The Desperation of a Broken Heart(Tagalog)

CHAPTER 13

**

We can't really deny the fact that whatever we comment about love status, it's still us who fallen for it easily because the urge of love really is passionate and irresistible. It's the feeling told abide it than to follow your brain who thinks of it wrongfully.

**SHANNON'S POV**

Nagising akong mabigat ang pakiramdam ko. Sinalat ko ang noo ko at napagtantong may konting lagnat na pala ako. Marahil dahil sa pagkakabasa ko sa ulan kahapon. Bumangon na rin ako sa higaan kahit na gusto ko lang gawin ay tingnan ang mukha ni Johann.

Ngayon ko lang napagtanto na ang sarap pala sa pakiramdam na magising na kasama ang lalaking mahal mo. Naalala ko pa kung ano ang nangyari after ng halik na iyon sa ilalim ng ulan.

**

Tumingin siya sakin at lumapit, Nagulat ako ng punasan niya ang luhang tumutulo sa pisngi ko at niyakap ako.

"I-I'm sorry..." He whispered. "I've been so blind to take you for granted..."

Para akong napako sa kinatatayuan ko ng marinig ko ang sinabi niya. Did he just apologize?

Kumawala ako sa pagkakayakap niya. I found his eyes forming tears, tears that I've never seen before.

"J-Johan.Why do you do this? I-I've had enough, y-you can't change my mind." Wala akong masabi. Hindi ko alam kung isa na naman ba itong act at ayokong mafall na naman sa trap niya.

Nagulat nalang ako sa sinagot niya.

"Nagbulag-bulagan ako, Shan... I thought you're just nothing to me but I'm wrong." Bahagya akong napatingin sa mga mata niya at kitang-kita ko kung gaano ito kaseryoso.

"Because you're nothing back then but.......now is different" He said that as he kissed me under the rain.

And it's like magic as the rain stops so suddenly.

"D-Don't play with me Johann....n-nasasaktan na ako." Singhal ko sabay tulak sa kanya. Sawa na ako sa kasinungalingan niya.

"Shan, I'm not playing with you....ito ang totoo I know that I've been so stupid para hindi ko pahalagahan ang isang tulad mo. I d-don't know how it happened pero, hindi ko pala kayang pigilan." He started crying. "Every time I'm seeing you hurt nasasaktan din ako kaya pinipili ko nalang umalis para hindi na kita masaktan, every time I'm seeing you with another guy, nagagalit ako to the point na hindi ko na alam ang gagawin ko."

"Yung akala ko gusto ko lang iparamdaman sayo ang galit ko dahil sa ginawa mo sakin dati pero hindi na pala yun ang dahilan ng pagpapahirap ko sayo...... because I later realized that it's not madness anymore.........it's........... Jealousy I'm feeling. The reasons why I've thrown hurtful words that made you want to leave." And his voice broke out.

Hinawakan niya ang kamay ko. "Kanina, nung sinabi mo na hindi mo na kaya. Nung sinabi mo na ayaw mo na." He sighed. "I didn't know what to do. Parang pinagbasakan ako ng langit at lupa, para akong mababaliw dahil naguguluhan ako sa sarili ko."

"Gusto kitang pigilan pero natatakot ako na baka totoo na nga ang nararamdaman ko para sayo." Anya. "I did everything para kalimutan kung ano man ang nagtutulak sa kin sa nararamdaman ko. I almost hung out with girls to the point that we ended up f*****g each other. Naguguilty ako sa ginagawa ko everytime na may nangyayari samin ng mga babaeng iyon pero ginagawa ko pa rin because I don't want to accept the reality that my feelings for you are becoming more bigger, intense and unstoppable. But when you saw us doing those hateful stuffs in our bedroom doon ako natauhan......that I'm doing too much....dapat wala akong pakialam at matuwa ako ng makita kitang masaktan noong nakita mo ang ginagawa namin ng babaeng iyon sa mismong kama natin pero..........I was the one who felt hurt, lalo na ng makita ko ang naging reaction mo......it made me want to kill myself......"He stopped suddenly and cup my face.

"In the end, you got me dahil kahit nagdadalawang isip ako sa nararamdaman ko, nang sandaling nawala ka sa paningin ko. Doon ko napatunayan that this feelings is something I can't avoid." Wala akong masabi sa mga sinabi niya. I can't believe that this is how he felt.

"Please. Don't leave me Hon.........I-I need you."He said that with his sweetest voice.

Unti-unti naman akong napangiti, I know that this is something real, he never call me Hon, just this time. Hindi naman sa mababaw ako pero mas gustong kong tawagin niya ako ng ganun kaysa marinig ang tawag niyang Babe.

So now I decided, this is a gamble in life, this maybe a trap but I don't care anymore, this is what my heart wants me to choose. This time susubukan ko uling sumugal na baka sa pagkakataong ito, manalo na ako, na baka sa pagkakataong ito, totoo na ang lahat.

I cupped his cheeks and smiled genuinely. "I won't." Umiling ako. "Hindi na ako aalis."

And the next thing I knew, he's kissing me passionately. Hindi ko alam kung papaano kami napunta dito sa bilis ng pagyayari. Kanina lang ay nasa gitna kami ng ulan tapos ngayon ay nasa kama na kami ng sarili naming kwarto.

Walang paglagyan ng lugar ang kasiyahan ko ngayon, this is the first time he kissed me with this intensity level, with this gentleness and passion.

I grad his nape to pull him more closely on me as he deepens the kiss and the next thing I feel is that his tongue is already exploring mine doing some routinely sensational movement.

He stopped just to remove his clothes and of course, he didn't forget to remove mine too as I smiled sweetly to him doing that. He sucks and bites my breast over and over again that made me moan. Ang sarap sa pakiramdam ng ginagawa niya, para na akong mababaliw sa tindi ng init na nararamdaman ko sa twing dumidikit ang kanya sa akin.

"This is really you're weak spot, Hon..." He huskily said as his kisses goes down and down.

"Ahh...Ohh......F*ck" I can't stop but to fell for his kisses.

"You're so sexy...."He continues as he removed my undergarment. Hindi ko alam kung anong mararamdman ko kaya napatakip ako sa bahaging iyon ng makita ko kung paano niya ako titigan sa parte kong iyon.

"Don't block my favorite sight, Hon...." Namumula man ako ng tanggalin niya ang kamay ko roon at wala na akong nagawa dahil sa tindi na rin ng nararamdaman ko.

I continued to moan as he licked me down there. "So wet.." He sexily said and suddenly stopped. It's suffocating; I can't tell any word to express my feelings right now. It's so so ...good.

Naramdaman ko nalang ang pagkilos niya at ng tignan ko kung ano ang ginagawa niya ay pinamulahan akong muli. He's removing his pants as well as his brief. His white sexy brief that almost gives shiver to my spine when I noticed his hard headed pet peeping from the inside.

"You're enjoying the sight? Aren't you?" He teased as he goes over me. I feel him; it's so hard and tempting.

"Hon, I'll be gentle promise..." He said that as if he's asking permission and I nodded as a response and that he's all waiting for before he pushes his manliness to my womanhood that gives so much satisfaction in my inner self. "Ang sikip mo pa rin Hon..." I don't know if that's a compliment or something pero nagustuhan ko ang paraan ng pagsasalita niya.

I can't stop myself but to find his lips and touch it with mine.

"Don't hesitate to do it.....J-Just don't stop." Paalala ko. The last time we did this ay muntikan na niya akong iwan sa ere kaya ayaw kong Maputol ang kaligayahang ito dahil lang sa nag-aalalangan siya.

I saw him smirked. Marahil ay alam niya kung ano ang tinutukoy ng paalala ko. "I was just afraid to hurt you then, since it was your first....but now I won't ever hesitate, Hon." Anya. "Don't worry, I will make you wide." And he started to thrust his thing towards mine.

Oh f**k! I just couldn't stop this wildness thing going on my mind.

We are both breathing heavily as a sign that we are near to our limits. "I-I love you..." I stated truthfully at nang mapatingin siya sakin ay kita ko ang gulat at sabay noon ang kanyang pagngiti...and then again he kissed me passionately as we both reached our climax. At bumagsak na siya sa gilid ko at tuluyan ng nakatulog.

Napangiti ako and stared to him, I can't really believe that he's now close to mine. "I love you.....so much Johann, remember that." Once again I kissed him but this time in his forehead. And I fell to sleep beside him intertwining his arms toward my body.

**

Hindi ko alam kung totoo ba ang lahat ng nangyari kagabi sa pagitan namin pero isa lang ang nasisiguro ko. Mahal ko talaga ang lalaking nasa tabi ko ngayon. Alam kong maging tama o mali man ang naging desisyon ko ay hindi ko na alintana dahil sa puso at isip ko ay mahal na mahal ko talaga siya.

Bahagya akong kumilos para bumangon na sana ng maramdaman ko ang bahagyang kirot sa pagitan ng mga hita ko. "Uhgghh..." Daing ko.

Hindi naman kagabi ang first time ko pero masakit pa rin talaga. Hindi ko alam kung masasanay ba ako sa kanya dahil malaki talaga iyon. Namula naman ako ng maisip ko kung ano ang takbo ng utak ko kaya umiling nalang ako. This is really embarrassing!

Sana nga totoo na ito kasi natatakot ako na baka bumalik na naman kami sa dati na hindi niya pinahahalagahan. Yung wala lang siyang pakialam sakin.

Masaya at buo n asana ang araw ko ng mapatingin ako sa buong paligid ng kwarto at mapagtanto ko ang isang ala-ala, dagli akong napabalikwas at napatayo ng kama. Hindi ko na napansin ito kagabi dahil pagkarating namin ng bahay ay hinalikan na niya ako sa hagdan palang.

This room is where he made all of those dirty things, nanginig ako ng biglang pumasok isip ko ang sandaling ilang beses ko siyang nakitang may katalik na iba at ang masakit pa ay parang nararamdaman ko na isa ako sa kanila dahil ginawa namin iyon sa mismong kwarto at kama kung saan niya ginalaw ang mga babae niya.

Bakit ganun? Ano itong nararamdaman ko? diba ayus naman na kami? Bakit namumuhi pa rin ako sa kanya? Ano ito?

"Hon..." Nagulat ako ng bigla magsalita siya at ng mapansin ko ay mulat na pala ang mga mata niya at matamang nakatingin sakin.

"Good morning, hon" Bati nito ng nakangiti sakin. Samantalang ako ay hindi makatingin ng deretso sa kanya.

"I-I need some air...." Hindi ko alam kung bakit iyon ang lumabas sa bibig ko

"Hey...what's the matter, hon?" He asked worriedly pero mas pinili ko nalang umalis dahil hindi ko kayang manatili ng mataggal sa kwartong ito. I felt suffocated, pakiramdam ko hindi ako makahinga.

Simula kasi ng makita ko ang mga kababuyang iyon ay hindi ko na tinangkang pumasok pa ulit sa kwartong ito. Kaya naman sinabihan ko si Manang na ilipat ang mga gamit ko sa guests room na siya naman nitong sinunod.

"Hon..." Narinig ko pang tawag niya bago ako tuluyang nakalabas ng pinto. Nang makalabas ako ay doon ko lang naramdaman ang kaginhawaan. Siguro nga ay naging trauma na sakin ang mga sinaryong iyon kaya hanggang ngayon ay hina-hunting pa rin ako ng mga ala-ala nito.

Bumaba ako at pumunta agad sa kusina para kumuha ang tubig.

"Good morning hija, nakauwi ka na pala?" Agad na sumalubong sakin si Manang na kalalabas lang ng kusina na tatawagin na pala dapat kami.

"Good morning din po Manang."Ani ko. Pero parang may kakaibang napansin ito kaya lumapit sakin. "Maputla ka yata hija" Lumapit ito at sinalat ako sa leeg. "Ano ka ba namang bata ka! Halika nga ka at maupo ka muna dito sa bangko at kukuhanan kita ng gamot at tubig. Nilalagnat ka na pala ay hindi ka man lang nagsasabi." Alalang turan nito. Umupo naman ako sa bangko at daling namang kumilos si manang para kumuha ng gamot, nang makakuha na ito ay iniabot niya ang gamot na hawak nito kasama na ang tubig sakin.

"Eto hija, biogesic ang inumin mo, hindi ka pa kumakain pero okay na itong gamot na ito. Wala itong side effect." Pagkaabot ni manang ng gamot ay inabutan din ako nito ng tubig.

"Manang, bakit hindi ko po kayo nakita kagabi, umalis po kayo?" I asked. Nang dumating kasi kami ni Johann kagabi ay wala ito.

"Nagpunta ako ng laguna kahapon hija, dinalaw ko lang yung anak ko." Paliwanag naman nito kaya tumango nalang ako.

Makalipas lang ng ilang sandali ay naghanda na si Manang ng mga pagkain para sa breakfast namin ng marinig kong bumaba na si Johann sa hagdan.

Lumapit ito sakin at humalik sa pisngi ko na siya namang ipinagtaka ko. Ang akala ko kasi ay aakto parin ito ng normal kahit na nagkaayos na kami pero mukhang nagkaroon ng malaking pagbabago.

"Good morning hon." Bati niya at ngumiti pa sakin. Nakasando lang ito at short kaya kitang-kita ko ang maganda niyang katawan. Napailing nalang ako dahil hindi tama na puro katawan niya ang iniisip ko. "G-Good morning din." Bati ko pabalik dito. Nakita ko namang napangiti si Manang kaya medyo nailang ako.

"Manang, pakikuha naman po ako ng milk at cereals, yun nalang po ang kakainin ko."Pakisuyo ko dito. Naisip ko kasi na maglight breakfast nalang since masama ang pakiramdam ko saka hindi ko gustong kumain ng rice ngayon.

Nang iabot naman sakin ni manang ang pinakisuyo kong pagkain ay napansin kong nakatingin sakin si Johann. "Yan lang talaga ang kakainin mo?" Tanong niya sakin.

Unti-unti naman akong tumango at saka nagsimulang kumain. Samantalalng siya ay inabot lang ang dyaryo na nakalagay sa ibabaw ng table at nagbasa. Akala ko ay okay na at wala ng problema ng bigla kong napansin na nakatitig siya. "Wait a minute; you didn't eat last night, were you?" Parang bigla nitong naalala na hindi nga pala ako kumain kagabi dahil dumeretso na kami agad dito sa bahay. "You have to eat rice, nangangayayat ka na. You should start eating heavy meals." Seryosong sabi niya sakin.

Hindi ako makapaniwala na naririnig ko na ang mga ganitong salita mula sa kanya. Dati kasi ay halos wala naman talaga siyang pakialam sakin pero ngayon ay halos alalang-alala ito sa kung kumain ba ako o hindi. "Manang, pwede po bang makisuyo ng gamot sa lagnat. Napansin ko po kasi na nilalagnat si Shan kanina eh." Nagulat naman ako sa biglang tugon niya. Kung ganon napansin pala niya.

"Wag ka ng mag-alala hijo, pinainom ko na siya kanina. Maya-maya lang ay aayus din ang tema ng katawan niya." Ani manang. Ngumiti naman ako ng makita kong tumingin sakin si Johann. At nakita ko pa ang alala nitong mukha ng hawakan nito ang kamay ko na nakalapag sa ibabaw ng mesa. "Don't worry, I'll be fine." I assured. "Sure ka ba? Or we need to see a doctor." He suggested. "This is just a bit fever, malayo sa bituka. Mawawala din ito mamaya."

**

Nang matapos kaming kumain ay umaakyat na ako sa itaas samantalang si Johann ay nakasunod lang sa likuran ko.

Akmang bubuksan ko na ang kwarto ng biglang magsalita siya.

"Hon, where are you going? Here's our room" Dali naman akong napatungo at hindi ko ipinahalata ang uneasiness ko. Tuloy-tuloy lang akong pumasok sa kwarto ng guest room at hindi na inabala ang sarili ko na sagutin siya.

Nang makapasok ako sa loob ay dumeretso ako agad sa drawer para kumuha na sana ng damit na susuotin ko sa pagpasok pero napalingon ako ng mapansin kong bumukas ang pinto at hindi nako nagtaka ng pumasok si Johann mula roon.

"Hey...What's the matter?" Lumapit ito sakin at naramdaman ko nalang na yumakap ito mula sa likuran ko. "N-Nothing, just don't mind me."Maikli kong tugon.

"Hon, tell me."Aniya ng nag-aalala. Hindi ko alam kung dapat ko bang sabihin sa kanya ang nararamdaman ko o dapat bang itago ko nalang ito.

Humarap naman ako sa kanya at tumingin ng deretso sa mga mata niya. "I-I'm sorry....." Simple kong tugon na pinagtakahan naman niya. "What are you sorry for?" Bigla itong nag-alala dahil sa timbre ng pagkakasabi niya nun.

"A-are you gonna l-leave?" Dagling tanong nito. Umiling naman ako, siguro ay iniisip nito na kaya ako nagsosorry ay dahil sa iiwan ko na siya.

"I'm not gonna leave you, sinabi ko na sayo na hindi ako aalis, diba?"Sabi ko sa kanya at nakita ko naman na parang na-ease na ang pangamba niya. "God! Akala ko iiwan mo pa rin ako. Don't ever scare me again." Nang sabihin niya iyon ay yumakap ito sakin at sinuklian ko naman iyon ng yakap din.

"Com'on, let's go back to our room." Nang hawakan niya ang kamay ko ay dali ko itong kinabig pabalik. There's no way for me to enter in there again.

"Anong problema?" Nakita ko ang pangamba nito ng mapansin nito ang nanginginig kong kamay. "Sa k-kwatong iyan.......dyan ko nakita ang KABABUYAN niyo and now you wanted me to enter in there, How could you e-expect me to do that!" Nabatid ko naman na gumuhit ang pagkabigla nito. Kaya inilihis ko ang aking mga mata. "I-I'm sorry...I didn't mean to shout." nasabi ko nalang. Alam kong tapos na iyon pero hindi ko mapigilan ang nararamdaman ko kapag naalala ko ang mga bagay na na magpapaalala sakin ng pangyayaring iyon.

"No, you're right, it's my fault why you're feeling this way." Lumapit ito sakin at inalo ako ng makita nitong tumutulo na ang mga luha ko. "Don't cry, I won't use that room ever again. Don't worry, ipapalipat ko ang mga gamit dito mamaya. Come here." Saad nito at hinila ako papunta sa kama.

Inihiga niya ako roon at tinabihan, hindi ko alam pero napanatag ako sa pagkakataong iyon. "I need to fix myself, my pasok pa tayo sa trabaho." Saad ko rito ng mapansin kong wala itong balak umalis sa pagkakayakap sakin. Nakahiga lang kami sa kama na may kaliitan pero tama lang saming dalawa.

"We're not going to work... May sakit ka pa kaya aalagaan nalang kita." Ani Johann. "Pero paano ang trabaho mo?" alala kong tanong. He's not a kind of person na aabsent nalang basta-basta kaya papaanong aabsent ito ng dahil lang sakin. Ayaw ko namang sisihin niya ako kagaya nalang ng dati noong minsang hindi siya nakapasok dahil hinatid niya ako sa hospital ng minsang magcollapse ako dahil sa kalungkutan ng pagkawala ni papa. "Mas, importante ka kaysa sa trabaho." Saad nito na ikinapanibago ko. I love this feeling, this is the first time I experienced this kind of love and sweetnest at ayaw kong mawala ito. Gagawin ko ang lahat para manatili itong akin kahit pa sabihin ng iba na isa na akong desperada.

"I-I love you....Johann" Bigla kong turan dito at nakita ko namang ngumiti ito sakin. "Sige na, matulog ka muna babantayan kita, you need to rest." Saad nito sabay halik sa noo ko...

**

Nang sumunod na araw ay maayos naman na ang pakiramdam ko, wala na rin akong nararamdaman na kakaiba kaya naman maaga kaming gumising ni Johann para pumasok sa opisina. Katatapos ko lang maligo at samantalang si Johann ay naligo sa banyo sa kabilang kwarto.

Kasalukuyan na akong nag-mamakeup ng biglang pumasok si Johann na basang-basa ang katawan. Nakatapis lamang ito ng twalya at kitang-kita ang perfect manly shape body niya.

Hindi naman ako nagpahalata dito na tumitingin ako at nagpatuloy lang ako sa pag-aayus ng sarili ko sa harap ng salamin. "I got you, sabi ko na binobosohan mo ko eh." Bigla nitong saad ng mahuli akong tumitingin mula sa reflection ng salamin. Nagulat nalang ako ng bigla nitong alisin ang tapis ng twalya nito at tumambad sakin ang malaki niyang......

KATAWAN...

Naka boxer brief naman na ito pero hindi ko parin maiwasang pamulahan. Lalo na ng magsalita na ito. "Don't be shy Hon, ngayon ka pa ba mahihiya pagkatapos natin gawin yun ng ilang beses, kailan nga ba yung huli?" Aniya. "Last night?"

"M-Magbihis ka na nga malalate pa tayo, puro ka kalokohan." Bigla ko nalang saad dito. Sumunod naman ito at nagbihis.

Nang makababa kami ay nag quick breakfast lang kami. Kailangan ko na rin kasing magmadali at masyadong traffic baka hindi pa ako makasakay ng taxi agad.

Kumain lang kami ng cereals dahil hindi na nakapagluto pa si Manang dahil naubusan na ng stock na food noong isang araw pa kasi ito nagsasabi daw kay Johann about sa pamamalengke pero hindi nabigyan ng pera ni Johann si Manang kaya ngayon umalis ito kanina para lumabas at mamalengke na.

Nagulat naman ako ng bigla ng tumayo si Johann at isinuot na ang suit nito.

Kinagat ko ang labi ko ng maalala kong ilang beses na akong naghalf day at kahapon ay nag-absent pa ako. Malaki na panigurado ang salary deduction ko. And worse, baka ilipat ako ng ibang department temporarily as a punishment of my misbehavior, if ever sana kay Sir Enriquez nalang ako irreassign para naman hindi masyadong torture. "Johann, diba ilang beses na akong nag-half day tsaka absent pa ako kahapon. Ahh...ehh Saang department mo naman ba ako ipapadala?"Tanong ko dito bigla.

"You're right, San nga ba?"Bigla naman itong napatigil na parang nag-iisip kaya kinabahan ako. "Don't worry, you're an exception. I won't allow you to serve others except me." Sabay nito sabay kindat pa, agad naman akong nakaramdam ng pag-init ng pisngi pero hindi ko iyon ipinahalata sa kanya dahil sa nahihiya ako.

"Get your things." Utos niya.

"Papasok na tayo."Dali ko namang kinuha ang bag ko at sumunod na sa kanya palabas. Binuksan ko na rin ang gate kagaya ng palagi kong ginagawa pero nakakapanibago lang dahil lumapit siya sakin para tulungan akong magbukas noon.

Nang mailabas na niya ang kotse at isinara ko naman na rin ang gate at inilock. May spare key naman si Manang kaya okay lang. Nagulat nalang ako ng nakababa pa si Johann sa kotse na parang may hinahantay.

"Bakit hindi ka pa umalis?" Tanong ko. "You're going with me." Ani Johann saka lumapit sakin at inalalayan ako nito papasok sa passenger seat at wala naman akong nagawa.

"Johann, makikita tayo ng mga katrabaho ko. Nang mga employees mo." Alalang sabi ko. "Kaya ko namang pumunta doon ng mag-isa eh. Magkokomu--"

"Starting today, lagi na tayong magkasabay pumasok." Mariin naman niyang sabi.

"Pero ano nalang ang sasabihin--" Hindi na niya ko pinatapos magsalita at tumingin siya sakin. "I don't care what others would say. Ang importante ay kasabay kita, what's even wrong to have my wife in my car?" Napangiti nalang ako sa sinabi niya. Hindi ko mapigilang hindi kiligin sa bawat salitang binibitawan niya. As he drove our car away, he sweetly intertwined his hands unto mine.

I wish this sweetness of him will last until the end of my life. That's the only thing I could wish for.

**