มนต์สิงหาสาวสวยสายมูหลงรัก CEOหนุ่มเจ้าของธุรกิจปริโตรเคมี และโรงแรมชื่อดังระดับประเทศ เขาคือพี่ชายของเพื่อนสนิท หวงความโสด เธอมีเวลาทำให้เขาหลงรักภายในสามเดือน ก่อนที่เธอจะต้องกลับไปช่วยเหลือตา ทำธุรกิจของครอบครัว ไม่เอาด้วยเล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่เอาด้วยมนต์ ก็ต้องเอาด้วยคาถา ต่อให้ใจแข็งเป็นหินผา จะต้องถูกเธอทะลายกลายเป็นผง ชายหนุ่มตกหลุมรักเธอ ในเวลาเพียงไม่กี่วัน จนเธองงเองว่า เป็นเพราะคาถาณ.เมตตา สีผึ้งมหาเสน่ห์ หรือเพราะความสวยมีออร่าในตัวเธอเองกันแน่ ชีวิตรักของทั้งคู่จะลงเอยอย่างไรในเมื่อตาของเธอ ท่านหวงเธอราวกับจงอางหวงไข่ ชายหนุ่มจะทำอย่างไรถึงจะล้วงไข่จงอางตัวนี้ออกมาเป็นสมบัติของเขาให้ได้ ระหว่างกตัญญู กับความรัก หญิงสาวควรเลือกสิ่งใด

นิยายเรื่อง "รับจ้างรักฉบับมาเฟีย" ชารัณ อายุ 35 อาชีพ นักธุรกิจ ขวัญยิหวา อายุ 22 นักศึกษาปี 4 ที่มีจุดยืนเป็นของตัวเองชัดเจน และเมื่อเธอตัดสินใจยอมเป็นเด็กไซด์ไลน์ครั้งแรกก็ได้พบกับชารัณ ซึ่งเขาคือมาเฟียที่มีอิทธิพลล้นฟ้า แต่ที่เขาเลือกเธอมาเพราะต้องการว่าจ้างให้เธอทำอะไรบางอย่างให้เขานั่นเอง...นอ.เป็นเด็กไซ.ส์ไลน์ที่จำเป็นต้องทำงานนี้เป็นครั้งแรกแต่เมื่อได้เจอกับพอ.นอ.จึงคิดเปลี่ยนใจไม่ทำในนาทีสุดท้าย และขู่ฆ่.าตั.วตา.ยหากพอ.ไม่หยุดคุ.กคาม ด้วยเสียดายของพอ.จึงยอมตกลงและว่าจ้างให้นอ.ทำงานให้อย่างหนึ่งซึ่งได้ตั้งเงื่อนไขไว้ในสัญญาทั้งหมดแต่พอ.ก็ดันแหกกฎของตัวเองทุกข้อเพราะมันคือแผนการหลอกล่อให้นอ.มาอยู่ด้วยใกล้ๆนั่นเอง

ตองเก้า เจ้าของตำแหน่งเดือนวิศวะไฟฟ้าปี3 อายุ 21 ปี อันนา เจ้าของตำแหน่งเฟรสชี่ปี 1 คณะแพทย์ศาสตร์ อายุ 19 ปี พอ.เอาความโกรธแค้นพี่ชายนอ.ทั้งหมดที่เคยทำไว้กับเขา มาลงกับคนเป็นน้องสาว นั่นก็คือนอ.ด้วยการหลอกบังคับให้นอ.เป็นแฟนหลอกให้รัก และจับนอ.จ้ำจี้จนได้นอ.ตามที่ได้วางแผนเอาไว้ แต่กลับหลงรักนอ.เข้าให้ เมื่อนอ.รู้ความจริงว่าพอ.มาหลอกจึงบอกเลิกและให้พอ.ออกไปจากชีวิต พอ.เลยโบ้หนักมากเพราะง้อยังไงนอ.ก็ไม่ยอมเข้าใจ แถมยังเอาผช.คนใหม่มาเย้ยอีกนี่สิมันยิ่งเจ็บกว่า "ในเมื่อนายแก้แค้นฉันแทนพี่ชายจนสาแก่ใจ นายก็ออกไปจากชีวิตของฉันได้สักที" ***นิยายเรื่องนี้ไม่มีนอกกายนอกใจนะคะ สปอยนิยายให้นิดหน่อยค่ะ บ้าจริง! นี่คือสิ่งที่ฉันต้องได้รับจากการกระทำของตน หรือนั่นเป็นเพราะอีกคนตั้งใจ ให้มันเป็นไปตามเกมส์รุกไล่ ที่เขาได้เป็นคนกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ต้น ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ถูกอีกคน จูบฉันอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย ยกเว้นจะผละออกในบางช่วงจังหวะ เพื่อให้ฉันมีเวลาได้พักหายใจ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบไล้ แล้วกอบกุมมันไว้ทั้งสองเต้า ที่เขาเคยบอกออกมาว่า มันมีลักษณะแบนราบยังกับฝาบ้าน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังบีบเคล้น และหยอกเล่นกับมัน โดยไม่ยอมละไปจากตรงนั้น ของฉันได้สักที สายไส้ไก่ที่ผูกไว้หลังคอ ได้ถูกเขาดึงมันออกไปโดยไม่รู้ตัว เพราะฉันมัวแต่รู้สึกหวามไหว และเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของอีกฝ่าย ที่ทำให้ฉันไม่สามารถจะครองสติของตนเอาไว้ได้ และฉันก็รู้ว่าเขาชอบใจ ที่สามารถทำให้ฉันคล้อยตาม ในสิ่งที่เขากำลังชักนำ เขาถึงได้กล้าทำทุกอย่างบนเรือนร่างของฉัน ราวกับตัวเขานั้นเป็นเจ้าของ ที่สามารถครอบครองและจับต้องมันได้ แค่เพียงคนเดียวเท่านั้น “ ฉันอยากได้เธอ...อันนา...” ตองเก้าผละหน้าออกมาบอกกับฉันเสียงสั่นพร่า ฉันจึงใช้เวลาในช่วงจังหวะนั้น ดันใบหน้าเขาออกห่าง พลางปฎิเสธเขากลับไป ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างกัน “ไม่นะ!...ตองเก้า...นายอย่ารังแกฉันแบบนี้” “เธอเป็นของฉัน...อันนา” “ฉัน...ไม่ใช่ของนาย...” เพราะความเผลอไผล ฉันจึงได้พลั้งปากพูดออกไปอย่างนั้น ซึ่งมันไม่เป็นผลดีอะไรกับตัวของฉันเลย “ฉันกำลังจะทำให้เธอ ได้เป็นเดี๋ยวนี้!...” “ตองเก้า...นี่มันข้างถนนนะ!? “แล้วไง? คนอย่างฉัน...ที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น...ถ้าฉันอยากจะทำ” “ต่ำ!...ปล่อยฉัน!” “ชอบต่ำๆ เดี๋ยวจะลงลิ้นให้ฉ่ำเลย” “อร้ายไม่นะ!...อ๊ะ! อื้อ..”

คิมหันต์ “แป้งร่ำคือลูกสาวของเรา ที่เกิดจากท่ายากของผมในคืนนั้น?” ปลายฟ้า “แป้งร่ำเกิดจากท่าง่ายๆ ที่ปลายเอากับใครก็ไม่รู้สิคะ” เอ๊ะ!ยังไงก่อน เมื่อคนเป็นพ่อต้องกลายมาเป็นบอดี้การ์ด ให้กับแฟนเก่าและลูกสาวของตัวเอง คิมหันต์ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าทำไมปลายประทีปถึงได้หายไป พร้อมกับเอาลูกสาวของเขาติดท้องไปด้วย พอได้มาเจอกันอีกครั้ง ปลายฟ้าก็ยังไม่ยอมรับอีกว่า คิมหันต์เป็นพ่อของลูกเธอ...

(เป็นเรื่องของเจ้าจันทร์ น้องสาวของจอมทัพ ในนิยายเรื่อง "ขอคุณเพื่อนเลื่อนเป็นภรรยา" คันศร วิศวะปีสี่ กับ เจ้าจันทร์ มัณฑณศิลป์ปี1 (เจ้าจันทร์เรียนวิศวะมาพร้อมกับคันศรนั่นละ แต่ทว่ามันไม่ใช่ทาง นางก็เลยซิ่วแล้วมาสอบเข้ามันฑณศิลป์ตามที่ตัวเองชอบ และถนัดที่สุดค่ะ) ทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลนั่นละ เเต่ทว่า... มีบางอย่างที่ทำให้ทั้งคนคู่ไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกที่มีให้กันออกมาได้ มันก็เลยต้องใช้แผนการร้ายๆ เพื่อมัดใจอีกฝ่ายให้อยู่หมัด! สปอยตัวอย่าง มือบางยันอกกว้างเอาไว้ ในขณะที่อีกฝ่ายก็ใช้แขนทั้งสองข้าง ยันตัวเองไว้กับที่นอน ก่อนจะกวาดสายตามองคนใต้ร่างอย่างต้องการสำรวจตรวจตราช่วงบนของอีกฝ่าย ที่เวลานี้ไม่มีอะไรปกปิดมันเอาไว้เลย... ส่วนผ้าขนหนูที่ใช้พันกาย ก็ไม่รู้ด้วยว่ามันหายไปอยู่ตรงไหน? มือบางที่ใช้ยันอกกว้าง เปลี่ยนตำแหน่งมาวางบนหน้าอกของตัวเองทันที...ตอนที่เห็นคันศรจ้องมองมันไม่วางตา ก่อนจะถามเจ้าจันทร์ออกมาตามตรงว่า “นมแกไปแอบโตมาตอนไหนวะเจ้า...?” !!! มันถาม!ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาม้าก?... เมื่อได้ยินคำถามจากร่างหนา เจ้าจันทร์จึงใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งซึ่งรวมไปถึงท่อนแขนเรียวบาง เลื่อนมาวางปิดนมทั้งสองข้างเอาไว้ จากนั้นจึงใช้ฝ่ามืออีกข้าง ยกขึ้นไปปิดบังสายตาของอีกฝ่ายก่อนจะด่ามันกลับไปด้วยใบหน้ารื้นแดง “เชี่ย!...ถามมาได้ แล้วมันใช่เวลามั๊ยวะลูกศร!?” “..!!...” ‘นั่นอ่ะดิ’ ความจริงแล้วคันศรก็ไม่ได้ต้องการจะถามมันออกไปแบบนั้น... แต่เพราะความรู้สึกทางร่างกายมันกำลังตื่นตัว ทำให้ลมหายใจของชายหนุ่มเริ่มจะติดขัด แข่งกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่มันกำลังรวนสวนทางกับคำพูดนั่นต่างหากละ ตัวตนของเขากำลังรู้สึกแข็งตึงอยู่ในเป้ากางเกงใน เพียงเพราะได้เห็นร่างกายเปลือยเปล่าของเจ้าจันทร์ถึงขนาดนั้นเชียว? จะไม่ให้เขารู้สึกได้ยังไงในเมื่อช่วงล่าง ก็กำลังบดเบียดกับร่างบางอยู่ตอนนี้ด้วย แล้วนมมันก็ดันเสือกสวยฉิบหายเลย! บัดซบเอ้ย!... นี่กูก็บ้าที่รู้สึกกับมันเร็วเกินไปนะว่ามั๊ย?... ตอนนี้เจ้าจันทร์กำลังทำให้คันศร ถึงกับไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว... “แกลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้วนะลูกศร...ตัวแกหนัก” น้ำเสียงกระด้างออกมาจากริมฝีปากบาง อย่างต้องการจะข่มความอาย มือของหญิงสาวที่ใช้ปิดตาอีกฝ่ายถูกเลื่อนลงมาวางไว้บนอกกว้าง พลางออกแรงดันแต่มันก็ไม่เป็นผล เพราะร่างกายของทั้งสองคนนั้นต่างกัน อีกทั้งร่างใหญ่เหมือนจะถูกตรึงเอาไว้ จนไม่สามารถละสายตาไปจากหน้าอกของเจ้าจันทร์ได้เลย... “ไอ้ลูกศร...แกจะเลิกมองนมฉันตอนกี่โมง?” “......”

'เหวินชาง' หรือ ชาง ที่มีชื่อให้เธอเรียกเขาได้แค่เพียงพยางค์เดียว 'ชาง' ผู้ชายแปลกหน้าที่แพทย์สาววริญญาคิดว่าเขาเป็นโจรปล้นธนาคาร และได้ช่วยชีวิตเขาไว้ แล้วเผลอใจยอมมีอะไรกับเขา จนทำให้คุณหมอสาวตั้งครรภ์ ก่อนจะกลับมาแล้วพบว่าชางได้หายตัวไปด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่เขาก็ได้สร้างตราบาปไว้ให้กับเธอ จนกระทั่งทั้งสองคนได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ที่ต่างสถานะและกลายเป็นศัตรูที่อยู่คนละฝั่ง หนำซ้ำวริญญายังเข้าใจว่าชางเป็นคนสั่งฆ่าบิดาของเธอ... ไม่ได้ดราม่าขนาดนั้นนะคะอย่างเพิ่งตกใจ555 เพียงแต่เป็นนิยายเรื่องแรกที่มีเนื้อหาสาระมากที่สุดเท่าที่มนต์สิงหาได้เคยแต่งมานั่นแหละค่ะ แต่บางท่านอาจจะไม่ชอบก็ไม่ว่ากันค่ะจริตใครจริตมัน เราก็ไปอ่านเรื่องอื่นๆของไรท์กันก็ได้ค่ะแต่อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ สปอยตัวอย่าง ชางใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ในการถอดชิ้นส่วนของปืนกระบอกนั้นออกมา โดยใช้เวลาแค่เพียงไม่กี่นาที ก่อนจะโยนมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ไม่สนใจด้วยว่ามันจะไปอยู่ส่วนไหนของห้อง “ยังอ่อนแล้วก็ต้องสอนกันอีกเยอะ ไม่เห็นเข้าท่า มือของคุณมันควรจะจับแต่เข็มฉีดยา หรือไม่ก็เอาไว้จับความเป็นชายของผมมากกว่านะ” ชางว่าในขณะที่ย่างเท้าเข้ามาหา “คราวนี้ คุณมีอะไรจะมาต่อรองกับผมอีกละหื้ม?” วริญญาตัวสั่นไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายที่เธอเผลอมีใจให้ จะเป็นคนที่ร้ายกาจและน่าสะพรึงกลัวได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งเห็นดวงตาของอีกฝ่าย ที่มองมาราวกับกำลังตรึงเธอไว้ ให้หนีเขาไปไหนไม่ได้เลย กระทั่งตอนนี้... ชางทาบริมฝีปากหยักลงมาบดจูบกับริมฝีปากของหญิงสาวอย่างรุกเร้ารุนแรง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลึกซึ้งเนิ่นนานและตักตวงความหวานจากริมฝีปากบางอย่างไม่รู้จักอิ่มพอ ร่างเล็กในอ้อมแขน ดิ้นรนขัดขืนอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่สุดท้ายก็ยังไม่สามารถจะเอาชนะเรี่ยวแรงของชายหนุ่มได้ จนกระทั่งภวังค์หวาน แห่งความโหยหาก็ได้หวนคืนกลับมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ถูกอีกฝ่ายจูบเธอไม่ยอมปล่อยอยู่อย่างนั้น มีเพียงบางจังหวะที่เขาผละออกไปให้เธอได้หายใจบ้าง แต่มันก็ไม่นานนัก หญิงสาวรู้แค่เพียงรสสัมผัสจากเขามันดูล่อลวง แล้วทำให้เธอไร้ซึ่งแรงต้านทาน และยอมโอนอ่อนผ่อนตามที่เขาชี้นำ จนทำให้ไม่เหลือกระทั่งสติของตน ดวงตากลมปรือฉ่ำหวาน ด้วยแรงดูดดึงจากปลายลิ้นร้อนที่กำลังซอกซอนไปทั่วทั้งริมฝีปากบาง ร่างกายของหญิงสาวคล้ายกับถูกเขาหลอมละลายให้กลายเป็นคนไม่มีเรี่ยวแรงอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง ฝ่ามือหนากำลังทาบไล้เลื่อนขึ้นมาจากช่วงเอว จนถึงทรวงอกทั้งสองข้าง สัมผัสหนักๆ ที่ขยำลงมาจากฝ่ามือกว้าง พร้อมกับริมฝีปากของเจ้าตัวที่ดูเร่งเร้าหญิงสาวอย่างเอาแต่ใจ “ผมบอกแล้วไง ว่าให้คุณอยู่นิ่งๆ น่าจะดีกว่า ยิ่งคุณดิ้นรนขัดขืน มันก็จะยิ่งทำให้ของผมตื่นตัว แล้วมันก็เรียกร้องอยากจะเข้าไปอยู่ในตัวของคุณ คุณกำลังทำให้ผมหยุดตัวเองไม่ได้แล้วนะริญ...คุณรู้ตัวมั้ย?” “ไม่นะ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! ชางฉันบอกให้ปล่อย ได้ยินหรือเปล่า...อื้อ!?” เขาไม่ฟังคำพูดของหญิงสาว เมื่อเห็นเธอยังพยศเขาจึงบดจูบลงไปอีกครั้ง ฝ่ามือกว้างเลื่อนขึ้นไปยังทรวงอกอวบที่เขาคลั่งไคล้ พร้อมกับลูบไล้สลับหนักเบาตามแรงอารมณ์ใคร่ของเจ้าตัว ปลายนิ้วเรียวแข็งโอบกระชับ และพยายามบังคับให้เธอต้องร้องครวญครางออกมาอย่างลืมอาย เพราะความกระสันที่ห่างหายไปนานมันกำลังวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ไรท์เพิ่งจะหัดแต่งตอนเริ่มเป็นนักเขียนแรกๆ ยังไม่ได้เกลา และสำนวนอาจจะยังไม่ลื่นไหลต้องขออภัยนักอ่านมาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ “ เด็กคนนี้…เธอคือผู้ช่วยเหลือ และให้ชีวิต ” แฟรี่นางฟ้าเบื่อสวรรค์ที่ต้องการจะลงมาเกิดเพื่อช่วยเหลือคนที่ยังไม่ถึงที่ตายให้มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นประโยชน์ต่อตัวเองและผู้อื่น เธอจึงได้รับพรสามประการ และได้ลงมาเกิดสมกับความตั้งใจ ในรูุปแบบของกู้ชีพในมูลนิธิแห่งหนึ่งซึ่งยังมีคู่ของเธอที่ขอตามมาร่วมทำภารกิจนี้ร่วมกัน สปอยตัวอย่าง “ เด็กคนนี้…คือนางฟ้าเธอคือผู้ช่วยเหลือ และให้ชีวิต ” แฟรี่: พ่อได้รับแจ้งเหตุจากศูนย์ ของมูลนิธิ ฉันติดพ่อมาก ร้องขอตามท่านไปด้วย ถ้าแม่อยู่คงไม่ยอมหรอก พ่อจำใจเพราะไม่อยากทิ้งลูกไว้คนเดียว พอไปถึงจุดเกิดเหตุ ฉันเห็น ทั้งรถมูลนิธิ ทั้งรถตำรวจ ที่เปิดไฟและเปิดสัญญาณเสียง ดังก้องไปทั่ว รถตู้ที่ถูกชนจนหงายท้อง มีผู้ได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิต ทั้งเด็ก ผู้หญิง คนแก่ บางคนออกมากองอยู่ข้างๆ รถ ฉันชินกับเสียงดังๆ และไฟสัญญาณฉุกเฉินที่เปิดจากรถของบรรดาอาสากู้ภัย เพราะได้ยินและเห็นมันตั้งแต่เริ่มจำความได้ “ แฟรี่..นั่งในรถนี่ อย่าลงไปนะลูก สัญญากับพ่อก่อน” พ่อหันมาสั่ง ฉันกอดตุ๊กตาตัวโปรดไว้แนบอก “ ค่ะพ่อ...แฟร์จะนั่งรอพ่ออยู่บนรถ ไม่ไปไหน ” ฉันพยักหน้าสัญญากับท่าน ท่านยิ้มให้ ก่อนลงรถไปช่วยเหลือ ผู้ที่ได้รับบาดเจ็บทันที ฉันมองรอบๆ ตัวที่ทุกคนกำลังชุลมุน ช่วยเหลือผู้ได้รับบาดเจ็บ และคนตาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกัน ยืนร้องไห้อยู่ข้างรถเก๋งคันหนึ่ง ที่บนหลังคารถมีไซเรนและไฟ ติดอยู่ด้วย ฉันค่อยๆ แง้มเปิดประตูรถ เดินเข้าไปหาเขาช้าๆ “ นี่...เธอร้องให้ทำไมเหรอ ” ฉันถาม...เขาไม่ตอบ แต่เขากลับร้องไห้หนักขึ้น ฉันเข้าไปกอด เพราะเคยเห็นแม่ทำแบบนี้กับฉันบ่อยๆ เวลาที่ฉันร้องไห้ “ โอ๋...อย่าร้องน้า..เดี๋ยวแฟร์ให้ตุ๊กตาเอาไหม ” ฉันอยากให้เขาหยุดร้องให้ อุตส่าห์ยอมยกตุ๊กตาตัวโปรด ของตัวเองให้เลยนะ “ ผู้ชายที่ไหนเขาเล่นตุ๊กตากันล่ะ...ยัยบ้า!!! ฮื่อๆๆ” มือหนึ่งปาดน้ำตา มือหนึ่งผลักฉันออกมา แถมยังด่าฉันอีก... ไม่โกรธน้า นางฟ้าแสนสวยอย่างฉัน คือผู้ช่วยเหลือไม่ใช่ผู้ทำลาย ฉันยังใจเย็น คงเพราะเป็นเด็ก และชอบนั่งสมาธิบ่อยๆ ล่ะมั้ง ถ้าเป็นตอนนี้นะ ไอ้เด็กนี่โดนมือข้างซ้ายของฉันตบกระโหลกไปแล้ว... ไม่น้า...นางฟ้าอย่างฉันต้องจิตใจดีงาม รักเด็ก...( นั่นมันนางงามแล้วเฟ้ย!!! ) “ แล้วเธอร้องให้ทำไมล่ะ ” ฉันถามเขาอีกครั้งหนึ่ง อย่างใจเย็น สูดหายใจเข้าลึกๆ คิดบวก++++ “ ก็ฉันกลัว ฮื่อๆๆๆ มีคนตายด้วย ฉันกลัวผีฮื่อๆๆๆ ” เขาใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตา ทั้งสองข้าง จนชายเสื้อแขนยาวของตัวเองเปียกไปหมด “ เธอเคยเห็นผีเหรอ ” “ ฮึ ” เขาส่ายหัวดิก ไม่เคยเห็นแล้วจะกลัวไปเพื่ออะไร “ งั้น...ฉันให้พระเธอก็แล้วกันนะ ท่านจะได้คุ้มครอง ให้เธอปลอดภัย ไม่มีใครทำอะไรเธอได้..รับไปสิ ” ฉันถอดสร้อยพร้อมพระของตัวเองส่งให้เขา แต่เขายังยืนเฉย ฉันเลยคล้องคอให้เขาเลย ก่อนพาตัวเองกลับมานั่งในรถ ยังหันไปบอกเขาอีก “ ฉันชื่อว่า แฟรี่ นะ แปลว่านางฟ้า อย่าลืมล่ะ ” ฉันโบกมือให้ เขามองฉันนิ่ง แล้วกลับขึ้นไปนั่งบนรถเหมือนกัน ปัจจุบัน ฉันได้พบเขาอีกครั้ง ในสถานะ ที่เรา เป็นอาสากู้ภัย เหมือนกัน เพราะเราผูกพัน พรหมลิขิตจึงนำเรามาพบกันอีกครั้ง.... เรื่องนี้ไรท์ เขียนเกี่ยวกับ การปฏิบัติหน้าที่ ของกู้ชีพกู้ภัย บวกกับความรักกุ๊กกิ๊ก พลังพิเศษ ที่ติดตัวมาของ เอพริล และแฟรี่ ขอให้ผู้อ่านทุกท่าน มีความสุขกับการอ่านมากๆนะคะ

“เอากันไปตั้งหลายทีละ..ถามจริง!...แกอยากเป็นแค่เพื่อนกับฉัน แค่นั้นจริงเหรอวะ!?” “!!!???” ร.ต.อ.จอมทัพ นายตำรวจหนุ่มอนาคตไกล อายุ26ปี มีนิสัย ห่าม ใจร้อน วู่วามแต่รักความยุติธรรมที่สุด แพทย์หญิง ปิ่นปัก อายุ 26 ปี เรียนจบแพทย์มาได้สองปีและเป็นแพทย์ประจำอยู่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง นายตำรวจหนุ่ม vs คุณหมอสาว เป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่วัยเยาว์ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนกัน ทั้งคำพูดและการกระทำทั้งหมด ที่แสดงออกต่อกันนั่น มันเรียกว่าอย่างอื่นไม่ได้ แต่ทว่า... การกระทำบางอย่างที่ทำร่วมกันมันสวนทาง จนไม่สามารถทำให้พูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเท่าไหร่ไง... สปอยตัวอย่าง “กอด!...” ปิ่นปักบอกพร้อมกับรั้งแขนของจอมทัพเอาไว้อีก “ตัวฉันยังเปียกอยู่เนี่ย จะให้กอดแกได้ยังไงวะฮะ!?” จอมทัพเริ่มเสียงดังอย่างรู้สึกหงุดหงิดใจ เพราะเจ้าของร่างใหญ่กำลังปวดกลางกาย และตอนนี้มันก็เริ่มจะลามขึ้นไปบนหัวของเขานั่นแล้วไง จะรีบกลับเข้าไปเอาออกในห้องน้ำ ก็ดันมารั้งเขาไว้อี๊ก... อยากจะบ้าตายเพราะมันไปแล้วนะ..เขาเนี่ย! “แกก็ถอดออกดี๊...แล้วมานอนกอดฉัน...นะ” พูดง่ายจังวะ! กูว่า...ยั่วกันขนาดนี้ คงไม่พ้นคืนนี้แหง๋ๆ...เลย “ปิ่น...แกหลับตาแล้วนอนซะ! ฉันจะไปอาบน้ำก่อน...” จอมทัพกดเสียงต่ำ ทำเหมือนจะดุให้นั่นละ แต่คิดเหรอว่าเจ้าของร่างบางจะฟัง “จูบฉันนิดหนึ่งก่อนไปนะ” ยังอีก! เมาแล้วก็รั่วแบบนี้ทุกที หากเขาเป็นคนอื่นมันคงจะได้ผัวในคืนนี้แน่ๆ แต่ที่แย่ไปกว่านั้น หากไม่ทำตามความต้องการของมัน เขาคงไม่ได้เข้าไปอาบน้ำกันพอดี เริ่มจะหนาวขึ้นมาแล้วด้วยนี่สิ ร่างหนาวางแขนคร่อมร่างเธอเอาไว้ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบกับริมฝีปากอิ่มที่ยื่นออกมารับ พร้อมกับเอาแขนขึ้นมาคล้องคอ แล้วรั้งร่างใหญ่กว่าให้ลงมาหาอย่างจงใจจะบดเบียดร่างกายเข้าหาอีกคน จนแขนแกร่งที่ใช้ค้ำยันตัวเองเริ่มจะอ่อนแรงลง ร่างกายมันกำลังพาจิตใจของจอมทัพ ให้เขวไปกับสิ่งที่หญิงสาวกำลังกระตุ้นอารมณ์เขา ให้พุ่งทะยานสูงขึ้นไปจนแทบระงับเอาไว้ไม่ได้เลย.. บัดซบเอ้ย!... เป็นเพื่อนแล้วไงวะ!? ตื่นขึ้นมาอาจจะถูกเจ้าตัวโวยลั่น ก็ช่างห่ามันไปก่อนตอนนี้น่ะ... ร่างหนาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกในระหว่างที่ทิ้งให้ปิ่นปักได้พักหายใจ ก่อนจะโน้มตัวลงไปหาหญิงสาวอีกที และคราวนี้เขาคงจะหยุดตัวเองไว้... ไม่ได้แล้ว...

คลีโอ เป็นโรคหัวใจตั้งแต่เกิด ขี้โรค อ่อนแอ ไม่มีเพื่อนเล่นนอกจากพวก สี่ยอดกุมาร ทั้งห้าคน ผูกพันในวัยเด็ก โดยเฉพาะฟาโรห์ ที่เธอกับเขารู้สึกต่อกันพิเศษ เธอจากมาโดยไม่ได้ร่ำลา เเละกลับมาอีกครั้ง

คำโปรย ร.ต.ทหารหญิงเซนเซียผู้มีพลังพิเศษ ถูกมอบหมายให้ทำภารกิจชิงตัวประกันร่วมกับพ.ท.นายแพทย์อลัน เซนเซียต้องปิดบังสถานะและดูลึกลับ อลันก็ยิ่งอยากจะค้นหา กว่าจะรู้ว่าหญิงสาวคือใคร เขาก็ถอนตัวไม่ได้แล้ว พันโท นายแพทย์ อลัน หน่วยบัญชาการสงครามพิเศษ อายุ 34 ปี รับราชการเป็นแพทย์ประจำโรงพยาบาลในค่ายทหาร นางเอก ชื่อ เซนเซีย นักเรียนนายร้อยทหาร อายุ 22 ปี กำลังใกล้จบ เป็นลูกสาวคนเล็ก ของเคเซน ซินเซีย หญิงสาวมีพลังพิเศษ ที่ถูกถ่ายทอดมาให้จากคนเป็นมารดา มีพี่ชายคนโต เป็นหมอทหาร มีชื่อว่า โนอาร์ พี่ชายคนรองเป็น ทหารอากาศ มีชื่อเอมิล สปอยตัวอย่าง “พี่ไม่คิดว่าจะได้ใช้น่ะ เลยไม่ได้เตรียมมาด้วย” อลันตอบเสียงอ่อย ก่อนจะปล่อยลมหายออกมา ด้วยสีหน้าที่กำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง ...คิดว่าถ้าไม่มีถุงยางแล้วหญิงสาวจะให้เขาเอามั๊ย? คิดอยู่แค่เนี่ยะ!... “....เซน” “คะ...” อลันเรียกเซนเซียก่อนในขณะที่ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบงัน เข้ามาครอบคลุมอยู่ในห้องนี้นานเกินไป “สดเลยได้มั๊ย!?” คำถามตรงไปตรงมาของเจ้าตัว ทำเอาหญิงสาวที่กำลังหลุบตาลงมองเพียงช่วงอกกว้าง ต้องยกระดับสายตาตัวเองขึ้นมองสบตากับคนตรงหน้าราวกับว่าต้องการให้ทะลุเข้าไปถึงข้างใน อลันโน้มหน้าเข้ามาใกล้ซะจนปลายจมูกของทั้งคู่เกยซ้อนกัน เซนเซียรีบหุบปากและเงียบเสียงของตัวเองลงทันที เพราะไม่ใช่แค่เพียงปลายจมูกของทั้งสองคนที่เกยซ้อนกันเท่านั้น มันรวมไปถึงริมฝีปาก และร่างกายที่แทบจะสิงรวมเป็นร่างเดียวกันได้อยู่แล้วนี่ไง “ก็ตั้งแต่ครั้งนั้นของเรา พี่ก็ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครอีกเลย รับรองได้ว่าพี่ไม่มีโรคติดต่อ สด สะอาด อร่อย ถูกหลักอนามัย ไว้ใจได้” คนฟังถึงกับขำพรืดออกมาเมื่อได้ยินคนตรงหน้าอวยปืนใหญ่ของตัวเองอย่างไม่อาย แถมยังอวดสรรพคุณด้วยในตอนท้าย ทำเอาคนตัวใหญ่กว่าต้องหัวเราะตาม ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า อลันพูดออกไปอย่างนั้นได้ยังไง? “หนูกลัวท้องค่ะ” “พี่จะเอาออกมาหลั่งข้างนอก” ก็นะ...คนมันอยาก...ยังไงซะก็ต้องมีข้ออ้างมาต่อรองตลอดๆ นั่นละ “หนูกลัวพี่จะเอาปืนใหญ่ออกมาไม่ทันนี่คะ...” “พี่เป็นคนชักปืนไว...” เขาเว้นจังหวะในการพูดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเอ่ยอะไรออกมา “อ่า....” แต่ทว่า...ไม่น่าจะทันคนตัวใหญ่กว่าที่รวบตัวเธอเข้ามาไว้ในวงแขนแข็งแรงของตัวเอง โดยไม่รั้งรอคำตอบรับหรือปฏิเสธอะไรกับเขาทั้งนั้นแล้วในตอนนี้ “นะเซน?...พี่ไม่ไหวแล้ว” “ตะ..แต่..พี่ลันคะ...อื้อ~~”

มือสัตว์แพทย์ของเธอมีไว้เพื่อรักษา มือมาเฟียของเขามีไว้เพื่อทำลาย มันจะเข้ากันได้ยังไง? Ke แต่พี่ก็เอามันเข้าไปในตัวเธอได้ทุกรอบ แล้วเธอก็ทำหน้าฟินตลอด อะไรที่บอกเธอว่าเราเข้ากันไม่ได้วะ!? Sun“!!?”...

ในจังหวะที่ใบหน้าสวยหวาน...หมุนตัวหันมาประสานสายตาด้วยนั่น...จังหวะเพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น... มันเป็นจังหวะที่ทำให้ฉันรู้จักรักแรกพบ มันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทำให้ฉันรักเธอ ชนธัญ มีโชครุ่งเรืองกิจ ชื่อเล่น โดเรม่อน จบ ด๊อกเตอร์ อายุ 32 ปี พูดน้อยพูดตรง มีโลกส่วนตัวที่สูงมาก หมกมุ่นกับงาน และการทดลองสูตรของกาแฟใหม่ ๆ ร่วมกับเพื่อนชาวดอย เป็นคนพูดตรง แต่ไม่ชอบพูดเยอะ บุคลิคกับท่าทางที่ตัวเองแสดงออกมาที่ดูดี มีเสน่ห์โดยไม่รู้ตัว มีลักยิ้ม ม่อน... เป็นเพื่อนเรียนด้วยกันที่เมืองนอก กับมนต์พยัคฆ์ และเควิน ช่วงอายุ16-22ปี บ้านพอ.มีสวนผลไม้ส้ม เชอร์รี่ ชา กาแฟ ปลูกผักออแกนิค เปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยว โฮมสเตย์ และทำศูยน์ศึกษาและวิจัยพันธุ์เมล็ดกาแฟ กับแนะนำการปลูกผลไม้และผักอื่น ๆ เฌอร์ลีน อายุ20 นักศึกษามหา’ลัย เป็นเพื่อนกับน้องสาวพระเอก เรียนอยู่มหาลัยที่กรุงเทพ ปี2กำลังจะขึ้นปี3 ดรอบไว้ เธอหนีออกจากบ้านเพราะทำร้ายพ่อเลี้ยงกับลูกชายที่จ้องจะปลุกปล้ำจนบาดเจ็บจึงคิดหนี เพื่อนสาวจึงแนะนำให้ดรอปเรียนและหนีขึ้นไปอยู่กับแม่และพี่ชายของเธอที่จังหวัดเชียงราย นิยายเซตต้องมนต์ 2 ม่อน(ชนธัญ)+เฌอร์ลีน ชนธัญ (ม่อน) อายุ 32 อาชีพ เป็นอาจารย์สอนนักศึกษาระดับมหาลัย ในตัวเมืองเชียงราย จบด็อกเตอร์มาจากต่างประเทศ เป็นเพื่อนรักกับมนต์พยัคฆ์(เสือ) ในนิยายเซตต้องมนต์เรื่องที่1 และเป็นเพื่อนรักกับเควิน ในนิยายเซตต้องมนต์เรื่องที่3 ต่อจากเรื่องนี้คือเรื่อง ต้องมนต์ร้าย นายมาเฟีย

ทุกอย่างบนร่างกายของเธอ ต้องมี “ราคา” และมีประโยขน์ ไม่ว่าเธอจะยังมีชีวิต หรือหมดลมหายใจไปแล้วก็ตาม ส่วนเขาก็พร้อมที่จะยอมจ่าย ไม่ว่าแพงแสนแพงแค่ไหน หรือเธออาจทำให้เขาหมดตัวเขาก็ยอม ในเมื่อเขา ให้เธอ....เพราะเสน่หา *****“จูบ ฉันคิดหนึ่งหมื่น เงินสด ไม่รับเช็ค” ******“มีเงินสดอยู่แปดพัน พกเงินสดแค่นี้นะ อย่าว่าแต่จูบเลย เอาแค่กอดก็พอ สึกหลอไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว” ******“ งั้นเอาแค่แปดพันก็ได้ ลดให้ยี่สิบเปอร์เซ็น” *****“ ไฟ...หยุดก่อน” เสียงหวาน เรียกชื่อเขาเสียงสั่น “นายทำเกินแปดพันไปแล้ว” *****“ตรงนั้น ฉันยังไม่ได้ตั้งราคา” *****ที่ผืนน้อยน่ารักของเธอนี่แพงหูฉี่ ซื้อที่ต่างจังหวัดได้อย่างน้อยสิบไร่ ***** “นางเอกขี้งก” *****“โธ่!!บัว...ฉันไม่ไหวแล้ว เท่าไหร่ก็ได้ เอาเช็คไปลงตัวเลขเองเลยก็ได้เอ้า ฉันเซ็นให้” งานนี้หมดตูดแน่ไอ้ไฟเอ้ย......

นายร้อยตำรวจหญิง ที่มีพลังพิเศษถูกเลือกให้ทำภารกิจ การชิงตัวประกัน ในประเทศที่มีแต่สงครามกลางเมือง การแย่งชิงอำนาจ ที่นั่นเธอจะได้พบกับ จุดเปลี่ยนของชีวิต...ต้องเจอกับภาระ ความรับผิดชอบ ที่หนักหน่วง ความรัก ที่มีอุปสรรคจากความแตกต่าง ทางเชื้อชาติและศาสนา จะเหมือนที่แม่หมอดูประหลาดคนนั้น ทำนายเธอไว้เมื่อสิบสามปีที่แล้วหรือไม่ และคำว่า “สุดท้าย”ที่แม่หมอคนนั้นทิ้งปริศนาไว้ คืออะไรกันแน่ “สุดท้าย”.....ทุกอย่างจบด้วยความสุข สมหวัง **หรือ** “สุดท้าย”......ต้องจบด้วย การพลัดพราก จากลา เธอเท่านั้นที่ต้องเป็นคนพิสูจน์ด้วยตัวเอง

ด้วยคำสั่งสุดท้ายของพ่อ ให้เขาทำหน้าที่แทน “คุ้มครองเจ้าพ่อยากูซ่าเท่าชีวิต” ทำไมชายหนุ่มต้องเชื่อ ในเมื่อเขาไม่ต้องการเป็นยากูซ่า แต่หนีไม่พ้น เมื่อหัวใจมันรัก และอยากปกป้อง “ลูกสาวเจ้าพ่อยากูซ่า!

เธอเกิดมาพร้อมกับตาที่สาม… และของเก่า...ที่ติดตัวมาด้วย... มาตามสัญญา...กลับตามสัจจะ “สิงห์...จะเลี้ยงเด็กคนนี้เองค่ะ...หลวงตา” ดวงตาสีนิลคู่นั้น...ดึงดูด..สะกดทุกความเคลื่อนไหว เธอมีมนต์ตั้งมากมาย..แต่ทำไมจึงแพ้...มนต์ของเสือร้ายอย่างเขาได้