“นี่! คุณแฟรงค์ ปล่อยฉันนะ” ร้องห้ามเสียงดังทั้งที่รู้ว่าห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาเอาแต่ใจเป็นที่สุด เล็บแหลมจึงหยิกหมับเข้าที่ท่อนแขนแกร่ง “ก็ตอบสิ มัวแต่เล่นตัวอยู่นี่ ระวังเถอะจะโดนลงโทษ หรือชอบ ถึงได้ดื้อนัก” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่ย้อนถามกลับเสียงเข้ม ทว่าสีหน้าและแววตากรุ้มกริ่มอย่างเหลือร้าย นึกอยากโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะรู้สึกผิดที่รังแกเธอมากไป ทั้งที่รู้ว่าเธอบริสุทธิ์ผุดผ่องแค่ไหน “น่าจะรู้ตัวดี ยังจะมาถามอีกทำไม” หญิงสาวเอี้ยวหน้าหันไปต่อว่าเสียงฉุน ก่อนจะกรีดร้องสุดเสียงเมื่อคนลามกขยับสะโพกบดเบียดเข้าหาเธออย่างน่าไม่อาย สองแก้มสาวเลยยิ่งแดงเข้าไปใหญ่ “อะไรกันทูนหัว ยังตกใจอยู่อีกหรือ ผมนึกว่าชินแล้วเสียอีก” “คุณแฟรงค์ ปล่อย ฉันจะไปอาบน้ำ” ร่างบางร้องห้ามเสียงสั่น เนื้อตัวร้อนผ่าว พยายามคิดหาทางเอาตัวเองออกไปจากตักกว้างให้เร็วที่สุด ก่อนที่เธอจะถูกเขาจับกดแล้วร่วมรักอีกรอบ “อาบได้ แต่เราต้องตกลงกันก่อน” ชายหนุ่มต่อรองสีหน้าเจ้าเล่ห์ “ตกลงอะไรกัน”

“คุณ!” เท้าเล็กชะงักกึกอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อออกมาแล้วเห็นใครบางคนยืนกอดอกรออยู่ “เห็นหน้าผัวคนแรกก็ถึงกับตกใจเลยหรือไง หรือเธอคิดถึงฉัน” เอ่ยถามเสียงเย้ยหยัน “ฉันไม่นับโจรชั่วอย่างคุณไปด้วยหรอก” ปิ่นมุกตอกกลับอย่างไม่คิดเกรงกลัว ทั้งที่ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มนานแล้วตั้งแต่ได้ยินเสียงของมัจจุราชร้ายหน้าหล่อคนนี้ “ไม่อยากนับ แต่เธอคงลืมไม่ลงแน่ๆ ว่าฉันคือผัวคนแรกของเธอ” ถังเฟ่ยหลงเหยียดปากยิ้มเยาะ ก่อนก้าวเข้าไปประชิดเชลยสาวที่ยืนตัวสั่นเทา ทั้งที่เมื่อครู่เธอยังกล้าทำปากดีกับเขาไปหยกๆ “จะ...จะทำอะไรฉันอีก” ถามไปก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยจนแผ่นหลังชิดขอบประตูห้องน้ำ

“ไอ้ลามก! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ดาร์ลิ่ง ที่ดิ้นนี่ชอบหรือครับ งั้นผมขอทำมากกว่านี้ได้ไหม ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วล่ะ” คนหน้าด้านเอ่ยเสียงนุ่ม แววตาฉายชัดว่าต้องการจนอีกคนหน้าร้อนผ่าว เริ่มดิ้นเบี่ยงตัวหลบอย่างสุดฤทธิ์ ทว่าคนหน้าด้านก็ดันร่างกำยำบดเบียดเข้าหาร่างเล็กให้มากขึ้น “ไอ้บ้า! เอามือออกไป เดี๋ยวนี้!” พัทตราตวาดใส่ด้วยความอับอาย เมื่อเจ้าของฝ่ามือร้อนฉ่าเริ่มรุกเร้ามากยิ่งขึ้น เกิดมายังไม่เคยเจอใครลามก หน้าด้านเท่าอีตาฝรั่งนี่สักคน นึกโทษตัวเองเสียจริงที่เดินออกมาอยู่ที่นี่ “ไม่ได้หรอกดาร์ลิ่ง คุณรู้ไหม ตัวผมมันร้อนจนแน่นเปรี๊ยะ แล้วนะ” เสียงแหบพร่ากระซิบที่ซอกคอหอมกรุ่น ก่อนฉกวูบมาที่เรียวปากนุ่มนิ่ม “อื้อ” พัทตราครางท้วงอยู่ในลำคอ ก่อนเอนตัวเพื่อหลบริมฝีปากของเขา ทว่ามันกลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สัมผัสกับทรวงอกอวบอิ่มของเธอได้เต็มที่ เมื่อร่างเธอถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้าแถมเธอยังแอ่นตัวให้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองยอดอก

ตราบาปที่เขายัดเยียดให้ในอดีต กลายเป็นความขมขื่นฝังแน่นในจิตใจ หากเลี่ยงได้ เธอขอไม่พบเจอหน้าคนเลวอย่างเขาอีก หากแต่เหมือนฟ้าดิ้นกลั้นแกล้งให้เธอต้องหวนกลับมาพบเขาอีกครั้ง ซ้ำยังตกเป็นทั้งทาสรักทาสสวาทของเขาอย่างไม่มีทางเลี่ยง +++++++ “อุ๊ย! ภรรยาคุณภูมิ เอมี่ขอโทษนะคะ พอดีเอมี่ไม่เห็นจริงๆ ค่ะ” เอมี่แสร้งทำเป็นตกอกตกใจ ก่อนจะลากมือลูบไล้แผงอกกำยำ แล้วแนบริมฝีปากลงบนปากหนา ทั้งสองแลกจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่แคร์สายตาของใครอีกคน “คุณภูมิขา พอก่อนนะคะ อย่าลืมว่าภรรยาของคุณยังอยู่ยืนอยู่ตรงนี้นะ เกรงใจเธอหน่อยสิค่ะ” พูดจบก็เอมี่ก็แสร้งดันใบหน้าหล่อเหลออกห่าง “จะยืนดูผัวเองกอดจูบกับคนอื่นอีกนานไหม” ภูวเดชหันมาถามภรรยาสาวด้วยสุ้มเสียงไม่พอใจ

“คุณเป็นบ้าอะไร ถึงมาทำร้ายฉัน” คนถามน้ำตาคลอเพราะความเจ็บ “ก็แล้วคุณกับแม่บุญธรรมของคุณกำลังคิดจะทำอะไรกันล่ะ หรือคิดว่าสิ่งกำลังทำจะไม่มีใครรู้” พารันเอ่ยถามเสียงห้าวห้วน นึกอยากบีบคอสวยๆ นี่นัก ที่บังอาจเข้าทางพ่อของเขา เพื่อทำลายความรักระหว่างเขาและภีรมาส แต่อย่าฝันว่าจะทำสำเร็จ! “ฉันไม่ได้คิดทำอะไรทั้งนั้น” “ยังปากจะแข็งอีกเหรอ” “ก็ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่คุณกล่าวหาจริงๆ” “ต้องให้ผมพูดใช่ไหมว่าคุณคิดจะทำอะไร” “ก็พูดมาสิค่ะ เพราะฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคุณคิดว่าฉันกับคุณท่านจะทำอะไร” เสียงหวานยอกย้อน หน้าก็เบ้ เพราะความเจ็บ “แม่บุญธรรมของคุณคิดจะจับผมไง ถึงได้นัดให้ผมมาดูตัวคุณ แต่คุณรีบไปบอกแม่บุญธรรมของคุณซะว่าให้เลิกคิดแผนชั่วๆ ได้แล้ว เพราะแม่บุญธรรมของคุณไม่มีวันจับผมได้สำเร็จ” เสียงห้าวห้วนพูดช้าชัด ย้ำทีละคำ ขณะที่คนฟังก็ตาเบิกกว้าง ตกใจกับข้อกล่าวหา “พอรู้ทันก็อึ้งไปเลยหรือไง!” พารันกระตุกยิ้มหยัน “ฉันกับคุณท่านไม่เคยมีความคิดแบบนั้น” เสียงหวานแย้ง พลางจ้องหน้าคนรักของเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบเขาจะคิดอะไรแบบนี้ได้ “ไม่เคยน้อยไปสิ” “ฉันไม่เคยคิดจะจับคุณ” หญิงสาวย้ำให้เขาฟังชัดๆ ทีละคำ พารันยิ้มหยัน ก่อนขยับถอยห่างร่างเล็กแล้วมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณก็ดูสวยดี แต่คงไม่มีปัญญาหาแฟนใช่ไหม ถึงได้ขอให้แม่บุญธรรมหาให้ แล้วแม่บุญธรรมของคุณคงแกล้งโง่แน่ๆ ถึงไม่รู้ว่าผมมีคนรักอยู่แล้ว” “คุณพารัน! คุณหยุดดูหมิ่นคุณท่านเดี๋ยวนี้” พารันไม่สนใจน้ำเสียงโกรธเคืองของหญิงสาว ปากหยักร้ายขยับยิ้มหยันแล้วพูดต่อ "แล้วผมจะบอกให้รู้ไว้ว่าผมกับกี้ เราก็รักกันมาก แล้วไม่ว่าคุณ แม่บุญธรรมของคุณ หรือใครหน้าไหนก็ไม่มีวันทำลายความรักของเราได้ จำเอาไว้!” พารันปล่อยมือจากแขนเล็กแล้วหันหลังจะเดินออกมาในขณะที่อีกคนกำลังอึ้งระคนตกใจ ที่เขาคิดได้เป็นตุเป็นตะ ก่อนจะช็อกอีกรอบเพราะน้ำเสียงห้วนๆ ที่หันกลับมาตอกย้ำให้เธอหน้าชา “สวยๆ อย่างคุณ ต่อให้แก้ผ้ายั่วถึงเตียง ผมก็ไม่สน!”

“ถ้าฉันรับข้อเสนอของคุณ แล้วคุณจะให้ฉันอยู่กับคุณไปถึงเมื่อไหร่คะ” “จนกว่าจะเบื่อ” พิรุณนภาฟังแล้วคำตอบแล้วก็สะอึกเบาๆ ในใจ ก่อนจะถามเขากลับไป “คุณจะไม่กำหนดหน่อยเหรอคะ” “ทำไมล่ะ” “ฉัน...ฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นานๆ ค่ะ” “ทำไม? กลัวแฟนรู้หรือไง” “เปล่าค่ะ แต่ก็อย่างที่ฉันบอกไปก่อนหน้าว่าฉันไม่อยากทำงานแบบนี้นาน ฉันก็เลยอยากให้คุณกำหนดมาเลยว่าฉันต้องอยู่ทำหน้าที่นานแค่ไหน” “หนึ่งปี แล้วระหว่างหนึ่งปีคุณอย่าปล่อยท้องเด็ดขาด ผมยังไม่อยากมีครอบครัว” ธีรินทร์ย้ำเสียงหนักแน่น

“กรี๊ด!!” เธอกรีดร้องอย่างตกใจ ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะหยุดดิ้นอัตโนมัติเมื่อเจอเสียงตวาดหนักๆ ของคนป่าเถื่อน “หยุดแหกปากได้แล้ว” ไม่ได้สั่งเพียงอย่างเดียวแต่ยังรั้งร่างเล็กเข้าไปใกล้ ทำให้ธีรตาได้เห็นหน้าเขาชัดขึ้น ยิ่งเขาเสยผมที่เปียกลู่ไปด้านหลัง ยิ่งทำให้เห็นหน้าชัด จะว่าไอ้คนป่าเถื่อนคนนี้ก็หน้าตาดีทีเดียวหากไม่มีหนวดเครา “ปล่อยฉันนะ ไอ้คนป่าเถื่อน” เธอเอ่ยสั่งเสียงสั่นๆ พลางยกมือดันแผงอกกว้างเอาไว้เพื่อให้หน้าอกแข็งๆ เบียด อกนุ่มของเธอ “แน่ใจว่าอยากให้ปล่อย” “แน่สิ” “ตอแหล!” เมคินทร์สวนกลับเสียงดังลั่น “ไอ้ทุเรศ แกมาด่าฉันทำไม” ธีรตาปรี๊ดแตกเมื่ออยู่ๆ ก็โดนด่า

“อื้อ!” “นิ่งๆ เวธกา” นักรบยอมตัดใจจากความหวานมากระซิบดุเจ้าของเรือนกายน่าปรารถนา จากนั้นก็ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมละมุน กดปากจูบ ขบเม้มเบาๆ แต่ถึงจะเบา แต่ก็ทิ้งร่องรอยฝากไว้เอาไว้ “คุณ...นักรบ” เสียงของเวธกาแผ่วเบาและขาดห้วง สองมือของเธอเกาะเกี่ยวกายใหญ่เอาไว้เป็นที่พึ่ง ยามที่นิ้วร้ายบีบบี้ยอดถัน ที่แข็งชูชันตอบรับการสัมผัสที่เต็มไปด้วยชั้นเชิง ทำเอาคนอ่อนด้อยประสบการณ์อ่อนระทวย “ขอผมได้ไหม” เสียงแหบพร่าดังชิดซอกหูนุ่มนิ่ม ตวัดลิ้นไล้เลียไปทั่วใบหูนุ่มนิ่ม จนเส้นขนในร่างกายของเวธกายิ่งลุกชัน เธอกัดฟันอดทนกับเพลิงปรารถนาที่กำลังถาโถมเข้าใส่จนกลางร่างร้อนฉ่า

“พอได้คุยกับชายชู้ หน้าตาระรื่นเลยนะ” คำพูดแดกดันนั่นทำให้ณัฐธิดานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับสามี “พ่อเลี้ยงพูดเรื่องอะไรคะ” หล่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย พลางมองท่าทีของสามีอย่างหวาดระแวง “ไอ้เรื่องตีหน้าซื่อๆ นี่ เธอตีเก่งดีนะณัฐธิดา” ภูผาขยับเข้าใกล้ ส่วนณัฐธิดาก็ถอยหนีอัตโนมัติ “ดาไม่ได้ตีหน้าซื่อนะคะ” หล่อนตอบเสียงสั่นๆ พลาง ขยับถอยหลังเรื่อยๆ เมื่อสามียังไม่หยุดเดินไล่ต้อน ดวงตาคู่สวยก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น “เห็นกับตา ยังจะกล้าเถียงอีกหรือไง ว่าแต่ไอ้ชู้รักของเธอนี่มันลีลาเด็ดดีไหม แล้วเธอชอบลีลาของใครมากกว่ากัน ระหว่างลีลาผัวกับชู้” ปากหยักกดยิ้มร้ายทันทีที่พูดจบ ขณะที่ณัฐธิดาก็หน้าชา สองมือของเธอสั่นระริก “ไม่ตอบแบบนี้ แสดงว่าลีลาของชู้ยังไม่เด็ดพอ” “พ่อเลี้ยงหยุดพูดจาหยาบคายซะทีค่ะ แล้วดาก็ไม่ได้มีชู้อย่างที่พ่อเลี้ยงกำลังกล่าวหาด้วย” ณัฐธิดาปัดมือมือใหญ่ที่ยื่นมาหาสุดแรง ท่าทีแสดงออกราวกับรังเกียจนั่นเป็นเหตุให้อารมณ์ของภูผาระเบิด “ผัวแตะนิดแตะหน่อยทำสะดีดสะดิ้งเหลือเกินนะ!” ภูผากระชากร่างเล็กเข้ามาปะทะอกแกร่ง ดวงตาเรืองโรจน์ด้วยแรงโทสะ “พ่อเลี้ยงปล่อยดา” “ผัวแตะทำเป็นบอกให้ปล่อย แต่กับไอ้ตะวันเธอคงจะร้องบอกให้มันทำไม่หยุดเลยสิ” ยิ่งพูดก็เป็นเขาที่ยิ่งเดือดดาล มือใหญ่ที่ยึดแขนเรียวจึงกดแรงๆ จนแขนเรียวแทบหัก “พ่อเลี้ยงปล่อยดา ดาเจ็บ” ณัฐธิดาร้องบอกด้วยหน้าตาเหยเก “เจ็บสิดี จะได้สาสมกัน หรือเธอลืมไปแล้วว่าเธอทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน” ภูผาตวาดกลับเสียงดังลั่น “ดาไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” ณัฐธิดาเงยหน้าขึ้นมาตอบโต้กลับไปเสียงดังแต่ก็ยังแพ้สามีอยู่ดี “ไม่ได้ทำ! แล้วเธอไปนอนแก้ผ้าอยู่บนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง! บอกมาสิ หรือเธออิจฉาอาย ที่ฉันรักอายคนเดียว เธอเลยวางแผนอุบาทว์ เพื่อแย่งชิงฉันมา เธอนี่...ไม่น่าเกิดมาเป็นลูกนายอำเภอเลย ไม่รู้หรือไงว่าทำแบบนี้จะทำให้นายอำเภออับอายแค่ไหน ที่ลูกสาวคนดีทำเรื่องได้เลวระยำสิ้นดี!”