หลายคนคงคิดว่าการแต่งงานคือจุดเริ่มต้นของความสุข แต่ไม่ใช่ตวงรัก เธอแต่งงานกับสามีเพราะความเพราะความรัก เมื่อเวลาผ่านไปเธอรักเขาหมดหัวใจ ในขณะที่เขาไม่เหลือแม้แต่เศษใจให้เธอ ++++++++++++++++++++++++ "มาทำไมคะ" คำถามที่มาพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า ทำให้เท้าหนาที่กำลังก้าวเดินหยุดอยู่กับที่ ตาคู่คมจับจ้องยู่ที่คนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างหลัง คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นภรรยาของเขา "ผมมาหาลูก" ตอบไม่เต็มเสียงนัก เพราะรู้ว่าความผิดที่ทำในครั้งนั้น ไม่คู่ควรเป็นพ่อของใครจริง ๆ "มาหาลูกทำไมมาที่นี่คะ ที่นี่ไม่มีลูกของคุณ" "ตวง...ผม..." คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก คำว่าขอโทษ เสียใจ ก็ดูจะสายเกินไหแล้ว "จำได้ไหมคะ วันนั้นฉันขอร้องอ้อนวอนให้คุณอยู่ แต่คุณก็เลือกที่จะทิ้งฉันไป กลับมาวันนี้ไม่คิดว่ามันสายไปแล้วเหรอคะ" "แล้วผมรู้ไหมว่าคุณท้อง รู้ไหมว่าเรากำลังจะมีลูก" "ถ้าวันนั้นคุณรู้คุณจะอยู่กับฉันเหรอคะ คุณคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอคะรุจ แน่ใจนะคะ ว่าคุณจะไม่คิดว่าฉันปล่อยให้ท้องเพราะยึดคุณเอาไว้ กลับไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก ที่นี่ไม่มีอะไรให้คุณทั้งนั้น" "แต่ลูกต้องมีพ่อนะตวง" "สามปีแล้วค่ะ ลูกอยู่มาโดยไม่มีคุณมาสามปีเต็ม ไม่เห็นแกจะเดือดร้อนตรงไหนนี่คะ ถ้าคำว่าครอบครัวของหมายถึง ลูกต้องเห็นเราทะเลาะกันทุกวัน ฉันเลือกที่จะไม่มีค่ะ" "ตวง..." "ความรู้สึกของฉํันหมดไปตั้งแต่วันที่ฉันเซ็นชื่อลงในใบหย่า อย่าให้ฉันเกลียดคุณไปมากกว่านี้เลยนะคะ"

ตอนมีไม่เคยเห็นค่า ตอนเธอจากไปจึงรู้หัวใจตัวเอง ณรมลแต่งงานกับพฤกษ์ เพราะความเหมาะสม ชีวิตคู่ที่ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง ก็ไม่ต่างอะไรกับเล่นเกม ที่ใครแพ้ต้องเดินออกไปจากชีวิตของอีกคน "ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นกว่าเดิมค่ะ ที่ผ่านมาเราต่างคนต่างอยู่มาตลอด ต่อไปนี้เราจะช่วยกันเลี้ยงลูกนะคะ ปล่อยวางนะคะคุณพฤกษ์ ฉันเชื่อว่าคุณไม่อยากทำแบบนี้หรอก คุณไม่อยากทำร้ายฉันมาตั้งแต่แรก เราเป็นเพื่อนดีที่ต่อกันนะคะ" ณรมลยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อพฤกษ์เดินเข้ามาหา "พาย...ผม" มือบางแตะลงที่ปากของเขา "ไม่ต้องพูดอะไรนะคะ ไม่ต้องขอโทษ ไม่ต้องเสียใจ ฉันเข้าใจคุณทุกอย่าง เริ่มต้นใหม่นะคะคุณพฤกษ์" "ผมรักคุณนะพาย" "เก็บความรักของคุณ ไว้ให้คนที่คู่ควรเถอะค่ะ เรากลับกันนะคะดึกมากแล้ว" พฤกษ์กอดณรมลแนบอก หญิงสาวกอดตอบเขา ไม่รู้ว่าพฤกษ์คิดอะไรอยู่ สำหรับเธอขอให้เลิกแล้วต่อกัน เธอจะหยุดทุกอย่าง สิ่งที่พฤกษ์ให้มา มากพอที่จะเลี้ยงลูกได้อย่างสบาย "อย่าไปจากผม อย่าพรากลูกไปจากผมเลยนะ ผมขอร้อง"

"บัวรักพี่แทนนะ" "พี่ก็รักบัว" "อย่าทิ้งบัวนะ" "คำนี้พี่ต้องเป็นคนบอกกับบัวถึงจะถูก อย่าทิ้งพี่นะ สงสารพี่บ้างนะบัว" "พี่แทน...ทำไมพี่พูดแบบนี้ บัวรักพี่ที่สุด และมันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไป ที่บัวทำไปทั้งหมดก็เพื่ออนาคตของเรา พี่แทนเข้าใจบัวใช่ไหม ตลอดเวลาที่บัวอยู่เชียงใหม่ ไม่มีเวลาไหนที่บัวไม่คิดถึงพี่ อยากกลับบ้านวันละสามเวลา แต่ก็ต้องอดทนเอาไว้ บัวดีใจนะที่พี่รอบัว" มือบางลูบลงบนซีกหน้าคมคาย น้ำตารื้นหัวตาเมื่อเอ่ยคำนี้ออกมา สิ้นสุดแล้วความทรมานที่เธอต้องทนมาตลอด 6 ปีเต็ม "บัว..." "บัวกลัวและหวาดระแวง กลัวคนอื่นจะมาแย่งพี่ไป กลัวเขามาพรากพี่ไปจากบัว" ครั้งนี้มีเสียงสะอื้นปนมาในน้ำเสียงด้วย เพราะใบบัวกลั้นเอาไว้ไม่ไหว "พี่ขอโทษ พี่ผิดเองที่ไม่ได้ทำอะไรให้บัวมั่นใจสักอย่าง พี่ขอโทษ"

เพราะถูกคนที่ไว้ใจหักหลัง กรรัมภาจึงหอบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถโดยสาร มุ่งหน้าสู่ท้องนา เพื่อไปใช้ชีวิตกับผู้ชายตัวโตผิวคร้ามแดด ที่ประกาศหาเมียผ่านแอพหาคู่ "แน่ใจแล้วนะว่าจะมาอยู่กับผมจริงๆ" "ค่ะ" รับปากโดยไม่เสียเวลาคิด เพราะเธอตั้งใจมาอย่างนั้น "งั้นก็ขึ้นรถ" สิ้นเสียงมือหนาก็ปาบุหรี่ในมือลงพื้น เธอยืนยันหนักแน่นว่าจะมาอยู่กับเขาก็ตามนั้น ลองดูสักคืนพรุ่งนี้ เธออาจเผ่นกลับก็ได้ เขาไม่ใช่ผู้ชายในฝันของเธออย่างแน่นอน หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อก้าวขึ้นรถกระบะ ยกสูง ที่เขาลังเลคงอยากให้เธอตัดสินใจใหม่ เธอคิดมาดีแล้วและจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด แขนเรียวกอดกระเป๋าผ้าไว้แน่น เมื่อรถเคลื่อนออกจากสถานีขนส่ง ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ชั่ง เธอตัดสินใจมาก็เท่ากับว่าเธอยอม แม้ทางข้างหน้าจะเป็นขุมนรกก็ตาม

ความสัมพันธ์ที่เกิดระหว่างเธอกับเขามีกติกาชัดเจน ไม่มีความรู้สึกปนอยู่ในนั้น ความรักเกิดขึ้นกับอีกคน ในขณะที่อีกคนอยากจบ เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อภูริต้องการเปลี่ยนสถานะจากคู่นอนเป็นคู่ชีวิตของเธอ +++++++++++++++++++++++++++++ “แอ๊ะ แอ๊ะ” เสียงที่ได้ยินทำให้พนิดาปรือตาขึ้น หนังตาหนักอึ้งแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้ “แอ๊ะ แจ๊บ ๆ ๆ” นอกจากเสียงทักทาย ยังมีเสียงคล้ายคนกำลังดูดอะไรบางอย่างปนมาด้วย ตากลมโตปรับให้เข้ากับแสง ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงที่ได้ยิน แล้วมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง หัวใจสั่นจนยากจะควบคุม เมื่อแน่ใจว่าเสียงที่ได้ยินดังมาจากคนที่นอนอยู่ในเปล ร่างบางขยับลงจากเตียง ไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เพราะคนที่อยู่ในเปล ดึงสติของเธอไปจนหมดสิ้น “แอ๊ะ” คนตัวเล็กส่งเสียงทักทายเมื่อเห็นหน้าเธอ กางแขนออก ยกขาถีบอากาศสื่อให้รู้ว่า อยากออกมาหาเธอแล้ว “เดือนอ้าย...” เปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก น้ำตาตีตื้นขึ้นมาจนทำให้หูตาพร่าเลือนไปหมด “เดือนอ้าย หนูจริง ๆ ด้วย” มือสั่นเทาช้อนเข้าใต้ตัวลูก แล้วอุ้มออกมาจากเปล เจ้าเดือนอ้ายแอ่นอกแสดงความดีใจ ที่ได้ออกจากเปลนอนสมใจ “แอ๊ะ แจ๊บ ๆ ๆ” คนตัวเล็กทักทาย ก่อนจะยัดกำปั้นเข้าปาก พนิดายิ้มพร้อมกับฝังจมูกลงบนหน้าผากลูก สูดดมกลิ่นหอมของลูกให้หายคิดถึง จากกันวันนั้นไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงลูกเลยสักครั้ง “แม่คิดถึงหนูเหลือเกิน ลูก” นาทีนี้เธอไม่สนใจอะไรแล้ว ต่อให้ถูกภูริฆ่าตาย เธอก็ยินดี น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย กอดลูกแนบอกไว้อย่างนั้น คนตัวเล็กที่ทำเหมือนหิวในตอนแรก ดูดมือแล้วซบหน้าอยู่กับอกของคนเป็นแม่

“สบายดีนะคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย” ฉัตรฉายทักทายก่อน มองหน้าเติมเต็ม ก่อนจะมองอีกคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา เป็นผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ ตั้งแต่วันที่เขาบอกให้เธอทบทวนเรื่องแต่งงาน เธอก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลย “ฉัตรสบายดีนะ/สวัสดีค่ะคุณฉัตร” เติมเต็มทักทาย ในขณะที่ณชาทำความเคารพ “เราสบายดี” ตั้งแต่วันที่เธอบอกว่าจะแต่งงาน เพื่อนในเฟซที่คอยโพสต์ประชดประชันเธอก็หายไป เติมเต็มคงไม่รู้ว่า เธอรู้ว่าเป็นเขา “มาหาเรามีธุระอะไรหรือเปล่า” เติมเต็มตรงเข้าประเด็น ฉัตรฉายมาที่นี่คงมีเรื่องสำคัญคุยกับเขา “ยินดีด้วยนะเติม ภรรยาสวยมาก ลูกสาวก็น่ารัก เสียดายฉัตรเป็นแค่ครูโรงเรียนวัด คงไม่มีโอกาสสอนคุณหนู” ถ้อยความเหล่านี้ฟังดูก็รู้ว่ามีคำประชดอยู่ในนั้น “ธรรมดาน่ะ ใครก็อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก” “คุณเติมคะ” ณชาปรามสามี ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาประชดกัน “ฉัตรงงมากเลยนะคะ เติมเอาเวลาที่ไหนไปมีลูก” ณชารู้ว่าคำพูดนี้ฉัตรฉายต้องการสื่อให้เธอรู้ว่าเติมเต็ม ตามติดเธอทุกวัน หรืออาจจะมีอะไรมากกว่านั้น แต่เธอไม่ใส่ใจ ลูกเธอเป็นลูกของเติมเต็ม “ฉัตรมีธุระอะไรหรือเปล่า เราต้องเข้าสวน” เติมเต็มตัดบทเพราะไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง “ฉัตรเอาของมาคืนนะคะ” พูดจบก็ส่งกล่องที่ถือมาให้เติมเต็ม ณชาเป็นคนรับไว้แทน สองสาวสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร “เอากลับไปเถอะค่ะ ที่นี่ไม่มีอดีตให้ค้นหา เราอยู่กับปัจจุบันค่ะ” ณชายิ้มหวานแล้วส่งกล่องคืนให้ฉัตรฉาย ตอนนั้นเธอยอมเพราะรู้ว่าเติมเต็มรักฉัตรฉาย แต่วันนี้เขาเลือกให้เธอเป็นตัวจริง เธอก็ต้องปกป้องความรู้สึก ของเขา ฉัตรฉายหน้าชาที่ถูกย้อน เด็กผู้หญิงเจ้าน้ำตาคนนั้นเปลี่ยนไปมากจริง ๆ “เอามันกลับไปเถอะฉัตร อย่ามาที่นี่อีก เราไม่อยากให้ภรรยาไม่สบายใจ” “ใจแคบไปไหมคะ เราแค่เป็นเพื่อนกัน” “เราคงเป็นเพื่อนกับคนที่เราเกลียดไม่ได้ เข้าใจเรานะ” พูดจบเติมเต็มก็จูงมือณชาเข้าบ้านไป ทิ้งให้ฉัตรฉายยืนคว้างอยู่ตรงนั้น ‘เราคงเป็นเพื่อนกับคนที่เราเกลียดไม่ได้’ คำนี้มันเจ็บอย่างนี้นี่เอง เธอลืมไปได้ยังไงว่าเติมเต็มก็มีหัวใจ

เพราะความเข้าใจผิด ทำให้ธาดากักขังชลาลัยเอาไว้ เมื่อความจริงเปิดเผย ชลาลัยพาดวงใจของเขาหนีไป เวลาผ่านไป 5 ปี เธอกลับมาพร้อมเด็กผู้หญิงตัวน้อย เขาจะทำทุกวิถีทาง เพื่อเอาดวงใจของเขากลับคืนมา “ผมจะทำให้คุณท้อง เหมือนกับที่ไอ้ทินกรมันทำกับน้องสาวผม!” “คุณพูดอะไร ฉันท้องแล้วยังไง เด็กที่เกิดมาก็ลูกของคุณ!” “เด็กที่เกิดมาไม่ใช่ลูกผม มันก็แค่เครื่องมือแก้แค้น คุณกำลังจะแต่งงานกับไอ้ทินกร” “หมายความว่าไง!” ถามด้วยความสงสัย เพราะไม่รู้ว่าธาดาจะเล่นเกมอะไร “ผมจะส่งของขวัญให้มัน จะเป็นยังไงนะถ้ามันต้องเลี้ยงลูกชู้!” “คิดว่าทำแบบนี้แล้วสบายใจคุณก็ทำไปเถอะ อย่าคิดนะว่าฉันจะให้มันเกิด ฉันจะทำแท้ง” “คุณไม่กล้าหรอกชลาลัย คุณเองก็จะต้องเจ็บปวด ไปพร้อม ๆ กับไอ้ทินกร เด็กคุณนี้จะเป็นหอกข้างแคร่ ที่คอยทิ่มแทงคุณ!” “คุณเลวมากนะคุณธาดา! เด็กที่คุณพูดถึงเป็นลูกคุณนะ” ถึงแม้เขาจะยังไม่เกิด แต่เมื่อนึกตามคำพูดของธาดาชลาลัยก็ขนลุก เด็กที่ธาดาต้องการให้เกิด คงเป็นแค่น้ำเชื้อตัวหนึ่งเท่านั้น “ผมเลวได้มากกว่านี้อีก ชลาลัย!” บทสนทนาที่เธอคุยกับธาดา ยังก้องอยู่ในหู น้ำตาพากันไหลออกมา สิ่งที่ธาดาอยากให้เป็นมันเลวร้ายที่สุด ธาดายังมีหัวใจอยู่ไหม ถ้าท้องขึ้นมาจริง ๆ เธอคงทำร้ายเขาไม่ได้ เพราะเด็กคือผู้บริสุทธิ์ “คนเลว ฉันเกลียดคุณ” ทำได้เพียงก่นด่าเขาในใจ โวยวายไปก็เท่านั้น ที่นี่เป็นที่ของเขา มีแต่คนของเขาคงไม่มีใครช่วยเธอ

เบื้องหลังฉากที่สวยงาม ปนันชิตาไม่มีทางรู้เลยว่า มีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น ครอบครัวของเธอเป็นหนี้ ทางเดียวที่จะใช้หนี้ได้ก็คือ เธอต้องแต่งงานกับภัทรดนัย ครอบครัวเขาต้องการทายาทสืบสกุล และเธอคือคนที่เหมาะสม “ถ้าคุณใหญ่อยากได้เธอก็ไม่ยากครับ” ภัทรดนัยมองคนตรงหน้าด้วยสายตาท้าทาย “หมายความว่าไง” ภาสันต์ถามพร้อมกับรอคอยว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไร “คิดว่าผมไม่รู้เหรอครับ เวลาที่คุณใหญ่มองว่าที่ภรรยาของผม สายตามันฟ้อง...” ไม่พูดเปล่าภัทรดนัยยังก้าวเข้ามา จนหน้าอกของเขาแนบชิดไปกับอกของภาสันต์ หนุ่มใหญ่ถอยหลังหนี แต่ถูกมือสวยงามไม่ต่างจากมือสตรีจับยึดใบหน้าเอาไว้ นิ้วเรียวลูบไล้ลงบนสันกราม ของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพี่ชายไปมา “นอนกับผมสิครับ แล้วคุณใหญ่ก็เอาเธอไป” “หยุดพูดบ้า ๆ ได้แล้ว ฉันเป็นพี่ชายแกนะ!” “แคร์อะไรครับ ก็แค่พี่ชายต่างสายเลือด ถ้าคุณใหญ่ปฏิเสธ ผมก็มีวิธีอื่นทำหลานให้คุณย่า เพื่อนของผมมองยายปั้นตาเป็นมัน ผมก็แค่ส่งยายปั้นไปให้พวกมัน...” ใบหน้าหล่อเหลาเบี่ยงหลบ เมื่อภัทรดนัยก้มลงมาหา “ตกลงไหมครับ คุณใหญ่...” เสียงแหบพร่ากระซิบชิดใบหู ภาสันต์ขบกราม นับหนึ่งถึงสิบในใจ ข่มกลั้นความโกรธเอาไว้ ถ้าเขาด่วนตัดสินใจหรือพลั้งมือทำอะไรลงไป ปนันชิตาคงมีสภาพไม่ต่างจากสิ่งของ ที่ถูกภัทรดนัยโยนให้คนนั้นที คนนี้ที นิยายโรแมนติก ไม่มีการนอกกายนอกใจ พระเอกคลั่งรัก

“เสี่ย!” เพียงขวัญสะดุ้งสุดตัว เมื่อถูกกระชากแขนอย่างแรง ร่างบางหันมาเผชิญหน้ากับเขา มือหนาดึงหน้ากากอนามัยออก แล้วขว้างมันไปให้พ้นทาง ริมฝีปากสีคล้ำประกบลงมาบนกลีบปากสีชมพูเต็มอิ่มอย่างแรง ศิระรู้ดีว่าริมฝีปากแสนหวานยั่วยวนนี้ มีเพียงลิปมันเคลือบไว้บางๆเท่านั้น เขาคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์แตะต้องมัน แม้เจ้าของจะไม่เต็มใจก็ตาม “ดีใจจนน้ำตาไหลเลยสินะ แค่นี้แหละเพียง สำหรับเมียอย่างคุณ ได้แค่นี้ก็มากเกินไปแล้ว” พูดเมื่อถอนปากออก ปลายจมูกโด่งสวยยังคลอเคลียอยู่กับจมูกเล็กเชิดรั้น เพราะศิระยังยึดท้ายทอยเธอเอาไว้ “ฉันเกลียดคุณ!” “ฮ่า ๆ ๆ ๆ เกลียดแล้วไง มีปัญญาไปจากผมไหมล่ะ ฮ่า ๆ ๆ” พูดจบศิระก็หัวเราะใส่หน้าเพียงขวัญ แม้หัวใจจะรู้สึกตรงกันข้ามก็ตาม เจ็บทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าเกลียด “ปล่อย!” “จำไว้นะเพียงขวัญ คุณเป็นเมียผม ต่อให้ไม่รักคุณก็ต้องอยู่กับผมตลอดไป อย่าอวดเก่งให้มาก ผู้หญิงที่ผัวปล่อยให้นอนจนหยากไย่ขึ้น น่าจะรู้ตัวนะว่าควรทำยังไง หาวิธีทำให้ผัวหันมาสนใจจะดีกว่า ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าเพราะอะไรผมถึงไม่แตะคุณ!” จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ สำหรับเพียงขวัญแล้วมันคือสิ่งที่ดีที่สุด ย่ามักจะถามหาเหลนอยู่บ่อยๆ เหตุผลที่เขาตอบย่าคือยังไม่พร้อม นั่นคือเรื่องจริง เธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าเด็กที่เกิดมาจากความเกลียดชัง จะมีชีวิตยังไง ใบหน้าสวยที่อาบไปด้วยน้ำตายิ้มกว้าง ตากลมโตมองสบกับตาคมเข้ม หัวใจแกร่งกระตุกเมื่อเห็นสายตาของเธอ “ไม่จำเป็น!” ถอยออกไปนั่งประจำที่ เมื่อศิระปล่อยมือจากต้นคอของเธอ เพราะกลัวจะพลั้งมือทำให้เธอบาดเจ็บไปมากกว่านี้ เธอแต่งงานเพื่อล้างหนี้ให้ครอบครัว ที่เขาไม่แตะต้องก็เพราะไม่อยากให้หนี้ก้อนนั้นหมดไป หมดหนี้ก็เท่ากับเธอจะได้เป็นอิสระ ถึงวันนั้นเธอก็จะตีปีกไปจากเขา อยู่กันดีๆไม่ได้ ก็อยู่กันไปแบบนี้แหละสะใจดี

บางครั้งชีวิตจริงมันก็ยิ่งกว่านิยาย เมื่อครอบครัวส่งเธอให้มาอยู่กับคู่หมั้นของน้องสาว มีแต่นางเอกไม่ใช่หรือที่ต้องเจอกับอะไรแบบนี้ แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น นางร้ายอย่างเธอทำไมถึงต้องมารับกรรมแทน เผ่าเพชรเงยหน้าขึ้น มองสบตากับตากลมโตที่จ้องมองเขานิ่ง ก่อนจะรู้สึกขัดใจ เมื่อเห็นความหวาดกลัวที่ปนอยู่ในดวงตาคู่นั้น “ถอดเสื้อผ้าออก!”คำพูดง่ายๆ แต่กลับทำให้คนฟัง สะดุ้งสุดตัว “คะ! คุณว่าอะไรนะ!”ลลนาถามย้ำอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ “ผมบอกว่าให้คุณ ถอด-เสื้อผ้า-ออก”เผ่าเพชรย้ำทุกคำพูดช้าๆชัด ให้เธอได้ยินชัดเจนที่สุด ร่างบางผงะถอย เมื่อได้ยินคำพูดที่คนตรงหน้า ย้ำให้ฟังอย่างชัดเจนทุกคำอีกครั้ง ใบหน้าสวยซีดเผือด ก่อนจะลุกขึ้น เธอจะไปอยู่ให้ไกลจากเขาให้มากที่สุด ผู้ชายคนนี้เถื่อนเกินไปแล้ว ลลนาคิดก่อนจะขยับหนี “นับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ถอด ผมจะถอดให้” พูดจบตาคมดุก็มองคนตรงหน้า ก่อนจะนึกโมโหกับอาการของคนตัวเล็ก ที่ผงะถอยหนี แล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ เพียงแต่เห็นหนาวจนสั่น เพราะใส่เสื้อผ้าเปียก ถ้ายังขืนอยู่ในชุดนั้น มีหวังได้จับไข้แน่นอน “หนึ่ง...”เผ่าเพชรเริ่มทำตามที่พูด ลลนาหน้าเสีย เมื่อได้ยินเสียงนับอย่างจริงจังของเขา “นี่หยุดนะคุณ จะบ้าหรือไง จะให้ฉันแก้ผ้าเนี่ยนะ”ถึงแม้จะกลัว แต่ด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจ และไม่ยอมคน ลลนาจึงแหวกลับ “สอง...” “นี่คุณเผ่า คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันไม่ถอด!”พูดพร้อมกับเดินกลับไปที่โขดหิน ที่นั่งอยู่ในตอนแรก ถึงจะอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ๆกองไฟ แต่ถ้าคนบ้านี่จะมาสั่งให้เธอแก้ผ้า ลลนาขอยอมหนาวดีกว่า ไม่มีเสียงนับ เมื่อคนร่างบางหนี เผ่าเพชรก็ลุกขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้าหาคนตัวเล็ก ด้วยท่าทางที่คุกคาม ลลนาผงะหนี มือหนาคว้าหมับที่ไหล่บาง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าชายเสื้อ แล้วออกแรงดึง ลลนาตกใจกับการจู่โจมของเขา ร่างบางดิ้นหนี “อย่าดิ้น!” “แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม! ปล่อย!” “อยากปอดบวมตายหรือไง” “ตายก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!”ลลนาไม่ยอมง่ายๆ ถึงแม้จะถูกจับไว้ การต่อสู้เล็กๆจึงเกิดขึ้น เพราะเผ่าเพชรก็ไม่ยอมเธอเช่นกัน มือแกร่งกำเนื้อผ้าไว้แน่น ยิ่งคนตัวเล็กดิ้นหนี เขาก็ยิ่งรำคาญ แควก!!! “ว้าย!”ลลนากรีดร้อง เสื้อยืดที่ใส่ขาดเป็นทางยาว เมื่อเผ่าเพชรออกแรงกระชาก “คุณเผ่า!” เผ่าเพชรโยนเศษผ้าในมือทิ้ง ก่อนจะหันมาจัดการกับลลนาต่อ ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ ทำมาเป็นห่วงตัว แค่นี้ยังน้อยไป เวลาเธอถ่ายแบบแต่ละครั้ง เขาเห็นเธอเปิดเนื้อหนังมากกว่านี้อีก เผ่าเพชรไม่ลดลากับเธอ ร่างสูงปล้ำถอดเสื้อจนสำเร็จ ก่อนจะจัดการกับกางเกงยีนส์ที่เธอใส่ต่อ ลลนาตกใจ ลนลานหนี เมื่อมือหนามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆกระดุมกางเกง “หยุดนะ! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”ร่างบางกรีดร้อง แต่มีหรือคนอย่างเผ่าเพชรจะยอม เมื่อเธอดิ้นมากๆเขาก็จับตัวเธอล็อคไว้ “คุณเผ่า ฉันบอกให้หยุด!” “อยู่ๆนิ่ง!” “ไม่! ปล่อยฉันนะ!” “ลลนา ถ้าคุณยังดิ้น ผมจะทำมากกว่านี้นะ” “คุณก็หยุดสิ อย่ามายุ่งกับฉัน!” “อยากปอดบวมตายหรือไง”เผ่าเพชรยังย้ำคำพูดเดิม เขาไม่อยากให้เธอมาตายในไร่ของเขา “ช่างฉันเถอะ จะปอดบวมตายก็เรื่องของฉัน ปล่อย!”ลลนายังต่อสู้ดิ้นรน แข้งขาเตะถีบ เขาจะบ้าหรือไง จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ นาทีนี้เธอยอมปอดบวมตายดีกว่า เล่มอื่นๆ ในซีรีส์

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาจะเป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน ฉันรักเขาตั้งแต่รักเป็น 'มีน' สำหรับผมแล้วผมรู้ตัวมาตลอดว่าเธอรักผม แต่ผมมันก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่พอมีใครมาให้รัก ผมก็รัก 'เต้ย' *****ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ***** มินรญาดิ้นรนขัดขืนจนภพธรได้เหงื่อ ปากบางบวมเจ่อ เมื่อถูกบดจูบซ้ำๆอย่างไม่ปรานี จากคนร่างสูงที่มีกำลังเหนือกว่า มือแกร่งล็อคท้ายทอยไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างกดบีบช่วงกรามอย่างแรงจนคนถูกบีบเจ็บจนน้ำตาซึม "หนีทำไม ดิ้นทำไม ชอบนี่ก็เคยจูบอยู่บ่อยๆแล้วจะดิ้นให้เจ็บตัวทำไม"ภพธรเอ่ยเสียงกร้าวเมื่อถอนปากออก มินรญาหอบหนักเมื่อเป็นอิสระ ร่างบางรีบหายใจเข้าปอดแรงๆ "ปล่อย!"มือบางผลักอกภพธร มินรญารู้ว่าธีรเทพต้องแอบดูอยู่แถวนี้ แต่เขาเป็นคนฉลาดเขาจะต้องดูจนเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง มีเพียงภพธรเท่านั้นที่โมโหจนไม่ทันระวังตัว "ไม่ปล่อย! ทำไมจะรีบไปหาใครล่ะ ไอ้หน้าเข้มนั่นหรือว่าพี่ธี!"ภพธรถามเสียงดัง ในตาแดงก่ำ"ระวังคำพูดบ้างนะคุณภพธร ที่นี่บ้านของคุณนะ และคนก็อยู่เต็มบ้าน "มินรญายังคงรักษาระยะห่าง พูดอ้อมๆเพื่อให้ภพธรได้สติ"ทำไมกลัวใครมาเห็น ก็บ้านผมไงจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ จะจับจะจูบตรงไหนก็บ้านผม อยากมาถึงที่เอง" เพียะ! สิ้นเสียงใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรง ที่มินรญาตบลงมาบนซีกหน้านั้นเต็มแรง "ปล่อย!"มินรญากัดฟันเน้นคำพูดตัวเองอีกครั้ง เมื่อเริ่มหมดความอดทนกับความหยาบคายของคนตรงหน้า "ตบหน้าใช่ไหม คืนนี้ตบ คืนนี้เล่นตัว รู้ไหมผู้หญิงที่ตบหน้าไอ้เต้ยคนสุดท้ายน่ะเป็นไง"ภพธรขู่ "ไม่รู้! และก็ไม่อยากรู้ด้วย อย่ามายุ่งกับฉัน! ขอร้องต่างคนต่างอยู่เถอะ"มินรญาขอร้องเสียงสั่น เธอเริ่มกลัวกับอารมณ์ของเขา เริ่มกลัวคำพูดที่ภพธรเริ่มจะหลุดออกมา "ก็ได้ ตั้งใจไว้แบบนั้นตั้งแต่คืนที่ทิ้งไว้..." "หยุดนะ!"มินรญารีบขัดก่อนที่ภพธรจะพูดมากว่านี้ "ทำไมจะพูด! มีอะไรก็ตั้งใจไว้แบบนั้น ตั้งใจจะฟันแล้วทิ้ง แล้วไงทนไม่ไหวหรือติดใจล่ะถึงได้ตามมาถึงที่นี่" เพียะ! ฝ่ามือหนักๆฝาดซ้ำลงบนซีกหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ภพธรหน้าหัน อนงค์นางที่แอบดูอยู่ขนลุกเมื่อสัมผัสถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่รอบๆตัวมินรญา "ได้..."ภพธรขานรับสั้นๆ ปลายลิ้นสัมผัสถึงรสเลือดที่มุมปาก ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงบนกลีบปากอิ่มที่บวมเจ่ออย่างแรง จนมินรญารับรู้รสเลือดเช่นกัน เมื่อฟันคมๆกระแทกลงมา จูบของคนทั้งสองไม่ได้เกิดจากอารมณ์พิศวาสแต่อย่างใด ภพธรต้องการลงโทษให้อีกคนได้จำว่าอย่ามาท้าทายเขา ร่างสูงจูบอย่างหนักจูบนานจนมินรญาทรุดลงกับพื้น

การแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความรัก เมื่อครบกำหนดเวลาก็แยกย้าย แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่จรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงในใบหย่า เธอจะได้ของแถมติดท้องมาถึงสองชีวิต ++++++++++++++++++++ อัคนีพารถเข้ามาจอดที่หน้าสำนักงานเขต อรอมลยังนั่งร้องไห้มาตลอดทาง สิ่งที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายที่สุด เกินกว่าที่เธอจะรับไหว อัคนีร้ายกาจและเย็นชาเกินไปแล้ว เขายังมีหัวใจอยู่ไหม “ลงมา” เสียงเรียกของชายหนุ่ม ปลุกหญิงสาวให้ออกจากภวังค์ความคิด ตากลมโตมองหน้าเขา ก่อนจะมองเลยไปยังสำนักงานเขตที่อยู่ด้านหลังเขา “มาที่นี่ทำไม” ถามพร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้ม มองหน้าเขาด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ “อยากจดทะเบียนสมรสไม่ใช่เหรอ” อัคนีถามพร้อมกับมองหน้าเธอ คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวยิ้มเย้ยหยันให้ตัวเอง แบบนี้เขาเรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลังใช่ไหม ก่อนหน้านี้เขาปฏิเสธเธอไปแล้ว และเธอก็ไม่ต้องการมันอีก เธอไม่อยากเอาชนะใครอีกแล้ว “ไม่จำเป็น ฉันไม่อยากจด จะเอาฉันไปไว้ที่ไหนก็เชิญ” ตาแดงก่ำมองหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะหลับตาลงเมื่อน้ำตามันพากันไหลลงมาอีกครั้ง เมื่อเห็นสายตาของเขา “อย่าเรื่องมาก ลงมา!” “ฉันไม่ลง!” “ถ้าคุณไม่ลงมา ผมจะลากคุณเข้าไป ดูสิว่าคุณกับผมใครมันจะแน่กว่ากัน” “คุณอัคนี!” “ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณยังไม่ลงมา ผมจะจับคุณมัดแล้วแบกคุณเข้าไปเดี๋ยวนี้!” อัคนีประกาศกร้าว “คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ ไหนคุณบอกว่าไม่อยากจดไง แล้วทำแบบนี้ทำไม!” “ผมเปลี่ยนใจแล้ว” “ไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าแล้วยึดสมบัติคุณเหรอคะ” ถามพร้อมกับมองหน้าเขาอย่างไม่ลดละ “คุณต่างหากที่จะต้องตายก่อนผม รู้ไหมว่าอยู่กับผมคุณต้องเจอกับอะไรบ้าง ผมจะนอนกับคุณทุกที่ทุกเวลาที่ผมต้องการ ถ้าคุณยังไม่ลงมา ไม่แน่นะผมอาจจะเอารถทำเรือนหอก็ได้ ต้อนรับภรรยาเข้าบ้านจัดในรถสักยกก็ดีเหมือนกัน!” ไม่พูดเปล่าร่างสูงยังขยับเข้ามาใกล้ ปลดเนคไทแล้วแกะกระดุมเสื้อออกถึงสามเม็ด “คุณจะทำอะไร!” ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อเห็นอัคนีถกแขนเสื้อขึ้นไปจนถึงข้อศอก

ทันทีที่ฝ่ามือสัมผัสกัน พราวระวีก็สะดุ้งสุดตัว ตากลมโตมองหน้าคนรัก สะบัดมือออก แต่ถูกมือหยาบกร้านยึดเอาไว้ แล้วบีบลงบนมือเธออย่างแรง "ปล่อยนะ คุณกล้า" พูดพร้อมกับบิดมือออก สัมผัสแค่ปลายนิ้วก็ทำให้พราวระวีรู้ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าคือกล้าตะวัน มือหนากระชากหญิงสาวมาชิดอกแกร่ง ใช้แขนอีกข้างกอดเอวเธอไว้ แล้วกระซิบลงที่ใบหูบอบบาง "นั่งนิ่งๆแค่ 5 นาที" "ไม่ ปล่อยฉันนะ" "อยากอายคนก็เชิญ" พูดจบก็ปล่อยแขนออกจากเอวบาง ตากลมโตมองไปยังแขกเหรื่อในงาน เข้าใจแล้วว่ากล้าตะวันหมายถึงอะไร "กันต์อยู่ไหน" เค้นเสียงรอดไรฟัน ยอมให้เขาจูงเข้ามานั่งข้างหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย "คำถามนี้ผมต้องถามคุณมากกว่า" "หมายความว่าไงคะ" "ไปทำท่าไหนล่ะ เจ้าบ่าวถึงได้หนีหัวซุกหัวซุน" "คุณกล้า!" "นั่งเฉยๆ สวมแหวนเสร็จก็ทางใครทางมัน" กล้าตะวันบอกกับหญิงสาว เขาก็เบื่อเต็มทน ทำให้มันจบๆไปจะได้แยกย้าย หวังว่าคนของเขาจะหาตัวกัณภัทรเจอก่อนงานเลี้ยงคืนนี้นะ เพราะเขาไม่อยากแสดงละครอีกแล้ว ยิ่งเห็นเธอทำท่าทางรังเกียจจนออกนอกหน้า กล้าตะวันก็อยากบอกให้รู้เช่นกัน ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากเธอ

"สวยแบบนี้ค่าตัวเท่าไรล่ะ ผู้ชายโต๊ะนั้นให้คุณเท่าไร ผมจ่ายให้มากกว่าสองเท่า"ธรรศธรเอ่ยระราน "นี่คุณ ถ้าคุณเมาก็กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับฉัน"มณีรินทร์ยังควบคุมอารมณ์ได้ดี แม้ภายในใจจะเริ่มหวาดกลัว "ปล่อย!"หญิงสาวเริ่มดิ้นหนักขึ้น เมื่อฝ่ามือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่ง ธรรศธรเริ่มลูบไล้สีข้าง และสะโพกแน่นกลมกลึงอย่างมันมือ อกอวบอิ่มเบียดเข้าหาอกกว้าง เอวเล็กเบียดอยู่กับช่วงเอวสอบที่มีกล้ามเนื้อแน่นแบบคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ จากตอนแรกที่คิดจะแกล้งให้เธอกลัว กลับกลายเป็นความต้องการแบบที่ธรรศธรเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง "ร้อนแรงอย่างนี้นี่เล่าพุฒิพัฒน์ถึงได้หลงจนหัวปักหัวปำ" "ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อยช่วย!..."เสียงตะโกนขาดหาย เมื่อริมฝีปากหนาฉกลงมาปิดปากอิ่ม มณีรินทร์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะถูกคนแปลกหน้าคุกคามเธอแบบนี้ ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ

เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ! ทันทีที่เป็นอิสระ ฝ่ามืออรหันต์ ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้า หล่อเหลาถึงสี่ทีซ้อน สินธรหน้าชา ก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เมื่อรับรู้รสเลือด ภัทรทิราเห็นหน้าเขา เป็นลูกวอลเลย์บอลหรือไง ถึงได้ตบเอาๆ "พอใจหรือยัง"สินธรถาม พร้อมกับยื่นมือไปแกะผ้า ที่ผูกปากหญิงสาว แต่ภัทรทิราเบี่ยงหลบ แล้วกระชากผ้าออกเอง "หลีกไปให้คนสับปลับ!" "อะไรวะ" "ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยปอไปไง ทำแบบนี้ทำไม" "ก็ปล่อยไปแล้วไง"สินธรตอบเสียงอ่อย เพียะ! เพียะ! ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบ แก้มทั้งสองข้างชาดิก รับรู้รสเลือด ที่ซึมออกมาจากมุมปากอีกครั้ง "ปล่อยเหรอ! รอจนเผ่ามา ถึงได้ปล่อย ก็ไม่ต่างกันหรอก" "ไอ้เผ่ามันมาเร็วเองนี่ หมอกว่าจะไปส่งน้องพอดี"เสียงอู้อี้ที่เปล่งออกมาจากปากหนา ทำให้ร่างบาง ต้องตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไร "วิว...หมอก...ขอโทษ...ได้ไหม" "หึ! ขอโทษเหรอ เรื่องไหนก่อนดีล่ะ พอเถอะฉันเหนื่อย ถอยไปฉันจะกลับ!" "ไม่เอาไม่ให้กลับ ไหนบอกว่าจะอยู่กับหมอกไง" "อย่าตอแหล อย่ามาแทนตัวว่าหมอก ได้ยินแล้วคลื่นไส้" "ท้องหรือเปล่าวิว!" "ท้องบ้านแกสิ อะ..."ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อนึกขึ้นได้ ใช่วันนั้นเธอถูกเขาข่มขืน แล้วเธอก็ไม่ได้กินยาคุม ทำไมถึงโง่ซ้ำซากแบบนี้นะ มีสมองซะเปล่า เรื่องสำคัญแบบนี้ เธอลืมได้ยังไง "วิว..." "ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน" "ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ" "เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน" "เออ! หมอกหน้าด้าน หน้าทน หน้าหมา หน้าแมว หน้าอะไรอีกด่ามาเลย หมอกยอมหมดแหละ" "ไม่ต้องมาพูดดี ฉันเกลียดคุณ"เมื่อเจอไม้นี้ ภัทรทิราก็ไปไม่เป็น สินธรทำแบบนี้อีกแล้ว ออดอ้อน แล้วก็ไล่ต้อนให้เธอจนมุม "ย้ำอีกแล้ว ไม่เหนื่อยเหรอ ที่ต้องโกหกหัวใจตัวเอง วิวไม่เคยเกลียดหมอก หมอกรู้" "อย่ามารู้ดี พูดมาก รำคาญ!"พูดพร้อมกับเบี่ยงหลบ ทำท่าจะเดินไปที่ประตู "วิว...หกปีแล้วนะ ที่เราเป็นแบบนี้"ร่างบางชะงักเท้า ที่กำลังจะก้าวต่อ "หกปีที่เรา ต้องคอยหลอกตัวเอง ว่าเราเกลียดกัน"หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้น หยุดฟังว่าสินธรจะพูดอะไรต่อ "วิวรู้ไหม ว่าหมอกทรมานแค่ไหน ที่ต้องบอกตัวเองว่าอย่าคิดถึง ใจวิวทำด้วยอะไร ทำไมมันถึงได้แข็งแบบนี้ บอกหน่อยได้ไหม ว่าหมอกต้องทำยังไง ถึงจะได้หัวใจของวิวคืนมา" ภัทรทิรายกมือขึ้นปาดน้ำตา ที่อยู่ๆมันก็ไหลออกมา "ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่า ฉันจะมาอยู่กับคุณ ตามสัญญา แค่นี้ใช่ไหมที่จะพูด ลูกอยู่ไหน ฉันจะพาลูก กลับบ้าน"ถึงจะบอกตัวเอง ว่าให้เข้มแข็ง อย่าหวั่นไหวไปกับเขา แต่พอเขาพูดแบบนี้ทีไร ใจเธอก็อ่อนทุกที หกปีที่ผ่านมา เธอก็มีสภาพไม่ต่างจากเขา เธอคิดถึงเขาทุกวัน สิบกว่าปีที่เขาหายไป เธอคิดถึงแต่ไม่ทรมาน เพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ได้แต่ฝากลมฝากฟ้า ให้ไปบอกเขาว่าคิดถึง แต่ตอนนี้มันต่างกัน เธอคิดถึงเขา ในขณะที่เขาอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ทำไมเธอต้องทรมานตัวเอง ความเจ็บปวดที่เธอได้รับในวันนั้น มันมากเกินกว่า คำว่าให้อภัยจริงๆหรือ เธอจะเลือกทางเดิมอีกแล้วหรือ หญิงสาวถามตัวเอง ก่อนจะก้าวเท้าออกไปจากห้อง แผลที่มันสด รักษาทันมันก็หาย แต่แผลของเธอ มันคือแผลเป็นที่ฝังลึกอยู่ในหัวใจ

ทันทีที่พยุงตัวได้ เขมจิราก็หันมาเล่นงานคนที่อยู่เหนือน้ำ เธอต้องตกเป็นเป้ากระสุน เธอเกือบตายเพราะเขา แต่คนเลวนี่ยังถีบเธอจนตกน้ำ รู้ว่าสิ่งที่เขาทำทั้งหมด ก็เพื่อช่วยชีวิตเธอ แต่บอกให้เธอโดดลงมาดีๆก็ได้ นอกจากจะเจ็บเพราะแรงกระแทกแล้ว บั้นท้ายเธอคงเขียวช้ำเพราะแรงถีบของเขาอีกด้วย "นี่แนะๆ ไอ้บ้า ไอ้เลว แกถีบฉันทำไม!"เขมจิรา ตวาดแหว ทันทีที่พยุงตัวเองลุกได้ เธอก็พุ่งเข้าหาเข้ม อาการเจ็บที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ไม่ได้ครึ่งกับที่เจ็บในใจเลยสักนิด "โอ๊ย!!!อะไรวะ"เข้มร้องลั่น เมื่อคนตรงหน้ากระโจนเข้าใส่ ร่างสูงหงายหลังลงไปในน้ำ ก่อนจะลำลักน้ำ เมื่อหญิงสาวพยายามจับหัวเขากดลงไปในน้ำอีกหลายครั้ง "ถีบฉันทำไม ห๊ะ! ถีบทำไม!"เขมจิราโมโหหนัก เมื่อรู้สึกเจ็บที่สะโพก ก็ยิ่งอยากทำให้เขาเจ็บเช่นกัน เขาถีบเธอเต็มรักขนาดนั้น กระดูกเธอไม่หักก็บุญแค่ไหนแล้ว "แค่กๆๆ"เข้มสำลักน้ำ เป็นเพราะไม่ทันตั้งตัว จึงถูก หญิงสาวเล่นงาน แค่วิ่งหนีก็เหนื่อยจะตาย ยายบ้านี่ยังมาจับหัวเขากดน้ำอีก มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไม่สำนึก เขาช่วยเธอไว้แท้ๆ จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี "อะไรวะ!"ร่างสูงหยัดกายลุกขึ้น เสยผมลวกๆ แล้วใช้มือลูบน้ำออกจากหน้า ก่อนจะรวบมือคนที่ทำร้ายเขาไปไว้ในอุ้งมือใหญ่ ตาแดงก่ำมองหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง จนคนถูกมองยังขนลุกตาม "เป็นบ้าอะไรวะ เจ็บนะโว้ย!" "เจ็บเหรอ แล้วทีคุณถีบฉัน ฉันไม่เจ็บหรือไง!"เข้มกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย กับคำพูดของเธอ เขาช่วยเธอไว้นะนั่น ทั้งพาวิ่งหนี เอาตัวบังกระสุนปืนให้ แถมช่วยให้รอดพ้นจากพวกหื่นกาม แต่เธอกลับไม่สำนึก แค่ถีบเบาะๆหนึ่งที แค่นี้ต้องโกรธด้วยเหรอ ลองถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ รับรองเธอได้มีผัวอีกเป็นโขยง "ผมช่วยคุณไว้นะ แทนที่จะขอบคุณ แต่คุณกลับมาทำร้ายผม แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน" "ไอ้บ้า! ถีบฉันตกน้ำ เรียกว่าช่วยเหรอ!" "ก็ถ้าผมไม่ถีบนั้น คุณจะรอดไหมล่ะ! เห็นก็เห็นว่าพวกมันมีกันเป็นสิบ ผมคนเดียวสู้มันได้เหรอ หรือว่าคุณอยากโดนเรียงคิว"ได้ผลคำถามของเขา ทำให้คนที่กำลังเถียงคอเป็นเอ็นหยุดชะงัก เขมจิรารู้ว่าที่เขาพูดมามันจริงทุกคำ ถ้าเขาไม่ช่วย เธอก็คงจะไม่รอดจากคนพวกนั้น แต่มันก็อดโมโหไม่ได้นี่ เมื่อนึกถึงวิธีการช่วยของเขา "ก็บอกให้ฉันโดดดีๆก็ได้ ถีบแบบนี้ฉันเจ็บ"เสียงที่ใช้พูดเบาลง เมื่อตระหนักถึงความจริงที่เกิดขึ้น "แค่ปลายเท้านะนั่น เจ็บมากเลยเหรอ" "ลองให้ฉันถีบคุณบ้างไหมล่ะ"ตากลมโตค้อนให้คนตรงหน้าวงใหญ่ แรงถีบที่กระแทกมาจนบั้นท้ายเธอแทบหัก เขาเรียกมันว่าแค่ปลายเท้าเหรอ "ขอโทษก็แล้วกัน ผมเป็นห่วงน่ะ เลยคิดไม่ทัน คุณเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า"เข้มถามแล้วกวาดตามองไปทั่วตัวหญิงสาว แสงจันทร์ช่วยส่องให้เห็นใบหน้านวล ถึงจะเลือนราง แต่ก็ทำให้เขาเห็นรอยขีดข่วนบนตัวเธอได้ โดยเฉพาะที่แก้มซีดๆนั่น มันยังมีเลือดซึมออกมาอยู่เลย เขาพาเธอวิ่งเข้ามาในป่า ก็ต้องโดนหินบาด โดนหนามตำบ้างล่ะ "เจ็บนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วคุณล่ะ เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"คำว่าห่วงที่หลุดออกมาจากปากเขา ทำให้หัวใจดวงน้อยกระตุก อย่างน้อยๆเขาก็ยังมีใจห่วงเธอ ตากลมโตมองไปที่คนตัวสูง เธอได้ยินเสียงปืนดังรัวมาเป็นสาย เขาถูกกระสุนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้

เพราะความเมา อิงวราจึงถูกผู้ชายที่ไม่เห็นแม้กระทั่งหน้า พรากพรหมจรรย์ไปอย่างป่าเถื่อน ภูดิศจะทำอย่างไร เมื่อนางบำเรอที่มีคนนำมาใช้หนี้รสชาติช่างหอมหวานจับใจ "จะร้องอะไรกันนักหนาวะ ลุกขึ้น!" คำสั่งของเขาทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง ตาบวมช้ำมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขาก็ใจชื้น แสดงว่าเขาหมดอารมณ์กับเธอแล้ว แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ ผู้ชายคนนี้ทำอะไรได้มากกว่าที่คิด สองแขนกอดผ้าห่มไว้แน่น กลัวเขาจะกระชากมันไปจากเธอ "ใส่เสื้อซะ" เสื้อเชิ้ตสีดำถูกปามาที่หน้า ตากลมโตมองมันอย่างรังเกียจ อิงวรายังนั่งนิ่งไม่ยอมทำตามที่ เขาสั่ง "จะใส่มันดีๆหรือจะให้ทำอย่างอื่น!" น้ำเสียงที่ใช้เข้มจัด เมื่อเธอเงียบจนเขาโมโห ร่างสูงขยับเข้าหา ถ้าเธอดื้อแบบนี้เขาก็จะไม่พูดให้เสียเวลา "สะ...ใส่ค่ะ" ลนลานหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นมาสวม มือที่ติดกระดุมสั่นด้วยความกลัว ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าไม่สนใจ แต่พอเขาเข้ามาใกล้ๆสัญชาตญาณก็บอกให้รีบทำตามที่เขาสั่ง "ตามมา" เมื่อเห็นว่าเธอใส่เสื้อเสร็จเรียบร้อย ภูดิศก็หันหลังเดินไปที่ประตู "จะพาฉันไปไหน" ถามด้วยความหวาดระแวง แต่ก็ดีใจที่เขาไม่แตะต้องเธอ "เอาไปขาย!"

ยิ่งหนีก็ยิ่งใกล้ ยิ่งไกลก็ยิ่งคิดถึง อภัสราต้องออกจากมหาวิทยาลัย ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบเทอมแรกด้วยซ้ำ เมื่อไปมีความสัมพันธ์กับรุ่นพี่ สาวน้อยอายุ18แบกหัวใจที่บอบช้ำพร้อมกับลูกในท้อง หนีไปถึง 6 ปีเต็ม +++++++++++++++++++++++++++++ ครืด~ครืด มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้น เมื่อมีข้อความเข้า มือแกร่งหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อวางลูกบนเบาะรถและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อย มือหนาสั่นขึ้นเมื่อกวาดสายตาไปตามตัวหนังสือที่ถูกส่งเข้ามาทางอีเมลของเขา [ถ้าพี่ธามเปิดอ่านข้อความเนยคงไปไกลแล้ว ฝากลูกด้วยนะคะ พี่ธามเคยเอาลูกไปเลี้ยงหลายครั้ง คงรู้ว่าลูกชอบไม่ชอบอะไร พี่ธามรู้หรือยังคะว่าลูกเป็นโรคG6PD ต้องระวังเรื่องอาหารและยาบางตัว เนยจดรายละเอียดสิ่งที่ควรระวังใส่ไว้ในสมุดประจำตัวลูกแล้ว ฝากพี่ธามอ่านด้วยนะ เวลานอนพี่ธามกอดลูกด้วยนะ ลูกชอบให้กอดถึงจะหลับสนิท เนยรบกวนพี่ธามมากไปไหมคะ สุดท้ายนี้เนยอยากจะบอกว่า เนยขอโทษสำหรับความผิดทุกอย่างที่ทำไว้กับพี่ ยกโทษให้เนยด้วยนะคะ] มือแกร่งวางมือถือลงข้างตัวก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับ ไม่มีคำตัดพ้อหรือต่อว่า มีเพียงข้อความขอโทษ อภัสราขอโทษเขาซ้ำๆ เพราะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นความผิดของเธอ ตาคู่คมมองมือถืออีกครั้ง เธอคงตั้งเวลาส่งเมล เพราะเขาได้รับมันหลังจากที่เธอจากไปแล้ว

ตราบาปที่เขาทำกับเธอในวันนั้น กลายมาเป็นของสำคัญในวันนี้ พสิกาตัดสินใจใช้ร่างกายใช้หนี้ให้ปภังกร เพื่อจบปัญหาหนี้สินที่เธอไม่ได้ก่อ วันหนึ่งเธอรู้ว่าสิ่งที่ได้มาจากเขา มันมากกว่าความเจ็บปวด ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ "ทำไมไม่รับโทรศัพท์!"เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา "ฉัน..."พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อหันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัวเพราะอีกไม่นานเธอจะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว "ฉันไม่อยากรับ!"เขาแรงมาเธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตากลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น "กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!" "ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณนั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้" "ไม่มีสิทธิ์เหรอ แล้วใครกันที่มีสิทธิ์ คุณเป็นลูกหนี้ผม ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้"มือแกร่งเอื้อมไปบีบปากบางเอาไว้ เมื่อพสิกาเถียงกลับมาแบบนั้น "ปล่อย!"ใบหน้าสวยสะบัดออก มือบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเอง เมื่อถูกบีบจนเจ็บร้าวไปทั้งแก้ม "หาเงินมาคืนก่อนสิ แล้วจะปล่อย!"พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหา แต่หญิงสาวยกมือมาดันช่วงคางเขาเอาไว้ เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ "อย่านะ!"มือบางออกแรงผลักเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร เธอไม่ชอบเวลาที่เขาจูบปากข้อนี้ปภังกรรู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยตามใจเธอสักครั้ง ยิ่งเธอแสดงท่าทางรังเกียจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะเธอ

"จะไปไหนคะ"รสรินถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อยังถูกลากมาตามทางเดิน อรรถไม่พูดอะไร เขายังพาเธอเดินไปเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้ม เมื่อสัมผัสถึงความเย็นที่เกิดขึ้นบนมือที่เขากุมอยู่ ไงล่ะยายโรสคนเก่ง แค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ อรรถคิดเมื่อพาเธอเดินมาถึงห้องพักของแขกวีไอพี "คุณอรรถ!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อเขาแตะคีย์การ์ดกับประตูบานหนึ่ง "คุณอรรถ! ปล่อยฉันนะคะ"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกเหวี่ยงเข้าไปในห้อง ก่อนที่คนร่างสูงจะปิดประตูตามหลัง รสรินถอยหนี เมื่อชายหนุ่มปลดเนคไทออกจากคอ "ฉันจะกลับ!"เท้าบางยังคงถอยหนี เมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามา "ไงแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ"เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถาม เมื่อสลัดเสื้อสูทราคาแพงออกจากตัว ตาคมเข้มมองไปที่หญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า ไหนล่ะรสรินคนเก่ง คนที่จงใจมาฉีกหน้าเขา ภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายงั้นเหรอ สงสัยเขาต้องเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นสามีจากเธอซะแล้ว ปล่อยให้ลอยนวลมานาน ชักจะเหิมเกริมขึ้นทุกวัน "กรี๊ดดด!!!ปล่อยนะ"ร่างบางกรีดร้อง เมื่อร่างสูงกระโจนเข้าใส่ ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ เธอพลาดตรงไหนกัน เขาถึงได้เข้าถึงตัวเธอได้ง่ายขนาดนี้

ภาพที่เห็นเบื้องหน้าทำให้อารดาตาค้าง มันคือภูเขาที่รายล้อมไปด้วยน้ำทะเล อย่าบอกนะว่าเขาจะเอาเธอมาปล่อยเกาะ ไม่มีเวลาคิดนาน เมื่อเสียงของคนที่อยู่ในน้ำเอ่ยเร่ง ให้เธอลงไปเร็วๆ ร่างบางมองซ้ายขวา ก่อนจะตัดใจโดดตามเขาลงไป น้ำบริเวณนี้แค่หน้าอก แต่ด้วยการแต่งตัวของเธอ ก็ทำให้เดินลำบากไม่น้อย ธนากรเดินกลับมายังร่างของคนที่ยืนโงนเงน แต่ยังไม่ทันได้เข้าไปถึงตัว อารดาก็ตวาดแหวใส่เขา พร้อมกับใช้มือตีน้ำ จนธนากรโมโห "อย่าเข้ามานะ นี่แน่ะๆ"หญิงสาวทั้งตีน้ำ ทั้งวักน้ำสาดใส่ จนชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลง ตรงเข้าไปหาคนร่างบาง ก่อนจะรวบตัวเธอ แล้วแบกขึ้นบ่า เดินขึ้นฝั่งไปเร็วๆ ลุงพงษ์ส่ายหัว เมื่อเห็นการกระทำของนายหัวหนุ่ม "ลำบากลำบนแท้"บ่นพร้อมกับส่ายหัวไปมา ไม่เข้าใจว่าเจ้านายจะดั้นด้นพาคุณคนสวยมาที่นี่ทำไม จะมาหาแต่ละครั้งก็แสนจะลำบาก "ลุงวางของแล้วก็กลับไปได้เลยนะ คืนนี้ผมจะนอนที่นี่"ธนากรหันมาบอกคนงาน ก่อนจะแบกคนบนบ่าเดินต่อไปเร็วๆ ในท่านี้อารดาเวียนหัวจนแทบอาเจียน แค่เมาเรือก็แย่พอแล้ว ยังจะมาถูกจับห้อยหัวอีก "กรี๊ดดด! ช่วยด้วย!"ส่งเสียงร้องไปอย่างนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีประโยชน์ "จะแหกปากทำไมวะ!"ธนากรตวาด ก่อนจะโยนคนบนบ่าลงพื้นอย่างแรง "โอ้ย!"อารดาเจ็บจนร้องไม่ออก ร่างบางตัวงอ ก่อนจะยกมือกุมท้อง "อย่าสำออย ลุกขึ้น!" หญิงสาวไม่ตอบ แต่ยังคงนอนเอามือกุมท้องอยู่แบบนั้น ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัว คนที่อยู่ตรงหน้า ตอนนี้อารดา มอมแมม จนแทบจะมองไม่เป็นคน เสื้อผ้าขาดวิ่น หัวฟูเป็นรังนก แถมกระโปรงก็ขาดจนเห็นกางเกงชั้นใน ธนากรยิ่งโมโหหนัก เมื่อเห็นเธอนั่งไม่ระวังแบบนั้น "ลุกขึ้น!"ออกคำสั่งอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กยังนั่งนิ่ง ร่างสูงส่ายหัว ก่อนจะขยับเข้าหา ทันทีที่ชายหนุ่มย่อตัวลง ทรายก็สาดเข้ามาเต็มหน้า ดีที่เขาหลับตาทัน ไม่อย่างนั้นตาคง บอดแน่นอน เพราะอารดาจงใจซัดมันเข้ามาบนหน้าเขาอย่างแรง ร่างบางถอยหนี ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้น แล้ววิ่งหนี วิ่งทั้งๆที่ไม่รู้จะไปทางไหน "หยุดนะอารดา!"ธนากรตวาดลั่น ใช้ชายเสื้อเช็ดหน้าลวกๆ แล้ววิ่งตามไป ร่างบางวิ่งไปทางที่เรือจอดอยู่ อย่างน้อยนั่นก็เป็นทางเดียวที่เธอจะได้ไปจากที่นี่ อารดาลุยน้ำมาถึงเรือ ก็เป็นจังหวะที่ลุงพงษ์กำลังจะขับเรือกลับพอดี "ลุง! ลุงคะ! ช่วยฉันด้วย!"ร่างบางร้องเรียก แล้วเร่งฝีเท้าวิ่งมาที่เรืออย่างเร็ว "อะไรอีกว้า ผู้หญิงคนเดียวเอาไม่อยู่นิ"ลุงพงษ์บ่นเป็นภาษาท้องถิ่นให้เจ้านายหนุ่ม เดี๋ยววิ่งขับ เดี๋ยวว่ายน้ำหนี คนแก่ชักเริ่มเหนื่อยใจแทน "ช่วยฉันด้วยค่ะ ฉันมีเงิน พาฉันไปจากที่นี่นะ ฉันจะตอบแทนลุงอย่างงามเลย นะคะลุง ช่วย...ว้าย!"คำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อมือของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่หัวไหล่ "จะกลับก็รีบไปเลยลุง มานี่!"ธนากรร้องบอกลุงพงษ์ ก่อนจะคว้าเข้าที่ลำคอขาวเนียน ลงน้ำหนักบีบ ก่อนจะจับหัวเธอกดลงน้ำ เพราะโมโหที่เธอพยศไม่เลิก ลุงพงษ์ตาเหลือก เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มทำแบบนั้น ก่อนจะรีบขับเรือหนีไป หวังว่าคุณคนสวย คงไม่ช้ำในตายไปก่อนนะ ชายหนุ่มนับหนึ่งถึงสามในใจ แล้วดึงหัวอารดาขึ้นจากน้ำ เขาก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่เธอพยศจนเขาหมดความอดทน "แค่กๆๆ"ร่างบางไอจนหน้าดำหน้าแดง ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มตาขวาง "จะหมดฤทธิ์ได้รึยังห๊ะ!"ธนากรตวาดลั่น ก่อนจะโมโหสุดขีด เมื่ออารดาทำบางอย่างกับเขา "ถุย!" เพียะ! ทันทีที่น้ำลายกระทบผิวหน้า ฝ่ามือแกร่งก็ฟาดลงบนใบหน้าสวยเต็มแรง อารดาหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าชายหนุ่ม อย่างไม่เกรงกลัว "เอาสิ ตบมาอีกสิ จับกดน้ำอีกสิ ทำสิ ทำสิ!ไอ้...อื้อ"คำด่าถูกกลืนหาย

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา "ป่านจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้เหรอครับ"อาคมตัดสินใจถามคำถาม แต่มันกลับให้เธอดิ้นมากขึ้น เขาไม่เคยสนใจเรื่องเธอเลยสักนิด ลันลดาคิดในใจ "ค่ะ"ลันลดาตอบกลับ เธอแน่ใจว่าพูดเรื่องนี้กับลลนาแค่คนเดียว เขารู้ได้ยังไง ความลับไม่มีในโลก คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง อาคมสูดลมหายใจที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนในอ้อมแขนเข้าจนเต็มปอด ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น ทำให้หัวใจของเขายืนยันอย่างชัดเจน ว่าเขาชอบเธอ ไม่สิอันที่จริงต้องบอกว่ามากกว่าชอบ เขาตกหลุมรักเธอเลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้เพิ่งเกิด แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว สาเหตุที่เขาไปขโมยตัวเธอมา ส่วนหนึ่งเพื่อนายหญิง แต่อีกส่วนก็เพื่อตัวเอง เขาเฝ้ามองเธอมานาน ตั้งแต่สมัยที่เข้าไปเจรจาเรื่องของเผ่าเพชร แล้วก็ต้องบอกตัวเองให้ตัดใจ เมื่อเธอคือของต้องห้าม เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย จนกระทั่งเขาเจอเธออีกครั้ง อาคมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพาเธอมา "ปล่อย!"ลันลดายังดิ้นรนขัดขืน มือบางทุบตีไปบนแขนแกร่ง หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ความอบอุ่นจากแผงอกกว้าง ที่กระจายไปทั่วแผ่นหลัง มีผลกับอัตราการเต้นของหัวใจเหลือเกิน เมื่อใจไม่รักดีมันคอยจะเอนเอียงไปหาเขา "ยังไม่ต้องกลับตอนนี้ได้ไหมครับ"ในที่สุดอาคมก็เอ่ยคำนี้ออกมา เมื่อทบทวนหัวใจตัวเองแล้วว่า เขาคงปล่อยเธอไปไม่ได้ ถ้ายังไม่บอกความในใจให้เธอรับรู้ "ทำไมคะ"ถามกลับไปทั้งๆที่ไม่น่าถาม เพราะเท่ากับว่าเธอเปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายเหตุผล อาคมอมยิ้มเมื่อได้ยินคำถามของคนในอ้อมแขน เธอให้โอกาสเขา เพราะถ้าเขาบอกเหตุผลที่สามารถทำให้เธอใจอ่อนได้ เธอก็จะอยู่ต่อ

เมื่อแฟนหนุ่มที่คบกันมานาน หนีไปแต่งงานกับผู้หญิงที่คบซ้อน เพราะความเมาเมริสาจึงอยากมี One night stand กับใครสักคน เรื่องราววุ่นวายจึงเกิดขึ้น เมื่อเกื้ออยากให้ One night stand ครั้งนี้เป็นครั้งเดียวชั่วนิรันดร์ของเขาและเธอ ++++++++++++++++++++++++++ “จูบฉันสิคะ คุณจะได้รู้ว่าฉันไม่ใช่ภูเขาน้ำแข็ง ฉันก็มีหัวใจ” พูดจบร่างบางก็เขย่งปลายเท้าขึ้น พยายามประกบริมฝีปากลงบนปากหนา เกื้อเบี่ยงหลบพร้อมกับดันเธอออกห่าง เมื่อเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่เช่นกัน เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่มีเลือดเนื้อ สาวสวยมาอ่อยตรงหน้ามีหรือที่เขาจะไม่มีอารมณ์ “จูบสิคะจูบฉัน” ปากบางเผยออย่างรอคอย เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าจูบมันเป็นยังไง ยิ่งเป็นจูบที่ได้จากคนแปลกหน้ายิ่งทำให้เธอรู้สึกดี เพราะตอนนี้เมริสาอยากประชด เมื่อคนทั้งโลกรวมหัวกันรังแกเธอ “อย่าเม คุณไม่อยากทำแบบนี้หรอก” เกื้อเตือนสติแต่เหมือนว่าคนเมาจะไม่ยอมรับฟังอะไร ร่างบางดันเขาไปจนติดบาร์เครื่องดื่ม เขย่งปลายเท้าขึ้น เมื่อต้องการจูบกับเขา เกื้อมองริมฝีปากอิ่มตรงหน้า ก่อนจะกระแทกริมฝีปากลงมาอย่างแรง เมื่อเธออยากรู้เขาก็จะสอนให้ แต่จูบที่เธอจะได้รับมันจะไม่อ่อนหวาน แบบที่เขาเคยมอบให้คนอื่น เธอจะได้หลาบจำ วันหลังจะได้ไม่ไปร้องขอให้ใครมาจูบแบบนี้อีก

ดารินทร์ดิ้นรนขัดขืน เมื่อถูกนดลกระทำไม่ต่างจากปลุกปล้ำ ปากร้อนที่บดขยี้ลงมาสร้างความขยะแขยงให้เธอที่สุด เธอเกลียดเขา เกลียดสัมผัสของเขา นดลกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งสนุก ชอบใจเวลาที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด เสียดสีไปกับผิวเนื้อเปล่าเปลือยของเขา "ปล่อย!"ทันทีที่หลุดมาจากแขนแกร่งดารินทร์ก็ถอยร่นเข้าไปด้านใน นดลหรี่ตามองคนที่ลนลานหนีเขา ตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง เพื่อหาอะไรที่ใช้เป็นอาวุธได้ โมโหตัวเองที่สุด รู้ทั้งรู้ว่าเขาอยู่ในบ้านแต่ก็ยังเข้ามา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะขับรถออกไปทันทีที่เห็นรถเขา "นายจะทำอะไร! "ดารินร์ถามคนที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เท้าบางถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง "เอาคุณไง"นดลตอบพร้อมกับยักไหล่ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นคนปากดีกลัวจนตัวสั่น "ถ้านายยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย ดูสิถ้าคุณแม่มาเห็น นายจะยังลอยหน้าอยู่ในบ้านฉันอีกได้ไหม"ดารินทร์ไม่ได้ขู่ ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอจะร้องจริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อคำพูดเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลอง เขาเป็นคนโปรดของแม่ หลายครั้งที่เธอมีปากเสียงกับแม่เพราะเรื่องของเขา