My Husband Forgets Me (SPG)

ESTEE LAXAMANA POINT OF VIEW Hindi ko talaga alam kung bakit ngayon pa ako inabot ng ulan. Sa dinami-rami ng araw na puwede akong mabasa at mapahiya sa harap ng mga estudyante ko, ngayon pa talaga, sa mismong araw na late ako sa lahat. Mahigpit kong hinawakan ang mga lesson plan na pinagawa sa amin kanina sa faculty room habang nagmamadali akong tumawid sa kalsada. Iniipit ko sa braso ang brown envelope, sabay takbo, pero hindi ko na kinaya nang biglang dumulas ang tsinelas ko sa basang semento. Pakiramdam ko slow motion akong bumagsak. Nakita ko ang mga papel kong parang mga paruparong nagkalat sa ere. Sa isip ko, ‘Patay, yari na. Instant viral na 'ko sa f*******: neto.’ Pero bago pa man tumama ang mukha ko sa kalsada, isang malakas na bisig ang humila sa akin. "Miss, careful," malamig pero mababang boses ang bumungad sa tenga ko. Nag-angat ako ng ulo. Sa kabila ng malakas na patak ng ulan, para akong natulala. Isang lalaking naka-itim na coat, basang-basa ang buhok, pero kahit ganun, hindi matitinag ang porma niya. Para siyang lumabas diretso sa cover ng magazine. Matangos ang ilong, matalim ang mga mata, at 'yung porma niya, Diyos ko, parang hindi bagay sa ganitong lugar. Hindi ako agad nakagalaw. Nakaalalay pa rin siya sa balikat ko. Parang slow motion ang lahat habang ang mga estudyante ko, mga co-teachers, at kung sinumang tsismosa sa paligid, napatigil sa kakapanood. "Are you okay?" ulit niya, habang pinapadaan ng isang kamay niya ang envelope ko. Tumango ako, pero ramdam ko pa rin ang pamumula ng buong mukha ko. "O-okay lang po, sorry po... Salamat po, Sir," nauutal kong sabi habang pilit kong inaayos ang sarili ko. Ngumiti siya ng bahagya, 'yung tipong isang anggulo lang ng labi niya ang umangat, pero sapat na para mapabilis ang t***k ng puso ko. "Hindi mo na kailangan mag-sorry. Should be thanking me you’re not bleeding all over," biro niya, sabay hawi ng basa niyang buhok sa likod. Diyos ko, ganun ba talaga kagwapo ang mga savior sa totoong buhay? Hindi ba dapat sa Koreanovela lang 'yon? Naglakad siya pabalik sa gilid kung saan nakapark ang isang itim na luxury car. Akala ko tapos na ang eksena, pero bago siya sumakay, lumingon pa siya sa akin. "Next time, look before you cross, Miss Teacher," sabi niya, sabay kindat. Para akong nabilaukan sa sariling laway. Miss Teacher? Paano niya alam na teacher ako? Biglang sumulpot si Angie, ang kapwa ko guro, sa likuran ko. "OMG Estee! Nakita mo 'yun? Grabe, parang knight in shining armor! Sino 'yun? Hindi ko siya kilala!" bulong niya habang excited na excited. "Ni hindi ko nga alam, e!" sagot ko habang pilit kong pinupulot ang mga papel na lumutang pa sa lupa. "Estee, girl, ang swerte mo. Ang daming naghahanap ng knight in shining armor. Ikaw, literal na hinatak mula sa kamatayan," biro pa ni Angie, sabay tawa. Napangiti ako kahit basang-basa ako at nilalamig. Para akong binuhusan ng adrenaline. Pero sa loob-loob ko, baka naman hindi ko na siya makita ulit. Malay mo, turista lang 'yon o kaya dumaan lang. Tinulungan ako ni Angie ayusin ang mga papel ko. Niyaya na rin niya akong pumasok sa faculty room para makapagbihis at magpatuyo kahit paano. Habang naglalakad kami, hindi ko mapigilan ang sarili kong lumingon pabalik sa kalsada kung saan siya nawala. Hindi ko alam kung bakit, pero may kakaiba akong naramdaman nang magtagpo ang mga mata namin kanina. 'Yung tipong... hindi lang siya basta aksidente. Parang may nagsisimula. Pero syempre, baka nag-iilusyon lang ako. Estudyante loans ko nga, hindi pa bayad, pag-ibig pa kaya? Pagkapasok namin sa faculty room, biglang nagsisigawan ang mga kasama naming teachers. "Estee! May naghanap sa'yo kanina!" sigaw ni Ma’am Dalisay habang may hawak na paper bag. "Ha? Sino?" "Isang lalake, ang gwapo, naka-black car! Iniwan niya 'to!" sabay abot ng paper bag. Nagkatinginan kami ni Angie, parehong nanlaki ang mata. Dahan-dahan kong binuksan ang paper bag. Nandoon sa loob ang isang pares ng bagong sneakers at isang maliit na card. Binasa ko agad ang nakasulat: ‘Para sa susunod na lakad mo sa ulan. Ingat ka, Miss Teacher. -A’ "Aaaaaaaahhhh!" halos mabingi ako sa sigaw ni Angie. "OMG Estee, sino siyaaaa? Baka siya na ang destiny mo!" panay kilig niya habang niyuyugyog ako. Hindi ko alam ang isasagot. Gusto kong tumili. Gusto kong matawa. Pero higit sa lahat, gusto kong makita ulit 'yung lalaking 'yon. Sino kaya siya? Hindi ko alam na ang isang simpleng pagtawid ko pala sa ulan ang magbubukas ng bagong kabanata ng buhay ko—isang kabanatang puno ng pagmamahal, sakit, at mga pangakong hindi ko alam kung kaya ko pang hawakan pagdating ng araw. Pero sa moment na 'yon, ang alam ko lang... unang beses kong naramdaman na baka... baka nga totoo ang fairytales.