ESMER

Criminal

"Onu gerçekten vuracağımı düşünmedin, değil mi Sehrin?"

Geri sarmam gerekiyor sanırım. Rodos, Gecehan'a doğrultmuşken silahını, ayaklarının altında unuttuğumuz Hazar onu yere düşürmüştü ve Rodos şuanda demir bir sandalyeye bağlı bir şekilde oturma odamızı süslüyordu.

"Onu vuracağını düşünmedim, Rodos. Vuracağını biliyordum." Yarım gülümsedi. "Abimi vuracak kadar cani miyim ben?"

Cevabım netti. "Evet." Kaşları çatıldı.

Gecehan diğer odadan sakin adımlarla gelip yanıma konuşlandı. Rodos'u yok sayarak bana döndü. "Esmerim yemeğini bitirdiysen biraz uyu. Çok yoruldun." Tam onaylayacaktım ki Rodos benden önce davrandı. "Bence de. Berbat görünüyorsun çiçek." Şu çiçek olayını konuşmam gerekecek sanırım.

Bir yanım 'Gidip uyu' konusunda bayağı ısrarcıydı. Diğer yarımsa 'Kardeşler birbirlerini öldürecekler, sen neyin kafasındasın?' diyordu.

Düşüncelerimi okumuş gibi konuştu benim en aydınlık karanlığım. "İyi olacağız. Birazdan Hazar gelecek. Yarım saate kadar yanındayım." Kafamla onaylarken Rodos'un varlığını unutmaya çalışıyordum. Bana yaptıklarını görmezden gelmem imkansızdı. Sadece beni dövdürmesi bile onun yüzünden sinmeme neden olacakken karşımda oturmuş sanki çok ilginç bir şey izlermiş gibi ben ve Gecehan'ı süzüyordu. İkisinin kardeş olduklarına inanmak böyle zamanlarda imkansızdı.

Ayağa kalktığımda Gecehan da benimle birlikte kalktı ama benimle gelemeyeceğinin çok iyi farkındaydım. Rodos ile, kardeşi ile konuşmaları gerekiyordu.

⚔ ⚔⚔⚔⚔

Uyumamın üzerinden ne kadar zaman geçtiğinden emin olamasam da yanımda gözlerini kapamış uyuyan Gecehan'ı görmem beni alakasız şeyler düşünmemeye teşvik ediyordu. "Uyandın mı Esmerim?" deyince irkildim. Uyuduğunu sanmıştım. Onu incelemeye başlayamadan gözlerini açtı. "Biraz dışarı çıkmam gerekiyor Esmer. Ama Hazar burada olacak ve Rodos sakin duracak." Onunla aynı evde bile kalmak korkunç geliyorken Gecehan'ın gidişi işleri kolaylaştırmayacaktı. "İyi misin?" diye sordum yorgun aynı zamanda üzgün yüzünü görünce. Onu üzgün görmek canımın yanmasına sebep oldu. "Geldiğimde." dedi burun kemerini sıkarken. "Geldiğimde konuşalım."

İç çekerek yataktan kalktığında üzerine deri ceketini aldı. Yanımdan gitmeden önce saçlarıma bir öpücük kondurdu.

⚔ ⚔⚔⚔⚔

Tekrar uykuya nasıl daldım bilmiyorum ama peşimi bırakmayan korku dolu kabuslarım beni uyanmaya zorladı. Bedenim gergin ve fazla korkmuştu. Bunun 6. hissim olduğunu belki de daha sonra anlayacaktım.

Zira...

Rodos yatağa rahat bir şekilde uzanmışken korku dolu çığlığımı avuçlarına hapsetti. "Gördün mü Esmer? Yine benim kollarımdasın. Gecehan bu sefer kaybedecek. Onun kaybetmesini sağlayacağım ki benim neler hissettiğimi anlayabilsin!"

⚔ ⚔⚔⚔⚔

(Müziği başlatın lütfen.)

Hayatımda yaşadığım şeyler psikolojiken ve de ruhen beni çökertmişti. Yeni yerde uyanmak benim için korkunç olmalıyken bana gayet normal gelmeye başlamıştı. Bir şey dışında. Büyük bir camın içerisindeydim. Ayak bileklerimde olan sular yukarı çıkıp nefesimi kesecekmiş gibi dursa da bunun yakın bir zamanda olacağını sanmıyordum. Karşımdaki sandalyeye oturan Rodos elindeki kamerayı haznesine koyarak ayaklarını üst üste attı. "Bunu neden yapmak zorunda olduğumu anlaman için sana bizim... abim ve benim hikayemi anlatacağım." Ağzım bantlı olmasaydı dahi cevap veremeyeceğimi biliyordum. Korkudan ve soğuktan titriyordum.

"Ailemiz biraz tuhaftı. Tuhaftan kastım fazla mutlu olmamızdı." Gözleri uzaklara dalarken neler hatırladığını merak ettim.

"Abim... O zamanlar çok iyi anlaşırdık. Bana gerçek abilik yaptığı tek zaman küçüklüğümüzdü. Gecehan 6.sınıfın başlarında MİT tarafından keşfedilince aramız açıldı. Ama daha sonra benim içinde geldiler. Abimin yanında olabilmek için dahada azmetmiştim. Çünkü bilmiyorum onun yanında olmak istiyordum. Ailemiz gurur duymuştu bizimle. Benim umursadığım şey MİT falan değildi. O zamanlar o kadar önemli bir şeyin içinde olduğumu bile farkında değildim." Hüzünle gülümsedi. "Sonra MİT bizi birbirimizden ayırdı. Abimi benden ayırdılar!" Sinirle güldü. "Onun yanında kalsaydım belki her şey başka olurdu ama onu Sibirya'ya gönderirlerken beni Yunanistan kıyılarına attılar." Geçmişi hatırlarken gözleri kısıldı. "Ailemiz bunu çok geç öğrendi. Ama öğrendiklerinde benim peşimden değil Gecehan'ın peşinden gittiler!" Güldü. "Ama sorun bu değildi. Gecehan'ı aldılar almasına ama beni almak için bir girişimde bile bulunmadılar." Elini hırsla salladı. "Onlar önemli değildi. Ama abim... Beni onun aramasını istedim. Onun olmadığı bir yerde korkmuştum. Zeki insanlarda korku hissine sahipler sonuçta." Yutkunduğunu gördüm. "Mitten kaçtığımda 17 yaşıma yeni girmiştim." Elini ensesine koyarken su dizlerimin biraz daha altındaydı. "Ailemi öldürdüğümde 17 yaşındaydım." Gözlerim şokla irileşirken gözlerine ulaşmayan bir tebessüm gönderdi. "Onları ben öldürmedim. Ama ölmelerine sebep oldum." Elini dizine yasladı. "Onlara Gecehan'ın öldüğüyle ilgili haberleri ulaştırdım. Sadece beni almaya çalışmadıkları için sinirliydim. O hızla giderlerken trafik kazasında öldüler." Su diz kapağıma çıkmak üzereydi. "Neden ölmen gerektiğini anladın mı? Gecehan kaybetmeli. Neler hissettiğimi anlayabilmesi için ölmen gerek. Sana aşığım. Hemde Gecehan seni kaçırmadan 7 ay öncesine kadar. Ama ölmen gerek. O kaybedecek. Bende kaybedeceğim ama o da kaybedecek." Rodos'un psikolojisinin iyi olmadığı aşikardı. Su diz kapağımı geçerken soğuk tenimi yakmaya başlamıştı. Ve bu video..." Eliyle kamerayı gösterirken devam etti. "Onun kaybetmesini sağlayacak."

Gözlerimden yaşlar inerken Rodos'un yüzünde de acı gördüm. Büyüyememiş bir çocuğun ilk kurbanıydım ben. Aşkını abisinin kaybetmesini görmek için öldürecekti. Çocukluğunu ve de gençliğini yakan olaylar zincirini Gecehan başlatmıştı. Abisine aşık bir kardeş, abisinden koparılmamalıydı. Ellerindeki gelecek çalınmamalıydı.

Su çenemin altına gelirken Gecehan'ı düşünüyordum. Yaşayacağı acıyı. Videoyu izlerken yüzünün ilk önce şokla burkulacağını ardından dehşetle soluyacağını hissettim.

Ölümüm dudaklarıma ulaştığında bağıramıyordum bile. Rodos gözlerini kapamıştı. Korkuyla atan kalbimin durmasına dakikalar vardı. Su burnuma gelerek son yaşam kaynağımı da elimden alınca çırpınmam işten bile değildi. Nefes alamamanın korkunç buhranı ciğerlerime son bir nefes çekebilmek adına kendiyle çatışıyordu.

Sonsuzluğa adım atarken aklımda Gecehan'ın hayali ve yaşamamız gereken onca şey vardı. Çırpınmak için bile takaatim kalmayınca suyun saçlarımı havalandırması dışında gerçekleşen tek şey bedenimin geride bıraktığı küçük hayallerdi.