เด็ดหัวใจนายพิจิก

เธอเกลียดสายตาคู่นั้น แม้อยู่ภายใต้หมวกฟางสีเหลืองซีด ใบหน้าถูกพันไว้ด้วยผ้าขาวม้าจนถึงจมูก คงจะเหลือเพียงความแจ่มจ้าในดวงตาเพียงเท่านั้น ที่บ่งบอกว่าเขาไม่เหมือนคนอื่น...ไม่ใช่คนงานปรกติ “ลุงเลือกมะม่วงลูกสวย ๆ ให้เลยนะ จะได้เอาไปทำน้ำปั่นอร่อย ๆ ขายลูกค้า” คนงานชราที่คุ้นกันมาตั้งแต่เด็ก ยกผลมะม่วงขึ้นอวดอย่างภูมิใจ “ของดีของสวนเราเชียวนา” หญิงสาวพยายามสนใจคนยิ้มเผยฟันหลอที่เป็นไปตามวัย “อยากได้ผลไม้อะไรอีกไหม ลุงจะให้คนไปเก็บให้” “อย่าเลยค่ะ แค่นี้ก็พอแล้ว เก็บไว้ให้พ่อได้ขายบ้าง” มะม่วงสีเหลืองอร่าม ผลโต ผิวเต่งตึง แถมยังส่งกลิ่นหอมสดชื่น แค่นี้คงพอทำขนมกับสมูธตี้ขายได้หลายวัน “พูดถึงเรื่องขาย ปีนี้มะม่วงออกล้นตลาด พ่อบุญเพียรบ่น ๆ อยู่ว่ากำไรหดลงไปเยอะ แย่เลยนะ ยิ่งเศรษฐกิจทรง ๆ ทรุด ๆ แบบนี้” เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาวจริง ๆ คุยเรื่องมะม่วงในสวนอยู่ดี ๆ กลายเป็นยาวถึงเศรษฐกิจประเทศชาติ “ของออกมาแล้วก็ต้องขายละนะ ไม่งั้นจะโดนฝนเน่าเสียหมด นั่น !” คนคุยด้วยชี้ไปบนท้องฟ้า เมฆเทาทะมึนลอยมาแต่ไกล “พูดไม่ทันขาดคำก็มาเสียแล้ว” แถมไม่มาเดี่ยว ยังพ่วงลมฝนเย็น ๆ พัดต้องผิว “ลุงช่วยยกมะม่วงไปเก็บนะ” มือกร้านแดดเหี่ยวย่นกำลังจะจับตะกร้า หากแต่มีเสียงทุ้มดังขึ้นก่อน “มา...ผมช่วย” มือภายใต้ถุงมือผ้าสีดำ จับตะกร้าอย่างว่องไว ตัวเขาสูงกว่าทั้งเธอและผู้อาวุโส “ของแค่นี้ ฉันถือไปเองได้” เธอเชิดหน้า ไม่สนใจความอารีที่เขามีให้ คงเชื่อใจไม่ได้หรอก ผู้ชายคนนี้นำความเจ็บช้ำมาสู่ครอบครัวเธอ เขาไม่ตอบโต้อะไร แต่แบกตะกร้าขึ้นบนบ่า ทำเอาเธอต้องแหงนคอเกือบเป็นเส้นตรง “เอาคืนมานะ” แต่หญิงสาวหวั่นเสียทีไหน ยังต้านความเอื้ออารีหวังผลของเขาต่อ อีกฝ่ายไม่สน เดินจากสวนมุ่งไปยังบ้าน “ห้ามไปบ้านฉันเลยนะ คุณไม่มีสิทธิ์ที่นั่น !” เธอก้าวยาวตามเขา พร้อมส่งเสียงเปร่งปร่า “ทำไมคนงานถึงไม่มีสิทธิ์ไปบ้านเจ้านาย” คนแบกตะกร้ามะม่วงคุยกับเธอ ราวมกับไม่ได้มีของหนักอยู่ด้วย “คุณไม่ใช่คนงานบ้านฉัน กลับบ้านคุณไป !” คำขับไล่ไสส่งที่เธอบอกเขาเป็นครั้งที่ร้อยเสียแล้วกระมัง แต่เจ้าตัวหาได้สะทกสะท้านไม่ ยังเดินดุ่มให้เธอก้าวตาม “บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้เรียกคุณ เรียกพี่ว่า...พี่พอล เหมือนเดิมสิ” บทจะหยุด ร่างสูงก็ยืนนิ่งกึก ทำเอาเธอที่เบรกไม่ทันหน้าคะมำ ชนแผ่นหลังกว้างเข้าเต็ม ๆ เธอยกมือขึ้นจับจมูกตัวเอง หักไปบ้างหรือเปล่าหนอ ยิ่งพ่อแม่ให้มาน้อย ๆ อยู่ด้วย “เดินไม่ระวังเลย ต้องให้พี่อุ้มไหม” คนทำร้ายเธออย่างไม่ตั้งใจเอี้ยวคอมอง ยกคิ้วขึ้น เธอเดาได้ทันทีว่าเจ้าตัวกำลังสนุกอยู่แน่ “อย่ามาแตะตัวฉันนะ” เธอถอยเท้า รักษาระยะห่างระหว่างกัน “พี่ขอโทษ...” เขาหันกายมาเผชิญกับเธอ ทอดเสียงทุ้มอ่อนหวาน ในดวงตายาวรีส่งประกายเว้าวอน “ฉันยกโทษให้ กลับบ้านคุณไปได้แล้ว” และชาตินี้อย่าได้มาเจอะเจอกันอีกเลย เข็ดแล้วผู้ชาย เข็ดแล้วความรัก เธอยอมอยู่เป็นสาวโสดดูแลพ่อแม่อยู่อย่างนี้ดีกว่า “พี่ไม่ได้ต้องการให้ยกโทษ พี่แค่ต้องการโอกาส ให้เรากลับมารักกันอีกครั้ง” ใบหน้าเธอระเรื่อแดง ปากเม้ม กำมือแน่น ตัวสั่นระริก ต้องเป็นผู้ชายหน้าด้านหน้าทนขนาดไหนกันหนอ ถึงกล้ามาขอโอกาสหลังจากทำครอบครัวคนอื่นเกือบพัง ...ทำเธอเสียน้ำตาไปมากมาย “ฉันเจ็บแล้วจำ ไม่ยอมโง่ให้โดนหลอกซ้ำสองหรอก” หากเป็นเธอคนเก่า คงใจอ่อน ใจดีกับเขา แต่เธอในตอนนี้ที่ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ มามากมาย ประสบการณ์สอนเธอให้ตรองคิดว่าอย่าเชื่อคำรักจากเขา หรือถ้าจะให้ดี ...ก็อย่าเชื่อคำรักจากผู้ชายทั้งโลกที่มิใช่บิดา “พี่ไม่ได้มาหลอก สาบานให้ฟ้าผ่าเลยเอ้า !” ทันใดนั้นลมก็พัดแรงขึ้น พาก้อนเมฆอุ้มน้ำสีเทาทะมึนให้เคลื่อนปกคลุมทั่วฟ้าเหนือสวน เธอคิดว่าเขาโกหก ดูสิ ! ฟ้าฝนมาโน่นแล้ว อีกเดี๋ยวอาจจะมีฟ้าผ่า เธอไม่ยอมอยู่ร่วมพิสูจน์คำสาบานกับใครแน่ เมื่อพูดแล้วอีกฝ่ายหนึ่งไม่ฟัง ก็เหนื่อยเปล่า มีแต่จะเปลืองน้ำลาย เธอจึงเดินกึ่งวิ่งตามทางกลับไปยังบ้าน ที่เป็นเรือนสวยตั้งอยู่หน้าสวน “เดี๋ยวก่อน รอพี่ด้วย” คนแบกของหนักไม่ยอมแพ้ รีบก้าวเท้าตาม ด้วยช่วงขาที่ขาวกว่า จึงมาถึงบ้านในเวลาติด ๆ กัน “เอามะม่วงวางไว้ในครัว แล้วจะไปไหนก็ไป” เธอจำใจเปิดประตูหลังบ้านให้ ภายในเป็นครัวไทย มีโต๊ะเตรียมอาหารอยู่ตรงกลาง เขาวางตะกร้าลง มองตามหลังเธอที่เดินลับไปตามทางเดิน อยากเขาไปหา ไปปรับความเข้าใจให้มากกว่านี้ แต่ต้องจำหักห้ามใจ เพราะเขาได้สัญญากับเตี่ยไว้ ว่าขอแค่ได้มาชดใช้ความผิดที่ก่อ โดยมาเป็นคนงานในไร่ ตามง้อให้เธอใจอ่อน โดยไม่ฝืนบังคับเจ้าตัว ที่เกิดขึ้นในใจตอนนี้มิใช่อารมณ์อยากเอาชนะ แต่รู้สึกบางอย่างในอกหล่นหาย เสี้ยวความสุขสำคัญในชีวิต เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเจ็บลึกเป็นเช่นไร ยามเธอยิ้มให้คนอื่น แต่เมินเขา แม้แต่รอยยิ้มตามมารยาทก็ไม่มีให้ การเป็นคนไร้ตัวตนในสายตาเธอทำให้เขาเจ็บหนัก ต้องทำอย่างไรเธอจึงจะยกโทษให้ เตี่ยตอนนี้มองเขาเป็นหมาหัวเน่า ไม่ยอมให้คำปรึกษา “ลื้อผูกเองก็ต้องเรียนรู้วิธีแก้” แถมยังห้ามมารดาเขาไม่ให้ช่วยเหลือใด ๆ ทั้งสิ้น แต่คนสนิทแอบเอาข่าวมากระซิบว่าท่านไปไหว้บนบานกับเจ้าแม่ที่นับถือ ชายหนุ่มหัวเราะหึกับตนเอง นี่เขาจะต้องจนตรอกจนต้องให้พลังงานไม่มีตัวตนช่วยเชียวหรือ เขาที่ผ่านการศึกษาในประเทศที่ยึดหลักวิทยาศาสตร์เป็นหัวหอกในการพัฒนาชาติ กลับมาหวังพึ่งสิ่งที่มองไม่เห็น จะน่าขำเกินไปละชีวิตนี้ ระหว่างจมอยู่ในภวังค์เรื่องเก่า ฝนห่าใหญ่ก็เทลงมา ทำเขาเปียกปอนดังจะเยาะเย้ยและลงโทษ ...หนาวกาย ไม่เท่าหนาวใจ ขอดูหลังคาบ้าน มองหน้าต่างห้องเธอหน่อยเถิด อยากประทับไว้ในความทรงจำ ก่อนจะกลับไปเดียวดายในเรือนพักคนงานท้ายสวน ไม่มีใครรังเกียจเขา แต่ก็ไม่มีคนเข้าข้าง เชียร์ส่งให้เขาได้เป็นคู่เคียงเรียงหมอนกับลูกสาวเจ้านาย ทุกคนแอบเฝ้ามองเขา รอเห็นวันที่จะเดินคอตกออกจากไร่ แต่ขาก็ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่าย ๆ การได้หัวใจเธอกลับมาเป็นหนึ่งในเรื่องที่เขาต้องใช้ความอดทนอันมากล้นในชีวิต ขอแค่ได้พิสูจน์ตัวเอง ว่าเขารักเธอขนาดไหน แม้ไม่หวังว่าจะลบล้างความเลวที่ตนทำไป แต่อย่างน้อยก็ขอโอกาสให้เปิดใจกับเขา ถึงตอนนั้นเขาจะไม่ทำพลาด ...ให้เธอเสียใจอีกแล้ว เธอแง้มผ้าม่านแอบดูคนเปียกปอนที่ยังยืนนิ่ง กล้าเหลือเกิน ไม่กลัวฟ้าผ่าหรืออย่างไรนะ ถ้าตายขึ้นมาละก็ จะไม่เก็บศพ จะฝังให้เป็นปุ๋ยคอกที่ท้ายไร่เสียเลย ผู้ชายอะไร ดื้อด้านไม่ต่างกับวัวกับควาย ทำผิดแล้วยังมาตาใสขอโอกาส อยากหนีให้ไกลเหมือนกัน แต่ติดห่วงพ่อกับแม่ ทั้งสองดูแก่ไปถนัดใจหลังเกิดเรื่องวุ่น ๆ ขึ้น ชีวิตเหมือนจะราบเรียบ...แต่ไม่สนิท เพราะตัวป่วนที่ยืนตากฝนอยู่นั่นประไร ดีเหมือนกัน ตากฝนแล้วจะได้ป่วย พ่อแม่เขาจะได้มารับลูกชายกลับไปเสียที คนนิสัยไม่ดี เจ้าคิด เจ้าแค้น จอมวางแผน โกหกหน้าตาย และเป็นที่รวมความเลวร้ายต่าง ๆ ในสากลโลก ให้ตายเธอก็ไม่ยอมรับเขากลับเข้ามาในชีวิต ให้มาเป็นคนครอบครองหัวใจอีกแล้ว ยอมอยู่เป็นโสด ขึ้นคาน ทึนทึก หรืออะไรก็แล้วแต่ที่คนจะสรรหามาเรียกสาวผู้ครองตัวเป็นโสดจนแก่ เพราะให้หัวใจ ให้ความรักแล้วเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่า เวลาเจ็บมันเกินบรรยาย มากกว่าเจ็บแผล มากกว่าเจ็บกาย คือปวดในหัวใจ คนเราควักมันออกมาทายา มาซ่อมแซมไม่ได้เสียด้วย มันจึงเป็นอวัยวะอันแสนบอบบางที่คนควรต้องทนุถนอม แต่ก็เห็นหาเรื่องกระโดดใส่ความรักบ้าง เอาไปไว้ในมือคนใจโลเลบ้าง จนเขาทำช้ำจนหนำใจแล้วจึงส่งคืน อย่างที่เธอเป็นอยู่นี่อย่างไรเล่า ยืนตัวแห้งอยู่ในบ้านดี ๆ ใจเจ้ากรรมกลับลอยนอกชายคาไปหาเขา พลอยเปียกปอนไปด้วย ไม่เอาล่ะ...เธอส่ายศีรษะ ปล่อยมือจากม่าน ลงไปนอนตุบบนเตียง หลับตา เอาหมอนปิดหู เรียกใจที่ลอยกลับมา อย่าไปสน อย่าใจอ่อนกับเขาเชียว อย่าต้องไปอยู่ในจุดที่เสียน้ำตาอีก เสียงในสมองเธอพร่ำบอกว่า...อย่า...อย่า ทว่าใจอันแสนอ่อนไหวกลับยังเปียกปอนฝน อยู่กับคนนอกชายคาอยู่ดี   “น้องเทียน กลับกับพี่ไหม” หนุ่มอวบอ้วนผิวขาวเป็นไข่ปอกตาเล็กหยีแทบจะเป็นเส้นดำพาดผ่านบนหน้าถามสาวน้อยหน้าแฉล้มมัดผมหางม้าสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย “มอเตอร์ไซด์น้องเดี๋ยวพี่ให้ม่อนกับไม้ขับกลับไปให้” เขาพยักหน้าไปทางแฝดคนสนิทที่พยักหน้าหงึก ๆ “ให้น้องสาวน้องเทียนนั่งรถกลับไปด้วยก็ได้” สาวน้อยผมสั้นติ่งหูในชุดนักเรียนม.ต้นมองหน้าพี่สาวสลับกับคนชวน “ไม่เอาหรอกค่ะพี่พอล เทียนเกรงใจ อีกอย่างคนเขาจะมองไม่ดี” เทียนกัลยาภัคส่งยิ้มที่บรรจงที่สุดให้เขา ...แบบไม่ตัดรอนให้เสียน้ำใจ ขณะเดียวกันก็ไว้เชิงแสดงให้เขารู้ว่าจะไม่ได้กินเธอง่าย ๆ เสียหรอก “ใครจะมองไม่ดี พี่แค่ไปส่งน้องเทียนเพราะเป็นห่วง เย็น ๆ อย่างนี้ ขับมอเตอร์ไซด์ไปสองคนอันตราย น้องเทียนตัวนิ๊ดเดียว เกิดมีผู้ร้ายดักระหว่างทางล่ะ พี่เป็นห่วง” กิริฎาอดไม่ได้ที่จะปล่อยขำกิ๊กออกมา เพราะพอเจตน์ยกนิ้วขึ้นจีบ ตายิ่งเล็กหยีเข้าไปใหญ่ ทำให้เธอนึกถึงรูปแป๊ะยิ้มแบบที่คนจีนชอบ “ไม่เป็นไรค่ะพี่พอล เทียนโทรบอกแล้ว เดี๋ยวพ่อจะมารอรับหน้าไร่ ถ้ากลับช้าเดี๋ยวพ่อจะมาตามเอง” พี่สาวเอานายบุญเพียรผู้เป็นพ่อมาอ้าง “แต่วันนี้พ่อบุญเพียรกับแม่เกษรจะไปงานเลี้ยงต้อนรับนายอำเภอใหม่นี่ ที่เสี่ยกับเจ๊สั่งร้านจัดกระเช้าดอกไม้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ กระเช้าละตั้งเป็นพัน” ม่อนหนุ่มหุ่นไซซ์เดียวกับเจ้านายย้อนความ “นั่นแหละ ฉันถึงต้องรีบกลับไปบ้าน ลาละนะคะพี่พอล” ในเมื่อรู้ทันกันขนาดนี้เทียนกัลยาภัคจึงรีบตัดบท ชิ่งขึ้นมอเตอไซด์คันกลางเก่ากลางใหม่ สตาร์ทรถ กิริฎาก็รู้งานกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอไซด์เกาะเอวพี่สาวแน่น “น้องเทียน...” พอเจตน์เอื้อมมือคว้าพอดีกับที่รถสองพี่น้องแล่นออกจากลานจอดรถ “แห้ว” ม่อนตัวอ้วน ไม้ตัวผอมครางพร้อมกัน “เหมือนทุกวัน” “พวกมึงอ่ะพูดดีไป ทำไมไม่คิดช่วยหาวิธีให้น้องเทียนยอมกลับบ้านกับกูบ้าง เจาะยางงี้ เอามอเตอไซด์ไปซ่อนก็ได้” ลูกพี่หันมาโวยใส่ลูกไล่ตั้งแต่เด็กทั้งสอง “หาเรื่องให้ไปฝ่ายปกครองแล้วไหมล่ะคุณพอล พวกผมยังอยากเรียนจบพร้อมกันนะคร๊าบ” ม่อนผู้ช่างเจรจายกมือขึ้นประนมเหนือหัว โดยมีไม้ผู้พูดน้อยพยักหน้าเห็นด้วย “ไม่ได้เรื่อง” หนุ่มตี๋แต่ชื่อเล่นฝรั่งพึมพำแบบเซ็ง ๆ “แต่วันนี้ขนมญี่ปุ่นที่สั่งจากร้านในกรุงเทพฯจะมาส่งใช่เหรอ” ม่อนเปลี่ยนเรื่อง รู้ว่าเจ้านายโปรดปรานอะไร “ไปกินขนมให้ใจร่ม ๆ กันดีกว่าครับ” “พวกมึงนี่ หาแต่เรื่องให้กูอ้วน” พอเจตน์ค่อยอารมณ์ดีขึ้นหน่อย “หุ่นขนาดคุณพอลนี่แหละกำลังพอดี แบบอาเสี่ยมีสง่าราศี” “กูอยากหุ่นดี ไม่อยากอ้วนเป็นหมูตอนแบบนี้” ตอนเด็ก ๆ เขาผอมมาก ไม่ชอบกินอาหาร มารดาพาไปหาหมอทั้งแผนไทย แผนจีน แผนปัจจุบัน จนสุดท้ายไปจบที่ลงที่แผนกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น หลังจากได้รับคำปรึกษาที่ถูกทาง เขาก็กลับมากินอาหารได้ ซึ่งอาจจะมากเกินไปสักหน่อย จนหุ่นอวบระยะสุดท้ายเช่นนี้ ยามใดที่พอเจตน์กินอาหารน้อย มารดาเป็นต้องน้ำตารื้น หน้าเศร้าปากสั่น รีบให้คนโทรนัดจิตแพทย์ประจำตัวให้ทันที เขาจึงต้องรีบยัดอาหารเข้าปาก ด้วยไม่อยากคุยกับจิตแพทย์ พอเจตน์ไม่ชอบการที่ต้องมาเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครที่ไม่ใช่คนในครอบครัวฟัง แม้เขาจะแอบไปสมัครฟิตเนสก็ไม่อาจรอดหูรอดตาเจ๊จินตนาผู้เป็นแม่ไปได้ “คนเราถ้าจะรักกัน กันต้องรักที่หัวใจ ไม่ใช่ที่หุ่น” ...แต่เท่าที่เห็นในรูปถ่าย เสี่ยพจน์พ่อเขาหุ่นดีมาก สมกับนางงามหลายมงกุฎอย่างเจ๊จินตนายิ่งนัก ที่ได้ส่วนดีมากที่สุดเห็นจะเป็นหุ่นที่สูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรกับผิวขาวลออเป็นไข่ปอกตามผู้เป็นแม่ นอกจากนั้นไม่มีอะไรที่จะแสดงว่าพอเจตน์เป็นคนหล่อเลย แต่กระนั้นเขายังคิดฝัน อยากได้นางงามประจำอำเภออย่างเทียนกัลยาภัคมาเป็นแฟน เทียวไปหาที่บ้านเพื่อจะส่งมาโรงเรียน พอไม่สำเร็จก็จะมารับกลับ ก็ยังโดนเมินให้เจ็บจี๊ด ๆ อยู่ในใจอยู่ร่ำไป เจ๊จินตนามองความมุ่งมั่นของลูกชายคนเดียวแล้วได้แต่ถอนหายใจ นิสัยลูกชายเป็นไปตามนิสัยคนราศีพิจิกเด๊ะ ๆ เป็นคนมุ่งมั่นสุดขีด รักแรงเกลียดแรง เอาแต่ใจ ชอบเอาชนะพลังล้นเหลือ ขณะลูกชายถือคติในการตามตื้อสาวครั้งนี้ว่า “ผมจะปล่อยพิษ(รัก)เข้าสู่ใจคุณ” ++++++++++++++++++++++++++++++ วันอาทิตย์จะอัพ 5 ตอน นะคะ วันธรรมดาตั้งเวลาอัพวันละ 2 ตอน 06.00 กับ 17.00 น. อัพจนจบแล้วจะติดเหรียญค่า ขอค่ากาแฟ ค่าขนมไรต์ฯหน่อยค่า รีบ ๆ มาอ่านกันนะคะ ขอให้อ่านสนุก เฌอเลียร์