The Rebellious Princess

Chapter 3

Cassandra

I woke up crying in the middle of the night. It's the dream, I've been dreaming for almost a year now. I've never imagine my life in that situation. Shocks it's freaking me out literally.

Dahan-dahan akong bumangon habang pinupunasan ko yung luhang lumalandas sa pisngi ko.

"It's only a dream Cassandra! Stop crying!" pagkukumbinsi ko sa sarili ko habang pinupunasan pa rin ang luhang dumadaloy sa pisngi ko. I don't know why am I crying like this. It's like I've been there but It's imposible. Ni hindi ko nga kilala yung mga tao sa panaginip ko.

I stand up and walk towards the door. I want some glass of water, pero pagkarating ko nang kusina I saw Daddy busy talking to someone on his phone. 

"She don't have to know the truth." mahinang sabi niya sa kausap niya. Dumiretso ako sa ref para kumuha ng tubig. I just ignore him pero hindi ko pa din maiwasang hindi makinig. Nung makita niya ako, he automatically ended the phone call and faced me.

"How long have you been evesdropping?" galit na tanong ni Daddy sa akin.

"Why Daddy? What are you afraid of? Your asking me as if I killed somebody?" nakakunot-noo kong tanong.

"Just answer my question, Cassandra!" galit na sigaw niya, as if naman matatakot ako.

"Why would I answer, Daddy? Is there something you want me to know?" sarkastiko kong tanong na mas lalo niyang ikinainit. Ano ba kasing pinagpuputok ng butchi nitong tatay kong 'to eh. Wala naman kasi akong narinig.

"Im warning you!" nagpipigil niyang sabi,

"Ohh... I'm scared Daddy." kunwaring natatakot na sabi ko.

"You should be, Cassandra!" sigaw niya

"Just cut that bullshit Daddy. I didn't hear anything! Happy?" sabi ko sabay talikod ko sa kanya at bumalik na ng kuwarto. Hindi ko na siya hinayaang magsalita pa, nakakarindi na kasi eh. Nakahiga na ako sa kama ko but I can't sleep, bumangon ulit ako at lumabas ng terrace. Umupo ako sa may duyan habang nakatingin sa langit na parang binibilang ko yung mga bituin. As if naman I can count the stars using my barehands. Maraming tanong sa isip ko na kailangan nang mga kasagutan. My mind wants to explode.

"Why am I feeling left out?"

"Why are they treating me like trash?"

"Why can't they love me like they do with Daniel?"

"Why?"

Ilan lang yan sa mga tanong na gumugulo sa akin. I want an answers but how can I get it. Whenever I try they won't talk to me.

"Am I that bad?"

"Did I deserve to be treated like this?"

I just want to be loved by my family. Why cant it be? Is it hard to grant my only one wish?"

I just gave a deep sigh then I just stared at the sparkling stars above. Hours have passed. Naramdaman ko na din yung antok ko kaya pumasok na ako at natulog na.

Kinabukasan as usual pagbaba ko palang nakita ko na sila. I want to be casual kaso I can't.

"I'll wait for you outside." sabi ko kay Daniel, ayoko kasing mas masira pa yung araw ko. Alam ko din naman ang patutunguhan pag humarap pa ako sa kanila.

"Hindi ka ba kakain, Ate?" tanong niya sa akin.

"Nope, Baby sa school nalang. Wala pa akong gana, just make it fast. Don't make Ate wait that long. I'll go ahead." sabi ko kay Daniel. Tinignan ko sila Daddy but they didn't even bother to look at me. Lumabas nalang ako, pero habang papalabas ako hindi ko napigilan ang pagpatak ng luha ko. Ganito nalang ba lagi? Gusto ko namang sumaya. Gusto ko ding mahalin nila ako. Pinunasan ko agad yung luha ko when I heard footstep na papalapit sa akin. I dont want him to see me crying because of that stupid parents of ours.

"Let's go, Ate. Sasamahan nalang kitang kumain sa school cafeteria." sabi niya sabay pasok niya na ng kotse.

Pagpasok ko, pinaandar ko na yung kotse at umalis na kami. Ayoko sanang kumain kaso ayoko namang magtampo si Daniel sa akin. Kaya I have no choice but to eat. Pagkahatid ko sa kanya pumasok na ako. I just ignore the looks na binibigay nila sa akin whenever I walk. Pagpasok ko dire-diretso na ako sa upuan ko sa likod. Kakaupo ko pa lang nang may kumakalabit na sa akin. My God! It's too early! Why can't somebody just leave me alone. Tinignan ko siya ng masama.

"Good morning!" nakangiting bati niya sa akin.

"What's good in the morning?" nakataas kilay kong sabi,

"You." nakangiti pa ding sabi niya.

"What the! Cut that crap!" inis kong sabi,

"Ang aga-aga namang simangot yan. By the way, ako nga pla si Chester and you are?" pagpapakilala niya sa akin sabay lahad niya ng kamay niya. I just stared at it the whole time.

"I'm not interested." sabi ko nalang sabay labas ko ng headset at phone ko. Isasalpak ko na sana sa tenga ko nang may magsalita ulit. Pero, this time yung girl naman na kasama nila and she's smiling at me like an angel.

"Hi, I'm Chelsea, we just want to be one of your friends. Can I know who you are?" sabi niya habang nakangiti siya ng sobrang tamis. Susupladahan ko sana siya pero kahit nakonsensya naman ako. Kaya I just tell her my name. Wala namang mawawala.

"Cassandra," maiksi kong sagot.

"Nice meeting you Cass. Siyangapla this is Marc and Dylan." sabi niya kaya napatingin ako sa dalawang pinakilala niya. They are smiling at me. Maybe this is Marc sabi ko sa isip ko habang nakatingin sa katabi niyang lalake. Pagtingin ko naman sa isa pa I automatically froze. I just don't know why. I just stared at him and smile. Ewan ko ba kung bakit bigla akong napangiti. Ang gaan ng feeling ko sa kanya.

"Wow sa kanya nakangiti ka. Why can't it be me?" nakapout na sabi nung makulit. Ano na nga palang name niya. I don't exactly remember so I ask.

"What? Who are you again?" kunot noo kong tanong,

"Ui, interesado na siya. Kinikilig ako guys." sabi niya habang parang bulateng gumagalaw. Is this some kind of a joke? He's a guy for Christ sake. Why is he acting like a girl one. Seriously? dinaig niya pa ang babae.

"Whoooaahh! I just ask who you are? I'm not f*****g interested in you." mataray kong sabi. Natawa naman yung mga kasama niya kaya napatingin ako sa kanila. What's funny? Why are they laughing like idiots?

"Hahaha my dear twin. Ang kapal naman kasi ng face mo. Huwag masyadong umasa twin baka masaktan ka lang." tatawa-tawa niyang sabi. What? Twin sila?

"Your his twin?" 

"Yep Cass. Sa kasamaang palad." natatawa pa niyang sabi.

"I guess so. Ang layo nang hitsura niyo. Are you sure na twins kayo?" nakatingin ako sa kanya at nilipat ko sa katabi kong nakasimangot. Na para bang pinagkukumpara ko talaga kung kambal nga sila. May konting similarities sila pero not that identical much.

 "Yes, I'm sure. He's my twin talaga. Di nga lang halata." natatawang nakatingin siya sa kambala niya. Pagtingin ko sa katabi ko nakasimangot siya nang todo. Kaya tinaasan ko siya ng isang kilay.

"Cass, pwede bang sumabay kami later sayo. Sabay na tayong maglunch." yaya ni Dylan sa akin. Napatingin ako sa kanya. Gusto ko siyang sungitan but I can't. Ewan ko ba! I can see in his eyes like he was pleading for my approval. I don't know why, I didn't refuse. I just nod at him. Nakita ko naman silang napangiti. Samantalang yung katabi ko nakasimangot.

"Thank you Cass, don't worry my treat." sabi ni Dylan nang nakangiti kaya hindi ko din mapigilan ang pagsilay nang munting ngiti sa aking labi.

Sasabihin ko sanang kaya kong mgbayad sa kakainin ko. pero sakto namang pumasok yung prof namin kaya nakinig nalang ako nang lesson namin. At bahala na si batman mamaya,