Untruthful Testimony

Untruthful Testimony Prologue Justin Bata pa lang ako. Pangarap ko ang yumaman. Mabili ko ang mga bagay na gusto ko, kotse, bahay at mga luho na hindi ko makuha dahil sa kahirapan ng pamilya ko. Siguro, kung ang mga magulang ko nagsikap sa buhay tulad ng mga nakikita ko sa iba. Baka sakali nagbago ang buhay namin ng aking pamilya. But that's not what happened. Hindi naman sa sinisisi ko ang pamilya ko. Talaga lang siguro pinanganak akong mahirap. And I grew up to be mahirap 'talaga hanggang sa paglaki ko. Hindi na siguro magbabago pa iyon. Ito na yung kapalaran ko na hindi ko naman maaaring itaboy. Isa akong poor na nangangarap maging mayaman. Isang akong poor na sa tingin ko ay tatanda na mahirap. Minsan naitanong ko sa sarili ko. What if I study? Kung mag-aaral ba ako pwede kayang magbago ang buhay ko? Maiangat ba ako nito sa kahirapan? Magbabago kaya ang buhay ko, nang pamilya ko? Is it time for me to finish my studies? Naisip ko rin minsan. Dapat bang simulan ko sa pag-aaral? Tapusin ko ang pag-aaral ko, o mag-asawa nalang ako ng mayaman na mag-aahon sa 'min sa hirap? Madalas ko na maitanong sa sarili ko habang lutang at iniisip ang aking future. Ang future ko kasama ang pamilya ko. Working hard? Kung ito naman ang gagawin ko. Will anything be changed in my family's situation? Makakaahon ba kami sa kahirapan? Maiahon ba kami ng pagtatrabaho ko ng mabuti sa hirap ng buhay na meron kami? Makakain ba namin ang mga pagkain na nakakain lang ng tamang may kaya sa buhay at mayayaman? Mabibili ko ba ang mga gusto ko? Mabibili ko ba ang mga pangangailangan ng pamilya ko, especially ng mga kapatid ko sa pagtatrabaho ko ng mabuti? Swak na ba ang makapag tapos ako at makakuha ng maayos at magandang trabaho para ma-suportahan ko silang lahat? Hindi na ba kami, maghihirap kung kumikita ako ng sapat o higit pa sa sapat na kita ng meron ang ordinary na empleyado? Parang hindi ata? Dahil sa kahit anong pagsisikap ko siguro. Kung ako lang ang gagalaw sa pamilya o aasa ako sa maliit na kinita ng aking ama. Malamang na malabo sa dami namin sa pamilya. Sa ngayon, sa nakikita at dinaranas ko mas tumindi ang paghihirap ng pamilya ko. Ang aming pinagdadaanan na paghihirap ng aking pamilya sa araw-araw. Malabong maisalba at matigil sa pagsisikap ko sa pag-aaral at kagustuhan makapagtapos ng aking pag-aaral. Kahit na siguro makatapos ako kung wala naman ako maayos na mapapasukan na trabaho. Hindi ko magagawa ang mga pangarap ko. Ang lahat ng mga plano ko kung sa maliit na kita magtityaga ako. Nalulungkot ako madalas sa tuwing pinagmamasdan ko ang aking pamilya. Biruin mong, minsan kakain na lang kami. Kailangan ay sabay-sabay kami. Para walang nauubusan ng ulam at makakain. Di bale ang kulang sa laman ang mga sikmura namin. Ayos lang, basta lahat makakain. Walang maiiwan na gutom. Dahil iniiwasan din namin ang mayroon na magkasakit sa pamilya dahil sa gutom. Wala kasi kaming pambayad sa hospital bill. Kaya kailangan din namin ingatan ang mga sarili namin. And, thanks God. Dahil kahit minsan walang nagkasakit sa amin na nahospital. Panganay ako sa pamilya. Kaya, ako ang siyang una na nangarap para sa pamilya ko. Maaga nag-asawa ang mga magulang ko. Kaya, sa edad ko. Para ko lang sila kapatid at tropa. My mother first got pregnant when she was sixteen. At ako ang ipinagbubuntis niya that time. Ako yung unang baby nila ni Itay. How many years past. Hindi ako nasundan. Pero, nang mabuntis si Inay, naks! Sunod-sunod. Parang wala pang isang taon ata. Nagbubuntis na siya ulit at nanganganak. Kaya mga bata pa ang mga sumunod sa akin. Kaya naman sobrang mas humirap ang pamumuhay namin dahil sa nangyari. Mahilig kasi! Sukat ba naman kada uuwi si Itay, pampawala ng pagod nito, yung favorite nilang exercise. Kahit sa umaga. Ito rin ang favorite nilang almusal. Kahit sa kusina. Minsan nahuhuli ko sila. Nagtatago nalang ako. Baka mahuli. Yari ako. Sex is life! hahaha yun ang tamang term para sa akin. Para sa mga magulang ko mahilig sa s*x. But hindi ako, lilinya sa kanila. Ang gusto ko. Ang pangarap ko, mabigyan sila ng maayos na pamumuhay at suportahan sila, maging ang lahat ng mga bata kong kapatid sa kani-kanilang pag-aaral. Kaya, yung s*x na 'yan. I-pagsasawalang bahala ko muna. If, I have a chance na maranasan kung masarap ba talaga. Kasi, nakikita ko, kung papaano habang pinapanood ko, habang sumisigaw si Inay, faster, faster. Habang si Itay, I'm coming. Nangingisay pa sila kapwa. Tapos, bagsak paypay ni Inay, maging si Itay sa pagod. Titingin sila sa paligid baka may nanunuod. Pero, di nila alam nasa ilalim lang ako ng lamesa. Tatawa ako, dahil sa hindi nila alam. Kung paano ako nakasilip at gumapang ng makarating ng ilalim ng mesa ng hindi nila nararamdaman at nalalaman. Maliit pa ako that time. Pasaway! But, ngayon naman. Minsan naririnig ko lang sila sa loob ng kwarto nila maingay. Yung lagitik ng papag rinig ko mula sa kabilang kwarto. Dun kasi ako natutulog. Lumaki ako, ganun na ang nakagisnan ko at nakasanayan ko. But, okay lang. Basta sa bahay lang sila at alam kong si Inay lang ang sinisipingan ni Itay. Kesa maghahanap pa siya ng ibang sisipingan. Jusko, maawa naman si Itay. Marami kasi akong kapatid. Labindalawa kami. Kaya nasabi ko na wag na sana maghanap pa si Itay ng wala kay Inay. Baka una pa ako, ang babatok sa kanya at hatawin ko siya ng dos por dos. Teka nga! Parang naaamoy ko na ang luto sa canteen ahh! Mukhang masarap. I licked my lips. Parang natakam ako sa niluluto nila. Ginutom tuloy ako. Habang may dumaan na gwapo. Sino yon? naitanong. Mukhang bago siya dito. Pero parang suplado. Hindi man lang maaliwalas ang mukha. Kunot ang noo at tahimik. Umupo siya, may ilang piraso na estudyante mula dito. Sa kinakaupuan ko. Ang napalingon at napatingin din tulad ko. Wala kibo yung lalaki. Maliban sa sumubo na siya ng ilang beses ng pagkain na nasa plato niya. Wala din siya katabi. Walang kasama. Parang ayaw niya? May ilang babae kasi ang kinikilig na nagtutulakan at nagtatawanan ang lumapit saka nagtanong kung pwede umupo. But, sorry. Hindi sila pinansin at kinibo. Malas nila. Suplado pala talaga tulad ng naisip at unang pumasok sa isip ko. Dahil kahit kinakausap siya ng mga malalanding babae. Papansin. Hindi niya man lang pinag-angatan ng tingin. Kumain lang siya at sumubo hanggang matapos at maubos ang laman ng plato. “Justin, ano ba ang tinitingnan mo?" may katabi nga pala ako habang nagmumuni-muni. Mali! Nagbabasa-basa ako ng napaisip na naman ako sa mga bagay-bagay tungkol sa pamilya ko. Sa totoo lang ay nag-aaral ako. Nagrereview. May exam kami mamaya at sa favorite kong professor pa ako may exam. Favorite kasi— dahil na natitiyak ko papagalitan na naman niya ako dahil sa tiyak sasabihin niya. Late ako sa subject niya nung isang araw. Kaya hindi ako nakapasok. Totoo naman. Sa labas lang ako. Pinag sarhan niya ako ng pinto. Walang hiya ang professor ko. Natitiis at nagagawa niya ako ipahiya sa mga kaklase ko. Kasalanan ko rin naman. “Wala! May bago lang sa mata ko. Kilala mo?" tinuro ko, gumalaw din ang mata nito. She turned her gaze to what I was pointing at. Nakita niya ang tinutukoy ko. Her face and look seemed surprised to see an angel being put down, lowered to the ground. Gwapo pa! Kaya sobrang nakaka-attract talaga sa mata. Kaya yung mga babae. The whores tremble. Hindi na nahiya. Ka babaeng mga tao. Nagpapapansin sa mga tulad ng estranghero na gaya nung lalaki. Mga kinikilig at nanginginig mga p*ke. Malas lang dahil hindi sila pinapansin. Nakasimangot ang ilan sa kanila. Ang iba sa pagkapahiya ay padabog ang mga paa lumayo sa lalaki. “Mukhang bago, hindi ko kilala. I think new transfer? Maybe? Ngayon lang din natin siya nakita dito sa school. Mukhang hindi naman siya estudyante eh!" wika na sabi ni Lay. Agree ako! Mukhang hindi nga ito taga dito sa school. Mukhang taga ibang planet. Este! Taga ibang department or maybe talagang hindi siya estudyante rito sa school. Pero, bakit andito siya sa canteen? Sino ang hinihintay niya? Mukha kasi may hinihintay siya. Pasimple kong nasusundan ang mga paggalaw ng mata niya. Minsan 'nga gumagawi pa ang mata niya sa direksyon ko. Agad ako nag-iiwas. Napaisip tuloy ako. Pero, yung kinakabisado ko. Patay! Oras na pala para sa exam ko. Napatingin ako sa oras. Late na 'nga ako. Lakad takbo, hinugot ko yung sling bag ko na isinabit ko sa upuan. Tapos ay kinuha ko naman isa-isa yung books ko. Pinagpatong-patong ko nalang. Wag lang ako malate. Kundi talaga babatukan na ako ni Prof. Baka hindi na niya talaga ako payagan pang makabalik sa klase niya. I bit my lip. Habang ngiwing-ngiwi ang mukha ko, parang sinagasaan ng truck. Saka naman ako tumakbo. Wag lang matisod. Nag dahan-dahan ako sa pag-akyat sa hagdan. Gosh! I am really late. Kasalanan ito ng gwapo na 'yon! Asar. Kagat labi.