เมื่อสาวใหญ่นามเฌอเอมได้ถูกนำวิญญาณไปผิดฝาผิดตัวเรื่องราวมากมายจึงเริ่มขึ้นเมื่อเธอได้เข้าไปอยู่ในร่างของเด็กหญิงชะอมแห่งโลกคู่ขนานในวัยเพียงแปดปีที่ครอบครัวแสนยากจน ดังนั้นเธอจึงต้องคิดว่าวิธีทำให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น

“ฝันเรื่องเดิมอีกแล้ว เรายังเหลือเวลาอีกเท่าไหร่กันนะ” หญิงสาวพึมพำหลังจากลืมตาตื่นจากความฝันอันยาวนาน ในขณะเดียวกันเธอก็ยกมือปาดเหงื่อบนหน้าผากของตนทิ้งอย่างลวก ๆ แสงแรกของวันสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างภายในห้องนอนของผู้เป็นหญิงสาวร่างบางหลังจากแต่งกายเป็นชุดทำงานประจำวันของตนเรียบร้อย “คุณปู่คะ ฉันไปทำงานก่อนนะ” หญิงสาวพนมมือบอกกล่าวรูปภาพของชายชราผู้กำลังส่งยิ้มมาให้ก่อนเดินออกจากบ้านหลังเก่าสุดแสนจะธรรมดาเฉกเช่นทุกวัน ไป๋เสวี่ยคือชื่อของหญิงสาวเนื่องจากในวันถือกำเนิดของเธอนั้นหิมะแรกกำลังโปรยปรายเกล็ดของมันระยิบระยับดูงดงามจับตาคนเป็นปู่จึงได้ตั้งชื่อนี้ให้กับหล่อน ทุกเหตุการณ์ในชีวิตประจำวันของหญิงสาวคนนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้าแสนน่าเบื่อจนกระทั่งถึงวันสิ้นปี ไป๋เสวี่ยยกมือบิดขี้เกียจอ้าปากหาวหลังจากจัดการงานที่คั่งค้างจนเสร็จสิ้น เสียงมือถือของเธอดังขึ้น หญิงสาวหยิบขึ้นมาคลี่ริมฝีปากแย้มยิ้มก่อนกดรับสาย “เป่าเปา เธอจะไม่มาฉลองปีใหม่กับฉันจริงเหรอ” น้ำเสียงของคนพูดเต็มไปด้วยความตัดพ้อ “ไม่ละ ฉันไม่อยากไปเป็นหลอดไฟขวางทางรักของเธอ” น้ำเสียงของผู้พูดเต็มไปด้วยความหยอกเย้าทำให้คนปลายสายหน้าแดงก่ำเถียงไม่ออก “แต่จะให้ฉันมีความสุขแล้วทิ้งเธอไว้ตามลำพังได้ยังไง” “เธอคิดมากเกินไปแล้ว ฉันมีความสุขกับชีวิตในตอนนี้ดีต่างหาก อีกอย่างฉันกำลังจะกลับไปฉลองปีใหม่กับคุณปู่” ไป๋เสวี่ยหยิบกระเป๋าสะพายคล้องหัวไหล่ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมตามหลัง “เป่าเปา คุณปู่จากไปนานแล้วนะเธออย่าทำให้ฉันขนลุกได้ไหม” คนปลายสายแย้งด้วยความรู้สึกใจหาย “คิดมากน่า แต่ถ้าฉันได้กลับไปอยู่กับปู่อีกครั้งจริง ๆ ก็ดีนะสิ ตั้งแต่เป็นเด็กปู่ก็มักจะมีเรื่องเล่าแปลก ๆ มาเล่าให้ฟังอยู่ตลอดรวมถึงยังมีวิชาพวกนั้นด้วยแม้ว่าในตอนนี้คนจะเชื่อถือเรื่องเทพและภูติผีน้อยลงก็เถอะ” คนพูดกดลิฟต์ในระหว่างนี้ก็ยกมือถือแนบหูไปด้วย เสียงเตือนของลิฟต์โดยสารดังขึ้นก่อนประตูเลื่อนของมันจะเปิดออก “ฉันต้องวางแล้วเอาไว้ค่อยคุยกันนะ” ไป๋เสวี่ยกล่าวลาและยังไม่ทันที่เธอจะนำมือถือเครื่องสวยใส่กระเป๋าสะพาย จู่ ๆ ลิฟท์ก็เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงก่อนที่ไฟจะดับลงหลังจากเธอก้าวเท้าเข้ามาอยู่ด้านใน พรึบ! “เกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงแสดงความหวาดหวั่นของคนพูดดังขึ้นท่ามกลางความมืด และยังไม่ทันที่หล่อนจะตั้งสติลิฟท์ตัวนั้นก็ร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว ไป๋เสวี่ยกรีดร้องจนสุดเสียง จากนั้นเธอก็สลบไป เมื่อฟื้นขึ้นมาหญิงสาวก็พบว่าตัวเองได้มาอยู่ในสถานที่แปลกตาแห่งหนึ่งยังไม่ทันทำความเข้าใจให้กระจ่างหัวของเธอก็ปวดราวกับจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะความทรงจำต่าง ๆ มากมายกำลังประดังประเดเข้ามาราวสายน้ำหลากจนทำให้สลบไปอีกครั้ง ภายในห้วงฝันสองเท้าเล็ก ๆ เดินมุ่งหน้าไปทางศาลาข้างสระบัวหลังงามที่มองเห็น ภายในศาลาหลังนั้นมีร่างของหญิงสาวผู้มีใบหน้าราวกับตนตอนอยู่ในโลกมนุษย์ไม่ผิดเพี้ยนนั่งอยู่ตามลำพัง “เจ้ามาแล้วเหรอ” น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยกับเธออย่างเป็นกันเอง “พี่สาว ข้ามาขอโทษ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยอย่างรู้สึกผิด “ข้าไม่โกรธเจ้าเลย อีกทั้งยังรู้สึกขอบคุณอีกด้วยเพราะหากไม่ได้เจ้าข้าก็คงไม่เจอเขา ดังนั้นอย่าได้รู้สึกผิดและต่อจากนี้ไปเจ้าเองก็จะมีชีวิตที่มีความสุขของตนบ้างแล้ว จงใช้ชีวิตให้ดีเล่า” หญิงสาวคนนั้นวางพู่กันในมือลงสบตากลมโตของเด็กหญิงตรงหน้าเอ่ยจากใจจริง “พี่สาวขอบคุณเจ้าค่ะ ได้เวลาที่ข้าต้องไปแล้วเอาไว้หลังสิ้นสุดจากภพนั้นข้าจะกลับมาพบท่านอีก” สิ้นเสียงของเด็กหญิงตัวน้อยร่างกายของเธอก็เป็นละอองจางหายไป ย้อนกลับไปยังอดีตกาลก่อนหน้าราวปี771 ช่วงเวลา 256 ปีก่อนคริสต์ศักราช ในช่วงนี้เป็นยุคการล่มสลายของราชวงค์โจวก็เข้าสู่ยุคชุนชิว ในช่วงเวลานี้เป็นยุคปกครองที่ผู้นำไร้อำนาจ ทำให้อ๋องหรือเจ้าเมืองต่าง ๆ ได้แข็งข้อและสู้รบกันในแต่ละแคว้น จึงทำให้สถานการณ์ในช่วงเวลานี้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ผู้คนต่างอยู่กันอย่างหวาดระแวงและต้องคอยระแวงกันอยู่ตลอดเวลา ยุคนี้นักวิชาการจีนโบราณเรียกขานประวัติศาสตร์จีนช่วงนี้ว่า “ยุควสันตสารท” อยู่ในช่วงปี 770 หรือ 453 ปีก่อนคริสต์ศักราช เป็นยุคหนึ่งในราชวงศ์โจวราชวงค์ที่ยาวนานที่สุดในประวัติศาสตร์จีน เป็นยุคที่นครรัฐแต่ละรัฐทำสงครามด้วยกลอุบายอันแยบยล เกิดเป็นตำนานและเรื่องเล่าขานมากมายจนมาถึงปัจจุบัน คำว่า “วสันตสารท” หมายถึง ฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงมาจากชื่อคัมภีร์ของขงจื๊อที่บันทึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นการเปรียบเปรยถึงนครรัฐต่าง ๆ ที่เคยตั้งอยู่และดับไปเหมือนดั่งใบไม้ในช่วงฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง หลังจากยุคนั้นสิ้นสุดก็ก้าวเข้าสู่ยุคจ้านกว๋อ ยุคที่ผู้คนเข้าถึงสมุนไพรได้ยากทำให้ผู้คนต้องพึ่งพาผู้ที่ตั้งตนเป็นผู้วิเศษ เพื่อหวังให้ตัวเองหายจากอาการเจ็บไข้ได้ป่วยหรือเพื่อพ้นจากความยากลำบาก แม้ว่าผู้คนกำลังอยู่ในช่วงระส่ำระสาย แต่ยังคงมีอำเภอเล็ก ๆ อำเภอหนึ่ง อำเภอแห่งนี้อยู่ห่างไกลอีกทังยังกันดารเป็นอย่างมากสภาพโดยรอบเต็มไปด้วยภูเขาสูงชันสลับซับซ้อน ชาวบ้านส่วนใหญ่อยู่ได้โดยอาศัยการหาของป่าเลี้ยงชีพ พวกเขาใช้ชีวิตกันอย่างปกติและเพราะสภาพแวดล้อมเช่นนี้จึงทำให้ชาวบ้านเหล่านี้ล้วนถูกปิดหูปิดตาจากโลกภายนอก ไม่เว้นแม้แต่บัณฑิตผู้หนึ่งที่ถูกแต่งตั้งให้เป็นนายภำเภอของเมืองอันแสนห่างไกลความเจริญ ภายในบ้านดินขนาดห้าห้องนอนของนายอำเภอเมือง ฟงอวิ๋น “ท่านพ่อ เหตุใดเป่าเปาถึงยังไม่ฟื้นอีก” ผู้พูดน้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนใจเดินไปวนเวียนมาถามกับบิดาผู้กำลังยกมือลูบเคราสีเงินยวงของตนไปมาคล้ายไม่ทุกข์ร้อน “เจ้า! หยุดเดินได้หรือยัง ข้าบอกว่านางย่อมปลอดภัยก็ต้องเป็นไปตามนั้น ชะตาชีวิตของนางหนูนั้นเต็มไปด้วยเรื่องราวประหลาดหากว่านางผ่านพ้นคราวเคราะห์ครั้งนี้ไปไม่ได้จะทำการใหญ่ได้เยี่ยงไร”

ตะวันเด็กน้อยวัยแปดขวบผู้ถูกส่งมาจากโลกอนาคตในอีกสามพันปีข้างหน้ากับน้องเมฆซึ่งเป็นระบบพิเศษ ที่เป็นผู้รอบรู้แห่งยุคได้มากับตะวันในรูปแบบของแมวดำดวงตาสีทับทิม โดยทั้งสองมีหน้าที่หลักคือต้องมาช่วยบรรพบุรุษให้ประกอบอาชีพอันสุจริต เพื่อลบล้างคำสาปแช่งที่ต้นตระกูลของเธอได้รับทำให้คนในครอบครัวแม้ว่าจะมีฐานะร่ำรวยแต่ทว่ามักมีสุขภาพร่างกายอ่อนแอ เจ็บป่วยเป็นโรคเรื้อรังหลายชั่วอายุคน จนกระทั่งมาถึงรุ่นของตะวันกับน้องชายฝาแฝดผู้ที่เกิดมาอ่อนแอตั้งแต่เกิดผิดกับผู้เป็นพี่อย่างเธอ แม้ว่าจะใช้เงินและยาหายากมากมายก็ไม่อาจรักษาร่างกายของเขาให้แข็งแรงเฉกเช่นเด็กปกติทั่วไปได้ ซึ่งยุคที่ตะวันกับระบบผู้รอบรู้จะต้องมาแก้ไขเหตุการณ์ของครอบครัวนั้นเป็นยุคแห่งความอดยากลำบากแสนเข็ญ ผู้คนใช้กฎหมู่แทนกฎหมายและมีสิ่งลี้ลับที่เธอไม่เคยเห็นสารพัดหลากหลายรูปแบบ ตะวันกับน้องเมฆแมวดำตัวน้อยจะเอาชีวิตรอดจากยุคนี้ได้อย่างไร แล้วเด็กหญิงตัวน้อยกับคู่หู จะสามารถทำภารกิจให้ผ่านพ้นลุล่วงไปได้ดีหรือไม่ มาเป็นกำลังให้กับทั้งสองไปพร้อม ๆ กันค่ะ ‘ฐานะที่บ้านก็ต้องสร้าง วิญญาณร้ายก็ต้องปราบ วิญญาณดีผู้ยังไม่ไปเกิดก็มาขอให้ช่วย ถามหนูสักคำไหมว่าไหวหรือเปล่าก่อน’ ตะวันได้แต่กรอกตามองบนนึกในใจ

นับตั้งแต่วันที่ตะวันกลับมาถึงบ้านของตนในยุคอนาคตเด็กหญิงก็ได้รับการต้อนรับอันอบอุ่นจากสมาชิกในครอบครัวไล่ตั้งแต่ปู่ทวดลงมา พวกเขาทุกคนล้วนดีใจที่บุตร หลานอันเป็นที่รักได้กลับคืนสู่อ้อมอกของตน เฉกเช่นเดียวกับเด็กหญิงเมื่อเห็นว่าร่างกายของคนในครอบครัวหายจากอาการเจ็บป่วยด้วยโรคเรื้อรัง เหตุการณ์อันสงบสุขของตะวันก็ได้ผ่านไปจนกระทั่งเด็กหญิงอายุครบสิบห้าปี “นายลี นายอยู่ที่ไหน คุณได้ยินเสียงของฉันไหม” น้ำเสียงแสดงความร้อนใจดังมาจากริมฝีปากของหญิงสาวผู้เดินเสาะหาคนที่เป็นเจ้าของชื่ออย่างไม่รู้ทิศทาง ฉับพลันก็บังเกิดเสียงสัญญาณเตือนของการทิ้งระเบิดดังขึ้น “พวกเรา! หนีลงหลุมหลบภัยเร็ว” ความโกลาหลได้บังเกิดขึ้นทันที ทำให้หญิงสาวคนนั้นสะดุดร่างที่ไร้ลมหายใจของใครก็สุดที่จะทราบได้ ล้มลงไปกับพื้น เธอคนนั้นพยายามลุกขึ้นยืนอยู่หลายครั้ง ทว่าก็ไม่เป็นผลเนื่องจากข้อเท้าได้รับบาดเจ็บ เสียงการทิ้งระเบิดก็ดังขึ้นห่างจากหญิงสาวอยู่ไม่ไกล หญิงสาวได้แต่นั่งตัวสั่น เอามืออุดหูอย่างหวาดกลัว ตะวันได้รีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือหญิงสาวคนนั้นให้ลุกขึ้นยืนทว่ากลับไม่เป็นผลเมื่อเธอไม่อาจสัมผัสร่างกายของหล่อนคนนั้นได้ “ลุกขึ้นเร็วเข้า เครื่องบินมันมาใกล้แล้ว ลุกขึ้นสิ เร็ว!!” ตะวันเร่งเร้าหญิงคนนั้น แม้จะรู้ว่าไร้ประโยชน์ก็ตาม และสิ่งที่ตะวันกลัวก็ได้เกิดขึ้น เมื่อเครื่องบินทิ้งระเบิดลงมาจากฟากฟ้า ใกล้กับบริเวณที่หญิงสาวคนนี้นั่งอยู่ “ไม่!!!” เฮือก! ตะวันสะดุ้งตกใจตื่นพร้อมกับเสียงตะโกนของเจ้าตัวดังออกมาจนสุดเสียง.

ย้อนกลับไปในปี ค.ศ. 1611 ได้มีครอบครัวหนึ่งถูกไล่ล่าจากน้ำมือของมนุษย์ด้วยกันอย่างโหดร้าย ข้อหาที่พวกเขาตามล่าครอบครัวนี้เป็นเพราะคิดว่าครอบครัวนี้เป็นแม่มด ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวนี้ต่างเป็นคนดีและให้ความช่วยเหลือทุกคนในหมู่บ้านรวมถึงผู้ที่กำลังอยู่ในช่วงเวลายากลำบากมาโดยตลอด “ฮือ ๆ ท่านแม่ ทำไมพวกเขาจะต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย” เด็กหญิงตัวน้อยกอดเอวมารดาของตนเอาไว้แน่นกล่าวทั้งน้ำตาคลอหน่วย “เอริ ฟังแม่นะ ลูกจงอยู่แต่ในห้องนี้ อีกไม่นานแม่กับพ่อรวมถึงพี่ชายของลูกจะกลับมาจำไว้นะปิดปากของตัวเองให้แน่น ห้ามส่งเสียงร้องอย่างเด็ดขาด” หญิงสาวผมยาวหยักโศกสีน้ำตาลอ่อนปลอบโยนลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แม่พูดจริงนะคะ แม่กับทุกคนจะต้องกลับมาหาหนู” เด็กหญิงผู้อยู่ในวัยสิบสามปีถามเสียงสะอื้น “แม่ไม่เคยผิดสัญญากับลูกใช่ไหมจ๊ะ” ในขณะที่คนเป็นแม่พูดอยู่นั้น เสียงจากการต่อสู้ด้านนอกก็เริ่มใกล้เข้ามา “เอริ!! รีบเข้าไป” ผู้เป็นแม่รีบหมุนตัวของเด็กหญิงก่อนที่เธอจะดันแผ่นหลังบางของบุตรตรีอันเป็นที่รักทั้งน้ำตา และยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้เอื้อนเอ่ยอะไร ประตูบานใหญ่ก็ปิดลง “ในนามแห่งข้าผู้สืบทอดเชื้อสายมาจากท่านผู้เป็นดั่งผู้นำของพวกเรา บัดนี้ข้าขอเอ่ยวาจาแห่งคำภีร์ต้องห้ามโดยใช้เลือดจากมือของข้านี้เป็นเครื่องสังเวย จุดประสงค์ของข้าคือการวิงวอนร้องขอ ขอให้บุตรสาวอันเป็นที่รักของพวกเราอีกทั้งนางยังเป็นผู้สืบทอดแห่งท่านคนสุดท้ายจงปลอดภัย” จบถ้อยคำนี้ประตูบานใหญ่ก็เปล่งแสงประกายสีขาวจนสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ แสงสีขาวนี้แทนที่จะอบอุ่นทว่ากลับร้อนแรงยิ่งกว่าแสงของดวงอาทิตย์อันร้อนระอุจึงทำให้ผู้ที่อยู่ด้านหลังประตูทั้งหมดถูกเผาไหม้จนกลายเป็นเถ้าธุลีดินปลิวไปตามลม “เฮือก! ฝันร้ายอีกแล้ว ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้ว เอริคือใครทำไมฉันถึงต้องร้องไห้ทุกครั้งตลอดเลย” เด็กหญิงวัยไม่เกินสิบห้าปีพึมพำ “เสี่ยวเฉา เธอตื่นแล้วเหรอ ยังไม่เช้าเลยทำไมถึงไม่นอนต่อล่ะ” เด็กหญิงวัยไม่ห่างจากกันมากนักในบ้านเด็กกำพร้าถามขึ้นเมื่อเปิดเปลือกตาของตนแล้วเห็นว่าเพื่อนร่วมห้องนั่งห้อยขาลงข้างเตียง “ขอโทษที่ทำให้ตื่น เธอนอนต่อเถอะ ฉันจะไปทำงานแล้ว” เจ้าของชื่อพูดพลางวางเท้าลงบนพื้นกระเบื้องอันเย็นเยียบ ท้องฟ้าด้านนอกเรือนนอนในขณะนี้ยังคงมืดสนิทมีเพียงแสงไฟจากหลอดไฟให้ความสว่างอยู่เพียงไม่กี่ดวง เด็กหญิงเดินทอดน่องไปทางอาคารหลังหนึ่งที่มีป้ายเหนือบานประตูเขียนไว้ว่าโรงครัว “ป้าหม่าคะ หนูมาช่วย” “เสี่ยวเฉา ทำไมหนูตื่นเช้าจัง ไม่นอนต่ออีกสักหน่อยเป็นเด็กควรนอนให้มากเข้าไว้” หญิงร่างทวมใบหน้าอวบอูมพูดขึ้นอย่างเอ็นดู “ป้าหม่าคะ หากฉันนอนตื่นสายกว่านี้ เดี๋ยวก็ไม่ได้เคล็ดลับความอร่อยจากป้ากันพอดีฉันยังเรียนรู้มาไม่หมดเลย” “เธอนี่นับวันยิ่งปากหวาน เอาละในเมื่อตื่นแล้วก็มาช่วยป้าเตรียมทำอาหารเถอะ วันนี้ป้าจะทำโจ๊กปลา” “ได้เลยค่ะ” เด็กหญิงรีบพับแขนเสื้อตัวยาวของตน “ป้ามีมันเผาอยู่ตรงนั้น เธอกินก่อนสิ จะได้มีแรง” ผู้สูงวัยกว่าพยักพเยิดหน้าไปทางโต๊ะตัวหนึ่งที่มีถุงมันเผาอยู่ด้านใน “ป้ากินหรือยังคะ” เสี่ยวเฉามักถามออกไปเช่นนี้ทุกครั้ง “กินแล้วจ้ะ เธอรีบกินเถอะ หากใครมาเห็นเขาจะหาว่าป้าลำเอียง” หญิงแซ่หม่าพูดด้วยรอยยิ้ม “ขอบคุณค่ะป้า ถ้าเมื่อไหร่ฉันโตขึ้นและไปจากที่นี่ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะมารับป้าไปอยู่ด้วยกันนะคะ” เด็กหญิงพูดไปด้วยใบหน้ามีความสุขหลังจากกัดมันเผาที่ยังคงมีไอความร้อนหลงเหลือ “ป้าจะรอนะ เสี่ยวเฉาของเราเป็นเด็กดี ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่มีคนใจดีมารับหนูไปอยู่ด้วยก็ได้” ผู้พูดกล่าวอวยพรในระหว่างซอยขิงเพื่อใช้โรยหน้าโจ๊กหม้อใหญ่ “ป้าอยากให้หนูไปจริง ๆ เหรอคะ หากว่าหนูไปแล้วใครจะมาช่วยป้าทำกับข้าวล่ะ ทุกวันนี้ป้าต้องตื่นตั้งแต่เช้า นอนก็ดึกกว่าพวกเราอีก” น้ำเสียงของคนพูดฟังดูหดหู่ “หากว่าหนูจะมีอนาคตที่ดี ป้าก็ยินดีให้หนูจากไปจ้ะ ส่วนเรื่องงานที่นี่แม้ว่ามันจะเหนื่อยหรือว่าหนัก แต่ก็ยังคงเป็นงานที่ป้ารัก เมื่อไหร่ที่หนูมีเวลาก็แค่มาเยี่ยมป้าบ้างก็พอ” หญิงสูงวัยล้างมือก่อนที่จะวางมืออันแสนอบอุ่นลงบนศีรษะของคนตัวเล็ก “ขอบคุณค่ะป้าหม่า หากมีวันนั้นจริงหนูจะไม่ลืมป้าอย่างแน่นอน” เด็กหญิงนำมือของตนวางซ้อนทับกับมือของหญิงวัยกลางคนเอ่ยจากหัวใจ ช่วงสายของวันเดียวกัน ในวันนี้มีครอบครัวหนึ่งเป็นเศรษฐีมาจากในเมือง ครอบครัวนี้แม้ว่าจะมีลูกถึงสองคนแล้วก็ตามแต่เนื่องจากลูกสาวลูกชายต่างก็อายุมาก อีกทั้งยังไปอยู่ต่างเมือง ดังนั้นพวกเขาจึงได้มายังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เพื่อหวังจะได้ลูกสาวคนเล็ก “คุณคะ พวกเราไปมาตั้งหลายที่ฉันก็ยังไม่เจอเด็กคนนั้นเลย และในเมืองแห่งนี้ก็เป็นสถานที่สุดท้ายแล้วด้วย” คนเป็นภรรยาพูดขึ้นอย่างร้อนใจ “ที่รัก หากว่าความฝันของคุณเป็นจริงยังไงซะเราก็ต้องเจอกับเด็กคนนั้นอย่างแน่นอนผมมั่นใจ” “แต่...ถ้าหากไม่เจอล่ะคะ” แม้หญิงสาวคนนี้จะมีอายุอยู่ในช่วงวัยกลางคนทว่าทั้งรูปร่างและหน้าตาของเธอก็ยังคงดูงดงาม “หากไม่เจอก็คิดว่าพวกเราไร้วาสนาดีไหมครับ อีกอย่างนี่มันปีอะไรแล้วที่เราจะมาเชื่อเรื่องเร้นลับแบบนั้น” คนเป็นสามีพูดขึ้นด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติหาได้หวาดวิตกใด ๆ ไม่ “แต่คุณคะ ในฝันนั้นย้ำหนักหนาว่าหากพวกเราไม่เจอเด็กคนนั้นภายในปีนี้ครอบครัวของเราจะประสบกับหายนะอันใหญ่หลวง มันจะไม่เป็นไรจริงเหรอ” น้ำเสียงของผู้เป็นภรรยายังคงลังเล ในขณะที่สามีกำลังจะเอ่ยปากปลอบภรรยาของตนอีกครั้งก็พอดีกับเสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน “ขอโทษนะคะ ที่ปล่อยให้พวกคุณรอนาน ฉันพาเด็กตามลักษณะที่คุณทั้งสองต้องการมาแล้วค่ะ” หญิงวัยกลางคนผู้เป็นหัวหน้าสถานที่แห่งนี้พูดขึ้นก่อนที่จะมีร่างผอมบางของเด็กหญิงคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากทางด้านหลัง “ใช่เธอนี่แหละค่ะ คุณคะฉันเจอแล้ว เด็กคนนี้แหละ” น้ำเสียงอันตื่นเต้นของคนตรงหน้าทำให้เสี่ยวเฉามองเธอด้วยความประหลาดใจ “ใจเย็นครับที่รัก” ผู้เป็นสามีนำมือของเธอมาลูบเพื่อปลอบประโลม

เมื่อฟางซิน หญิงสาวผู้อาภัพถูกบอกเลิกจ้างอย่างกะทันหันทำให้เจ้าตัวเหม่อลอยอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งได้ช่วยเหลือหญิงชราเอาไว้ซึ่งเธอไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอในครั้งนี้กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของตนไปตลอดกาล จากหญิงสาวได้กลับกลายมาเป็นวุ้นในท้องของหญิงตั้งครรภ์รอคลอด เรื่องราวจะชวนสนุกและปั่นป่วนแค่ไหนเชิญติดตามไปพร้อมกันได้เลยค่ะ

จางอันอันนักเขียนนิยายสาวจะทำอย่างไรเมื่อเธอต้องตกตายมาอยู่ในร่างของเด็กหญิงวัยสี่ขวบของตระกูลบัณฑิตผู้ตกอับจากการเขียนของตน "รู้อย่างนี้ฉันจะเขียนให้ตัวเองรวยไปเลยก็ดี จะได้ไม่ต้องเหนื่อย" อันอันได้แต่คิด

ในเมื่อเป็นคนดีแล้วคือหายนะ เมื่อได้มีโอกาสย้อนกลับมาอีกครั้งฉันขอร้ายบ้างก็แล้วกัน ครอบครัวของฉันจะต้องไม่พบกับหายนะเหมือนครั้งก่อนฉันขอสาบาณว่าจะต้องปกป้องพวกเขาให้ได้ อีกทั้งในชาติภพนี้เธอยังเจอคนที่ปรารถนาดีกับเธออีกมากมาย

ฉินเซียวได้ตกตายลงจากอาการเจ็บป่วยโดยไร้คนในครอบครัวของสามีสนใจทำให้วิญญาณได้ย้อนกลับมาอีกครั้งแต่เธอได้มารู้ทีหลังว่าตัวเองเป็นลูกสาวตัวปลอมของคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยปัจจุบันเธอจะแก้ไขชะตาของตนอย่างไรมาติดตามเรื่องราวของเธอกันค่ะ

ซินซินเทพรับใช้ของเจ้าแม่หนี่วาได้ลงมาเกิดเพื่อผ่านด่านเคราะห์ทำให้เธอได้รับภารกิจจากเจ้าแม่ในการย้อนเวลาไปยังยุคโบราณอีกทั้งยังต้องสร้างครอบครัวในอนาคตด้วยมาเอาช่วยเจ้าตัวน้อยไปพร้อม ๆ กันนะคะ

เธอหญิงกลางคนวัย43 ได้มีโอกาสย้อนกลับมาแก้ไขชะตาชีวิตตนอีกครั้ง แต่ได้มีภารกิจสุดหลอนติดตามมาด้วย ในการต้องช่วยเหลือเหล่าวิญญาณที่ต่างเข้ามาร้องขอ และกว่าเธอจะได้เป็นแม่อีกครั้งนั้นไม่ง่ายเมื่อเธอไม่ได้อยากมีสามีคนเดิมแต่ชายคนนั้นก็ได้ปรากฎตัวขึ้น พร้อมใครอีกคนเรื่องหน้าทีก็ต้องทำ หัวใจก็ปั่นป่วนเธอจะตัดสินใจอย่างไรโปรดติดตามได้ในเรื่องค่ะ

เธอสวย เธอร้าย เธอเก่ง เมื่อเธอตายลงทำให้วิญญาณได้มาอยู่ในร่างของแม่เลี้ยงใจร้ายชีวิตต่อไปของซูเหยาจะดำเนินต่อไปอย่างไรมาร่วมลุ้นไปด้วยกันค่ะ