Haunted By The Past

Kabanata 29

Bumalik kami sa kung nassan sila kuya at pareho lang kami tahimik ni ate Janine. IF there is a person who knows Adam so well, it will always be Ate Janine dahil family friend sila. Halos nandoon na ang lahat nang makarating kami. Mga mga helper din na naghahanda na ng pagkain.

"Kakain na tayo in 15 minutes. Intayin nalang yung ipinaihaw na isda." Sabi ni Ate Joyce kaya isa isang naglapitan ang mga babae dito sa lamesa kung saan kami kakain ng hapunan. Lumubog na nga ng tuluyan ang araw at nagsimula na ring dumilim. Sabi kanina ni Kuya ay baka bukas na kami ng umaga bumalik ng hotel dahil ayaw rin naman ng iba saamin ang sumakay pa ng speedboat ng madilim. Agree naman din ako doon. Hindi naman kami mahihirapan matulog dahil mayroon namang matutulugan dito.

"Adam, buti may small house ka rin dito sa island na to." sabi naman ni Min. Lahat kami ay napalingon kay Adam na busy sa paghihiwa ng pakwan. Saglit siyang tumingin kay Min at tinutukan na muli ang pakwan.

"Yeah. It's my mom's." simpleng sagot niya. Napatango naman ang ilan saamin pwera kay Ate Janine at Kuya Jeremy dahil na rin siguro sila ang palagiang kasama ni Adam nung mga panahon na nasa America ako. Siguro ay magtataka kayo kung bakit ko iyon alam, sa totoo lang ay hindi ko kailanman kinaligtaan kamustahin si Adam kahit na nasa abroad ako. Ayon nga lang, sa ibang tao ko siya kinakamusta dahil alam kong galit siya saakin.

"It's a nice rest house, dude. right, architect?" nagsalita si Tristan na siya namang kinagulat ko. Napaangat ang ulo ko at nilibot ang mata ko. Napansin kong nakatingin pala ang lahat saakin. Bigla akong nakaramdam ng kaba lalo nang makita ko na tumingin rin si Adam saakin.

"Ah...Eh..Ano...Oo, maganda." I said and it was followed with an awkward laugh. Bwisit talaga tong Tristan na 'yon! Lagi nalang ako nilalagay sa alanganin.

"Architect approved ba, Michelle? Hahaha. For sure may mga nai-design ka na rin na mga rest house while you're in abroad." Kuya Jeremy asked. I nodded. I once designed a rest hourse for a senior man who gifted it to his wife. Napangiti ako ng maalala ko iyon dahil ang pagakkaalala ko ay iyon ang huli kong naging project bago ako umuwi dito sa Pilipinas.

"I did and it's pretty close as that one." I said as I pointed the rest house we will sleep in later.

"Nice! For sure, maraming company ang tatanggap sayo once bumalik ka ng Manila at mag-apply!" excited na sabi naman ni Ate Joyce. I laughed with full of hope. Pero kinakabahan ako kasi alam ko marmaing magiging hadlang.

"Sisiguraduhin ko na pagsisisihan mo ang mga naging desisyon mo, Michellaine!"

Nawala sa mukha ko ang ngiti nang bigla kong maalala ang sinabi na iyon ng daddy ko bago ako umalis noon. It was a week ago after the accident when I decided to leave the house at bago ako umalis noon ay kinausap ko si Dad. It was never a good conversation to my dad pagdating sa mga pangarap ko. Gusto niya nasa medical field din ako tulad nila pero wala doon ang puso ko kaya nagalit siya saakin. Even before the accident, he never considered my life decisions.

"Sana nga." I simply said and smiled. I sighed right after that conversation. MAbuti nalamang ay naiba na rin ang topic nang magpatawa itong si Tristan tungkol sa mga experiences niya nung nag-aaral pa siya.

Ayoko talaga naalala yung mga nakaraan kasi parang biglang bumibigat yung paligid ko at ramdam na ramdam ko ang pagka-hollow ng kalooban ko. Kahit ganito ay nararamdaman ko naman na nag-iimprove na ako hindi katulad ng dati na naiiyak ako basta maalala ko ang nakaraan ko. It's been 8 years pero hindi parin ako magaling, hindi parin ako okay. Hindi ko parin matanggap sa sarili ko na may mga pangyayari noon sa nakaraan na hindi ko na ulit maitatama pa. Kaya siguro hindi parin ako nagiging okay dahil hindi ko parin matanggap ang lahat.

"Ah!" nagulat ako dahil nasuusgatan ko na pala ang sarili ko. Nakita kong dumudugo ang balat ng daliri ko. Natutungkab ko pala ang gilid nang hindi ko nanaman namamalayan.

"Ano ba yan, Michelle. Hindi ka na natuto." Sabi ko sa sarili ko. Pag-angat ko ng tingin ay napansin kong busy parin sila magkuwentuhan. Buti nalang at walang nakapansin saakin. Kung hindi gagawa nanaman ako ng eksena. Tumngin muna ako sa gilid para siguraduhing walang nakakita...pero mali ako. NAndon si Adam. Hindi siya nakatingin saakin. Nakatingin sa daliri ko. Yung puso ko, naging kabado nanaman.

Palihim kong itinago ang kamay ko at akmang tatayo ako sa gawing kabila na wala si Adam ay nandoon naman si Tristan. Nagulat ako sa biglaan niyang pag-sulpot kaya nanlalaki ang mata ko sakaniya na punong puno nang kaguluhan. Kinuha niya ang kamay ko na tinatago ko sa likod.

"Huy, ano ka ba!" sabi ko at pilit kinukuha ang kamay ko pero ayaw niya iyon bitiwan. Umupo ako ulit dahil umupo siya sa gilid. Binaba niya ang kamay ko pero hawak parin niya.

"Kung ayaw mong mahalata nila na may mali, kumalma ka lang." Bulong niya saakin at tumingin ako muli sa paligid at busy parin ito sa kwentuhan.

"Ano ba kasi. bitiwan mo na ko." sabi ko naman sakaniya. May kinuha siya sa bulsa niya at panyo iyon. Pinunasan niya ang dugo non. Nakatingin lang ako sa daliri ko habang ginagawa niya iyon. For the first time, someone looked after me.

"Stop self-harming yourself, MIchelle. If something is bothering you, you can always talk to me." He said while cleaning it. Doctor na doctor naman to magsalita!

"Hindi ko naman sinadaya, Doc." pagsasabi ko. I tried to lied pero alam kong hindi nya iyon i-tatake dahil doctor mode siya.

Nagulat ako nang may inilabas siyang band aid sa pocket sa left side ng polong suot niya. GRabe naman ang taong ito, always ready! Boy scout kaya si Tristan nung elementary siya?

"Hala, ang galing may band-aid ka pala diyan?" mangha kong sabi sakaniya.

"Dinala ko lang 'to just incase na may masugatan satin. And I'm glad it's not useless today. " Binalatan niya ang band aid at napansin kong kulay dilaw iyon at may design iyon na strawberry. Ang cute. Nilagyan na niya nang band aid iyon at sakaniya hinipan pa ito.

"There you go." Sabi niya and he smiled at me. I can't helped not to smiled back. Nagpasalamat ako sakaniya at bigla siyang humawak sa balikat ko.

"If you needd someone to listen, please let me know. I'm all ears." HE said. Awtomatikong tumango ang ulo ko. PAra akong batang nakikinig sa nanay sa sobrang kalmado lang ng boses niya.

"Opo, boss!" sabi ko at natawa nalang kami pareho. Nagsimula naman na kaming kumain at ang sarap ng mga pagkain! Ito yung namiss ko talaga nung nasa abroad pa ako. Sa America kasi hindi nag-rrice madalas.

Madaming napagkukwentuhan habang kumakain at lagi lang ako nakiki-tawa dahil wala naamn ako maisagot. Pro mga memories kasi nila yung kinukwento nila at most of them happened while I was in America. Ang sarap lang makinig sa mga kwento nila dahil para na rin akong na-coconnect sa nakaraan na wala ako. Nagbakasyon na pala sila ng sama-sama sa Thailand at Singapore noong last last chirstmas. Hindi ko masabing alam ko iyon dahil baka isipin nila ay inii-stalk ko sila ng sobra. Pero totoong lagi ako nakikibalita sa ibang tao para makamusta sila. I maybe in America but my heart will always be in here, where they are.

There was a time when I knew they'll spend a vacation in Korea, i go there too. Pero sikreto alng yon. Walang nakakaalam na sumunod ako. Si Min lang ang may alam nang pagsunod ko non. Alam ko naman that time na hindi ko sila pwedeng lapitan dahil alam nila, busy ako kasi madalang ako makipag-usap sakanila. Hindi ako nagseseen sa mga chats nila, hindi ako sumasagot sa mnga private messages nila, at kahit sa mga face time, wala ako dahil na rin sa wala akong maiharap na mukha sakanila kahit na hindi naman nila ako sinisisi. Sarili ko nalang talaga ang pumipigil saakin.

That time, I am secretly following them. Kahit sila pimunta, nandoon ako. Nakikita ko sila pero hindi nila ako nakikita. Kahit na gusto ko silang yakapin isa-isa, ayoko kasi natatakot ako sirain yung bakasyon nila, o kahit yung araw nila. For years, I'm invisible.

"Tapos naalala niyo nung nag-Korea tayo? Ang weird non kasi may isang girl na naka-balot ng scarf yung face tapos may eyeglasses na laging nakasunod satin kahit saan tayo magpunta." kuwento ni Ate Joyce. Bigla naman ako kinabahan dahil ako iyon. Nagkatinginan kami ni Min dahil kialla niya rin na ako ang tinutukoy nila.

"Oo! Stalker ang galawan." They all laughed and i faked a smile as well. Kinakabahan ako sa mga sandaling ito.

"Okay ka lang, girl?" pagtatanong ni Min. Tumango naman ako sakaniya.

"I was a little scared that time pero right after Adam looked for that girl, wala na. Di na ulit natin siya nakita, right?" Ate Janine said. Mas lalo akong kinabahan dahil naalala ko ang pangyayaring iyon. Adm looked after me pero hindi niya alam na kao iyon. Mabuti nalang ay nakatakas ako sakaniya pero muntikan na kong mahuli non.

Bigla akong tumayo sa kinauupuan ko at nag-excuse sakanila. Nagpaalam ako na mag-rerestroom ako saglit. PAgdating ko sa restroom ay agad ako napaupo dahil para akong kinakapos ng hinihnga sa pagakaktakbo ko papunta dito. Hindi ko alam pero biglang uminit ang gilid ng mata ko nang maalala ko yung mga pangyayari na yon. Puro nalang nakaraan ang naaalala ko.

Hindi, Michelle. Hindi ka iiyak. Wala namang nakakaiyak pero bakit ka iiyak? I convinced myself pero I failed. I cried as the fear is coming back. Nararamdaman ko parin yung takot ko that time na baka mahuli ako ni Adam at baka makita nila ako tapos kamuhian nila ako.

Ilang saglit ko pa munang pinakalma ang sarili ko bago ako maghilamos para hindi mahalata na umiyak ako. Huling beses ay tumingin ako sa salamin, hindi naman masyadong maga ang mata ko pero close enough kung hindi pa ako tumigil sa pag-iyak. Inayos ko na ulit ang sarili ko at nagdesisyon nang lumabas.

Paglabas ko ay ilkang hakbang lang ay napansin kong may lalaking nakatalikod doon. Doon palang sa tindig niya, alam kong siya iyon. Pina-natili kong kalmado ang sarili ko bago magsalita.

"Ah, ano, matagal ba ako sa CR?...So...Sorry. Uhm...Tapos na ko pwede ka na pumasok." kinakabahan kong sabi. yumuko ako atsaka tumuloy sa paglalakad. Ilang hakbang papalayo palang ako sakaniya ay nagsalita siya na sobrang nagpakabog ng dibdib ko.

"It's you, right?"

Thise three words stopped me. Parang nasimento ang paa ko sa mga sinabi niyang iyon. Nahirapan ako umalis dahil parang pumulupot sakin ang mga salita niya.

"You followed us in Korea." malamig niyang sabi saakin. NApapikit ako ng marahan sakaniya. Kung pwede lang magpakain sa lupa, gawin niyo na.

"Hi-hindi ko alam ang sinasabi mo." I said. Unti-unti akong humarap sakaniya at nasalubong ko ang mata nanaman niyang may bahid ng galit o inis. BAsta ang alam ko lang, ayaw ako nakikita ng mga mata niya. Humakbang siya papalapit saakin at mas kinabahan ako lalo. Habang mas lumalapit siya, mas naninigas nag paa ko sa kinakatayuamn ko.

"Huwag ka na magsinungaling pa, Michelle!" naiinis niyang sabi saakin. Natatakot ako na kinakabahan. Ayoko sabihin yung totoo dahil para saan pa ba? Bakit ba ayaw nalang niya ako hayaan muna?

"Hindi ko talaga alam ang sinasabi mo, Adam." sabi ko sakaniya at akmang tatalikod na ko nang higitin niya ang braso ko. Hinawakan niya iyon at nagulat ako sa kung gaano kahigpit iyon.

"Huwag ka na nga mag-sinungaling! Ikaw yon, MIchelle. Kahit ano pang sabihin mo, alam kong ikaw yon!" sigaw niya saakin.

" Alam mo ba kung ano ang nakaksama ng loob?" Hinintay ko ang mga susunod niyang sasabihin saakin. Nang-gigilid ang luha ko. Natatakot kasi ako sa mga pwede niyang gawin.

"Yung nagsisinungaling ka pa kahit na huling-huli ka na sa akto!" madiin ang pagkakasabi niya ng mga salitang iyon at ounong puno ng hinanakit. His words were so sharp too the point that the knife was pinned too deep. Parang pinipiga ang puso ko sa mga sinabi niya iyon dahil alam ko na hindi lang iyon about sa nangyari sa Korea, it was also applied to what happened 8 years ago. Sa laboratory, sa hospital, sa bahay. All this years, alam ko hindi siya maniniwalang aksidente lang ang nangyari. He was too blinded to what he just saw. 

"Calm down, Adam. Please, you're scaring me" sabi ko sakaniya. Pinipigilan ko humikbi dahil ayoko makita niya na ganon ako kahina. Oo, mahina ako pero ayoko ipakita sa iba. Gusto ko makita niyang malakas ako kahit durog na durog na ko. Nang tumulo ang luha ko ay unti-unting lumuwag ang hawak ni Adam sa braso ko. He suddenly looked away. 

"Leave." He said coldly. Even if I wanted to leave, hindi ko magawa. Na-estatwa ako. 

"Im sorry, Adam. " I said and I cant help not to cry. "Patawarin mo ko sa lahat ng nangyari nung nakaraan." I added. Hindi ko mapigilan ang hindi umiyak. I breakdown. 

"If one day, maging handa ka nang makinig, i'll explain everything. Pero huwag ngayon, Adam kasi mahina pa ko. Hindi ko pa kaya madurog ulit sa nakaraan. For 8 years, I was never at peace, Adam." Nakatalikod siya kaya hindi ko alam kung ano ang reaksyon niya. PEro gusto ko lang iyon sabihin sakaniya para malaman niya na darating ang araw at maiintindihan rin niya ang mga naging dahilan ko. Hindi pwedeng ako lang ang handa, siya rin dapat. For once an for all, gusto ko na tuldukan ang lahat ng mga misconceptions.

"I'm still haunted by the past, Adam, and I can't escape it. "

*