BARUMBADO-SPG

Chapter 8

I smiled wryly while looking at her stunning back. She’s innocent but feisty. I like her and it’s true. Her body really knows how to make my manhood hard as rock.

“f**k!” I cursed while looking at my groin.

Parang may tent na roon. I have to let this out.

Mabilis na pumasok ako sa banyo and it’s insulting but I have to please myself for tonight. Hindi ko pa nagagawa sa tanang buhay ko ‘to. m**********g is not my job.

“That vixen!”

My hands went faster while Kristine’s freaking sultry body keeps on flashing on my mind. I’m lusting over her. It’s a great insult to my manhood to have someone who dislikes me. Women worship me and it hurts my ego while doing this, but it gives satisfaction to my brain.

“Ugh! Bullshit!”

I abruptly wiped myself with a tissue. I have to clean my hands thoroughly. After I let out some steam, sumakay na ako ng kotse ko at dumeritso sa opisina.

“Good morning, Mayor,” bati nila sa ‘kin. I just smiled a little and went inside. Umupo na ako at napahilot sa sintido ko nang makita ang iilang files. May mga outreach akong pupuntahan at maraming activities sa susunod na araw.

“Good morning, Mayor.”

My forehead crinkled seeing Hanna.

“What do you want?” pagod kong tanong.

“Mayor, kailangan mong umalis mamaya para ma-check ang mga kailangang e-check dahil may parade bukas,” sagot niya.

She’s twenty-eight, my assistant.

“Fine, puwede bang mamaya na? I have to finish this first.”

“Pero kailangan na po kayo ngayon din,” giit niya.

I hated my work. I hate how people order me to do things that I shouldn’t have done in the first place. Napilitan lang naman akong pumasok sa pulitika para makatulong sa organisasyon. But I love helping people. Orlando Monterelli is a f*****g special charity case that I have to sacrifice myself for him. That brute!

“After that, ikaw na bahala rito. Masakit ang ulo ko,” sambit ko.

Ngumiti naman siya at lumabas na. I breathed heavily and stood up. Kailangan kong tapusin ang trabaho ko ngayon para makauwi nang maaga. I watched them and checked the floats. After some few hours talking with some personnel, I have to go home.

Habang nagmamaneho nga ay tumunog ang cellphone ko.

“What?” I answered annoyed.

“Virgon...”

“What do you want, Orlando? I’m driving.”

“About that lady you’re talking about. My men told me about the situation,” aniya.

Kumunot naman ang noo ko sa narinig.

“What? Huwag kang magpaligoy-ligoy pa. Spill it,” inis kong sambit.

“Chill dude!” saad niya pa at tumawa.

“Fine, what is it?”

I tried to calm myself down. Talagang masakit ang ulo ko ngayon. This freaking migraine really weakens me.

“Mukhang may planong tapusin ang pamilya niya at kasama siya and—”

“What the hell did you say?”

“Puwede mo naman siguro akong patapusin ‘di ba? I’m getting annoyed right now, Virgon,” he said icily.

Gumilid na muna ako at nakinig sa sinabi niya.

“That lady you’re talking about is in great danger. Lalo na ang parents niya. I heard someone you know hired to kill them,” aniya.

“Who?”

“Bernardino De Mesa,” wika niya.

“That brute!”

“Yea, and his men were heading there, kung saan man naroroong impiyerno ang mga ‘yon,” dagdag pa niya.

Magsasalita pa sana siya nang mabilis na pinatakbo ko ang kotse ko. Not minding my phone falling down. I have to act really fast bago pa mahuli ang lahat. Sa hindi kalayuan ay napakunot-noo ako nang makita ang maraming mga taong nagkukumpulan at may mga bombero.

Nagmamadaling bumaba na ako at kaagad na nakita si Debbie na umiiyak.

“What happened?” usisa ko sa kaniya.

“K-Kuya, s-si Lana...”

“Where is she?” matigas kong tanong.

“Nasa loob siya kasama ang parents niya. Kuya, someone break inside bago pa man sila makauwi lahat. Inihatid ko lang si Lana nang pagdating namin sumabog ang bahay nila. S-She went there,” umiiyak niyang paliwanag.

“Ba’t hindi mo pinigilan?”

“Eh mabilis siya eh.”

Napatingin naman ako sa bahay at mabilis na kinuha ang cap at binasa ang coat ko.

“K-Kuya! Where are you going?” sigaw niya.

Tumakbo na ako papunta sa likod ng bahay nila at kaagad na itinakip ang coat. Ang kapal ng usok at sige pa rin ang lakas ng apoy. It’s too dangerous.

“Mayor,” tawag sa ‘kin ng isang bombero.

“What’s the situation? Iyong babaeng pumasok dito kanina?”

“Mayor, masiyado na pong malakas ang apoy. Hindi po kakayaning suongin ng mga bombero ang loob dahil nagsilaglagan na ang mga kahoy sa itaas,” aniya.

“You should have followed her agad-agad pagkapasok niya,” singhal ko sa kaniya.

“Sumunod po kami kaagad kaso hindi namin naabutan dahil sa lakas na ng apoy.”

“Gawin niyo lahat ng makakaya niyo para maisalba sila,” matigas kong sambit.

Tumango naman sila. I looked at Lana’s room. It’s too dangerous dahil nagsilaglagan na ang mga yero. I have no other choice. Mabilis ang kilos na sinipa ang pinto at kaagad na napaubo sa kapal ng usok. I searched for her every corner pero wala akong makita.

“T-Tulong...”

My forehead knotted at kahit hirap na rin sa paghinga ay sinundan ko ang boses na iyon.

“Lana? I’m here,” sambit ko.

As if everything became clear when I saw her lying on the floor. Nakadagan sa kaniya ang malaking kahoy. I coughed when the smoke begins filling up my nostrils and airway. Buong lakas na binuhat ko ang kahoy at dinaluhan siya. I don’t mind burning myself.

“Lana, stay with me,” mahina kong saad.

I carried her at sinubukan kong tingnan kung kayang daanan ang bintana kaso matutulis ang mga bakal. Napatingin ako kay Lana na walang malay.

“s**t!”

Palabas na ako nang maramdaman ang sakit sa braso ko nang matumbahan nu’ng nag-aapoy na kahoy. Binilisan ko na ang kilos ko at nakahinga nang maluwag nang makitang nakahanda na ang emergency van sa labas.

“Mayor!”

“Get out of the way,” galit kong saad at mabilis na dinala sa ambulance si Lana. Kaagad na inasikaso naman kami ng nurse at doctor na rumesponde.

Nakaupo lang ako sa labas habang nakatingin sa apoy na unti-unting nawawala. I looked at Lana na hindi pa rin nagigising. Nasa tabi niya si Debbie na umiiyak na sa sobrang pag-aalala. I sighed heavily and called Orlando.

“I want that man to pay for what he did,” matigas kong sambit at napamura nang maramdaman ang sakit sa balikat ko.

“The f**k!”

“Are you cursing me you douche bag?”

Napapikit na lamang ako. Galit na naman ang tandang ‘to.

“Whatever, I just need you to find the persons involved on this. They almost get Lana killed. Her parents died,” mahina kong saad.

“Fin—”

I ended the call and looked at Debbie. She’s crying hard.

“Shut it! It won’t help your friend,” inis kong sambit.

“I can’t help it. She’s so nakakaawa na,” sagot niya.

Pumasok naman ako sa loob ng ambulance at tiningnan si Lana. She’s okay now for the mean time. Kailangan niyang dalhin sa hospital mamaya for other check-ups para masigurong okay talaga siya.

“Samahan mo muna siya. I have something to do,” wika ko kay Debbie.

“Kuya, what will I tell her kung magtatanong siya about her parents?”

Huminga ako nang malalim at umiling.

“The truth...it may be hurts, but it’s the truth. Just be with her. Huwag mong iparamdam na nag-iisa lang siya. Be her comfort, babalik kaagad ako pagkatapos,” wika ko at tumango naman siya.

It must be hard on her once she wakes up.