Never Get Closed to a Psychopath

Chapter 4: Mislead downfall

Cleofe Dizon

I kept my chin up and maintained my b***h face as I'm walking along the corridor. I didn't give a damn care on many eyes directly looking at me. Ni isang sulyap ay hindi ko ibinibigay, my gaze is too precious for them to receive. Besides, I don't bare with judgemental faggots and such.

"Look girl, why there's a criminal in our school? Our life is in danger!"

"God! I thought she's in jail na, why is she here?"

"Stinky killer. Gross,"

"Dapat hindi na siya nagpapakita pa rito,"

Kinuyom ko ang mga kamay ko at huminga ng malalim habang nakaharap sa aking locker. I'm searching for something but I can't guess it anymore because I'm distracted by these bitches around me. Kaunti nalang, makikita nila ang sinasabi nilang killer.

"She's still even wearing our school uniform! Geez!"

"It's scary lang hinahayaan nilang may makapasok na serial killer here,"

There. They pulled the trigger. Padabog kong isinara ang locker at hinarap sila. Tumahimik ang paligid ko, plenty students where even stopped just to watch us. I remained stoic and emotionless kahit na sa loob loob ko ay gustong gusto ko nang magsisigaw at lantarang isampal sa kanila ang katotohanang hindi ako ang sinasabing serial killer.

For god's sake I can't even kill a cockroach!

"You guys done with your feedbacks about me?" I raised my brow. No one answered. I smirked.

"Ano? Bakit 'di kayo makapagsalita? Nakaharap na ako oh? Feel free, I'll listen to your non-stop bullshits." I crossed my arms and stared at them one by one, remaining my b***h expressionless face.

I envy people who always backstabbing anyone they don't know or even deeper than what they know about. Some people were born to be judgemental, pati buhay ng iba pinapakialaman nila. Kahit hindi totoo ang kwento, ipagpipilitan parin nila. At kapag napagbintangan lang, para sa kanila ay kriminal o suspect na kahit wala namang ebidensya o pruweba.

This kind of society... it's toxic.

Akala ko wala nang mangangahas na magsalita tungkol sakin ng harap-harapan but I'm wrong because there's this brave stupid girl na nakapony tail at may makapal na foundation, nagmumukha tuloy siyang harina. Such a low class.

"Nakukuha mo pang magmatapang, killer?Nakikita mo ba? Hindi ka na welcome rito at saka bakit ka nga ba nandito? Eh diba dapat nasa kulungan ka na? Siguro ginamitan mo ng impluwensya ng pamilya mo 'no? Ginamitan ng pera para makatakas sa kasalanan!" dinuro niya ako.

Nagsimula nang magbulong-bulungan ang mga estudyanteng nakaaligid sa amin. I remained my cold smirk and let them see that I'm not affected.

"Tapos ka na?" I snapped.

Tinaasan niya ako ng kilay, but sorry mas mataas ang original eyebrows ko kumpara sa kanyang kapit pencil eyebrows.

"Kriminal ka na nga, matapang ka pa rin? Tingnan natin kung hanggang saan ang tapang mo!" I was literally shocked when she suddenly ran towards me and grabbed my gorgeous million dollar hair!

But because of my adrenaline rush, I grabbed her sticky hair back. At natagpuan ko nalang ang sarili kong nakikipagsabunutan sa babaeng hindi naman pamilyar sa akin at wala na akong balak alamin pa ang kanyang pangalan.

When she grabbed my hair tightly, my diamond hairclip dropped at lumikha iyon ng tunog. I didn't have any second thought or so, bigla na lamang nagdilim ang paningin ko at tingin ko ay bumuhos ang lahat ng emosyong kanina ko pa pinipigilan. Kinalmot ko siya sa kanyang braso kaya napabitaw siya sakin at mangiyak ngiyak na ang hitsura.

I stood up and looked down at her pathetic position. Talo naman pala. Galawin na nila ang lahat 'wag lang ang hairclip ko because it's the only gift I received from Eliot, my first love and my only last. Yes, it may sounds so cheesy but he's the only person who gives me inspiration to be brave...

And our broke up was the most painful. He's seeing me as a weak girl na puro iyak lang at asa sa iba. He's the reason why I became this b***h everyone hated.

"Did you saw how cruel she can be? Kinalmot niya ako and it made bloodshed! Look at my arms! My flawless arms! You b***h!" she pointed out a finger on me.

Lumakas ang bulungan na kanina pa pumupuno sa corridor.

"Ang sama mo talaga, Cleofe! Akala mo kung sinong maganda mamamatay tao naman pala!" I heard one of them shouted. It's like a dagger stabbed on my heart and ego but nevertheless, I don't really care.

"Tingnan mo pati si Ariane nabiktima mo! You should go there in jail! You deserve to rot in jail!" may narinig pa akong sinabi ng isa. Suminghap ako at pinulot ang bag ko.

"Ops there... where do you think you're going? Akala mo palalampasin ko ang pagkalmot mo sakin? In your damn dreams!" it's so fast, Ariane grabbed my arm and a hand slapped my left cheek.

Nagsigawan ang mga nanonood at napaluha nalang ako sa lakas ng sampal. I felt like my cheek burned. I even heard some guys na pinagpupustahan kaming dalawa. You done it wrong. Very very wrong.

"Do you know what I hate the most? It's the fakers who have the audacity to copy the original queen here. Ginagaya mo ba ako?" napipilan siya, hindi makapagsalita. It's my turn to smirk.

"Please don't plagiarize anyone you can't. Kung pinipilit mo lang ang sariling maging magandang maldita katulad ko, please 'wag nalang. Hindi kasi bagay sa gaya mong..." I head to toed her."Low class and lack of experience."

"How dare you!" marahas siyang tumakbo patungo sakin at kinubabawan ako't pinagsasabunot, bumabawi ako at hindi hinahayaang matalo niya. I'm not a loser, she is.

Pero I think nadehado ako kasi pinagsasampal niya ako habang pinipigilan niya ang mga kamay kong bawian siya, nakikitulong narin ang mga kaibigan niya. Pinagtutulungan at pinagkakaisahan nila ako at ni isa ay walang umaawat. And when I looked at the point side, I saw my friends, Geniva, Julie and Keila.

They are just standing there at nakahalukipkip habang pinapanood akong pinagkakaisahan. I mouthed them 'help me, bitches' when our eyes crossed but sabay sabay lang silang nag-iwas ng tingin na parang hindi ako kilala o nakilala kailanman.

My mouth dropped open. Hindi ko naiproseso ang nangyari hanggang sa tumama ang isang malakas na sampal sa akin. Nalalasahan ko na ang dugo, I'm at the edge of crying. Hell, parang lahat ng naipon kong b***h defense at bravery ay nawala.

"Hoy, ano yan?! Bitiwan niyo siya girls!" namalayan ko nalang na wala nang nakadagan sakin dahil dumating ang guidance councilor.

She helped me to stand up,"Ano pang hinihintay niyo? Oras na ng klase, go to your proper classroom now!" she shouted terribly at the students and they all ran out,"At kayo! Go to the guidance now!" she shouted also when she turned to Ariane and her puppets how cheaps.

"Hija, ayos ka lang ba?" she asked. I nodded at pinulot na ang shoulder bag.

"Thanks, I'm okay. Excuse me," hindi ko na siya pinatapos at tinalikuran ko na para pumuntang comfort room.

Good thing no one was inside so I walked towards the sink and let my tears fell down like a damn waterfalls. Minsan lang ako mahina at iyon ay sa harapan ni Eliot, not even on my parents nor sister or anyone including my friends... oh I'm wrong, I'm wrong enough because they're not my friends.

How can't they even help me when I needed them the most?

It hurts the moment I asked for help, they will avoid my gaze and act like they don't know me. Since highschool, they are my friends, my companions, my girls, my comfort zone when I'm broken with Eliot... s**t! Ang sakit lang...

I'm f*****g wrong.. Ganito pala ang pakiramdam ng tinatalikuran ka. Ganito pala ang pakiramdam ng trinaydor. Ganito pala kapag naloko... ang sakit. Now I know how it feels to be treated like a trash and to be used.

I wish my family will forgive me for being such a b***h. I wish my friends who betrayed me earlier would remember my genuine care for them. I admit I'm a brat but I will never ever be a serial killer. That's the most terrible lies pointed out to me.

"Hindi na ako magpapaligoy ligoy pa, Ms. Dizon, may kinalaman ka ba sa brutal na pagkamatay ni Mr. Marasigan at ng dalawa niyang kaibigan?" the chief asked directly as his eyes staring at mine.

Pilit akong nagwawala kasi wala naman talaga akong kasalanan! Ano ba itong sinasabi nila? Hindi ko sila maintindihan at hinding hindi ko sila maiintindihan!

"Kahit anong itanong niyo sakin, my answer will remain. I'm. Not. Involve. With these shits." tiningnan ko rin siya sa paraang hindi kumukurap.

My parents were beside me at kanina tinanong rin ako kung may kasalanan raw ba ako doon. I wanna shouted at the whole universe that I'm not the killer.

Even the parents of Kris, Johary and Fred confronting me for the crime I didn't do. I feel alone and weak.. they have the evidence against me while I haven't to defense myself.

Chief sighed," Kanina mo pa nga iyon sinasagot, hija, pero paano mo maipapaliwanag ang sulat na naiwan sa locker ni Kris Marasigan?" he's reaching for something on the envelop and gave me a paper.

My forehead crinkled after I read it, what the hell? Me? Asking for favor with this three? Ano bang iniisip ng killer na iyon? I can't even smile at them!

"You know, Chief. This is nonsense. You handcuffed me without hearing my side first? This is so funny! This is not my penmanship and I don't do such favors! At kung hihingi man ako ng pabor ay sa ibang guy na kaclose ko at mas matino kesa kanila!" I cleared out.

They looked at each other and told the parents of the three victims that I'm just a person of interest until the police finds out the one responsible for the crime. So they unhandcuffed me and brought me back to my parents. I didn't cry infront of them. I requested that I'll go to school when tomorrow comes because I'm not guilty to hide nor run away.

I searched for my tissue and wiped my unlimited tears while I'm sobbing hard. I don't cry devastatingly unless it's really so hard to deal with.

I'm always saying that girls around me is such a loser... never know I am too.

---

Third Person's POV

Nakangisi si Valeen nang lumabas sa cctv room at hindi na nilingon pa ang loob kung saan tulog lahat ng nangangasiwa roon.

"Thanks, rivoltril." ani ng dalaga saka nagtungo sa girls comfort room habang simisipol sipol pa.

Lumingon muna si Valeen sa kaliwa't kanan niya at napahagikhik nang walang ni isang estudyante ang dumaraan sa hallway.

Pumasok siya sa comfort room at nilock ang pintuan. Napatingin sa kanya ang dalagang si Cleofe na hindi parin natigil sa pag-iyak, kumunot ang noo nito habang pinagmamasdan si Valeen na malawak na nakangiti sa kaniya at nasa likod ang dalawang kamay.

"Why did you locked the door?" nakangiwing sabi nito habang hindi parin humihinto ang animo'y gripong mga luha.

Humakbang palapit sa kaniya si Valeen habang nakangiti parin,"I locked it because I want to do so?" tumawa siya.

"What are you doing here?" mahinang tanong ng umiiyak na dalaga. Lumapit pa siya lalo kaya napaatras ito.

"Bakit? Ikaw lang ba ang pwedeng gumamit ng comfort room? I came here because I saw what happened earlier sa corridor." ngumisi si Valeen.

"And so? Why do you care?" umiiyak man, nagawa paring tumaas ang kilay ni Cleofe.

Kunwari'y bumuntong hininga si Valeen at lumungkot ang ekspresyon.

"Nalulungkot lang ako sa ginawa ng mga kaibigan mo sayo," aniya na nakapagpalaki sa mata ng dalaga, ngumisi siya ng palihim."They should help you hindi 'yung parang wala kayong pinagsamahan. Alam ko rin na ikaw ang pinagbibintangang killer, hindi ako naniniwala roon kasi malay mo naman naset-up ka lang diba?" pagpapatuloy ng kasinungalingan ni Valeen.

Nagtataka man, hindi napigilan ni Cleofe na mas lalong maluha at iyon ang mas ikinatuwa ng dalagang kaniyang kaharap.

"Mabuti ka pa, kahit stranger ay alam mo kung ano ang tama. I can't believe Geniva, Julie and Keila did that to me.. they're like my sister.. I treated and valued them but..." bumuhos muli ang panibagong luha ni Cleofe.

Gustuhin mang ngumisi, pinanatili ni Valeen ang malungkot na ekspresyon at inilahad ang kamay sa dalaga.

"Let me hug you, sis. You can cry on my perfect shoulder, shh it's okay to be weak.. it's okay to cry." pagkasabi niyon ni Valeen ay walang pasubaling niyakap nga siya nito."Gotcha..."

Umiyak nang umiyak ang dalagang si Cleofe sa balikat niya habang siya ay hindi na mawala pa ang maliwanag na pagkakangisi. Hinagod hagod niya ang likod ni Cleofe na animo'y pinapatahan ito.

Nang kumalas ito ay sumeryoso siya, nakatago parin ang isang kamay kung saan naroon ang isang patalim.

"Gusto mo bang matapos na ang mga problema mo at hindi ka na umiyak pa?" tanong ni Valeen.

"Y-Yes I want that but what.. do you mean by that?" naguguluhang tugon ni Cleofe.

Tila'y ang maamong mukha ni Valeen ay naging malademonyo dahil sa lantaran nitong pagngisi. Kinilabutan at napaatras si Cleofe lalo na nang ilabas ni Valeen ang patulis na kutsilyong kanina niya pa itinatago.

"W-Wait, why are you holding that?" bakas ang kaba at takot sa magandang mukha ni Cleofe Dizon.

"I'm holding this because this is my very own partner.." ani Valeen at biglaang sinaksak ang dalaga."..in crime."

Unti unti, nanlambot ang mga tuhod ni Cleofe habang nakaawang ang bibig kung saan dumadaloy na ang sariwang dugo. Muntik na siyang mapaluhod ngunit inalalayan siya ni Valeen na nasisiyahan sa reaksyon niya.

"Omygod... you're the k-killer.." mahinang usal ng dalaga at hindi makapaniwala sa nangyari.

"Yes I am," taas noong sagot ni Valeen,"But they say you are, poor you. Sorry not sorry, girl." at malakas na hinugot ang patalim na nakabaon sa tiyan nito. Tuluyang bumagsak sa sahig si Cleofe habang habol ang hininga.

"W-Why... are you doing this?" nag-uumapaw ang luha at galit sa mga matang tanong nito.

Nameywang si Valeen at tumingin sa kisame habang nakahawak sa baba ang kamay na parang nag-iisip.

"Alam mo hindi ka naman talaga dapat madadamay eh, pero 'yang pangalan mo ang buena manong sumaklolo sa akin. Salamat ah? Kaya nga bilang kabayaran ay hindi na kita hahayaang mahirapan pa at padadaliin ko na ang buhay mo."

Nanaig ang kilabot at umagos pa lalo ang luha ni Cleofe kasabay ng pag-iling. Tila binuhusan siya ng malamig na tubig nang mapagtantong wala na siyang matatakasan pa.

"You're crazy! Dahil sayo nasira ang buhay ko! My reputation were ruined because of you! Paano mo nakakayang gawin ang mga bagay na ito?!" humagulhol ang dalaga. Hindi doon natinag si Valeen at sa halip ay kalmadong umupo sa harap nito para magpantay ang mukha nila.

"Paano ko nagagawa? Simple lang, it's because I'm amazing.. I'm genius.. and I'm magnificent." aniya at binalewala ang mga himutok nito.

Dahil doon, mas lalong nagwala si Cleofe."Help! Help me! Someone help me please! The killer is here! Helppp!"

"You shut up!" nanggigigil na sinaksak ulit ni Valeen ang duguan nang dalaga at sa pagkakataong ito ay sa lalamunan na kaya umubo ito nang umubo.

"Aaahhhh!" napatili si Cleofe nang sunod sunod hiwain ni Valeen ang kanyang mapulang labi gamit ang kutsilyo. Umagos na parang gripo ang malapot nitong dugo.

"Ingay mo. Nage-enjoy pa ako pero inubos mo agad ang pasensya ko kaya advance rest in peace sayo." Isinalpak ni Valeen ang patalim sa mismong loob ng bibig nito at ibinaon ng ilang beses hanggang sa sumuka ito ng napakaraming dugo at laman mula sa lalamunan.

Sa biglaang paghugot ni Valeen ng kutsilyo ay nagtalsikan sa kaniya ang mga dugo at laman. Tumirik ang mata ni Cleofe at nalagutan ng hininga.