ล่ามรัก

#1 ล่ามรัก

"น้องดาพี่ภาคีไปไหนลูก" เสียงของแม่สามีฉันดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันที่กำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างหลุดออกจากภวังค์ หันไปมองหน้าท่านแล้วยิ้มบางๆ เป็นคำตอบ "เฮ้อ" ท่านถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ทิ้งตัวนั่งลงใกล้ ฝ่ามือบางลูบผมฉันอย่างอ่อนโยน...

ฉันยิ้มบางๆ ให้ท่าน เชิงบอกเป็นนัยๆ ว่าฉันไม่เป็นอะไร ฉันโอเคดี ฉันโอเค เมื่อคืนฉันกับภาคีเรามีปากเสียงกันนิดหน่อยเช้านี้เขาเลยออกไปทำงานโดยที่ไม่บอกกล่าวสักคำ

ฉันชื่อดา ดารกา หรือที่ใครๆ เรียกกันว่าน้องดา หญิงสาวที่มีสามีเป็นซาตาน หนำซ้ำเขายังเป็นอดีตพี่เขยที่พี่สาวฉันไม่ใยดี หนีเขาไปแต่งงานกับคนรักใหม่ คนที่เพียบพร้อม คนที่รวยกว่า ชะตากรรมทุกอย่างเลยตกมาอยู่ที่ฉัน เขาข่มขืนฉันเพื่อให้ฉันตกมาเป็นของเขา เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นเพื่อหวังให้พี่สาวฉันเจ็บปวด แต่เขาก็คงได้แค่หวังเพราะพี่สาวของฉันคงไม่รู้สึก ต่างจากฉันที่รู้สึกและเจ็บปวดกับทุกการกระทำเลวๆ ของผู้ชายที่ชื่อภาคี.......

แม่สามีนั่งปลอบประโลมฉันอยู่นานสองนานก่อนที่ท่านจะออกไปทำธุระนอกบ้าน ฉันซาบซึ้งใจแม่สามีมากมายที่ท่านไม่รังเกียจฉัน แถมยังรักและเอ็นดูยิ่งกว่าครอบครัวที่แท้จริงของฉันเสียอีก

ตอนเที่ยงฉันขับรถมาหาภาคีที่บริษัทตามข้อความที่เขาส่งมา ฉันขึ้นลิฟต์มายังชั้นที่ห้องทำงานเขาอยู่ เปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ แล้วฉันก็ได้เห็นภาพบาดตาบาดใจ เลขาสาวกำลังขึ้นขย่มคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันเปิดประตูอ้าออกกว้าง ยืนกอดอกดูไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เห็น มันชิน มันชากับภาพบาดตาแบบนี้ไปแล้ว

อีกอย่างที่เขาเรียกฉันมาเพื่อให้ฉันมาเห็นภาพนี้ ฉันก็จะตั้งใจดูมันอย่างดี คิดเสียว่ากำลังนั่งดูหนังavแบบถึงพริกถึงขิงก็แล้วกัน

"ปิดประตู" เสียงเข้มๆ ที่เปล่งออกมาจากปากผู้ชายที่ชื่อภาคี ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรต่อฉันสักนิด ฉันไม่สนใจต่อคำสั่งของเขา ก้าวขาเรียวยาวเดินมานั่งไขว่ห้างบนโซฟากลางห้องทำงานของเขาหน้าตาเฉย

"กรี๊ดดดด" เลขาสาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจกุลีกุจอลงจากตัวภาคี เมื่อผู้จัดการหนุ่มแผนกบัญชีเดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามาในห้องนี้อย่างถือวิสาสะ เลยได้เห็นภาพบาดตาแบบฉัน ได้เห็นเรือนร่างสกปรกของเลขาสาวที่เปลือยเปล่าอยู่บนตัวภาคี

"ขอโทษครับ" ผู้จัดการหนุ่มกล่าวขอโทษทันควัน แต่สายตาไม่ละออกไปจากเรือนร่างนั้นสักนิด เลขาสาวจากตอนแรกที่ดูตกใจรีบหาเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ ตอนนี้กลับยืนให้ท่าเสียอย่างนั้น

"ออกไปก่อน" พวกฉันทั้งสามหันไปมองภาคีเป็นตาเดียว เมื่อเขาเอ่ยออกคำสั่งขึ้นมา แต่ไม่รู้เลยว่าเขาไล่ใคร "เอกสารวางไว้ แล้วเชิญคุณทั้งสองออกจากห้องไปก่อน" เลขาสาวและผู้จัดการหนุ่มเดินออกไป เหลือเพียงฉันและภาคีที่อยู่ในห้อง

ฉันนั่งดูดนิ้วมองหน้าเขาที่กำลังมองมาทางฉันด้วยความเบื่อหน่าย อารมณ์เ****นยังไม่ทันมา หนังอุบาทว์ตาก็จบลง ความสนุกก็หมดไป เหลือเพียงความเบื่อหน่ายเข้ามาแทน

"มานี่ดิ" ภาคีออกคำสั่งให้ฉันเดินไปหา แล้วคิดเหรอว่าคนแบบฉันจะเดินไป

"อ๊ะ" ฉันสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเมื่อเขาเดินมากระชากแขนฉันอย่างแรง "ไม่มีมารยาท"

"รู้ไว้ก็ดี" เขาพูดแค่นั้น แล้วลากฉันเดินออกมาจากห้องทำงาน

ฉันเหยียดยิ้มมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช ก่อนจะมองเลยไปยังเลขาสาวกับผู้จัดการหนุ่มที่กำลังฟัดกันแบบเมามัน

"กินไม่เลือกเหมือนเจ้านายไม่มีผิด" ว่าให้คนข้างกายก่อนจะระบายยิ้มเหยียดให้เขาไปหนึ่งที 

#2 ล่ามรัก

"ปากดี" ภาคีแค่นเสียงลอดไรฟันก่อนจะมองฉันด้วยความไม่พอใจ ฉันยักไหล่อย่างไม่แยแสต่อสายตานี้ของเขา ไม่ได้มีความหวาดกลัวสักนิดเพราะมันชินไปแล้วกับการที่โดนเขามองด้วยสายตาแบบนี้

"จะกลับกันได้ยัง" ฉันถามภาคีพลางยกมือขึ้นกอดอก

"ก็เดินนำไปสิ" เขาเอ่ยสั่งก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้ฉันเดินไป ฉันปรายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเขาออกมา

ตลอดทางเดินภาคีเดินกอดเอวฉันไม่ห่างกาย เขาน่ะมันสร้างภาพเก่งที่หนึ่ง ต่อหน้าคนเยอะๆก็ทำเหมือนรักเมียนักหนา แต่พอลับสายตาเมียก็กลายเป็นหมาตัวหนึ่งทันที

"เจอกันที่บ้าน" เขาบอกก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวของฉันเดินไปที่รถของเขาที่จอดอยู่อีกฝั่ง ฉันมองตามแผ่นหลังนั่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินหันหลังกลับมาขึ้นรถตัวเองแล้วขับกลับบ้านมา...

ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ เผื่อมีใครเพิ่งแวะเข้ามาทำความรู้จักกันฉันชื่อดา มีสามีชื่อภาคี ภาคีนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมากๆในตอนนี้ ภาคีทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและจำหน่ายโดรนน่ะค่ะ เป็นธุรกิจครอบครัวที่ตกทอดกันมาทั้งแต่รุ่นปู่ย่า จนมาถึงพ่อของเขาและตัวเขาเอง ปัจจุบันภาคีดำรงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างเต็มตัวแล้ว ฉันกับเขาเราแต่งงานจดทะเบียนสมรสตามกฎหมาย เราอยู่กินกันมาสามปีแล้วค่ะ ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้มีอะไรหวือหวาเลยค่ะออกจะเกลียดกันด้วยซ้ำเพราะตั้งแต่ต้นเราเริ่มกันไม่ดีเท่าไหร่

แต่จริงๆแล้วคงมีแค่เขานั่นแหละค่ะที่เกลียดฉัน ต่างจากฉันที่อยากเกลียดเขานักหนาแต่ก็เกลียดไม่ลงสักที อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ ทำอะไรด้วยกันตั้งมากมาย ก่อนนอนเจอหน้าเขาเป็นคนสุดท้าย หลังตื่นนอนเจอหน้าเขาเป็นคนแรกจะไม่ให้รู้สึกรักยังไงไหว ถึงเขาจะร้ายกับฉันมากเพียงใด แต่เขาก็มีมุมที่ทำให้ฉันหวั่นไหวเหมือนกัน

ฉันเดินนวยนาดเข้าบ้านมาก่อนจะเจอแม่ของภาคีนั่งอยู่ที่โซฟาเหมือนกำลังนั่งรออะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่ท่านจะหันมาเห็นฉัน

"กลับมาแล้วเหรอน้องดา พี่ภาคีล่ะ" แม่สามีเดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยถามไปถึงใครอีกคน

"นั่นไงคะมาแล้ว" ฉันบอกก่อนจะชี้นิ้วให้แม่สามีดูรถของภาคีที่แล่นเข้ามา

"ลูกชายคนนี้จะแบดบอยไปถึงไหน" แม่สามีบ่นพึมพำมองลูกชายที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไม่วางตา

'แบดบอยคอแตกอะไร' ฉันบ่นพึมพำอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไปหรอกค่ะ

สำหรับฉันคำว่าแบดบอยกับสารเลวนี่มีเส้นบางๆกั้นอยู่นะ

"ไม่ต้องมาต้อนรับผมขนาดนี้ก็ได้มั่งครับแม่ ผมเกรงใจ" เสียงภาคีดังมาแต่ไกลก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาฉันกับแม่ของเขาที่ยืนอยู่

ฟอด

ภาคีก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ เห็นดังนั้นแม่สามีก็ฉีกยิ้มอย่างชอบใจทันที ฉันบอกแล้วว่าเขาน่ะถนัดเรื่องสร้างภาพที่สุด