The Desperation of a Broken Heart(Tagalog)

CHAPTER 16

**

Learn to let go of the things that is so precious to you. Letting go not necessarily mean, to surrender it up, it's not simple as that. It only means that you let that go because you learn to accept that it's not really meant to be kept.

**SHANNON'S POV**

"We need to talk." Yan agad ang tanong niya, pagkapasok na pagkapasok ko palang ng bahay. Kakauwi ko pa lang galing hospital at parang alam ko na kung ano ang gusto niya pag-usapan namin. Ayokong makipag-usap sa kanya.

"M-Manang pakihanda naman po kami ng m-makakain, nagugutom po kasi ako eh." Bigla kong sigaw ng makita ko si Manang na kalalabas lang ng kusina at tumango naman ito. "M-Mamaya nalang tayo m-mag-usap Hon, kumain muna tayo." Yun ang sinabi ko sa kanya bago ako dumeretso sa kwarto para magpalit ng damit. Nakita ko namang sinundan ako nito roon kaya minabuti ko nalang na sa banyo ako magbihis pero dahil sa ayaw ko pang makausap siya ay minabuti ko nalang na maligo na rin para makaiwas sa kanya.

Nang makalabas ako ay nakahinga ako ng hindi ko ito maabutan roon pero ng mapatingin ako sa veranda ay naroon siya at mukhang may kausap. I'm not idiot not know kung sino ang kausap niya. Base sa mga ngiti niya ay hindi na ako magtataka kung si Sophia ang kausap niya.

Bumaba naman na ako sa kusina para makakain na at hindi na ako nag-abalang tawagin si Johann dahil sa alam ko namang busy ito sa pakikipag-usap sa babaeng iyon at nakakalungkot isipin na wala akong magawa patungkol dun. Nang matapos akong kumain ay dumeretso na ako sa kwarto para kunin ko lang ang cellphone ko na naiwan ko sa ibabaw ng table.

"Pwede na siguro kitang makausap?" Nagulat pa ako ng may biglang magsalita sa likod ko at huli na ng mapansin ko kung sino. "Ahhh....Ehhhh...B-Baka p-pwedeng i-ipagpabukas nalang natin yan H-Hon. Ma-Masama kasi ang pakiramdam ko eh"

"No, it's quite obvious that you're just avoiding it. I need to talk to you right now." Usal nito. Base sa kung paano ito makipag-usap ay wala kang makikitang emosyon. Talaga bang gusto niyang pag-usapan namin ang tungkol sa babaeng iyon.

"H-Hon....."Tawag ko rito ng makita ko ang tingin nito. Nanatili itong nakatayo na mataman na nakatingin sakin samantalang ako ay nakaupo sa kama. Tinitigan ko ang mata nito pero base sa nakikita ko ay mukhang desidido na nga ito kaya bago pa ito makapagsalita ay hindi na ako nagdalawang isip na pangunahan siya. "K-kung kakausapin mo ako t-tungkol sa relasyon mo k-kay Sophia...P-promise, H-hindi ako makikialam. O-okay lang sakin b-basta wag mo akong i-iwan...." Saad ko. Nangingilid na ang luha ko habang sinasabi ko iyon, mahal ko siya at ayaw kong iwan niya ako, this is really embarrassing, I can't even imagine that I was able to behave like this martyr woman who doesn't want to be left behind by her man. Pero ano ang magagawa ko? I love him at hindi niya pwedeng iwan ako dahil magkakaanak na kami.

Nakita ko namang nagulat siya sa sinabi ko pero wala akong pakiaalam kung naawa siya o anupaman dahil handa akong lunukin ang pride ko makasama ko lang siya. Hindi ko hahayaang mawalan ng ama ang anak ko.

"S-Shan....this is too much... I d-don't want to hurt you anymore!"Aniya. "K-kaya gusto ko ng m-maghiwalay tayo ng maayos habang wala pa tayong an--......"

"NO! I-I C-CAN'T. MA-MAAWA KA SAKIN J-JOHANN MAHAL NA MAHAL KITA."Doon na ako tuluyang napahagulgol. I can't breathe! Sobrang sakit ng nararamdaman ko. "H-hindi ko kaya na iwan mo ako." Tuluyan na akong tumayo at tumakbo sa kanya para sa isang yakap. "P-Please...Hon."

"S-SHAN THIS IS TOO DESPERATE OF YOU! T-TUMIGIL KA NA! I DON'T WANT TO HURT YOU PERO KUNG G-GANYAN KA NG GANY--" And I cut him off. "I-If you're just going to l-leave me, s-sana hindi mo nalang ako p-pinigilang umalis." Singhal ko sa kanya. "I c-can't believe you Johann, you should've known kung g-gaano kasakit ang maiwan t-tapos gusto mo akong iwan ngayon, k-kung kailan hindi ko na kaya?"

Pero mas ikinagulat ko ang itinugon niya.

"I-It's you who made me do this! Y-you're the r-reason kung b-bakit niya ako iniwan noon, k-kaya tama lang na a-alam mo na m-mangyayari ito kapag bumalik na siya."Sumbat niya. Hanggang kailan ba niya isusumbat sakin ang bagay na iyon. Bahagya akong napahinto pero tinitigan ko siya sa mata. "D-Don't you l-love me?" I asked bravely. Bahagya itong natahimik pero iniiwas nito ang mga mata niya sa akin. "A-answer me....p-please..." Halos pabulong na ang sinabi ko pero sapat na para marinig niya. Please say that you do love me...please.....

Pero parang hindi yata ako pinapanigan ng kapalaran. "I-I'm sorry Shan pero si Sophia lang ang m-mahal ko." at yun ang dumurog sa puso ko ng tuluyan. Ang sakit.

Ang sakit! sakit! Kung ganun ang lahat ng ipinakita niya ay isa lang palabas?

Hindi na ako nakapagreact ng bigla itong pumunta sa cabinet at inilabas ang maleta. "I'm leaving. Magsasama na kami ni Sophia."Anya.

Sabay lagay ng mga gamit niya sa maleta wala akong magawa. Hindi ko siya mapipigilan dahil alam kong wala akong laban. "I-I hope you can vacate this house by next month."Dugtong pa niya. Kung ganun, paalisin na niya talaga ako ng tuluyan.

Tulala lang ako hanggang sa nakita ko nalang na binuhat na niya ang maleta patungo sa pinto. This is it, aalis na talaga siya pero kaya ko ba? Kaya ba namin ng anak ko na wala siya? hindi ko namalayan na kusa nalang naglakad ang mga paa ko patungo sa kanya at niyakap siya mula sa likuran.

"D-Don't leave me...I love you" Hagulgol ko "H-handa akong makihati kung yun lang ang paraan para manatili ka sakin." Naramdaman ko ang paninigas ng katawan niya pero dali din iyong nawala ng alisin niya ang kamay ko sa pagkakayakap sa kanya. "S-She needs me more...I-I'm sorry...." At tuluyan ng tumalikod.

**

3 days had passed pero wala pa rin siya, kailan ba siya uuwe. Ilang araw na rin akong hindi pumapasok. Tinatawagan na rin ako sa opisina pero hindi ako pumapasok. Nang minsang tinawagan ako ni Jessy ay sinabi niyang pumasok na raw si Johann pero hindi ako nito hinanap at nagtaka daw siya kasi may bago na itong secretarya. Tinanong ko naman kung anong itsura nito pero ng idescribe niya ang itsura nito ay hindi nako nagulat. It's Sophia.

"Shannon hija, kumain ka muna. Makakasama sa iyon yan at sa anak mo." Saad ni manang sabay baba niya ng pagkain sa harapan ko. Sinabi ko na sa kanya na buntis ako pero hindi na daw siya nagulat dahil may hinala na siya.

"Manang, wala pa po ba si Johann. Hindi po ba siya tumawag?" tanong ko rito. Nang mapayuko ito at umiling ay hindi na ako nagtaka. Kailangan kong kumilos.

Tumayo ako at umakyat sa kwarto tinanong pa ako ni manang kung saan daw ako pupunta pero sinabi ko nalang rito na magsisimba ako.

Pagkaayat ko sa kwarto ay dumeretso ako agad sa banyo at naligo at ng matapos ako ay nagsuot lang ako ng simpleng damit. Tinawagan ko naman si Jonathan para samahan ako. I need to do this.

"Raine, are you serious about this?" Tanong ni Jonathan. "I need to do this please wag mo muna akong tanungin ng kung ano-ano." Nagdrive lang ito at ng makarating kami sa company ay lumakad na ako papasok. Nang makapasok na kami ay tinitignan nila si Jonathan na siyang kasama ko ngayon. Nagpumilit kasi itong sumama at wala akong nagawa. Nang makarating kami sa floor kung saan ang office ni Johann ay nagdere-deretso kaagad. Nang mapatingin ako sa desk ko ay wala na roon ang iba kong gamit at hindi na ako nabigla roon. Nagderetso nalang ako sa loob para kausapin siya pero nanginit ang mata ko ng matagpuan ko ang sarili ko na lumapit nalang sa kanila at agad kong ginawaran ng sampal ang babaeng kahalikan niya. "SHANNON! W-WHAT ARE YOU DOING!" Sigaw bigla ni Johann ng makita ang ginawa ko sa babae niya. Nakita ko naman na mangiyak-ngiyak si Sophia. Alam kong umaarte lang siya.

"You deserve it b***h! May asawa na siyang tao pero nilalandi mo pa rin!" singhal ko. "STOP IT!" Sigaw bigla ni Johann.

"ANO PA BANG GUSTO MO? PERA? M-MAGKANO ANG GUSTO MO PARA TIGILAN MO NA AKO!" Saad muli ni Johann na siyang ikinagulat ko. Yun ba ang tingin niya sakin?

"YOU JERK!" Nakita kong akmang susugod ni Jonathan si Johann pero inaawat ko ito.

"Jonathan, Lumabas ka muna kaya ko na ito"Saad ko.

"But...."Ani Jonathan

"P-please..." Tumingin muna ito ng masama kay Johann bago tuluyang lumabas.

Nang makalabas na ito ay tumingin muna ako sa babae niya. Nakita ko namang napangisi si Sophia bago ito lumabas.

"Hon, lalabas muna ako kailangan niyong mag-usap." Saad ni Sophia. Tumango naman si Johann.

"T-tell me now, what do you want?" aniya.

"A-ang gusto ko lang naman umuwi ka na sa bahay." Saad ko rito ng nakatitig sa mga mata nito. Hindi ko maiwasang mapaiyak dahil sa nangyayari, pakiramdam ko napakadesperada ko pero yun ang totoo.

"H-how many times, I told you na w-wala ng tayo." aniya. Hindi ko alam kung ano ang sinabi sa kanya ang babaeng iyon pero malamang na may sinabi siya kaya nagkakaganito ito.

Pinilit kong patatagin ang loob ko. I don't want to do this pero kailangan, kung ito lang ang paraan ay susubok ako.

"I'm p-pregnant...."

Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko pero dali itong nakabawi.

"Y-you're lying..." aniya ng hindi naniniwala. Ayaw ko sanang gawin ang gamitin ang bata para lang mapanatili siya pero kailangan kong gawin ito para samin ng anak ko. "A-are you sure, that the baby is mine?" Doon na tuluyang nagpantig ang taenga ko.

PAAKK.....

Kailanman ay hindi ko siya tinalikuran at niloko para paghinalaan niya ako ng ganito.

"G-ganyan ba ang tingin mo s-sakin?" Saad ko ng may paghihinakit. Nakita ko naman lumambot ang expression nito.

"I-I don't think we need to talk more, n-nasabi ko na ang g-gusto kong sabihin. I-If you want to go home, umuwi ka pero kung m-mananatili ka s-sa kanya. H-Hindi mo na kami makikita............kailanman." Pagkasabi ko nun ay tumalikod na ako.

Hindi ko na nakita pa kung ano ang naging reaksyon ng mukha niya dahil agad akong umalis. I can't bear to look at him sa ganung sitwasyon kung saan ako ang lumalabas na kontrabida. Nang makalabas ako ay nagdere-deretso lang ako. Nakita kong hinabol ako ni Jonathan pero hindi ko ito kinibo at nagtuloy-tuloy lang. Nang nasa labas na ako ng building ay nakita kong nakasunod lang si Jonathan at doon na ako napahinto.

"What happened?" Alala nitong tanong sabay hawak sa braso ko.

"I-I'm p-pregnant" Nakita ko ang gulat sa mga mata niya pero agad din iyong napawi. "Hindi siya naniniwala na sa kanya ang bata." Doon na tuluyang nakita ko ang pagkasuklam ni Jonathan dahil sa hindi ko rin napigilan ang nararamdaman ko kaya hindi ko na napansin na tumutulo na pala ang mga luha ko.

Niyakap ni Jonathan ng may simpatya at nagpatianod nalang ako, kung sana siya nalang ang ama ng bata ay wala ako sigurong problema. Kung siya lang sana ang mahal ko.

"Don't worry...I'm still here...my offer is still available." Aniya. Naintindihan ko kung ano ang sinasabi niya. "Look. I don't want to use this opportunity to get you pero kung sasama ka sakin. Ako ang tatayong ama sa bata."

Napaisip ako sa sinabi niya, tama bang sumama na ako sa kanya? Tama bang ipaako ko sa kanya ang anak ko?

"J-Jonathan....we talked about this few times--" Hindi pa man ako natatapos ay nagsalita na agad ito. "I-I'll give you more time to think." Nang sabihin niya iyon ay ngumiti siya sakin pero batid kong isa iyong pilit na ngiti. Hindi ako manhid para hindi maramdaman na nasasaktan siya.

Nang matapos ang pag-uusap naming ay kumain muna kami bago tuluyang inihatid niya ako sa bahay namin pero laking gulat ko ng makita ko ang kotse ni Johann na nakaparada sa garahe namin

"Salamat Jonathan." Saad ko dito. Akmang bababa na ako ng kotse ng hawakan nito ang kamay ko. "Raine, remember hahantayin ko ang sagot mo." Tumango lamang ako rito bago tuluyang bumaba ng kotse.

Nang makapasok ako ay sumalubong agad sakin si Manang para sabihin na nandito na si Johann. Hindi ko naman na ito sinagot bagkus tinanong ko nalang kung nasaan ito at sinabi niyang umakyat na ito sa kwarto namin.

Nang makapasok ako sa kwarto namin ay nakita ko itong kalalabas lang ng banyo pero mukhang hindi maganda ang mood nito. Naupo ako sa kama at hindi umimik hanggang sa magsalita siya.

"A-are you happy now?" Aniya. Hindi ako nakakibo agad.

"Johann, can we talk calmly. Pagod na akong makipagtalo." Nakita ko namang lumamlam ang mata nito pero pansamantala lang iyon.

Bahagya itong natahimik hanggang sa ako na ang nagsimula ng usapan.

"This has been my punishment. A-alam kong tama lang ang nangyayaring ito sakin ngayon." Simula ko. Labag ito sa kalooban ko dahil alam kong wala akong ginawang masama sa kaniya kailanman pero hindi din naman niya ako paniniwalaan kaya mas mabuti pa ang ganito.

"I-I'll accept everything after this p-pero pwede bang pagbigyan mo ko sa huling pagkakataon. Johann?" saad ko bago ako nagpatuloy. "Just for a month. Bumalik tayo sa dati."

"And why would I agree on that?" He coldly asked. Napangiti ako ng mapait, this is beyond my pride. Wala ng natitira sakin kundi ang pride pero ng makilala ko siyang muli. Mukhang nawala na sakin pati iyon.

"O-one month, I'll do my best para alisin siya sa puso mo." Sagot ko. "And when I fail, ako mismo ang magfifile ng annulment natin. P-palalayain na kita."

"A-are you crazy? Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo? Alam mo bang masakit din sakin ang makita kang ganyan. Don't make yourself a f-fool." Aniya. Napangiti nalang ako.

"K-kapag nagmamahal, nandoon din ang pagpapakatanga." Yun nalang ang sinabi ko bago tuluyang lumapit sa kanya at yumakap.

This is so foolish..... And I hate myself for doing this pero hindi ko mapigilan.

**

Madaling lumipas ang araw maraming nagbago at napatunayan ko na hindi ko pala talaga mapapalitan si Sophia sa puso niya.

Dumating pa sa point na nagpakamartir ako at hinayaan siyang puntahan ang babae niya pero heto ako ngayon, tanga pa rin at hindi man lang alam kung ano na ang gagawin. Dalawang araw nalang bago ang ipinaset kong kasal kay Daddy pero mukhang hindi ko na mapapapunta si Johann roon dahil sa hindi ko naman nagawa ng mapa-ibig siya. 28 days to be exact simula ng hingin ko sa kanya ang favor na ito pero walang nangyari.

Sa katunayan ay nag-improve ang pagsasama namin pero hindi maipagkakaila na hanggang pagkakaibigan nalang ang naibigay niya na siya namang tinanggap ko. Dalawang araw nalang at malalaman ko na ang resulta ng katangahan ko at sa araw na iyon. Tatanggapin ko ang magiging sagot niya.

"Johann, Gumising ka na?" Humalik pa ako sa labi nito. Nakita ko naman ang pagmulat nito.

"Good morning" Bati niya sakin sabay ngiti. "Good morning din." Pagkasabi ko nun ay humalik ako sa kanya. Smack lang. Totoo naman na naibalik namin ang dating samahan pero hindi kagaya noon ay maykahati na ako ngayon.

Nang makababa kami ay ipinaghanda ko na siya ng almusal. Wala si Manang dahil sinabihan ko siya na umuwi muna sa probinsya. Nagkasakit kasi ang anak nito kaya sinabi ko na ako na ang bahala rito 1 week siyang mawawala at malamang na ang huli naming pagkikita ay ang araw na umalis siya.

"Hon, pupunta ako kay S-Sophia mamaya baka gabihin ako ng uwi." Sagot bigla ni Johann. Ngumiti lamang ako rito.

Naging comfortable na rin siya sakin simula ng ipaalam ko sa kanya na hindi ako mangingialam sa kanila kahit labag man sa loob ko pero tiniis ko. Naalala ko pa ang sandaling iyon.

**

"H-hindi mo man lang ba tatanungin kung s-san ako nagpunta?" Tanong ni Johann sakin.

"Pagod ka, m-matulog ka na." Sagot ko rito. Nakita ko namang nag-iba ang timpla ng mukha niya. "M-masyado kang mabait para gawin ito." Aniya. Napa-isip ako na one month lang ang meron ako kaya kung iiwan niya ako ngayon ay wala na akong pag-asa pa.

Humarap ako sa kanya. "W-wala naman akong magagawa dahil siya ang m-mahal mo, nakikihati lang naman ako." Hindi siya umimik pero alam kong naguguilty siya. "D-don't worry may usapan tayo, hindi ba? After this, hahayaan ko na kayo."

"P-paano ang anak natin?" bigla niyang tanong. "H-hindi ko siya ilalayo sayo." Usal ko pero halata ang tensyon sa pagitan namin. "J-just stay with me the whole month, kahit sa gabi lang ang akin at kanya na ang umaga, sapat na sakin iyon." At tumalikod na siya ng sabihin ko iyon.

**

Hindi ko sinabing sinusuportahan ko sila pero sa paraan ng pagsasalita ko noon ay parang ganun na ang lumalabas.

"Sige na, alis na ako.....Hon" Nang sabihin niya iyon ay lumabas na siya. Buong maghapon na naman siyang sa kanya.

Wala akong ginawa maghapon kundi ang makinig lang nag music, talagang tinamaan talaga ako sa isang kantang narinig ko kanina "MAARI BA BY BEBERLY CAIMEN"

Hindi ko alam kung pamilyar ang kantang ito pero ng marinig ko ang chorus ay parang tumusok sa puso ko ang lyrics ng kanta

"Maari ba, kami nalang dalawa. Hindi ako magtatanong kung nasaan ka o siya ba ang iyong kasama. Maari ba kahit pag-ibig mo'y di totoo paasahin mo ako na ako ang naandyan sa puso mo."

Yan ang chorus ng kanta na talagang tumusok sa pagkatao ko. Ramdam na ramdam ko kasi ang hinagpis ng babae sa kanta.

Nang kinagabihan, dumating agad si Johann, alam kong maaring ito na ang huli kaya kailangan ko ng gumawa ng paraan.

Nang makapaligo na ako at ganun din siya ay tumabi na ito sa akin. Alam kong napakadesperada ko pero ito nalang ang huli kong gusto bago ko siya pakawalan.

"J-Johann...." Tawag ko rito sabay hawak sa matitipuno niyang dibdib. Naramdaman ko naman na kinilabutan ito sa ginawa ko.

"S-Shannon, matulog na tayo." Aniya. Pero hindi ko siya pinagbigyan. Dali akong umibabaw sa kanya at napamulat siya sa ginawa ko. "S-Shan..." bago pa siya makapagsalita ay hinalikan ko na siya ng mapusok. Naramdaman kong hindi siya gumaganti nung simula pero maya-maya lamang ay nakisunod na ito sa ritmo.

"S-Shan....this is wrong" Aniya. Napamulat naman ako. "No. There's nothing wrong with this, mag-asawa tayo. Kahit ngayon lang Johann." Hindi na ito sumagot at ito na mismo ang nagtuloy ng paghalik sakin. Inaamin ko na namiss ko ang ganitong pakiramdam na nasa bisig niya ako.

Naging mabilis ang paghinga naming at habang nagsasabayang ang paghalik namin sa isa't isa. Hinubad na niya ang aking mga damit at tsaka itinuloy ang pababang halik niya sakin. Inako ng mga labi niya ang dibdib ko at hinayaan ko lang siya. I can't help it but to moan. "Ah Johnn!" Ungol ko.

"Damn! I love it when you shout my name." aniya at tinanggal na ang pang-ibaba ko. Nakita ko naman ang ginawa niyang pagngisi. "You're so wet, Hon. You're soaking wet."

Agad namang uminit ang pisngi ko. "Johann! Just do what you need to do." Nahihiya kong tugon. Nahihiya ako sa bagay na sinabi niya kahit na ako naman talaga ang nag-initiate.

"As you wish." Halakhak niya at saka sinimulang angkinin ulit ang p********e ko gamit ang kanya.

Napuno ng ungol ang buong kwarto dahil sa ginagawa namin, this is so foolish pero nasasarapan ako sa kung ano man ang ginagawa ko.

"Ohh....ahhh....J-Johann....ahhh ohh,...faster!" ungol ako ng ungol at ganun din siya, sa halos isang oras na kaligayahang pinagsaluhan namin ay tuluyan narin namin naabot ang rurok ng aming kaligayahan. "I love you.......Johann" Usal ko kay Johann. Nakita ko naman ito na ngumiti at nag-usal ng "I love you too..." Aniya nagulat naman ako sa sinabi niya. Nagkakamali ba ako ng rinig? Bakit parang totoo? Did he really mean it?

Pero sa ilang beses na nagkamali ako ay hindi na ako nadala. "I love you too....................sophia." ulit niya dito bago siya tuluyang bumagsak sa gilid ko at nakatulog, doon na ako tila naubusan ng dugo.

Para mawala ang nararamdaman kong sakit nagpasya akong pumasok ng banyo at doon ilabas ang lahat ng sakit na ayaw humupa. Kailangan ko na talagang sumuko.

2 days to go before I let him go.....