Ela Öztürk
Lapa lapa yağan karın altında ıssız yolda yürürken düşüncelerim birbirine savaş açmış durumdaydı.
Ömer’in evinde yemek yediğimiz günün üzerinden koca bir hafta daha geçmişti. Bu bir haftada Ömer her gün iş yerine gelmiş, bana tek gül getirmiş ve kendini hiç unutturmamıştı.
Tabi bir de telefon numaramı almış ve devamlı mesajlar atmıştı.
O akşam terasta yaptığımız konuşmanın sonunda Ömer’i cevapsız bırakmıştım. Dediklerine verebilecek ne cevabım ne de cesaretim vardı.
Ömer sessiz kalışımı anlayışla karşılamış ve söz verdiği gibi beni evime bırakmıştı. Tavırları beni her geçen gün biraz daha geriyordu.
Bana karşı gerçekten ilgisinin olduğunu her defasında beni parlayarak izleyen gözlerinden anlayabiliyordum. Bunun yanındaki anlayışlı ve düzgün tavırları vicdan azabı çekmeme s
