Bazı kasabaların sırları vardır. Toprağına değil, sessizliğine gömülü... Sarnıçköy de o kasabalardan biriydi. Ege güneşinin altında parıldayan denizi ve insanı tembelliğe iten o tatlı rüzgarıyla, sır saklamayacak kadar masum görünürdü. Geçmişinin gölgelerinden kaçan genç subay Mert ve şehrin kaosundan uzaklaşmak isteyen zeki yazılımcı Aslı da bu masumiyete sığınmak istemişti. Ancak Sarnıçköy'de buldukları şey huzur değil, lise yıllarından kalma, adını koyamadıkları o eski duygunun külleri arasında kalmış bir kıvılcımdır. Bu kıvılcım, kasabanın çok daha eski ve derin bir sırrını uyandırır. Unutulmuş bir efsanenin fısıltısı, çok geçmeden peşlerindeki amansız ayak seslerine dönüşür. Artık her zeytin ağacı bir siper, her tanıdık yüz potansiyel bir tehdittir. Hayatta kalmak için bir araya gelmek zorunda kalan bu iki zıt karakter, çok geçmeden asıl tehlikenin peşlerindeki gölgeler mi, yoksa en savunmasız anlarında yeniden alevlenen o eski hikaye mi olduğuna karar vermek zorunda kalacaktır.

Mutluluk neydi artık hatırlamıyordum. "Geçmiş"ti desem geçmişte de mutlu olamamıştım. Hayal desem hayal etmem bile mümkün değil. Artık o benim hayalim bile olamazdı saplanıp kalmıştım öyle. Çırpındıkça batıyorda batıyordum..

Yakamoz sanılanın aksine, ayın denize yansıması değil, denizde yaşayan mini minnacık, kendilerine plankton denilen canlıların, suyun içinde hareket halinde olmasıyla ışık saçması durumuymuş. Bu planktonlar, kum tanesi büyüklüğünde var yok ve çalışma mantığı ateş böceklerine benziyor. Tabi birde şöyle bir durum var, gel zaman git zaman bu ayın ışığını, insanlar yakamoz zannede zannede, sonunda bu durum da, bir deyim haline gelmiş mi gelmiş. Peki ben bunu nereden mi biliyorum; bir dönem en büyük hayalim şuanda ise tek gerçeğim olan dalış mevzularından.. Bir gece dalışı yapmıştık ki..Of diyorum size, ama bunu başka bir gün anlatacağım.  Bu arada ben Deniz ve evet var bir hayalimiz. Sözümü tutup okulumu bir bitireyim, sonra kendi dalış okulumu açacağım. Artık göçebe hayattan, mobil hayata geçiş yapacağım. 21 yaşındayım 2,5 yıldır yaz-kış, gece-gündüz demeden dalıyorum. Bir yandan da, bir şekilde bana gün gelip, bu kapıyı açan okulumu bitirmeye çalışıyorum. Söz verdik bir kere. Besyodayım. Severek isteyerek geldim. Hala da öyle çok seviyorum bölümümü. Ama işte daha hazırlık sınıfının ilk ayında tanıştığım bu tutku, çok daha ağır bastı. Okulumu bölümümü çok seviyorum, öğrendiklerimde yeni hayatım için, çok katkı sağlayacaktır eminim. Ama ben dalış eğitmeni olmak istiyorum. Bir düşünsenize 18 yaşınıza gelmişsiniz, video ve resimlerden başka deniz görmemiş, tadını biran teninizde tatmamışsınız. Sonra bir gün birileri çıkageliyor, gel seninle o hiç görmediğin denizin, altını üstüne getirelim diyor..