Her Twin

Chapter 1 Jazmine's Point of View Andito ako ngayon sa kwarto ko at nagaayos para sa birthday namin ng kambal ko.16 years old na kami pero isip bata parin kami. Ako nga pala si Jazmine Jane Florente at ang pangalan naman ng aking kambal ay Jaicee Nicole Florente. O sya tapos na ako mag ayos at makababa na. Pababa na sana ako ng may mapansin ako sa bintana. Isang tao ang nakatingin sa bahay namin ng sobrang sama. Hindi ko masyadong maaninag kung babae ba siya o lalaki dahil balot ng itim ang kaniyang katawan. Sino 'yun? Ang weird. Kahit na kinakabahan, bumaba padin ako. Come on, Jazmine, this is your birthday! Pero teka nga, where's Jaicee? Nasa baba na kaya siya? Lumabas ako para magtanong sa isang kasambahay. "Yaya, nakita niyo po ba ang kakambal ko?" I asked politely. "Naku ma'am, nandoon ho sa sala, kasama ang Mommy at Daddy niyo, bakit kayo ma'am andidito? Hindi ba nila kayo sinabihan? Mukhang madaming gifts dun ah..." Madami pang sinabi si Yaya pero hindi na ako nakakinig pa ng maayos. Kinagat ko ang aking labi at pinakiramdam ang dibdib na unti-unting sumisikip. Palaging naman ganoon, Jazmine. Nothing's special. Mahal nila si Jaicee, and you're not. Napangisi na lang ako. "Salamat po, ya." Sambit ko na lang at pilit na ngumiti. Huwag kang iiyak, Jazmine. Hindi ka na dapat pa umiiyak ngayon. Ilang taon na ba? You're already 16 years now! Dapat sa halis buong taon ng buhay mo na ganito lang palagi, nasanay ka na. Anak pa ba nila ako? Nandito namab ako palagi. Never ko silang iniwan. Pero bakit hindi nila ako kinakausap? Ampon lang ba ako? Ang dami kong tanong sa buhay. This is all my questions in my entire life na hanggang sa pagtanda ko ay hindi na siguro masasagot pa. Bumaba ako ng sala and there, I saw them, masayang nag-uusap at nagtatawanan. Nasa gitna si Jaicee at yakap yakap siya ng aming Ina at Ama. I want to join them. Gusto kong lumapit at sabihin na nandidito din ako. Na hindi ako hangin. Na buhay ako. Gusto jong sabihin na sana mahalin naman nila ako. Nakita ako ni Jaicee pero wala naman siyang sinabi. Ngumisi lamang siya sa'kin. My Mom and Dadd looked at me too blankly. After that, kinuha ulit nila iyong apat pang regalo na hawak hawak ni Yaya at ibinigay din sa kakambal ko. I wish I also have that kind of gifts. Sana...meron din ako. And slowly and slowly, habang pabalik ako sa kwarto ko sa itaas, sunod sunod na pumatak ang aking mga luha. Wala na akong balak pa ipahid iyon. Pinabayaan ko ang sking mga luha na bumagsak sa pisngi ko. Deserve ko ba? Deserve ko bang masaktan ng ganito? Pagpasok ko sa kwarto ay natignan mo kaagad ang aking repleksiyon sa malaking salamin sa pader ng aking kwarto. Hindi dapat ako umiiyak. Hindi dapat ganito. Galit kong pinunaasan ang aking mga luha. Pupunta sana ako sa aking higaan ng mapasulyap ako sa bintana at nakita ko na naman ang tao doon. Umawang ang aking labi dahil mas malapit na ang pwesto nito ngayon. Pero mas nagulat ako ng nakitang ang tingin nito ay nakatingin sa akin. Napalunok ako ng sunod sunod lalo na ng itaas niya ang kaniyang kamay. I saw a knife. Isang kutsilyong matulis ang hawak hawak niya. Dahil sa takot ay agad akong lumabas ng kwarto. Sino siya? Anong kailangan niya sa'min? Pagkababa ko ay nakita ko na naman sa sala ang masayang pamilya ko. Katulong din ata ang papel ko dito. Dere-dereteo akong lumabas para tignan iyong taong kanina pa nakatingin sa amin. Kanina, napansin kong lalaki iyon. Nakita ko si Manong Guard kaya lumapit ako dito. "Kuya, nakita niyo po ba iyong lalaki doon?" Itinuro ko ang pwesto kung saan ko nakita iyong lalaki kanina but I saw nothing. Wala na siya doon. Wala na siya sa pwesto kanina. Tumingin naman sya sakin nang nakapagtataka at tumawa. "Ma'am, kanina pa po walang tao dito sa paligid. Mamaya pa ho ang dating ng mga bisita." Natatawang sabi niya. Binalik ko ang aking tingin doon sa pwesto. Wala na talaga. Pinikit ko ng mariin ang aking mga mata at umalis. Siguro nga, guni guni ko lamang iyon. Hadalian akong umakyat sa kwarto mo at hinagis ang sarili sa kama. Binalot ko ng kumot ang aking katawan at nagbalak na lang matulog. Tutal, wala din namang mangyayare sa birthday na ito. Jaicee's Point of View I'm very happy right now. Ang dami kong gifts mula sa parents ko! And I'm sure na madadagdagan pa ito dahil sa mga dadating na bisita mamaya. Ong, I'm so excited for my party. Well, I don't care about my twin. Hindi ko siya tinuturing na kakambal. Hindi nga siya mahal nila Mommy at Daddy, bakit ko siya mamahalin? Wala naman siyang kwenta. She deserves nothing. Pasalamat pa nga siya't nakakakain siya araw araw sa bahay na ito. "Thank you, mom, dad, for this many gifts. I love you." Malambing kong sabi sa kanila at niyakap sila. "Always for you, sweetheart." Sabi ni Mom.. Nakita ko na bumaba ng hagdan si Jazmine. Oh well, I don't care. Napatingin siya sa pwesto namin. Mas niyakap ko pa sila Mommy at nginisihan siya. Nagpaalam na muna ako kila Mommy at pinadala kay Yaya ang mga regalo sa kwarto ko. Pagpasok ko sa kwarto ay sinimulan ko na kaagad buksan ang aking mga regalo. Wow! This is all my favorites. Ang ganda! May relo pa na talagang nagustuhan ko ang design. Hmm, ang swerte ko talaga. Habang suot suot ang kumikinang na kwintas ay nilibot ko ang kwarto na parang sumasayaw. Pero napahinto ako. Kunot ang noo akong napatingin sa bintana. Who's that? Isang lalaking naka-coat ang nakatingin sa banda ko. Umawang ang aking bibig. Bumilis ang t***k ng puso ko. Sino iyon? Ang sama ng tingin niya sa akin at may hawak pa siyang kutsilyo! Nakangisi siya sa akin na parang ngising demonyo. Pinikit ko ng mariin ang ajing mga mata at sinarado ang bintana. No, Jaicee. Guni guni mo lang iyon. Enjoy this day because this is your party. Huwag mong isipin iyon. Jazmine's Point of View *Crack* *Crack* Nagising ako sa kumakalampag na iyon sa tapat ng bintana ko. Ano ba naman iyan, istorbo. Napalingon ako sa pader at iyong malakibg orasan pala iyon. 6:30 na pala ng gabi. Wait, may mga bisita na ba? Bakit wala akong naririnig na ingay? Tumayo ako at lumabas ng kwarto ko. Hindi pa man din ako nakakababa at napahinto na kaagad ako. Dahil sa hagdanan, nakatingin sa akin iyong lalaking nakita ko kanina sa labas ng bahay. Nakangising demonyo siya habang hawak hawak ang kutsilyo. No.. "W--ag kang l-lumapit!" Nanginginig na sabi ko sa kanya habang hinahanap ang doorknob papasok sa kwarto. Mama! Papa! Kamba! Kahit ngayon lang please, magpakita na kayo! Ngumisi lang ito sa akin at pinaikot ang kutsilyo. Nanlaki ang mata ko sa nakita ko. Papatayin nya ba ako? Sino ba sya? Wala akong alam sa nangyayare! Magbabayad kayo! Isang tinig ang narinig ko pero hindi ko alam kung saan nanggaling. Tila biglang dumilim ang paligid. Hindi ko din mabuksan iyong kwarto ko. What happened! Damn. Palapit na siya ng palapit sa akin. Napapikit na lamang ako at inintay ang susunod niyang gagawin. Katapusan ko na ba? Sa mismong birthday ko pa talaga ako mamamatay?