Almost Over You

Chapter 4

--

My brows furrowed.

"I don't care," I rolled my eyes before taking my wrist back on his hand.

Kita ko ang pagkabigla sa mga mata niya. I smirked on that. Handa ko na sana siyang talikuran ng bigla siyang nagsalita.

"Really? Your eyes are saying something, Winslet."

This man has a talent on how to annoy me.

"Look, I don't really care if you like someone and were not that close—"

"Primo, you're here?" I was interrupted by someone.

Pareho naming nilingon iyon. Napaawang ang bibig ko na makita ang ama ko palapit sa direksyon namin, he's holding a bouquet of flowers. Sa likod niya ay si tita at Sarra.

Sinalubong ko si papa nang ngiti at yakap.

"You came," It was more like a whisper.

"I was late, hija. I'm sorry," he apologized then unclasped our hug. Ningitian niya muna ako bago nilahad sakin ang bouquet.

"By the way, congrats for being valedictorian," he sighed. "Ngayon ko lang nalaman, I'm sorry."

Kaagad akong umiling. "No. It's okay! Ang mahalaga po sakin ngayon ay nakarating ka."

He patted the top of my head before turning his gaze on my back. Napalingon ako doon. Hindi ko pa nakalimutan ang tanong niya kay Primo. Nandito siya para kay Sarra at nahihiya ako sa dahilan kung bakit.

"I have a meeting with someone near at here, tito. I was about to get in my car when I saw Henry here, my friend, he was the one who invited me here," he explained calmly.

Aba! Tapos iniwan ang ininvite niya! Great!

"I see." Father nodded, satisfied at Primo's explanation. Bumaling siya kay tita. "So what are your plans after here, Irene?"

Hindi ko na hinintay ang sagot ni tita dahil ako na mismo ang sumagot. "We had a little celebration on our house," I said shyly.

"Ito na ang nakasanayan ng anak mo, Alfred. Ang maghanda ng simple at idiwang na nasa bahay lamang," singit ni tita.

Hindi nakawala sakin ang paglapit ni Sarra kay Primo. Bahagya silang nagbulongan, kita ko ang pagsimangot ni Sarra. Hindi na talaga nahiya. I slightly shook my head.

"Let's go, then," pag-aya ni tita.

Sabay naming nilisan ang hall, sa labas ay nakaparada ang kulay grey na sedan ni papa.

"Kay Primo na ako sasabay, Irene," biglaang untag ni Sarra.

Tumiim ang bagang ko. Gosh this woman, ano nalang ang isasagot ko kay papa kapag nakahalata siya? Sa halip na mairita ay pinili ko na lamang pumasok sa kotse. Bahala sila sa buhay nila.

Pumasok na si tita at pareho kaming nasa likod habang si papa ay nasa shotgun seat. Four seater lang ang loob ng kotse. The engine started. I couldn't but to smell the flowers in the bouquet. One gasp and I already like the fragrance.

"That's one of the reason why I'm late," wika ni Papa habang sinusulyapan kami sa salamin.

"It's my first time receiving a bouquet." Napangiti ako habang nasa bulaklak ang tingin. "I'll arrange this on my room." bulong ko kay Tita.

"I'll buy you a vase, then." aniya. Mas lalo tuloy akong naexcite! "So what's your other reason, Alfred? That you're late?"

Napahinto ako sa tanong niya. She's always like this! Ruining the atmosphere.

"It's Dale's graduation too," he answered calmly. "Your brother," he smiled when our gaze met in the mirror.

"I see," si Tita.

Nagbaba ako ng tingin. Well… its his son kaya paglalaanan talaga niya iyon ng oras...

Sa gilid ng mga mata ko ay kita ko ang makahulugang titig ni tita. Hindi ko siya nilingon, she will just bring the topic again, days ago. The distance between the hall and our house is just a walking distance, kaya mabilis kaming nakarating. Naunang pumasok si tita sa bahay.

Nang makalabas na kami sa kotse ay siya ring pagdating ng itim na chevy ni Primo. Kumunot ang noo ko ng makitang kaagad umalis ang chevy pagkatapos lumabas ni Sarra. The side of my lips rose, when I saw how Sarra glared at me.

"Si Primo?" nagtatakang tanong ni papa kay Sarra.

Nagkibit balikat si Sarra. "Hinahanap na raw siya sakanila, 'yon ang sabi niya 'e."

He nodded. "Let's go?" aya ni papa, tanging tango lamang ang nasagot ko.

Bumabagabag parin sakin ang mga sinabi ni tita tungkol kay papa. He wants to become a doctor, but he choose another path and right now he was one of a successful businessman in Asia.

Napahinto ako ng huminto sa paglalakad si Papa pati rin si Sarra ay napahinto rin, sa pagtataka ay sumingit ako sakanilang dalawa. On our small couch there's a woman in 40mids I guess, sitting while sipping something in a small cup.

"What are you doing here?" si Papa, sa isang matigas na tono.

Her lips formed into a smile. Napakapino niyang gumalaw. The way she moved and dressed is so elegant. She was wearing a royal blue capelet coat dress.

"I should be the one asking about that, Alfred," she chuckled a bit. "You ditch the ceremony-"

"Nagpaalam ako ng maayos sakanya, Noemi."

Asawa siya ni papa? Siya yung Noemi na tinutukoy ni Sarra kanina?

"Its still a disrespectful act! You should have finished the ceremony."

"Why, Noemi? Is it bad for him to attend an event to his one and only daughter?" untag ni Tita. Kita ko ang mapaglarong ngisi niya.

The woman smirked and shifted her gaze with me. Akala ko ay pagtataasan niya ako ng kilay but she just smiled at me, sweetly.

"She's really an epitome of beauty, Alfred," tumayo siya at kinuha ang frame na larawan ko ang nakalagay. She scanned it. "Small face but fluffy… eyes that looks like a cat, oh how cute and smile that are gummy type," uminit ang pisnge ko sa mga sinasabi niya. Ibinalik niya ang frame kung saan ito nakalagay kanina atsaka tinignan ng mariin si tita. "Ngunit sana naman ay wag niyang manahin ang ugali ng…" muli nitang binalik ang tingin sakin. "Kanyang ina. I swear, she's the most disgusting woman-"

"Noemi!" nagbabantang boses ng ama ko.

"Yes, Alfred. Your woman is the most disgusting in this earth," all I can see is an anger and betrayal written on her face but she remained calm.

Nag iwas ako ng tingin doon. Ganun ba talaga siya kalala at kinamuhian siya ng babaeng ito?

"I hate your woman but it doesn't mean I'll hate Winslet, hindi pa naman ganoon ka kitid ang ang utak ko," tumikhim siya. "Ayokong pabalik balik ka rito at dalhin ang hangin na nalanghap mo dito,sa bahay natin, so…" she trailed off, na parang nandidiri. "Take your daughter with us-"

"No!" Napaigtad ako sa sigaw ni tita. "Sakin siya binilin ni Irella-"

"Irella is dead at kahit binilin niya pa si Winslet sa'yo mas may karapatan kami-"

"Ano naman ba 'to, Noemi-" si Papa ngunit kaagad siyang pinutol ni tita.

"Wala kang karapatan sakanya, si Alfred lang ang meron-"

"I will own her, Irene. She will bear my name as her mother, I already processed all the papers, approval nalang ang kulang niya."

Kita ko ang pag-awang ng mga bibig ni Sarra at tita. Hindi ko lubusang maisip ang buhay ko sa puder niya.

Ilang beses umiling si tita. "Hindi yan totoo-"

Noemi laughed on an evil tone. "Oh my dear, Irene. Attorney nga na bibili ko ikaw pa kaya na ang dignidad ay katumbas lamang ng isang maliit na daga — oops! I forgot wala ka na palang dignidad." She spat mercilessly. My hands are starting to form into a fist. "Dahil wasak na mga ito at kung sino sino na lamang ang nag mamay-ari!"

This time she was dragged forcely by my father. I can't take it anymore lalo na nang makita ko kung paano dahan dahang tumakas ang isang butil na luha ni tita.

"Sasama na ako sa inyo," wala sa wisyo kong sambit.

Basta ang gusto ko lamang ay mahinto na siya sa pang-iinsulto kay tita. She's my father's wife and I respect her, ayoko maging bastos sakanya pag hindi ko na kaya.

"Just give me one day to pack my things," at saka ko sila tinalikuran.

I know what she's talking about. Alam ko kung ano ang totoong trabaho nila ni Sarra. At first I felt disgusted for the both of them, but I don't have the rights.

"Aalis ka? Iiwan mo kami?" sunod na sunod na tanong ni Tita.

I smiled bitterly. "Hindi mo ako mabubuhay, Tita, sa pamamagitan ng trabahong marangal."

"Marangal? Ano ba ang pinagsasabi mo?"

"I know the truth, Tita! You're working in that bar…" bahagyang pumiyok ang boses ko sa dulo.

She sighed heavily. "Kaya ayaw mo na dito kase nandidiri ka sakin?"

My brows furrowed. I stared at her in disbelief, I'm trying to save her ass here!

I laughed mockingly. "Ah… kaya pala nagtagal ako rito? Pag wala ako sa puder mo hindi mo na aalahanin-"

"You have scholarship, Slet. Kung nakakalimutan mo."

Padabog kong binitawan ang damit na kakatupi ko pa lamang. I'm now irritated! Bakit ba hindi niya makuha ang punto ko rito?

"Alam nating pareho, na hindi iyon sapat," mariin kong usal. "Makakahanap ka na ng trabahong marangal kahit maliit lang yong kita, basta ba't sakto lang para sa sarili mo."

"You're not concerned… you're just disgusted," napailing siya na parang hindi makapaniwala. "You are underestimating me, Slet."

Now I want to end this conversation dahil alam ko kung saan na naman ito patutungo.

"Kung iyan ang gusto mong paniwalaan," iyan na lamang ang nasagot ko sakanya.

Tinalikuran ko siya at naghanap ng ibang damit sa cabinet, I think in this way I can avoid her. Hindi niya makuha ang punto ko at hindi ko rin alam kung bakit siya ganito ka emosyonal, kaya nakakatiyak akong mag babangayan lang kami at hindi ko alam kung kailan iyon matatapos. Pakinig ko ang pagsinghap niya. Is she crying?

"What's new? You always saw me as a failure o di kaya'y bruhilda sa buhay mo," aniya, bago ko marinig ang mga yapak niya paalis sa kwarto ko.

Napaupo ako sa aking kama dahil sa panlulumo at doon sinabunutan ang sarili. Mapapalapit nga ako kina Papa ngunit unti unti namang lumalayo sakin si Tita. Can I just have the both of them?

My tears was starting to fall slowly. Kaagad kong hinagilap ang cellphone ko at idinial ang number ng taong alam kong siya lang ang makakatulong sakin.

"Hello?" bungad kong tanong nang sinagot niya ito. Nasa bar siya dahil sa tunog pa lamang ng background music. "Can I have your time, Hen? Kahit sandali lang."

Mas lalong bumuhos ang mga luha ko nang marinig ang dahan dahang paghina ng background music, hudyat na lumabas siya. Kaagad na akong nagsalita at hindi na hinintay ang sagot niya.

"Hindi ko alam na ganitong sitwasyon ang sasalubong sakin sa mga De Villa, Hen! Ikaw kase 'e! Wala ka rito kanina," I paused for a seconds ng wala akong marinig na boses mula sakanya. "Nagkaroon kami ng alitan ni Tita kanina at hindi ko alam, na nasasaktan pala siya sa mga salitang binibitawan ko sa twing nag-aaway kami! I'm just exhausted and frustrated today… It was more like my emotions were mixed! Alam mo naman siguro kung bakit ako nagkakaganito diba? Ayokong himasokin ng kung sino ang buhay ko!"

I was gritting my teeth and breathing so fast when I didn't heard a response from him.

"Primo, have you seen Henry's phone?"

Kaagad akong napatitig sa screen ng cellphone baka ibang icon ang napindot ko and I blinked twice nang makitang pangalan nga ni Henry ang nakaregistered.

Parang may kung anong kumulo sakin.

"Hanggang kailan ka 'ba magiging pakealamero?" asik ko, kita ko aking ang sarili sa salamin ng cabinet ko, I can tell that my eyes are now squinting.

--

Ashiens