ราคะร้ายซ่อนรัก

รถมอเตอร์ไซด์รับจ้างจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เมื่อผู้โดยสารสาวหน้าตาน่ารักสั่งให้จอด ก่อนจะจัดการจ่ายค่าโดยสาร เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็สอดมือเข้ามาปลดกลอนประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างอารมณ์ดี เพราะวันนี้ได้เงินพิเศษมาให้แม่เกือบพัน แต่ทันที่เดินเข้าใกล้ตัวบ้านก็ได้ยินเสียงทะเลาะของคนในบ้าน พิรุณนภา สุรวงศ์ชัย ลูกสาวคนเดียวของบุษบา แม่หม้ายสาวเสน่ห์แรง มีอาชีพทำขนมขายและครองตัวเป็นแม่หม้ายมาหลายสิบปีกระทั่งได้พบรักกับชายคนใหม่เมื่อสี่ปีก่อน แรกๆ ความรักของแม่หม้ายคนสวยก็หวานชื่น ชาวบ้านชาวช่องต่างพากันอิจฉา แต่นานวันเข้าสามีก็เริ่มเปลี่ยนไป กลับบ้านดึก บ้างวันไม่กลับ เช่นวันนี้ที่สามีหายไปตั้งแต่เมื่อวาน แล้วเพิ่งจะเข้าบ้านตอนสี่ทุ่ม ทำเอาคนเป็นห่วงสามีรีบวางมือจากการทำขนมมาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “พี่หายไปไหนมา ฉันโทรหาก็ไม่รับ” “ก็ทำงานไง!” “แล้วทำไมพี่ไม่รับโทรศัพท์ฉันบ้าง ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นห่วงพี่แค่ไหน แล้วพี่ไปทำงานกับใคร แล้วงานมันยุ่งมากเหรอ พี่ถึงไม่มีเวลารับโทรศัพท์ฉัน” คนเป็นห่วงสามีแทบขาดใจบอกเสียงสั่นๆ น้อยใจสามี ที่จอหน้ากันก็ตะคอกใส่อย่างเดียว “เมื่อไหร่จะเลิกถามซะที! หรือเป็นบ้าไปแล้ว ถึงมาถามเซ้าซี้อยู่ได้ รำคาญโว้ย!” “บุษจะบ้าก็เพราะพี่นั่นแหละ จะไปไหน ทำอะไรก็ไม่เคยบอกฉัน พี่ยังเห็นฉันเป็นเมียของพี่อยู่หรือเปล่า” คนเป็นเมียน้ำตาคลอไปแล้วเมื่อสามีตวาดใส่ “ก็ทำงานอยู่!” “แน่ใจว่าพี่ทำงานอยู่จริงๆ” “ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ” พูดจบก็ปัดมือภรรยาออกแล้วเดินเข้าห้อง แล้วอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเข้านอน ฝ่ายภรรยาก็นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น คิดผิดจริงๆ ที่มีผัวคนนี้ อยากจะเลิก แต่ใจยังรักเลยตัดใจเลิกไม่ได้เสียที บุษบาปาดน้ำหูน้ำตาออกแล้วเดินมาที่ครัวลงมือห่อขนมเตรียมเอาไปขายพรุ่งนี้ต่อ ด้านลูกสาวก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้ามา เพราะเธอไม่อยากเจอหน้าพ่อเลี้ยง ที่แม้ฝ่ายนั้นจะอยู่กับมารดาของเธอมาหลายปี ทว่าเธอแทบจะไม่พูดคุยด้วยเลย เพราะไม่ชอบสายตาที่พ่อเลี้ยงมอง แล้วยามที่แม่ของเธอไม่อยู่บ้าน เธอก็จะไม่อยู่บ้านตามลำพังเด็ดขาด เพราะกลัวจะเกิดเรื่อง “แม่ แป้งกลับมาแล้ว” พิรุณนภาทักทายเสียงใส “ยัยแป้ง กลับมาแล้วเหรอ” บุษบาเงยหน้ามองลูกสาวเล็กน้อยขณะถาม ก่อนจะหันมาห่อขนมสอดไส้ต่อ “จ้ะแม่” “แล้วแกมานานหรือยัง” ถามเพราะไม่อยากให้ลูกรู้ว่าตนทะเลาะกับสามี “แป้งเพิ่งมาจ้ะแม่ แต่แป้งว่าแม่ไปนอนเถอะ เดี๋ยวแป้งจะทำขนมให้เอง” พิรุณนภาอาสา เพราะอยากให้มารดาพักผ่อนเร็วๆ บ้าง แล้วเธอก็มีฝีมือพอๆ กับมารดา เพราะได้รับการสอนมาจากท่าน “แกนั่นแหละไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่จะทำเอง” “แป้งยังไม่ง่วงเลย งั้นแป้งขอช่วยแม่แล้วกัน” “ก็ตามใจ” จากนั้นสองแม่ลูกช่วยกันทำขนมจนเกือบเที่ยงคืนจึงเสร็จ ก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องนอน บุษบาเข้าห้องมาแล้วก็ยืนมองสามีที่นอนหันหลังให้ด้วยสายตาเจ็บปวด ไม่รู้ทำไมสามีแสนดีถึงได้เปลี่ยนไปราวกับคนละคนแบบนี้ “พี่หันมาคุยกับฉันก่อนสิ ฉันอยากขอโทษพี่” บุษบาพยายามเรียกสามีหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ ก่อนจะวางมือไปที่แขนของสามี ทว่าสามีกลับสะบัดออก ทำเอาผู้เป็นภรรยาถึงกับน้ำตาริน “รำคาญ!!” “รำคาญมากนักก็ไปเลย จะไปอยู่ที่ไหนก็ไป!” เพราะน้อยใจบุษบาจึงเอ่ยปากไล่สามี “เธอแน่ใจว่าอยากให้พี่ไป” คนเป็นสามีลุกขึ้นมาย้อนถามเสียงแข็ง บุษบาไม่ตอบ สามีเลยกระตุกยิ้มแล้วลุกจากเตียงไปคว้าเสื้อผ้ามาใส่ แล้วเดินออกจากห้องนอนไป สักพักก็ได้ยินเสียงรถขับออกไปจากบ้าน ฝ่ายภรรยาก็ได้แต่นั่งร้องไห้ คิดหาสาเหตุว่าตนเองผิดอะไร สามีถึงเปลี่ยนไป ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! พิรุณนภาที่ได้ยินทุกอย่างเดินออกจากห้องมาเคาะประตูเรียกมารดา เพราะกลัวมารดาจะคิดมาก แล้วอาจทำอะไรที่เป็นอันตรายขึ้นมา “แม่! แม่เป็นอะไรหรือเปล่า ให้แป้งเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนไหมแม่” “แกไปนอนได้แล้วยัยแป้ง แม่ไม่ได้เป็นอะไร” “แม่แน่ใจนะ” “ยัยแป้ง! แกอย่าเพิ่งมาเซ้าซี้แม่ ไปนอนได้แล้ว” “งั้นแป้งไปแล้วนะ” พิรุณนภาจำใจกลับไปที่ห้องทั้งที่เป็นห่วงมารดา แต่ก็ไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ จากนั้นก็พยายามข่มตาหลับ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องรีบช่วยมารดาเอาขนมไปขายที่ตลาดแต่เช้าก่อนจะรีบไปทำงานที่ร้านอาหารต่อ ภายในห้องพักของคอนโดแห่งหนึ่ง “อ่า...คุณภูสิทธิ์ อย่าทรมานนีสิ” คนพูดถูกจับแยกขาออกกว้าง แล้วมีชายหนุ่มอายุสี่สิบหกกำลังละเลงลิ้นกลางกุหลาบงาม “คุณไม่ชอบ?” ภูสิทธิ์หยุดละเลงลิ้นแล้วเงยหน้ามองหญิงสาวที่ได้รู้จักในผับเมื่อสี่สามเดือนก่อน แล้วก็เริ่มติดต่อกันเรื่อยมาจนฝ่ายหญิงซื้อคอนโดแห่งนี้เอาไว้ร่วมหลับนอนกัน แล้วใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงภายนอกเรียบร้อยดูผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วจะร้อนแรงราวกับแม่เสือเวลาอยู่บนเตียง ทำให้เขาหลงใหลเจ้าหล่อนจนโง่หัวไม่ขึ้น ยิ่งเจ้าหล่อนประเคนเงินทองให้ เขาก็ยิ่งหลง!