The Rebellious Princess

Chapter 4

Cassandra

Andito ako ngayon sa canteen kasama ko 'tong mga kaibigan ko daw. Ipagsigawan ba namang kaibigan na daw nila ako. Hinayaan ko nalang sila bahala sila sa buhay nila. As usual, the annoying one was at my side. Kinukulit niya ako, but I don't really care. Magsawa siya,

Nang nasa canteen na kami umupo agad ako and nilabas yung phone ko. I need to text Daniel para alam niyang andito na ako.

Me

"Daniel, I'm here at the cafeteria. I'll just wait for you here." 

Wala pang ilang minuto nang magreply agad siya.

Daniel

 "Okay Ate, I'm coming. I'll be there in a minute, katatapos lang ng class ko."

After I've read the text. I put back my cellphone and face this annoying creator at my side. I can't take it anymore. Parang dudugo na yung eardrum ko sa kakasalita niya.

"Can't you shut your f*****g mouth. Your too much to take, nakakarindi ka na." naiirita ko nang sabi. Nakakabwisit na, 'di niya nalang gayahin yung mga kasama niyang ang tatahimik lang. Dada siya ng dada mas masahol pa siya sa babae.

"Hindi mo kasi ako pinapakinggan. I will shut my mouth if you talk to me nicely." nakangiti pa ding sabi niya. As if I care, I hate this person beside me. He is too much to take. Sa bahay puro na nga sigawan, pagdating dito sa school wala man lang peace of mind. I hate my life! f**k! Nagulat nalang ako nang may biglang humalik sa pisngi ko. Pagharap ko, It's Daniel wearing his sweetest smile.  I know It's him kaya napangiti ako.

"You're late, Baby Daniel. I'm starving!" reklamo ko sa kanya, tinignan niya lang ako at yung food sa harap ko.

"You have your food already. Why don't you eat, Ate?'' nagtatakang tanong niya sa akin. Nakita ko naman sila na parang nagulat. What's with them? Di pa ako nakakasagot nang nagsalita etong katabi ko.

"Ate? Why are you calling her Ate?'' tanong ni annoying creator.  I named him that because it suits him very very well.

"Why? She is my Ate. Why would I not call him that? And who are you anyway?" he ask and then look at me. I just shrug my shoulders.

"Kaibigan kami ng Ate mo." sabi ni Chelsea habang nakatingin kay Daniel.

"What? Your my ate's friend? How come I didn't know?'' gulat na tanong niya sabay baling nang tingin sa akin. As expected he'll ask that. He knows me too well.

"Yeah, she is our friend. Bakit parang gulat ka sa sinabi namin?" takang tanong ni Dylan.

"It's just that, I'm so very confused." sabi niya sabay tingin ulit sa akin.

"Is it true, Ate?" naguguluhang tanong niya pa rin sa akin. I just shrug and answer.

"Maybe," maikli ko lang na sagot. Nakita ko ang pagsilay nang ngiti sa labi niya. 

"Don't smile like that. You look like an idiot standing and smiling there. Can you sit, ako ang napapagod sayo." utos ko sa kanya.

"Ate, why are you not eating your food?" he ask me while looking at the plate in front of me. Wala pa kasing bawas. And I don't have any reasons para kainin ko yan.

"You know that I hate it remember. Tsaka I'm waiting for you. How am I supposed to eat kung di ko kasabay ang Baby ko." nakangiti kong sabi. I don't care kung tinitignan nila ako. I'm used to it. He chuckles after he heard what I say.

"Ate your so mean. You actually love the food infront of you. That was your favorite! Remember?'' natatawang sabi niya. Tinignan ko sila and as I expected nakatulala lang sila sa amin. 

"Quit staring! Can you just eat and don't stare!" nakataas ang kilay ko silang tinitignan epro wala lang sa kanila.

"Ate don't be like that. Don't be rude to your new friends." saway niya sa akin. I just sighed in defeat. Basta siya na ang nagsabi, wala na akong panalo.

"Okay, I'm sorry. Can you just eat and stop staring?" pagkasabi ko niyan nakita ko nalang na parang gulat na gulat nanaman sila.

"You say sorry to us?'' hindi makapaniwalang sabi ni AC. AC short for annoying creator. Masyadong mahaba kaya pinaikli ko nalang. Ano namang nakakagulat sa sinabi ko.

"You heard what I said. Right? Di ka naman siguro bingi, diba?'' sabi ko nalang, why is it a big deal for them na nagsorry ako?

"We just couldn't believe it." sabi ni Dylan nang nakangiti.

"Ate, why don't you introduce me to your new found friends?" nakangiti siya habang sinasabi niya yan at nakatingin sa akin.

"They can talk, why don't you ask them Daniel? Hindi naman sila pipi." he knows me when I call him by his name kaya tumingin nalang siya sa mga kasama ko at ngumiti.

"By the way, I'm Chelsea. This is your Kuya Dylan, Kuya Marc and this is my twin brother Chester.'' pagpapakilala nila sa kapatid ko, nakita ko namang ngumiti siya.

"Daniel here and I'm so happy I have many Kuya's and Ate. Thank you, Ate and I love you." nakaharap niyang sabi sa akin. I just smiled at him, alam kong masaya siya kaya hindi nalang ako umimik at kumain na lang sa dala niyang pagkain. Siguro napansin nilang tumahimik na ako kaya nag start na din silang kumain. Nagku-kuwentuhan pa nga sila at nagtatawanan. Siyempre kasali na yung kapatid ko. It seems that he's so happy talking to them kaya hinayaan ko nalang.

Medyo natagalan kami sa cafeteria kasi ang sarap ng kwentuhan nila. Kung hindi pa ako nagsalita siguro 'di pa nila malalamang malapit ng magtime.

"Baby, hatid na kita 10 minutes nalang magtatime na. Baka malate ka." 

"Oo nga pala, sige let's go na, Ate. Nice meeting you po, tomorrow po ulit." masayang sabi ni Daniel sa kanila.

"Yeah sure, Daniel basta ikaw.'' kumikindat pa na sabi ni AC sa kanya. Sana hindi na bumalik yang mata mo. Akala mo naman kinagwapo niya ang pagkindat, bwiset talaga. Hinila ko na si Daniel para maihatid ko na siya.

Pagkahatid ko sa kanya nagmadali na akong pumunta ng classroom namin. Pagdating ko doon napahinga ako, kasi wala pa naman yung prof namin. Dumiretso na ako sa upuan ko. Pagtingin ko nakangiti nanaman sa akin si AC. Kakaiba 'tong AC na 'to! Di ba siya nangangawit kakangiti.

"Hindi ka ba napapagod ngumiti?" I asked him with no emotion seen in my face.

"Why would I? Kung ikaw ang laging dahilan ng pag ngiti ko. Okay lang kahit mangalay ako. Pero mawawala yung ngalay at magiging happy ako pag nakita na kitang ngumingiti sa akin.'' napakunot yung noo ko sa sinabi niya. What the! Is he serious? Yucks! Kadiri siya.

"Stop that! Your making me vomit. Your unbelievable!" sabi ko na parang diring-diri talaga.

"Grabe ka naman Cass para ngiti lang. Diring-diri ka na jan, nakakasakit ka naman nang feelings." tinignan ko siya ng masama, pero nagulat ako kasi lumungkot yung mga mata niya as if on cue para naman akong nakonsensya. Am I that hard to him? Tanong ko sa isip ko, ngiti lang naman daw eh but I just  can't give him what he want. I don't want another people na maging close sa akin. Kay Daniel lang sapat na ako. I just sighed, kasi medyo nakonsensiya talaga ako. Hayop na AC kasi 'to eh ang lakas magpakonsensya.

"Okay, I'm sorry. Just lessen your childish attitude. It's freaking me out literally. I'll try to be nice to all of you in one condition.'' malumanay ko ng sabi. Pagtingin ko sa kanya ang lawak na ng ngiti niya. Bipolar talaga tong AC na to hmmp. Parang gusto ko na tuloy bawiin.

"Kahit ano! Just tell me.'' excited niyang sabi. Kung makangiti naman to wagas. Akala mo naman mapupunit na yung labi niya.

"Just as I say kanina. Your attitude lang naman. It's freaking me out talaga. Basta kapag tahimik na ako just please shut your mouth. Kasi mas lalo mong ginugulo yung isip ko. Can you promise me that?" sabi ko sabay tingin ko sa kanya. Nakita ko siyang tumango and  I felt relieved.

"Thank you for giving us a chance." sabi niya kaya napatango na din ako. Sakto namang dumating na yung prof namin kaya nanahimik na ako at ganoon din siya.