The Unwanted Wife | R18+

Simula Mabilis akong nagtago sa likod ng hagdanan nang makarinig ako ng mga yapak pababa ng hagdan. Bahagya akong sumilip upang panoorin siya at ang babaeng kung sabihin nila'y 'flavor-of-the-week' niya. “So, see you?” the girl said. I suddenly feel envious how she looks like. Makurba ang katawan nito at hindi maipagkakailang mas malaki ang hinaharap nito kumpara sa 'kin. Ang mga pisngi niyang walang gasgas at ang pormado niyang kilay. She's wearing a fitted blue jeans and a button-up long sleeves. Nakabukas pa ang dalawang butones nito mula sa itaas, halatang kakagaling lang nila sa silid. “See you,” Adam replied in monotone. Napalunok ako nang maramdaman ko na namang may bumara sa lalamunan ko. Umalis ako sa pagkakasilip at nagtungo sa kusina. Magsisinungaling ako kung sasabihin kong hindi ako nasasaktan. Durog na durog ako. Alam ko namang ayaw niya sa 'kin, e. Pero bakit ganoon? Bakit kailangang harap-harapan niyang isampal sa 'kin na hindi niya talaga ako gusto? “Ella,” someone called my name. Uminom muna ako ng isang basong tubig at kumurap-kurap. I'm strong. Hindi dapat ako nagpapaapekto sa mga nakikita ko. “N-nanay Nelly,” I called her back. She showed me her sympathetic smile. Nilapitan ako nito at giniya paupo sa isang bakanteng silya. She then caressed my cheeks and tucked some strands of my hair behind my ear. “Alam kong nasasaktan ka na,” she said. “Ella, hija. Ihinto mo na ito. Hindi naman kayo kinasal dito sa Pinas kaya't pwede kang magpa-divorce.” I hold back my tears as I forced a smile while shaking my head in disapproval. “Hindi pwede, nay. Sa kasal namin nakasalalay ang negosyo nila daddy.” Nanay Nelly has been my nanny since I turned six. Kilala na niya ako kaya't alam niya kung gaano ako kasensitibo pagdating sa mga bagay-bagay. Alam niya rin kung ano ang namamagitan sa 'min ni Adam at hindi siya sang-ayon dito. “Pero nasasaktan ka na.” Hinawakan ko ang kamay nitong hinihimas ang ulo ko at bahagyang pinisil. “I'm not Ella Taylor for nothing, nanay. Kaya ko 'to.” She shook her head. “Hanggang saan ang makakaya mo, hija? Kapag lubusan mo nang maibigay ang lahat ng pagmamahal na meron ka at wala nang itinira para sa 'yong sarili?” Natahimik ako. Hindi ko rin alam kung hanggang saan ang kaya ko o makakaya ko pa ba kung gayong durog na durog na ako. I forced to lift a smile. “Ano ka ba, nay. Kaya ko 'to.” Sasagot pa sana ito nang biglang mag-vibrate ang cellphone ko na nasa 'king bulsa. Sumenyas muna ako kay nanay na titignan ko muna dahil baka importante. From Adaline: Ella, nasaan ka na? You still need to meet our new client. Napabuga ako ng hangin at pinakita kay nanay ang mensahe ni Adaline, ang kapwa ko architect. Nakita ko namang tumango si nanay kaya't nagpaalam na ako para magbihis. Dumiretso ako sa loob ng aking silid at sinarado ang pinto. I took off my clothes and fished for some outfit inside my wardrobe. Nakapili ako ng isang faded black fitted jeans at isang puting plain tshirt. Humarap ako sa salamin upang sana ay magbihis ngunit natigilan ako nang maalala ko bigla ang dilag na kasama ni Adam sa pagbaba mula sa kanyang silid. Insecurity filled me in. Wala sa sarili akong napahawak sa 'king bewan at dibdib. I have curves, but not as curve as that woman he's with. Hulmado rin ang kilay ko ngunit hindi ako marunong gumamit ng eyebrow. “Bakit hindi mo ako magawang mahalin?” piping bulong ko sa 'king sarili. Nang mamuo ang luha sa gilid ng aking mga mata ay mabilis akong kumurap. Nagbihis agad ako ng damit na napili ko at tinali aking buhok para walang sagabal mamaya habang kausap ko ang kliyente. Mas mabuti pang isubsob ko ang aking sarili sa negosyo ko, kaysa ang mag-isip nang kung ano-ano. Kinuha ko ang eyeglass na nasa sarili niyang lagayan at sinuot ito. I also picked up my sling bag and sketching book that helds many architectural designs that my clients can choose to. Pinulot ko ang susi ng sasakyan mula sa ibawbaw ng nightstand bago lumabas ng silid. Saktong paglabas ko naman ay ang pag-akyat ni Adam mula sa sa hagdan. Pilit akong ngumiti dito. “H-Hi. M-may aasikasuhin lang ako.” Hindi ito sumagot, sa halip ay pumasok ito sa loob ng kanyang silid na hindi man lang ako tinapunan ng tingin. I let out a loud breath and my hand held my sketchbook tightly. Ramdam ko na naman na parang may bumara sa 'kin lalamuna na nararamdaman ko lang kapag nagpipigil ako sa pag-iyak. I headed downstairs with a misty eyes. Hindi ko na rin napansin ang pagpaalam ni nanay Nelly dahil sa panlalabo ng mga mata ko. At isa pa, nahihiya na rin akong makita niya na laging umiiyak. Binuksan ko ang pinto ng aking sasakyan at pumasok sa loob. I deposited my sling bag and sketchbook on the passenger's seat, and fastened my seatbelt. I started the engine of my car and drove out of our garage. Nag-ring naman ang phone ko muna sa 'king bag kaya't kinakailangan ko pang huminto sa tabi para kalkalin ito. The momen I found it, I immediately connected my phone to my bluetooth earpiece before I continue driving. “Hey, Charles.” “Hey. Where are you? Magpapasama ako bumili ng regalo kay Chanel,” he said from the other line. I sniffed and cleared my throat before I answered him, “I'm afraid I can't come with you. I'll be meeting an important—” “Are you crying?” he cut me. “Again?” Napalunok ako habang ang mga mata ko ay naka-focus sa daan. “N-No. Bakit naman ako iiyak?” “Don't lie to me, Ella. I can sense sadness on your voice. I can even hear you sniffing.” “Sinipon lang ako,” sagot ko. “Don't overthink my colds too much.” I heard him sigh from the other line. “Did he brought another hoe? I told you I can beat his ass up.” Charles is Adam's friend that became my friend as well back when were still in college, together with Natasha— Adam's first love. “Siraulo ka.” I chuckled. “He's your friend and gangmate, baka nakakalimutan mo.” “You're a wife, baka nakakalimutan mo?” he replied. “Napakalaking gago ng asawa mo para magdala ng pokpok sa pamamahay niyo. Baka kapag nalaman 'to ni Jared, sila ang magsuntukan.” Iyan ang isa sa rason na iniiwasan ko. Ang magkagulo na naman ang Alas dahil sa pagsasama namin ni Adam. I blow a loud breath and slowy stomp on my brake to stop for the traffic light turned red. “I can handle my situation, Charles. Don't mind me.” Hindi ko na inantay ang sagot nito. I immediately ended the call and pulled the car over a parking lot. My hand reached for my sketch book and sling bag before stepping out of the car. Humugot ako ng malalim na hininga at tumingin sa restaurant kung saan naghihintay sa 'kin ang bago naming kliyente. -- After the meeting, I immediately headed to our Architectural Firm and went directly to my office. Hindi ko na napansin ang mga bumati sa 'kin ng 'magandang hapon' dahil wala akong ganang bumati pabalik. “Glad you're here!” Adaline exclaimed. “Hey, are you alright? You looked so gloomy.” Sumunod itong pumasok sa loob ng opisina ko. I looked at her over my shoulders and forced a smile. “Anong ganap dito?” Adaline suddenly exclaimed. “Alam mo ba, may bagong gwapo tayong kliyente! My gosh!” “Ano itong narinig ko na may gwapong kliyente?” Biglang pumasok sa loob ng opisina si Mirasol. “Sino?” “Sino pa ba? Edi si Adam Walker!” Tumili si Adaline. Natigilan ako sa sinasabi nito. My hand turned to cold and I swallowed the lump on my throat. “S-sino?” “Si Adam Walker nga. 'Yung gwapong may-ari ng Walker company. Gosh! I admired their cars so much!” Adaline replied. Tumango naman si Mirasol. “Ahh, balita ko si Trina raw ang bago nitong girlfriend? Tama ba?” Nang tumango si Ada ay parang piniga ang dibdib ko at tinusok ng ilang libong karayom. Ramdam kong parang nahihirapan akong huminga at ang mga mata ko'y namumula na. Yumuko ako. “Get out of my office for a minute, girls.” Hindi naman sila mahirap pakiusapan, at ipinagpasalamat ko 'yun. Nang makalabas sila ay saka ko lang binitawan ang mahinang hikbing kinukulbi ko kanina. Mabilis naman ang mga kamay kong tinakpan ang aking labi habang patuloy na humihikbi. I know her, that girl. That Trina girl. She's the most sexiest architect in this firm, and it's not damn possible that he'll hook up with her. Bukod sa sexy ay maganda siya. Her body figure was so damn far from mine. Narinig kong nag-ring ang aking telepono mula sa bag kaya't kinuha ko ito para tignan ang caller, only to see it was Charles Cordova. I heaved a deep sigh before putting my phone inside my office table's drawer. Pinunasan ko kaagad ang luhang namalisbis sa 'king pisngi bago ko binuksan ang sketchpad. I started flipping pages until it stopped on a very familiar house lay out that I made the day before our wedding. My dream house. Hindi ko maiwasang mapangiti nang mapait. My fingers began tracing the lines of the drawing. This is the house I wanted to built after our wedding and the moment we'll bear a child. Ngunit paano? Paano ako mabubuntis kung ni-halik ay hindi niya magawa sa 'kin? “Hey, babysister!” My sister slammed my office door opened. “How's your freaking life being an architect instead of helping our dad's ass on running our business?” Wala sa sarili akong napangiti nang mamataan ko ang anak niyang si Kylie na kasama niyang pumasok. “Tita Ella!” she exclaimed and ran to me. Nakangiti ko itong sinalubong at niyakap nang mahigpit. Umupo ito sa kandungan ko at pinupog ako ng halik. “Napadalaw kayo?” I asked. Ate Kelly rolled her eyes. “Raiven is a pain in the ass.” Oh? Misunderstanding with her husband I see. “Tita Ella.” Kylie poked my cheek. “Kailan ka po magkaka-baby? Gusto ko na po ng kalaro.” Napipilan ako sa sinabi nito. I looked up at my sister to seek some help upon escaping her daughter's question. “Uhm...” Ate Kelly cleared her throat. “Kylie, gusto mo bang magpunta sa bahay nila Daddy Jared?” I saw how my niece jump off from my lap and ran to her mom. Humawak ang bata sa kamay ni Ate na may ngiti sa labi. “Tara, mommy! Gusto ko rin po makita babies ni daddy Jared,” Kylie said. Kelly looked at me apologetically before they both stormed out of the room. Napahilot naman ako sa 'kin sintido nang mapagtantong hindi man lang kami nagkausap ni ate. Dumapo ang paningin ko sa picture frame na nakatuntong sa ibabaw ng mesa. Wala sa sarili ko itong inabot at hinaplos. It's me and Natasha's picture. Hindi ko na napigilan ang sarili kong makaramdam ng inggit. Natasha is the most sweetest, yet deadliest girl I've known. Hindi na ako magtataka kung napahulog niya ang asawa ko. She's so sweet, so pretty, so kind, and so humble. I took off my eyeglasses and wiped the tears on my eyes. She's my bestfriend and I know I shouldn't feel envious towards her. Isa pa, kasal na rin siya. May asawa at anak na. Pero bakit gano'n? Bakit siya pa rin ang mahal ni Adam? I always questioned myself if I'm not worthy of his love. Bakit ayaw niyang subukang mahalin ako at kalimutan si Natasha? Binalik ko ang litrato sa pinaglagyan nito kanina at napag-isipang magpatuloy na lang sa pagguhit. Walang patutunguhan kung iiyak na naman ako. Just like my plan, I busied myself with the lay-out. So busy that I find it hard on glancing the time that was just beside me. Masyado kong naisubsob ang aking atensiyon sa trabaho na hindi ko namalayang alas onse na pala ng gabi. I skipped dinner, again... “Ella?” Kumatok si Adaline mula sa nakasaradong pinto. “Hindi ka pa uuwi? Malapit na maghating-gabi.” I massaged the brigde of my nose. “Go home now, Ada. Mag-iingat ka sa pag-uwi.” “Paano ka?” “I can handle myself,” I replied. “Okay, sige. Kapag may kailangan ka, tawagan mo agad ako, okay? Huwag ka magpaabot ng alas dose. Masyado mo nang binubugbog ang sarili mo sa trabaho.” I just hummed while my eyes are still fixed on my pad. Biglang nawala sa isip ko ang umuwi. Kasi kapag uuwi ako, masasaktan na naman ako. Pero kahit saan naman ako manatili, masasaktan pa rin ako. I decided on closing the sketch pad and placed it inside my drawer. Hinugot ko naman ang phone ko mula sa drawer para tignan kung nagpadala ba ng mensahe si nanay Nelly. The moment I turned on my phone, Adam's registered number flashed on my screen with 35 messages and 2 missed calls. Mas marami ang missed call ni Charles. 107 missed calls and 80 messages. Isa-isa kong binuksan ang kanilang mga mensahe. From Adam: Where are you, woman? Hinahanap ka na ni manang Nelly. From Adam: Answer my calls. I stopped reading his texts and proceeded to Charles'. Hindi ko naman maiwasang ngumiti ng mapait nang mabasa ko ang huling mensaheng pinadala nito. From Charles: Are you okay? Text me back, ASAP. Susunduin kita. Malalim na ang gabi baka mapano ka sa daan. A bitter smile lifted my lips. Sa kanilang dalawa, si Charles lang ang nakaisip na sunduin ako sa halip na ang asawa ko. What do I expect? Bakit niya naman ako susunduin? Dahil ba sa asawa niya ako? Dahil ba obligasyon niyang sunduin ako? Biglang nanikip ang dibdib ko at pakiramdam ko ay nahihirapan na akong huminga. Naisipan kong isilid na lang ang telepono sa 'king sling bag bago tumayo. I fixed my hair and shirt before heading out of my office. Sinalubong naman ako ng tahimik na paligid. The lights were off and the only source of light are the lights coming from the elevator's door frame. Dumiretso ako dito at pinindot ang open button. The moment the door opened, I immediately went inside and pressed the ground floor's button. I have a choice, tho. Either text Charles to pick me, or Adam. But I choose none. Ilang minuto na lang at hating-gabi na. Baka pati pwet ni Charles humihilik na. Nang makatuntong ako ng ground floor ay agad akong dumiretso sa 'king sasakyan. Pinatunog ko muna ito bago pumasok sa loob. I fastened my seatbelt and deposited my bag on the passenger's seat. I turned on the stereo to hear some music before stepping on my accelerator. Pinausad ko ang sasakyan patungo sa tahimik na daanan. Mabibilang lamang sa 'king daliri ang nakakasalamuha kong sasakyan. Of course, it's midnight. I should be sleeping my ass inside my room. But here I am, still driving through the suburbs on my way home. “If life is a movie, oh you're the best part...” I sang. Hindi kalaunan ay nakauwi rin ako. The guard opened the gate for me after recognizing my car. He greeted me a good night and I replied back. I parked my car on our garage and reached for my bag. I turned off the engine before I stepped out of the car. Bumungad namn sa paningin ko si Adam na nakatayo sa hamba ng pinto. His arms crossed along his chest and looking at me with his cold and heart melting ash gray orbs. “Saan ka galing?” he asked. I plastered my practiced smile. “I'm from work. Masyado akong naaliw sa trabaho—” “Next time, if you're planning to over time, please let your nanny aware. Kanina pa siya hind makatulog kakaantay sa 'yo,” he cut me. Kumibot ang labi ko dahil sa pagpigil ng hikbi. He turned his back at me and walked inside the house. Nakagat ko ang aking labi at napaiwas ng tingin mula sa pinto. He really know how to pierce my heart using his cold voice and harsh words. Hindi man lang niya ako tinanong kung kumain na ba ako o ano. Humabol ako papasok sa bahay at naabutan siyang paakyat ng hagdan. “A-Adam,” I called his attention and he halted. “Kumain ka na?” “Tapos na,” walang lingon-likod nitong tugon at nagpatuloy sa pagpanhik. I soft sob escape from my lips as hot tear rolled down my cheeks. This is how he show me that I'm his unwanted wife. The wife he never love and never needed in the first place.