Aram sessizce odanın ortasında durdu. Kafası tamamen ayılmış, gerçeklerin ağırlığını bedeninde hissetmişti. Bir anlığına zaman durdu; içerideki sessizlik ve Zübeyde’nin inlemeleri arasında, Aram yalnızca ne yapacağını bilemez halde, donup kaldı.
Yerde dökülmüş saç tutamlarına mı, kaymış ve kan bulaşmış bornozuna mı, yüzündeki kızarıklığa mı, yoksa boynunda belirginleşen tırnak izlerine mi odaklanacağını bilemedi. Zübeyde’nin gözleri boşlukta bir noktaya sabitlenmişti; kısık, kan çanağına dönmüş o gözlerde artık hiçbir ışık yoktu.
Aram’ın boğazı düğümlendi. Münise Hanım’ı odadan gönderirken bu kadar canileşeceğini, öfkesinin böylesine körleşeceğini asla tahmin etmemişti. Kızına vuracağını, ama bu hâle getireceğini… asla düşünmemişti.
Bu kıza ne yapmıştı böyle?
Zübeyde’nin bedeni sanki b
