahit anong gawin ng lalaking ‘yon, hindi siya makakapasok nang basta-basta.
Humiga ako sa kama, pilit na binubura sa isip ko ‘yung nangyari sa kusina. Ang lapit niya, ang init ng katawan niya, ‘yung boses niyang may kung anong kiliting dala tuwing bumubulong sa tenga ko.
Tapos, parang wala lang sa kanya.
Gusto kong batukan ang sarili ko dahil sa mga naiisip ko. Wala naman akong pake kung bastos siya, diba? Alam kong nilalaro niya lang ako.
Pero ang masama… parang natutuwa akong nilalaro niya ako.
Napahawak ako sa noo ko. Sh*t. Ano bang nangyayari sa akin?!
Ilang minuto akong nakahiga, sinusubukan ang sarili kong kalmahin, hanggang sa marinig kong may kumatok sa pinto. Hindi malakas, pero sapat para marinig ko nang malinaw sa tahimik kong kwarto.
Hindi ko na kailangan pang tanungin kung sino ‘yon.
Siya lang naman ang tao dito bukod sa akin.
Dumikit ako sa pinto, pero hindi ko ito binuksan. “Ano?” tanong ko, pilit na pinapakita sa boses ko na wala akong pake.
Saglit na katahimikan. Tapos, isang malalim na buntong-hininga ang narinig ko mula sa kabila.
"Sam, halika rito."
Napakunot ang noo ko. "Saan?"
"Basta, bumaba ka."
"Anong gagawin ko do’n?"
Muli siyang natahimik, pero pagkatapos ng ilang segundo, narinig ko ang mababang tawa niya—parang alam niyang naiinis na ako.
"Wala naman. Gusto lang kitang kasama."
May kung anong gumapang na kilabot sa katawan ko sa paraan ng pagkakasabi niya no’n.
Hindi niya sinabi ‘yon na parang simpleng hiling lang. Sinabi niya ‘yon na para bang may ibang ibig sabihin.
Tiningnan ko ang pinto, nag-aalangan kung bubuksan ko ba o hindi.
Pero ang mas nakakaasar… bakit parang gusto kong bumaba?
Bakit parang gusto kong malaman kung anong mangyayari kung susunod ako sa gusto niya?
Sh*t.
Pumikit ako saglit, sinusubukang linawin ang utak ko, pero sa huli, bumuntong-hininga ako at marahang binuksan ang pinto.
Nakita ko siyang nakasandal sa dingding sa tabi ng pinto ng kwarto ko, nakataas ang isang kilay habang nakatingin sa akin. Nakasuot pa rin siya ng itim na polo, pero nakalaylay na ang ilang butones sa dibdib niya, kita ang matigas niyang katawan.
Hindi ko alam kung sinadya niyang gawin ‘yon, pero hindi ko rin maiwasang mapatingin.
"Ganda ng kwarto mo," sabi niya habang sinisilip ang loob.
Agad kong isinara ang pinto bago pa siya makapasok. “Ano bang gusto mo, Ninong?”
"Sinabi ko na, diba? Gusto lang kitang kasama."
Tiningnan ko siya nang masama, pero hindi niya ako tinantanan ng tingin niyang parang may kung anong hinahamon. Para bang hinihintay niya kung tatanggi ako o susunod sa gusto niya.
At ewan ko ba kung bakit… pero sa halip na iwasan siya, bumaba ako ng hagdan habang kasunod siya sa likod ko.
Nang makarating kami sa sala, hindi ko alam kung anong aasahan ko. Akala ko may ipapakita siya, may ibibigay, o kung ano man.
Pero wala.
Umupo lang siya sa sofa, saka dahan-dahang tinapik ang espasyo sa tabi niya.
"Halika."
Nag-aalangan akong tumayo sa harapan niya, hindi sigurado kung lalapit ba ako o tatakbo na lang pabalik sa kwarto. Pero gaya ng inaasahan ko, mas mabilis ang katawan ko kaysa sa utak ko.
Bago ko namalayan, nakaupo na ako sa tabi niya.
Tahimik lang kami. Wala siyang sinasabi. Ako rin, hindi ko alam kung bakit andito ako sa tabi niya. Pero ang mas nakakainis, ramdam ko ang presensya niya kahit hindi siya nagsasalita.
Maya-maya, bigla siyang lumapit nang bahagya, halos magkadikit na ang mga braso namin.
"Alam mo, Sam..." bulong niya, paos ang boses na parang may ibang gustong ipahiwatig. "Ang bait mo pala."
Napakunot ang noo ko. “Ha?”
Ngumisi siya, pero hindi ako tinitingnan. "Kasi kahit halata mong nilalaro kita, hindi mo pa rin ako iniiwasan."
Nag-init ang mukha ko. "Hoy! Hindi kita iniwasan kasi andito ka sa bahay namin! Anong gusto mong gawin ko, tumalon sa bintana?"
Humagalpak siya ng tawa, pero hindi ko pa rin maalis ang kilabot sa katawan ko.
Tapos, bigla siyang tumigil. Tumingin siya sa akin, pero hindi lang basta titig.
"Ano ba talaga ang iniisip mo tungkol sa'kin, Sam?"
Napalunok ako.
Hindi ko alam kung anong isasagot ko.
Pero bago pa ako makapag-isip, narinig ko ang mahina niyang bulong.
"Sa tingin mo... may ginagawa akong hindi dapat?"
Putek.
Ang lalim ng tingin niya. Parang inaakit niya akong sumagot ng ‘oo’, pero sabay sinusubukan akong hamunin na sabihin ang totoo.
At ang masama… hindi ko alam kung ano ang totoo.
Para bang lahat ng ginagawa niya ay tama, pero mali.
Pero mas lalo akong nawala sa sarili nang bigla niyang inabot ang kamay ko.
Hinawakan niya ito—hindi lang basta hawak.
Dama ko ang init ng palad niya habang hinahaplos ang balat ko.
"Sam." Muling bulong niya.
Napakagat ako sa labi ko.
Sh*t.
Alam kong dapat akong lumayo.
Pero bakit… hindi ko magawa?
- Writer
