Bir mektupla başladı her şey... Teknolojiye yenik düşmüş bir haberleşme aracının kapımdaki varlığına dahi şaşırmışken; yaşattığı olağanüstü hadiseler nasıl anlatılır ki?Bir anlaşma sunuldu önüme...En zayıf anımda kulağımda yankılanan bir ses, muhakeme yetimi benden çalınca, payıma düşenin yaşamak olduğunu pekâlâ bilerek düştüm bu yola... Gönüllü savrulduğum bir maceranın hangi tarafındaydım? Kazançlı mıydım, zarara mı uğramıştım? Hesapsızca hissettiğimi yaşamak kazancın en büyüğüydü belki ama ya sonra?Sonrasını düşünmek için artık çok geçti... Aşk kollarını açmış beni çağırırken bu kez kaçmayacaktım! İkinci ve son şansımın tadını çıkaracak, yüreğimin avaz avaz bağıran sesiyle çizecektim yolumu

Emre, ayağa kalkıp oturmakta olan Kumru'nun önünde diz çöktü. Kanında dolaşan alkolün de verdiği cesaretle ellerini onun dizlerine koydu.Kafası dumanlı, görüşü bulanıkken bile karşısındaki yüzü kalbini sıkıştıracak netlikte görüyordu. Bu acı, hiçbir şeye benzemiyordu. Tüm bedenine zehirli oklar saplanıyordu sanki! Yine alışık olduğu o sahneyi izliyordu, tam karşısında kayıtsız, umursamaz bakışlarla kalbinin tam ortasına bir darbe daha indiriyordu bu buzdan kadın. Ağlamak istiyordu, delicesine ağlayıp bu kanına karışan zehrinden arınmak istiyordu. Kızaran gözlerini Kumru'ya dikti. Ölümü bekleyen bir hasta acziyetiyle, yalvarırcasına baktı. Kelimelerin birbirine dolandığı dilinden usulca bir cümle döküldü; "Beni ne zaman göreceksin Kumru?" Kumru, bu soruyla kaşlarını çattı. Sarhoş muhabbetinin çekilmez bir şey olacağını düşündü. Sessizce ofladı. Yine de sakinliğini korumaya çalıştı. Zaten az önce kapısının önüne düşmüş, kafasını çarpmaktan kıl payı kurtulmuştu bu Delifişek. "Ne diyorsun Emre? Karşımdasın, sana bakıyorum ya! Gerçi burnunun ucunu göremeyecek gibisin de neyse!" Emre, Kumru'nun dizlerinden ellerini çekti. Dudaklarından umutsuz bir gülüş koptu. "Bakıyorsun... Uzaktan bakıyorsun. Bana bakma, beni gör Kumru. Artık beni gör. Bu kadar kör olma! Ben seni sevi..." Sözünü bitiremeden gözyaşlarına boğulan Emre'ye şaşkınlıktan kocaman açılan gözleriyle baktı Kumru. Bir yanı duyduklarının gerçek olmamasını dilerken, susturamadığı diğer yarısı da kalbinin mutlulukla çarpmasına neden oluyordu. Kendine bile itiraf edemediği o duygular, benliğini ele geçirmek üzereydi. Bir kez olsun kontrolü kaybetse ne olurdu? İçinden geleni dile dökse bir kaybı olmazdı. Nasıl olsa, Emre, yarına hiçbir şey hatırlamayacaktı... Emre'nin dizlerine kapanıp ağlayışına daha fazla kayıtsız kalamadı. Ellerini Emre'nin dalgalı sarı saçlarında dolaştırdı. Konuşmamak için dudaklarını ısırsa da sonunda içindekiler akacağı yolu bulmuş su gibi bir çırpıda döküldü dudaklarından; "Seni görüyorum Emre. Sen beni nasıl görüyorsan tam öyle...Fazlası var, eksiği yok Delifişek."

"Bu tatlı gülüşünü neye borçluyuz küçük hanım?" Güldem gülerek cevapladı, "Benim küçüklüğüme! Sahi Korhan senin boyun kaç? Ben 1.60'ım da.." Korhan sesli biçimde gülerek karşılık verdi. "1.88. Boy farkını mı dert ediyorsun Allah aşkına?" Güldem utangaç bir tavırla devam etti, "Hayır dert etmiyorum da yanında harbiden de ''Ufaklık'' kalıyorum. Aradaki farkı azaltmak mümkün ancak topuklu ayakkabı giymeyi de hiç sevmem." Korhan tebessümle "Giyme o halde. Bence böyle gayet güzeliz.” Deyip Güldem'in karşısına geçti ve aralarındaki mesafe sıfırlanıncaya kadar yaklaştı. O anda Güldem, soluduğu Korhan'ın kokusuyla ciğerlerini doldurup tüm hücrelerine kadar sirayet ettiğini hissetti. Duyduğu sıcaklık ise, aklındaki gerçeklik algısını tutuşturup yakıyor ve onu bambaşka alemlere götürüyordu. Korhan eliyle Güldem'in başını gövdesine hizaladı ve gülerek konuşmaya devam etti. "Şimdi boyunun ölçüsünü alıyorum ufaklık. Bak tam da göğüs hizamdasın." Daha sonra Güldem'in yüzünü avuçlarına alıp başını hafifçe kaldırdı ve gözlerini Güldem'in gözlerine kilitleyerek "Göğüs hizamda, yani olman gereken yerdesin...Kalbimde." deyip göz kırptıktan sonra ellerini zarifçe Güldem'in yüzünden çekti. Korhan'dan duyduğu her söz, şimdiye dek duymadığı eşsiz bir melodi gibi ruhunu kuşatıyordu. Güldem’in karnında hissettiği kramplar acı değil; mutluluk müjdecisiydi.Tıpkı baharın müjdecisi kardelenler gibi..