Cosa Nostra: Beg Me (Trevano Rasgild)

“T-teka? Sino kayo? Bakit niyo-teka!” hindi ko matuloy-tuloy ang sigaw ko ng ilang armado ang pumasok sa bahay namin. Alam kong maraming utang ang pamilya ko sa kung sinu-sino, pero hindi naman ito ang tamang paraan ng pagsingil nila! “Ano ba?!” ngunit sa pagsigaw kong iyon ay hindi ko aakalain na sasampalin ako ng isang lalaki. Namumula ang mga mata kong hawak-hawak ang aking pisngi. “Walang sinabi si Boss na idamay siya,” ani ng isang lalaki. “Wala kang pakialam. Hanggang ako ang inutusan niya ay sa akin kayo susunod.” marami ang natahimik sa lalaking sumampal sa akin. “Ris!” sigaw ng aking ama na dinakip na rin ng ilang mga lalaki. “Parang awa niyo na! ‘Wag niyong saktan ang ama ko! Magbabayad po kami!” pagmamakaawa ko nang hawakan ko ang hita ng lalaking sumampal sa akin. “Ako kanina pa ako naiinis sa ‘yo, ha!” sabay hablot nito sa aking buhok. “Tomas, walang sinabi si Sir na saktan siya. Malalagot tayo!” mas lalo niya pa iyong diniinan nang pagsabihan siya ng lalaki. “P-parang awa mo na…” pinilit kong bigkasin. Malakas niya akong itinulak nang hawak niya ang aking buhok. Nang matumba ako ay ikinasa niya ang baril at itinutok sa ulo ko. Narinig ko ang pagsigaw ng aking ama. “Bitawan niyo ako! Magbabayad ako! Ayan! Ayan ang anak ko! Kunin niyo! Birhen pa ‘yan!” Imbis na mabigla sa kaniyang sinabi ay nanlaki ang mga mata ko nang baralin ito at agad na bumagsak sa sahig. Ang pagtagos ng dugo ng aking ama ay tila dumadaloy sa sahig at tumama sa aking daliri. Isang pagkasa pang muli ay naramdaman ko na ang malamig na bakal na nakatutok sa aking sintido. Pikit-pikit ang aking mga matang naluha sa takot. “Magsasama na kayo ng tatay mo.” isang malakas na putok ng baril ang aking narinig. Ngunit wala akong naramdaman na kahit anong sakit o bala na tumama sa akong ulo. Sa isang malakas na pagbagsak ng kung sino sa harap ko ay namulat ko ang aking mga mata. Ang lalaking pumatay sa ama ko ay ngayong wala ng malay sa harap ko. Mas lalong nanginig ang labi kong pagmasdan ang lahat. “B-boss!” “Take her.” para akong mawawalan ng malay kung tignan ang bagong lalaki na kakarating lang. Umiiyak akong pagmasdan ang mga mata niyang walang ka emosyon-emosyon. “B-bakit?” tanong ko. “Bakit hindi mo pa ako patayin?!” sunod ko pang tanong. Tumalikod lamang siya sa akin at agad naglakad papalayo. “Bakit kailangan niyong patayin ang ama ko? Napakademonyo niyo! Nagpapakademonyo kayo para lang sa pera!” sigaw ko pang muli sa kaniya. Napahinto iyon sa paglakad at humarap sa akin. Isang kasa ng kaniyang baril ay natahimik ako. Nananaliksik ang mga mata nitong pagmasdan ako. Nakaramdam ako lalo ng takot at kaba. “Hindi pera ang utang sa akin ng tatay mo.” tahimik pa rin akong nakatitig sa kaniya. Takot na ibuka ang aking bibig at baka kahinatnan ko rin ang nangyari sa ama ko. “Buhay,” sunod nitong sabi sa akin. Ang mahigpit niyang pagsakal sa aking dalawang pisngi na may nananaliksik na mata ang nagpahina lalo ng tuhod ko. Nakakatakot… “Kaya buhay rin ang kapalit.” napapikit ako nang mas higpitan niya iyon. Binitawan niya ako at dali-daling umalis sa harap ko. Isang panyo ang dumakip sa aking ilong at sa mga sandaling iyon ay itim na lamang ang nakita ko. Nang magising ako ay sobrang sakit ng aking ulo. Parang binabarag rin ang aking binti at medyo ngalay. Nang matandaan ko ang lahat ng nangyari ay napaupo ako sa aking kinahihigaan. “Aray!” matapos kong mahila ang aking pulsuhan na nakaposas sa board ng kama. Tanging ilaw lamang ang lamp shade sa gilid pero madilim pa rin. Inilibot ko ang akong tingin sa kabuuan ng kwarto nang madako ang tingin ko sa madilim na parte sa harapan ng kama na hinihigaan ko. Kitang-kita ko ang usok at isang sapatos na gumagalaw mula sa pagkaka-de kwatro. Sisigaw na sana ako nang magsalita siya kaya’t napatigil ako. Tandang-tanda ko pa ang boses niya. Hanggang ngayon ay natatakot pa rin ako. “Did you sleep well?” napalunok akong marinig ang boses nito. Wala namang nakakatakot sa tanong niya pero bakit parang mas nakakatakot siya pag ganito? “P-please…” muli akong naiyak. Sa sitwasyon ko ngayon ay tanging pagmakakaawa na lamang ang magagawa ko. “For what, Doris?” ang kabog sa dibdib kong sobrang lakas nang marinig ko ang pangalan kong bangitin niya. Paano niya ako nakilala? Malamang, Doris! Kilala ka niya dahil may utang ang pamilya mo sa kaniya! “S-sir… please. H-hindi ko po alam kung ano ang kasalanan ng magulang ko. Please… magbabayad ako. Kahit magkano.” nakita ko kahit madilim kung paano niya inalis ang nakapatong na paa nito sa kaniyang tuhod. Dahil madilim ay naniningkit pa ang mga mata kong tignan kung makikita ko siya. Kada tunog ng kaniyang sapatos na tila nagsasabi na siya ay papalapit na sa akin ay mas lalo akong kinakabahan. Sa sandaling pagmasdan ko ay agad lumitaw nang unti-unti ang kaniyang mukha. Parang hinigop ang kaluluwa ko sa aking nakita. Matangos na ilong, lubog na mata at kunot na noo. Malaki ang katawan sa kaniyang suot na American suit at nakatago ang kamay sa kaniyang magkabilaang bulsa. “Makukulong ka sa ginagawa mo. You’re killing people! Pinatay mo ang tatay ko!” walang emosyon niya akong pagmasdan. “Be grateful that I didn’t kill you, Woman.” kumunot ang aking noo kasabay ng aking mga luha. “Sana ay pinatay mo na lang rin ako! You monster! Mabubulok ka sa impyerno!” “I’m already in hell. Mas nauna pa ako kay Santanas sa impyerno.” bakit may ganitong tao? Hindi ba sila nakokonsensiya? Hindi ba sila natatakot sa D’yos? “Patayin mo na ako!” malakas na sigaw ko. “I will, but not now.” “Ngayon mo na ako patayin! Hindi ba at mamatay tao ka? Patayin mo na ako! Wala kang kwentang tao!” kita ko kung paano bumakat ang kaniyang ugat sa leeg. Ang paggalaw ng panga nito at isang mabilis na matulis na bagay ang aking nakita kong hawak-hawak niya. “Kill yourself then,” utos nito at inilapag niya ang kutsilyo sa kama. “I know how much you wanted to live, Woman. That’s why I’m giving you a chance,” sunod nitong sambit. “I don’t need your f*****g chance.” “May nakakalimutan ka bang sunduin ngayong hapon?” umawang ang labi ko. “Iris! ‘Wag mong sasaktan ang kapatid ko! Bata pa siya!” sa pagmamakaawa ko ay tumawa lamang siya. “If you wanted to make your little sister live, beg me.” ang luha ko kanina ay mas lalong umaagos sa aking pisngi. Tumunog ang isang radyo at agad na may nagsalita. “Nakuha na namin ang bata, Boss.” “Tie her-” “‘Wag! ‘Wag! Gagawin ko ang lahat ng gusto mo! Kung hindi nababayaran ng pera ang utang ng magulang ko! Handa akong ibigay ang buhay ko!” isang sandali nang dumungaw ang nakakatakot na ngiti. “I don’t kill innocent people, Doris.” kung gano’n ay ano ang gagawin ko? Ano ang gagawin niya kung hindi ako papatayin? “I f****d them.” “Then f**k me! f**k me all you want! ‘Wag mo lang patayin ang kapatid ko!” “I hate virgins.” “I’m not a virgin! Just don’t touch my sister, please!” handa akong ibigay ang sarili ko. Maligtas lamang ang kapatid ko sa kaniyang kademonyohan. “Beg me.” napadiin ako lalo sa utos niya. “I’m begging you…” “No matter how hard you try, you can’t hide, you can’t escape a Trevano Rasgild, Doris. You run, you die.”