CHAPTER FIVE
1190 Words
NAYA MALIA
A strong smell of antiseptic hit my nose when I regained my consciousness…
Where am I? My vision is still blurry after I open my eyes and suddenly a severe pain in my head hits me which makes me moan in pain nang may lumapit sa akin na isang nurse.
I'm in the hospital… dinala niya ako rito?
“H'wag kayong kumilos Ma'am! Sandali tatawagin ko ho si Doc.” Nagmamadali na itong lumabas at mayamaya lang bumalik nga ito kasama na ang Doctor pero may isa pang lalaking pumasok kaya nanlaki ang mata ko at nanigas sa kinahihigaan ko.
Biglang nag-ingay ang aparato hudyat na nagpa-panic ako kaya mabilis na nila akong dinaluhan at lumapit din sa akin si Fabian na may kakaibang emosyon sa mga mata na hindi ko lubos na maintindihan.
Tila… pagsisisi na hindi ko mapaniwalaan dahil wala naman siya no'n…
“Calm down, Ma'am. We're here to check on you not to hurt you,” the male Doctor assured me nang makita niya ang takot at pamumutla sa mukha ko at akmang hahawakan ako sa balikat pero agad akong umiwas.
Natigilan naman ang Doctor at ngumiti. “It's okay, we mean no harm,” saad nito buhat ng palakaibigang boses kaya unti-unti nang tumitigil sa pag-iingay ang aparato.
Hindi naman ako natatakot mahawakan ng Doctor, kundi sa lalaking nasa likod niya na ngayon ay seryosong nakatingin lang sa akin pero kinuha ng Doctor ang atensyon ko.
“Anong masakit?” tanong nito.
“U-Ulo ko po…” mahina at malumanay kong sagot.
“Alright, later bibigyan kita ng pain reliever but I have one more question.” Sabay lingon sa likod kung nasaan nakatayo si Fabian na hinahayaang kausapin ako ng ibang lalaki sa pagkakataong ito at himalang hindi pinaiiral ang selos…
Marunong pa rin pala siyang lumugar.
At muli ako nitong hinarap. “Aware ba kayo na nagdadalang tao kayo bago pa kayo makunan?”
Biglang tigil ng mundo ko sa narinig. Nagdadalang tao ako at… nakunan?
Hindi ako nakasagot at napatulala na lang.
Nag-buntis ako… at ngayon nakunan ako?
Nanginit ang mga mata kong napatingin sa kawalan at umiling. “Hindi ko… alam…”
Napahawak ako sa tiyan ko at napatingin dito. “Nag-buntis ako pero… ngayon wala na?” Hindi maproseso ng utak ko at nagumpisa nang manubig ang mga mata.
Sinong dapat sishin? Ako ba o ang nakabuntis sa akin at siya ring nanakit sa akin?
Bigla akong tumawa nang gumuhit ang pait sa lalamunan ko. Hindi ko alam bakit ang sakit malamang nawala nang hindi ko man lang nalalaman na may nabuo pala?
Kahit pa bunga siya ng pananakit at pangaabuso? Parang naninikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga at napaiyak na lang ng tahimik.
“Leave us,” narinig ko ang matigas na utos ni Fabian sa kanila at hinarap siya ng Doctor at lumapit pa sa kanya at may sinabi pero hindi ko nagawang maintindihan because the shock is unbearable…
Lumabas na nga sila ng silid at naiwan na lang kaming dalawa.
“You know that you’re pregnant but you didn't tell me, don't you?” Why does he sound like I'm the one who should take the blame to ease his guilt for what he did?
Unt-unti ko siyang binalingan mula sa pagkakatingin ko sa kawalan. “I didn't know… and why are you asking me this?” Hate is suddenly shown in my eyes.
“Bakit parang kasalanan ko pang nakunan ako kahit wala akong ideya na may nabuo mula sa kalupitan mo sa akin?” dagdag ko pa na puno ng hinanakit.
Hindi siya nakapag-salita pero alam ko na guilty rin siya na siya na ang nakabuntis siya rin ang may gawa bakit nawala… and it's not my fault anymore, at kahit simula pa lang naman wala akong naging kasalanan sa kanya.
“You got me pregnant…” Mapait akong natawa. “Pero ikaw rin ang nag-alis.”
Umigting ang panga niya sabay napahilamos at nagpamaywang sabay tumingala at napayuko hilot ang noo.
I'm right, guilt is taking over him hindi dahil nakokonsenya siya para sa akin kundi dahil din sa kanya nawalan siya ng sanang magiging anak na niya…
Pero may halaga nga ba sa kanya?
Hindi naman ako espesyal na babae para sa kanya na kung tutuusin kaya wala lang ito dapat sa kanya at ganun din dapat sa akin dahil bunga iyon ng kalupitan niya.
Marahil inadyang hindi matuloy ang dinadala ko para hindi niya masaksihan kung anong klaseng tao ang pinanggalingan niya.
“Baka kaya hindi natuloy dahil hindi ka karapat-dapat maging ama.”
Natigilan siya mula sa pagkakayuko at unti-unti nag-angat ng tingin sa akin at kitang-kita ang pagguhit ng matinding galit sa mga mata niya na para bang anumang oras kayang-kaya niya ako ulit saktan sa kabila ng estado at kondisyon ko.
Pero sa kauna-unahang beses hindi ako nakaramdam ng takot sa kanya dahil mas nangingibabaw ang sakit sa kalooban ko.
Kung saktan man niya ako ngayon, mabuti pang tuluyan niya na lang ako pero himala rin hindi siya kumibo at hindi siya umalis sa kinatatayuan niya.
Pero ang mga mata nanatili ang galit doon at sinasabing pasalamat ako nasa ganitong kondisyon ako kung hindi… at napailing na nga lang ako at natawa habang nanunubig ang mga mata.
“Saka…” Muli akong tumawa at tumingala sa itaas ng kisame para maibsan ang bigat ng dibdib.
“Wala naman tayong relasyon… kaya dapat masaya kang hindi natuloy dahil kung nagkataon magkakaanak ka sa babaeng inaalila mo lang… wala akong halaga Fabian para magkaanak ka sa tulad ko.”
I chose to down and degrade myself in front of him so I can save at least of freedom I had, kung sakali ay mas kawawa ang bata kaya naisip ko na lang din mainam na iyong nangyari, kaysa pati ito maghirap katulad ko.
“Who are you to say that, huh?” His eyes are now looking at me bloodshot and anger is visible on his face and I gasped when he walked fast and hold both of my arms.
Halatang sinusubukan gaanan ang hawak niya sa akin pero nanatiling mabigat ganoon din ang tinging iginagawad niya at tila mas naghihinagpis pa kaysa sa akin.
“Who are you to tell me like it was nothing to me?!” Tumaas ang boses niya, nagulat man ako pero nanatili lang ang tingin ko sa kanya.
“Maybe you can see me as the most evil man you ever knew, but let me tell you this…” He gritted his teeth and his eyes reddened na hindi ko alam kung galit pa ba ito o pagkahabag na.
“If I only knew that you were pregnant…” He hissed and the guilt clearly visible in his eyes and on his face. “I could have at least been gentle to you…” He whispered and he put his forehead on my weak and thin shoulder wearing a white hospital gown.
“But it's too late.” I chuckled with tears. “You killed the baby, you're the one who made it but you're also the one who took it."
- Writer
