"Ananı aradım. Birazdan gelir. Arka kapıdan içeri alacaklar."
Zübeyde'nin gözleri kocaman açıldı. Vücudundaki tüm kan çekilmiş gibiydi.
Aram, rakısından bir yudum alırken hafifçe sallanıyordu; dengesini ayakta zar zor koruyordu. Zübeyde, dilini yutmuş gibi dudaklarını aralayıp ses çıkaramayınca, zoraki bir yutkunma ile acıyan boğazını rahatlatmaya çalıştı.
"Annemi neden aradın?" dedi kekeleyerek. Tek bir sebebi olabilirdi. Eğer korktuğunu yapacak kadar alçalacaksa… Kocası kafasına sıksa belki daha kolay olurdu. Ama bu rezilliği yaşatacaksa, nefes almamayı tercih ederdi.
Aram’ın küstah sesi odada yankılandı: "Anlamış olman lazım… Biliyorum, çok zeki bir kadın değildin ama beynini kullanabilirsen daha kolay anlaşırız."
Zübeyde gözlerini sıkıca kapadı. Hayır, hayır… Şu an önemli olan Ara
