Kalbimizin derinliklerinde kendimizden bile sakladığımız anılar taşıyoruz hepimiz. Tozlu bir rafa kaldırınca o defter kapandı sanıyoruz. Yeri geliyor pişmanlık oluyor adı, yeri geliyor özlem ya da birine karşı duyulan derin bir sitem. Çünkü insan, sadece canını acıtan şeyleri gizlemek ister, kendinden bile. Kaçamaz, kurtulamaz, ne yaparsa yapsın unutamaz. Benim de vardı kimselere bahsedemediğim anılarım. Yüreğime gömünce öldüğünü sandığım acılarım. Ama ne var ki, kalbe gömmek unutmak değilmiş meğer. Yok gibi davranmak yaşananları silip atmıyormuş insanın ömründen. Bir insan kendi hatıralarından ne zamana kadar kaçabilir ki? Asla! Kaçmak yerine kabullenmeyi öğrendim zamanla. Hayatta her şeyin mümkün olduğunu öğrendiğimde kendimi sevmeye başladım. Zaten kendini sevmediğin sürece bunu anlamayı başaramıyormuşsun. Meğer ne çok haksızlık etmişim kendime, ne çok kırmışım kendimi, ne çok yıpratmışım kalbimi yok yere. Hayatımdan çekip gidenlere boşu boşuna üzülüp durmuşum. Yeri gelince aşk da bitermiş, sevgi de dostluk da. Başka bir yere ait olmaya çalışınca olamıyormuşsun. Hani taş yerinde ağırırmış ya, öyle işte. Herkes ait olduğu yere gitsin, ben artık kimseyi kayıptan saymıyorum…

Gün geliyor; hiç tahmin etmediğin şeyler başına geliyor, hiç ummadığın yerden hayallerin kırıldığında bile bir umut parçası kapını arşınlayıp ansızın ben geldim diyebiliyor. Zaman kırılan her parçanı yeniden tamir ederken asla geçmeyecek sandığın acıları bile hatırlayamayacak duruma geliyorsunuz. Aradan yeterince zaman geçtiğinde bazı savaşları bir hiç uğruna verdiğinizin fakına varabiliyorsunuz. İşte tam da o anda geriye dönüp yalnızca ve yalnızca o süreçte yanımda kim vardı diyebildiğiniz de aslında sizi seven tek kişiyi görebilirsiniz. Yalnızca durun ve sakince geriye bakın. Tabi o güne sağ çıkabilirseniz...

Hikâyeler, her zaman, bir varmış bir yokmuş diye başlamaz mı? Bir varsındır bir yoksunuzdur… Bizimkisi de öyle değil miydi? Bir vardık, bir artık yoktuk. Bir zamanlar var olduk şimdilerse koca bir hiç! “Defne!” Defne, yok olması gereken hüzünlü bir isme sahip olan Defne! Yer yarılsa da yerin bin kat altına girmesi gereken o zavallı Defne. Koca bir hiçliğe savrulup küllerini bedeninde yeniden toparlamaya çalışan o ahmak Defne… “Kime diyorum, nefes alıyor musun?” Beynimde uğuldayan sesin gerçek olduğunu anladığımda önce başımı hafif yana doğru eğmiş sonrada başımı yavaşa yukarıya doğru kaldırmıştım. Buğulu gözlerimin aralarından bir yerlerden net olmasa da dev gibi bir adam gördüğümü anımsamaya çalışsam da kim olduğunu net olarak seçecek yetiye sahip değildim. Ben biraz daha gözlerimi kısarken o dağ gibi duran bende bana doğru eğilerek yüzüme doğru yaklaşmıştı. Buz gibi eller yüzüme dokunduğumda içim titremiş birkaç damla daha gözyaşı akıtmıştım. Benimle konuşup bir şeyler söylemeye çalışırken ben yalnızca donuk bakışlarla onu görmeye çalışıyordum. Bana sesi tanıdık gelse de bir türlü seçemiyordum. Kendimden geçer gibi olsam da hala burada oturup karşımdaki adam her kimse ona baktığıma inanmıyordum. Ve o adam o anda bir şey yapmıştı? Hiç yapmaması gereken bir şey… Bilincim yerinde olsa yapmaması için uğrunda savaşabileceğim bir şey yapmıştı. Ellerini yüzümden çekip avuç içimde sıktığım, ölümüne orada tutmak istediğim o kirli kağıdı eline almıştı. Sonumun yazılı olduğu kağıdı ben hiçbir müdahale edemeden almıştı.

Aşk, adamı zayıflatırmış. Sen bana bunu öğrettin… Yine de tek güçsüz kalan taraf ben değilim. Sende benimle birlikte kendi benliğinden yoksun kaldın, artık karşında o eski zavallı aşık adam yok! Ve sende benimle birlikte dibe çöktün ve o bataklık ikimizi birden yutacak. Buna hiçbir güç engel olamayacak...

"Devam et Ece, devam et. Durma, biz seni dinliyoruz." Ece acıyla Hakan'a bakarken ellerimi enseme götürerek var gücümle sıkmıştım. Hakan da ellerini yumruk yapmış her an bir yerleri yakıp yıkacak gibi duruyordu. Her ne kadar buz gibi görünse de içinde volkanların patladığını benden daha iyi kimse bilemezdi. "Devam etsene kadın, dilini mi yuttun? Söyle. Kime aşıksın? Söyle lan, söyle!" Hakan sonunda beklediğim hareketi yaparak kızın üstüne gidip kollarından tutarak sarsmaya başladı. Birkaç defa daha söyle, derken onu sarmaya devam ediyordu. Araya girip onu bırakmasını söylerken Ece dolu gözlerle ona bakmaya devam ediyordu ki gözünden birkaç damla yaş akıp gitmişti. "Lanet olasıca sürtük, sana kime aşık olduğunu soruyorum. Kime? Söyle ki..." Hakan sözünü tamamlayamadan gözlerini abana doğru çevirerek neredeyse tıslarcasına ona demişti. Hakan'ı tutan elim donup kalırken Hakan da olduğu gibi donmuştu. Hala Ece'nin yüzüne bakmaya devam ederken geriye doğru çekildim. Bana mı? O bana mı aşık olduğunu söylemişti. İnanamayarak ona bakmaya devam ederken Hakan'ın elleri aşağıya doğru düştü. Ne yapacağımı yahut ne söyleyeceğimi bilmeden onlara bakarken Ece elinin tersiyle sert bir şekilde yüzünü silerken sol eliyle de karnını tuttu. Elini karnına bastırırken Hakan önce kısık sesle sonra da bağırarak onu kovdu. Ece'ye küfürler savurarak kovarken elinden bir kaza çıkmadan gitmesini ve bir daha dönememesini istiyordu. Ece eli karnın da ona yutkunarak bakmaya devam ederken son anda gözleri birkaç salise beni bulmuştu. Bu bakış sevgi dolu hayat pişmanlık dolu değildi. Bakışlarında nefret vardı. Ölesiye nefret ediyormuş gibi bana baktıktan saniyeler sonra koşarak evden çıktı.