สินธรภัทรทิรา

หน้าโรงเรียนประจำจังหวัดเชียงราย เป็นภาพที่คนผ่านไปผ่านมา และคนแถวนั้นเห็นจนชินตา         ใต้ต้นคูนใหญ่หน้าโรงเรียนประจำจังหวัด ทุก ๆ เย็นวันจันทร์ถึงศุกร์   จะมีเด็กหนุ่มสองคนนั่งโขกหมากฮอสอย่างสนุกสนาน โดยมีเด็กสาวใบหน้าจิ้มลิ้มนั่งอ่านตำราเรียนอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน แต่ถ้าจะมีใครสังเกต ดี ๆ จะเห็นว่าสาวน้อยคนนี้มักจะอ่านไปขำไป จนบางครั้งเด็กหนุ่ม   ทั้งสองก็ยื่นมือมาผลักหัวบ้าง เพราะรำคาญที่เสียงหัวเราะของเธอทำลายสมาธิ “ขำไรนักหนาวะวิว” เด็กหนุ่มคนที่เสียหมากให้เพื่อนสองตัวซ้อนหันมาถาม เพราะเริ่มอารมณ์เสียที่พลาดท่าถูกหมากฮอสฝั่งตรงข้ามกินถึงสองต่อ  “มุกตลกของพี่เอ๊าะน่ะวิน ดูสิพี่เอ๊าะวาดนมให้หนูหิ่นด้วย” ภัทรทิราเงยหน้าจากหนังสือ หันไปตอบธาวินทร์พร้อมกับยกหนังสือหน้าที่อ่านให้ดู “จะฟ้องลุงน่านว่าวิวอ่านแต่การ์ตูน” ธาวินทร์สวนกลับแบบไม่สบอารมณ์นัก เขาโทษว่าเป็นเพราะเธอที่เอาแต่นั่งขำจนทำให้เขาเสียสมาธิ เกมนี้เขาต้องเสียท่าให้        เผ่าเพชร อันที่จริงตั้งแต่เล่นกันมา เขาก็เพิ่งจะชนะเผ่าเพชรแค่ตาเดียวเท่านั้น “แพ้แล้วพาล วิวอ่านการ์ตูนแล้วไง ผลสอบวิวก็ดีกว่าวินแล้วกัน” สาวน้อยหันไปเถียง ก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาหลอกเพื่อน เผ่าเพชรเห็นว่าเรื่องอาจจะบานปลาย เพราะคนอย่างธาวินทร์  ไม่ค่อยยอมใคร ถึงแม้ทั้งสองจะเถียงกันทุกวันจนเป็นเรื่องปกติ แต่เขาก็ไม่อยากฟัง เพราะสุดท้ายยายวิวตัวร้ายก็จะหาพวก และเขาก็จะลำบากใจที่ต้องอยู่ข้างเดียวกับเธอ “โอ๊ย! พวกมึง ไม่ทะเลาะกันสักวันได้ไหม” เสียงแหบห้าวขัดขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา เพราะนั่งนานเกินไป “เผ่าก็ดูสิ วินหาเรื่องวิวตลอดเลย” สาวน้อยหันมาฟ้องเพื่อน “ก็ไม่เพราะเสียงหัวเราะของเธอเหรอ ที่คอยกวนสมาธิ กี่ตา ๆ   เราก็แพ้ไอ้เผ่า” “วินอ่อนมากกว่า วิวเห็นนะ เผ่าออมมือให้วินตั้งหลายตา         แพ้แล้วพาล” “ก็เสียงหัวเราะเธอดังอย่างกับม้า วันหลังไปนั่งอ่านไกล ๆ       เลยนะ รำคาญ” ธาวินทร์บอกด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกให้รู้ว่าเขาโมโห จริง ๆ ภัทรทิราทำท่าจะเถียง แต่เผ่าเพชรขัดขึ้นเสียก่อน “ไอ้หมอกจะเสร็จกี่โมงวะ” เผ่าเพชรถาม เมื่อยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา วันนี้เขามีนัดกับครอบครัว เลยไม่อยากกลับบ้านช้า “ไม่รู้เหมือนกัน แก้ ร.หลายตัวนี่” ธาวินทร์ตอบเพื่อน ก่อนจะ  ลุกขึ้นยืน  “ไปซื้อน้ำ เอาไรไหมเผ่า” ถามอีกคน แต่คนที่ไม่ได้ถามกลับ     รีบบอก “วิวเอาน้ำแดง” ภัทรทิราร้องบอก “ไปซื้อเองดิ ขี้เกียจถือมา เอาโค้กไหมเผ่า” ตอบภัทรทิรา แต่ยังถามเผ่าเพชรเหมือนเดิม “อืม... เอามาก็ได้ เดี๋ยวกูรอไอ้หมอกอีกครึ่งชั่วโมงนะ ถ้ามันยัง ไม่เสร็จ กูกลับก่อน วันนี้มีนัดกับพ่อ” “อ้าว! แล้วไม่บอก มึงกลับเลยก็ได้ เดี๋ยวกูกับวิวรอต่อเอง” ธาวินทร์หันมาบอกกับเพื่อน “ไม่เอา วิวจะกลับกับเผ่า” ภัทรทิราเถียง เพราะถ้าให้รอกลับพร้อมสองคนนี้ วันนี้เธอคงต้องนั่งซ้อนท้ายคนที่กำลังแก้ ร. กลับบ้านอีกตามเคย ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น “หูหนวกเหรอวิว เผ่ามันรีบ จะให้มันเลยไปส่งอีกทำไม รอไปพร้อมไอ้หมอกนั่นแหละ เผ่ามึงไปเถอะ เดี๋ยวกูบอกไอ้หมอกมันเอง” “เอางั้นเหรอ แต่กูรอได้นะ” เผ่าเพชรลังเล  “เออ... ไปเถอะ” ธาวินทร์บอกเพื่อน เขารู้ว่าเผ่าเพชรลำบากใจ สินธรเป็นคนขี้น้อยใจ วันนี้ต้องเข้าไปแก้ ร. กับครูที่สอน ในขณะที่เพื่อน ๆ ผ่านกันทุกคน ก็ทำให้มันน้อยใจเป็นทุนอยู่แล้ว ถ้าออกมาแล้วไม่เจอเพื่อน ก็คงจะงอนอีกตามเคย เพราะชอบคิดว่าตัวเองเป็นภาระคนอื่น ภัทรทิราทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่คนที่เพื่อน ๆ รอเดินมาทางนี้พอดี ใบหน้าคมคายยุ่งเหยิง บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดีของคนที่กำลังเดินมา คนที่รออยู่ก็พอจะเดาเรื่องราวได้ สินธรคงยังสอบไม่ผ่าน และคงต้องใช้เวลาตอนเย็นแก้แบบนี้อีกหลายวัน “เป็นไงบ้างหมอก ผ่านไหม” ธาวินทร์เอ่ยถาม เมื่อเพื่อนเดินมาถึงโต๊ะ “ยัง ครูแม่งแกล้งกู ให้กูรำอยู่ได้ ท่าเดิม ๆ ซ้ำ ๆ จีบห่าจีบเหว  จนมือกูจะหักอยู่แล้วเนี่ย” สินธรบอกอย่างหัวเสีย เมื่อนึกย้อนกลับไป เขาถูกครูสอนวิชาดนตรี ให้รำเพลงเดิม ๆ ท่าซ้ำ ๆ ทั้งชั่วโมง “ถ้าส่งรายงาน ก็ไม่ต้องมาตามแก้หรอก” ภัทรทิราพูดขึ้น       ก่อนจะสะดุ้ง เมื่อถูกสายตาของคนหัวเสียมองมาอย่างเอาเรื่อง “ใครมันจะเก่งอย่างเธอล่ะ!” สินธรหันมาตวาด ภัทรทิราหน้าเสีย แต่ยังไม่ยอมแพ้ “แล้วทำไมเผ่ากับวินยังทำได้ล่ะ หมอกขี้เกียจมากกว่า” “เออ! ขี้เกียจแล้วจะทำไม!” “ถามได้ว่าทำไม บ้านเราไม่ใช่ใกล้ ๆ นะหมอก กว่าจะกลับ     ถึงบ้านก็เย็น ถ้ายังมารอหมอกทุกวัน กว่าจะถึงบ้านก็มืดกันพอดี      คนอื่นก็มีงานนะ การบ้านก็ต้องทำ!” ภัทรทิราแหวกลับ เพราะเหลืออดกับคนที่ไม่เคยมองเห็นความผิดของตัวเอง เผ่าเพชรกับธาวินทร์มองหน้ากัน ก่อนจะส่ายหัว  ไปมาอย่างเอือมระอา เพราะสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวัน “แล้วใครใช้ให้รอ กลับไปก่อนเลยไป!” “วิวไม่อยากรอหมอกหรอกนะ แต่เผ่ากับวินไม่ยอมกลับ วิวก็ต้องรอ วันนี้เผ่าก็มีธุระกับคุณลุง ก็ต้องไปช้าเพราะมัวแต่รอหมอก       หมอกเคยคิดถึงคนอื่นบ้างไหม” “วิว!” ธาวินทร์ดุภัทรทิราเพราะกลัวเรื่องจะบานปลาย สินธร  เป็นคนอารมณ์ร้อน มาเจอแบบนี้เดี๋ยวได้ทะเลาะกันยาว “มึงมีธุระเหรอเผ่า” สินธรหันไปถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ไม่ใช่ธุระอะไรสำคัญหรอก เมียเพื่อนพ่อคลอดลูกน่ะ คุณลัดดาไง พ่อกูเลยชวนไปเยี่ยม แต่กูไม่ไปหรอก รำคาญ ไปดูเด็กอ่อน ไม่ใช่แนวกู ไปกินน้ำแข็งไสกันดีกว่า เมื่อกี้ไอ้วินมันแพ้พนันกู มันต้องเลี้ยง ไปเถอะ ชักช้าเดี๋ยวลูกจากหมด” เผ่าเพชรตัดบท ก่อนที่เรื่องจะ      บานปลาย ตาคมดุมองหน้าภัทรทิราเป็นเชิงเตือน ก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วมาคร่อมมอเตอร์ไซค์รอ  เป็นอันจบบทสนทนา เมื่อเผ่าเพชรพูดมาแบบนี้ ธาวินทร์กับภัทรทิรารู้ว่าเผ่าเพชรไม่อยากให้เพื่อนทะเลาะกัน เลยเลือกที่จะผิดนัดกับครอบครัว ทุกคนต่างเดินไปขึ้นรถของตัวเอง โดยที่ภัทรทิรามานั่งซ้อนท้ายเผ่าเพชรเหมือนทุกวัน สินธรมองหน้าภัทรทิราด้วยสายตาที่เธอเห็นแล้วรู้สึกกลัว แต่ก็ไม่แปลก สินธรมักจะมองเธอแบบนี้อยู่แล้ว รถมอเตอร์ไซค์ Rc80 สามคันพุ่งทะยานออกจากบริเวณ       หน้าโรงเรียนพร้อม ๆ กัน เมื่อสิงห์นักบิดต่างไม่มีใครยอมใคร สินธรมองดูรถคันที่ขับนำไปข้างหน้า ก่อนจะรู้สึกโมโห เมื่อเห็นแขนของภัทรทิราโอบอยู่ที่เอวของเพื่อนรัก อย่าให้ถึงคราวที่ต้องมานั่งซ้อนท้ายเขานะ พ่อจะยกล้อให้หัวทิ่มเลย คอยดู... ยิ่งคิดยิ่งโมโห       มือเด็กหนุ่มบิดคันเร่งเพิ่มความเร็ว ให้รถของตัวเองมาอยู่คันหน้าสุด ถนนช่วงนี้เป็นทางลูกรัง บิดแรง ๆ เอาให้ฝุ่นตลบ จะได้เข้าตายายวิวปากเสียให้ตาบอดไปเลย แว้น ๆ ๆ ๆ ๆ